Deze week bracht een pijnlijke herinnering aan het feit dat, hoe geweldig het oude World Wide Web ook mag zijn, het nog steeds een behoorlijk droevige gang van zaken is als het gaat om online muziek. Even kort samengevat: Google heeft een limiet ingevoerd voor het aantal apparaten dat u in een jaar de autorisatie van Google Music ongedaan kunt maken. Je kunt er op elk moment nog steeds maximaal 10 geactiveerd hebben, maar je kunt er maar vier inwisselen voor nieuwe apparaten. Klinkt eenvoudig genoeg, toch? En voor de overgrote meerderheid van de mensen die er zijn, je muziek overal kunnen spelen (in ieder geval in ondersteunde landen). 14 verschillende apparaten -- van smartphones en tablets tot desktops en laptops en Google TV's -- is meerdere malen overdreven over. Maar voor anderen van ons waren onze 10 slots vol, en elke poging om de autorisatie van een apparaat ongedaan te maken - iets wat we voorheen zo vaak als we wilden konden doen - kreeg een oranje-wit bericht:
"Sorry, je hebt te veel apparaten geautoriseerd."
Grappig, ik had niet het gevoel dat ik te veel apparaten had geautoriseerd. (Ook grappig is dat ik de Britse spelling heb, waar z's worden geruild voor s's, maar dat was het minste van mijn zorgen.) het probleem waar ik en vele anderen tegenaan waren gelopen, was dat dubbele apparaten slots innamen, en we konden er nu niet vanaf komen hen. voor de meeste mensen kwam het van knipperende aangepaste ROM's. Voor mij was het van mijn janky Logitech Revue, die om de paar weken een harde reset vereist wanneer het besluit enkele van de geïnstalleerde apps te vergeten. (Het laatste slachtoffer dat ironisch genoeg in de ether werd gezogen, was Google Play Music.) En toen de hamer viel, zat ik opgescheept met een Galaxy Nexus, de EVO 4G LTE, Nexus One, AT&T One X, internationale One X, een pc, een laptop en twee exemplaren van de Logitech Revue nemen kostbare apparaatslots in beslag, en er is geen manier om er vanaf te komen totdat 2013. Of, God verhoede, tot mei 2013, als het niet per kalenderjaar gaat.
(Ik zal echter de eerste zijn om te zeggen dat dit nauwelijks een gênante lijst met apparaten is.)
Google heeft me lui gemaakt, denk ik. Ik ben er te veel aan gewend geraakt om mijn muziek in de cloud te hebben. Ik hoef me geen zorgen meer te maken over het houden mijn muziek gesynchroniseerd van mijn desktop en laptop naar mijn NAS thuis. Zolang ik niet op reis ben, gebruik ik Google Music om naar te luisteren mijn muziek bij het bewerken in de stad. Bij het maaien van het gazon. Af en toe dat ik sport.
ik zeg "mijn muziek" want zo denk ik erover. Mijn muziek. Ik heb de bestanden ergens en heb ze geüpload naar Google Music. Zijn mijn muziek.
Alleen, zodra ik besluit het naar Google Music te uploaden, is het niet meer van mij. Nou, het is nog steeds van mij, maar ik heb het aan Google uitgeleend om het met mij te delen. Dus het is niet meer van mij. Het is onderworpen aan de regels en voorschriften van Google, wat betekent dat het onderworpen is aan de listen en grillen van de muzieklabels. Maakt niet uit dat het zo is mijn muziek. Ik heb (het meeste) gekocht. Het is van mij.
Het overlijdensdebacle van deze week herinnert ons eraan dat het misschien wel zo is mijn muziek, het is niet mijn wolk. En hoewel Google Music het voorwerp van mijn woede is, is het hier nauwelijks de enige. Amazon Music valt ook onder de platenlabels. Idem voor de streamingdiensten. Zelfs Apple moet onderhandelen met een stel oude blanke mannen, zodat je je Bieber via de ether kunt krijgen.
Dit is geen nieuw probleem. Het goede nieuws is dat Google de boel aan het uitzoeken is en ons ondertussen onze geautoriseerde apparaten laat opschonen. (Een persoonlijk pleidooi: misschien een soort vrijstelling voor degenen onder ons die telefoons testen voor de kost?) Maar deze week dient als herinnering dat het gemakkelijk is om zelfgenoegzaam worden, het gemak van streaming accepteren in ruil voor het delen van onze bestanden met een meester wiens belangen zelden in overeenstemming zijn met onze eigen.