Vorige week stuurde een van mijn vrienden me een screenshot van haar Facebook-feed "On This Day" waarin ik iedereen probeerde over te halen Facebook te verlaten voor Google+. Ze moest lachen, en ik ook, maar ik merkte dat ik er een paar dagen later nog steeds aan dacht.
Het was geen verrassing dat Google zijn langzaam stervende sociale netwerk afsloot, en het was niet echt iets dat me van streek maakte, maar de herinnering aan de oorspronkelijke belofte van Google+ maakte me een beetje boos. Bij de start was Google+ de voortzetting van deze grotere visie die het bedrijf had voor zijn diensten, en die hele visie is nu volledig verdwenen.
En ik kom er waarschijnlijk niet overheen.
Lang voor Google+ raakte ik mijn hele familie verslaafd aan Hangouts en Google Reader. In dat jaar gebruikte ik zowat iedereen die ik kende, en het was geweldig. Toen Google Voice uitkwam, heeft mijn hele familie zich daar ook voor aangemeld. Dit was een Google-familie en de meeste van mijn vrienden volgden dit voorbeeld. Het ecosysteem dat ik voor mezelf had gecreëerd was fantastisch. Ik hoefde niemands telefoonnummer te weten. Ik hoefde niet een heleboel verschillende berichten-apps te hebben geïnstalleerd. Alles werkte gewoon.
De enige toegangsdrempel was een Google-account, en iedereen had er niet alleen een, maar vond het ook geweldig om het te gebruiken, toch? RECHTS?!
Voor mij nam Google+ dit ecosysteem dat ik voor mezelf had gemaakt en breidde het uit naar de rest van de wereld. Als ik met een vriend op G+ wilde praten, tikte ik hun naam in en kon ze meteen bereiken via Hangouts. Ik hoefde niemands telefoonnummer of adres te weten, alleen hun online profiel. Voor mij was dit de toekomst. En het zou alleen maar beter worden toen Google begon te praten over het verenigen van verschillende chatservices onder de Hangouts-banner.
Dit moest een enkele communicatielaag zijn, die al deze verouderde en kapotte communicatiemechanismen die we hadden gebruikt toen het internet om ons heen groeide, volledig zou vervangen. Geen hardwaregrenzen, je hoeft geen negen verschillende apps te onthouden om al je vrienden en familie te bereiken, gewoon een internetverbinding en je bent daar met de rest van de wereld.
Een deel van deze opwinding kwam voort uit mijn eigen onwetendheid. Ik bedoel, de enige toegangsdrempel was een Google-account en iedereen had er niet alleen een, maar vond het ook geweldig om het te gebruiken, toch? Rechts?! Fout.
Terwijl Google zijn webgebaseerde ommuurde tuin aan het bouwen was, zorgden Microsoft en Apple ervoor dat er op zijn minst enkele concurrerende services waren waar mensen verliefd op konden worden. En veel van mijn gedachten waren toen erg op de VS gericht; de rest van de wereld had om verschillende redenen geen toegang tot deze ervaring. Voor die mensen, het Google-account was het irritante andere account waarop ze zich moesten aanmelden om enkele van hun vrienden te bereiken. En mijn persoonlijke bubbel was niet zo groot als ik dacht; er waren gewoon niet zoveel mensen die Google zowel zagen als wilden in hun hele webervaring.
Tegen de tijd dat Google besefte dat veel mensen liever een stukje van hun ervaring hadden in plaats van een alles-of-niets-benadering, was het helaas te laat. Google Reader was al afgesloten om mensen aan te moedigen G+ als hun nieuwsfeed te gebruiken, Hangouts had zijn uniforme messaging-belofte, en YouTube stond vol met video's van mensen die actief tekeer gingen omdat ze gedwongen werden om G+ te gebruiken als een systeem voor het modereren van reacties.
Voor mensen zoals ik is het alleen maar erger geworden. Hangouts is nu een "zakelijke" app, in ruil voor twee verschillende apps (Allo en Duo) die beide sterk afhankelijk zijn van telefoonnummers voor identiteit. Google+ is onderweg. Inbox, een andere app waar ik dol op ben, gaat dood. Geen van de dingen die ik ooit als pijlers van de Google-ervaring zag, zal er over een jaar zijn. Het verenigde web, waarvan ik nu toegeef dat het nooit echt iets was om mee te beginnen, zal binnenkort volledig worden uitgeroeid.
De prioriteiten van Google zijn verschoven, en hoe moeilijk het voor mij ook is om toe te geven dat die nieuwe prioriteiten over het algemeen beter zijn. Mijn Lenovo Smart Display vertelt me wanneer ik de deur uit moet om op tijd bij een vergadering te zijn; Google Foto's pingt mijn ouders automatisch wanneer ik een back-up heb gemaakt van foto's van hun kleinkinderen, en mijn Pixel 3 zal binnenkort schermoproepen voor mij.
Google Assistent is de nieuwe uniforme ervaring. Deze laag op heel Google die mijn leven verbetert door dingen voor mij te doen. Ik wil nog steeds die andere dingen, en ik denk nog steeds dat Google het beste bedrijf is om de uitdagingen aan te gaan geassocieerd met verenigende communicatie over de hele wereld, maar het lijkt er niet op dat dat gaat gebeuren binnenkort.