The Wall Street Journal heeft een lang artikel geschreven over Android- en iOS-applicaties en hoe ze uw gegevens doorgeven aan advertentiebedrijven. Ze verzamelden een selectie van 101 smartphone-apps (50 Android-apps, 50 iOS-apps en de iPhone-app van de WSJ - ze hebben niet geschikt geacht om nog maar een Android-versie uit te brengen) en ontdekte dat 56 van hen unieke identificatiegegevens van uw smartphone. Meer specifiek: apps verzenden de unieke apparaat-ID, leeftijd, locatie, geslacht, tijd besteed aan het gebruik van de app en andere mogelijk persoonlijk identificeerbare gegevens. Ja, het is weer behangpoort. Laten we dit een beetje ontleden, na de pauze. [WSJ. com]
Hoewel Google zegt dat app-makers alle verantwoordelijkheid dragen voor hoe hun applicaties omgaan met de gegevens, geven ze wel alle toestemmingen waartoe de applicatie toegang vraagt. We hebben dat allemaal gezien wanneer we apps installeren, maar laten we eerlijk zijn, de meesten van ons klikken er meteen voorbij. Dat zouden we niet moeten doen, maar we doen het wel. Dus wat gebeurt er met al deze gegevens die worden verzonden?
Mobclix, dat gegevens verwerkt voor meer dan 15.000 apps via 25 verschillende advertentienetwerken, beschrijft het een beetje. Kortom, ze nemen je apparaat-ID, versleutelen het zodat het niet langer leesbaar is voor mensen, maar kan worden gebruikt in een database, vergelijk deze vervolgens met uw locatie en ontvang Neilsen demografische en bestedingsgegevens voor uw gebied. Met deze gegevens beweren ze u in een van de 150 "segmenten" te kunnen plaatsen - categorieën zoals "voetbalmoeders" of "die-hard gamers". Hierdoor weet het advertentiebedrijf welke advertenties u waarschijnlijk zullen interesseren. Mobclix zegt wel dat de categorieën breed genoeg zijn zodat je niet persoonlijk geïdentificeerd kunt worden, en dit gaat over "mensen beter volgen".
Enge dingen? Misschien. Maar het is redelijk bekend, want het gebeurt al jaren op internet. Websites gebruiken tracking cookies om exact hetzelfde te doen, want er valt geld mee te verdienen. Eigenlijk zou de Wall Street Journal niet te veel stenen in deze kas moeten gooien. Michael Learmaand bij Advertentie leeftijd ontdekte dat de WSJ gemiddeld 60 trackingbestanden installeert (waarvan de WSJ toegeeft dat het waar is, en classificeert hun site als een "gemiddeld" risico) die gebruikers volgden naar sites zoals autodealers, Players club, YouTube, SyFy en meer. En een van de grootste overtreders van het web (en smartphone-apps), MySpace, is eigendom van het moederbedrijf van de WSJ, NewsCorp.
Dus wat zegt dit alles ons echt? Ten eerste zullen oude media alles doen en zeggen om mensen bang te maken om zich terug te trekken uit het "digitale tijdperk", en ze behoren ook tot de grootste online overtreders. Dat en je bent nooit alleen op internet, wat we nu allemaal zouden moeten weten. Let op wat een app doet, vraag jezelf af waarom een app je geslacht of leeftijd nodig heeft en gebruik wat gezond verstand. Het is niet het einde van de wereld als Paper Toss weet dat je in een Toyota rijdt, wat mensen als Rupert Murdoch je ook willen laten geloven.