Telefoonbedrijven nemen veel ontwerpbeslissingen die achteraf gezien erg slecht zijn. We hebben de afgelopen tien jaar een aantal slechte smartphone-ontwerpen gezien, en de meeste kunnen neerkomen op een poging om dat te zijn opwindend, innovatief en interessant, alleen om spectaculair averechts te werken omdat ze tot enorme compromissen leidden of niet zo werkten bedoeld.
Dus ik neem het niemand kwalijk dat hij sceptisch was toen de afgelopen week de nieuwste trend op het gebied van hardware-innovatie op gang kwam: pop-upcamera's. Eerst met de Vivo NEX, met zijn periscoopachtige camera aan de voorzijde, en later met de Oppo Find X, die gebruik maakt van een groot schuifmechanisme om zowel camera's aan de voor- als achterzijde te onthullen.
Sommigen hebben deze verplaatsbare constructies afgewezen om camera's te verbergen als een rage en slechte poging om innovatief te zijn zonder echt voordeel. Ik zie het wat pragmatischer: dit is een noodzakelijke ontwikkeling, gegeven de huidige beschikbare technologie, om consumenten alles te bieden wat ze willen. Vergelijkbaar met het begin van de jaren 2000, toen klaptelefoons en sliders het landschap van zowel featurephones als smartphones domineerden.
Kijk diep in de geschiedenis, terug naar het begin van de jaren 2000, toen featurephones in hoog tempo evolueerden. In het begin had zowat elke functietelefoon een "candybar" -vormfactor met een klein scherm en het grootste deel van het oppervlak van de telefoon werd gedomineerd door een toetsenbord. De telefoons waren vrij eenvoudig.
Beweegbare componenten waren een integraal onderdeel van nieuwe feature phone-ontwikkelingen, en ze zullen weer stijgen.
Naarmate onze eisen voor telefoonfuncties veranderden, veranderden ook de prioriteiten van de hardware. We wilden grote kleurenschermen en betere camera's, dus telefoons werden iets groter. Maar kleine telefoons waren nog steeds een prioriteit, dus er kwamen flip-telefoons met zowel een groter scherm als een toetsenbord. Al snel wilden we een nog groter scherm en waren we bereid om een toetsenbord te accepteren dat op de achterbank lag, dus kregen we telefoons met verticale schuifregelaar. In de nieuwste stadia van functietelefoons toen we overgingen op smartphones, kregen we liggende slider- of scharnierende telefoons met volledige QWERTY-toetsenborden.
Tijdens deze uitbreiding van de ontwikkeling van featurephones en vroege smartphonehardware zagen we allerlei intrekbare antennes, verschillende draaimechanismen voor het scherm en nieuwe toetsenbordontwerpen. Telefoons in die tijd waren nog steeds zeer mechanisch. Ze waren sterk afhankelijk van fysieke knoppen en veel bewegende delen voor de basisbediening van de telefoon. Het meeste kwam uit noodzaak - componenten waren gewoon niet klein genoeg en technologie was niet goed genoeg om een volledig solid-state apparaat te hebben dat alles deed wat we wilden.
Vandaag staan we voor een soortgelijk dilemma - dit keer met smartphones, die uit de andere richting komen. Moderne telefoons zijn nu volledig solid-state en permanent met elkaar versmolten, waarbij zoveel poorten worden vermeden en beweegbare delen mogelijk in naam van het proppen van zoveel technologie in een enkele plaat als mogelijk. Schuifregelaars en flip-stijl telefoons zijn zo goed als dood. Achterpanelen en batterijen zijn niet meer verwijderbaar. Knoppen zijn teruggebracht tot een absoluut minimum. SD-kaartsleuven zijn zeer zeldzaam. Met eSIM aan de horizon zal er geen enkele opening op een telefoon groter zijn dan een USB-C-poort. Op het nieuwe HTC U12+, het enige dat fysiek in de telefoon beweegt, is de OIS-module van de camera. Maar deze trend staat op gespannen voet met de andere eis van consumenten: om geen kernhardwarefuncties op te geven, zoals handig geplaatste camera's.
Mensen willen smartphones met een groter scherm, maar in een verhoudingsgewijs kleiner apparaat. Ze willen blijkbaar geen bezels en hebben een minachting voor inkepingen in het scherm. Toch willen ze niet de compromissen van een vreemd geplaatste camera, kleine luidsprekers of ontbrekende sensoren. Wat is het resultaat? We keren terug naar verplaatsbare componenten op telefoons. Een functie die rond 2004 een kernprincipe was van "geavanceerde" functietelefoons, nu gemoderniseerd en geautomatiseerd om ons de hardwarefuncties te bieden die we allebei niet willen zien, maar waar we ook niet zonder kunnen.
Het ontwerpen van een kleine module of zelfs een heel segment van de bovenkant van de telefoon om omhoog te komen en je camera's te laten zien, is niet iets dat lichtvaardig moet worden opgevat. Het is een serieus indrukwekkende prestatie, zowel op de kleine schaal van de Vivo NEX als op de grotere kant met de Oppo Find X. En voor alle duidelijkheid: deze twee telefoons hebben nog andere kleine compromissen, zoals het relatief grote formaat en de langzamere vingerafdruksensor van de NEX, en het ontbreken van een vingerafdruksensor bij de Find X.
Maar als mensen zeggen dat ze grote schermen, kleine behuizingen en geen randen willen, antwoorden bedrijven op de enige manier die ze kennen: met deze nieuwe beweegbare onderdelen. Hoewel ze misschien niet een permanent onderdeel zijn van smartphone-ontwerpen die eeuwig doorgaan, zijn ze meer dan een bevlieging - dit is waar we aan zullen moeten wennen van in ieder geval enkele smartphonebedrijven die alles willen bieden.