Wat we hier hebben, is een mislukking om te streamen

Gepresenteerd door Braam

Praat over mobiel gamen

Wat we hier hebben, is een mislukking om te streamen

door Rene Ritchie, Daniel Rubino, Kevin Michaluk, Phil Nickinson

Onze media leven in een wereld van wolken, en die wolken moeten frustrerend en veilig zijn. Wie gaat het doen? Jij? Jij, mediaconsument? Ik heb een grotere koppigheid dan je ooit zou kunnen doorgronden. Je huilt om je mp3 en je vervloekt de studio's. Die luxe heb je.

Je hebt de luxe dat je niet weet wat ik weet: dat je muziek, hoe heerlijk ook, niet van jou is. En mijn bestaan, hoewel grotesk en onbegrijpelijk voor jou, kan worden verbeterd. Je wilt de waarheid niet, want diep van binnen waar je niet over wilt praten op feestjes, weet je dat ik die wolk blokkeer. We gebruiken woorden als copyright, streaming, licenties. We gebruiken deze woorden als de ruggengraat van een leven waarin we iets gebrokens verdedigen. Je gebruikt ze als strijdkreet.

Ik heb noch de vooruitziende blik, noch de neiging om mezelf uit te leggen aan iemand die vanuit de cloud luistert en kijkt naar de media die ik aanbied, en vervolgens vraagtekens zet bij de manier waarop ik die aanbied. Ik heb liever dat je gewoon 'dankjewel' zegt en je weg vervolgt. Anders raad ik je aan om je eigen cloud te bouwen en zelf te streamen. Hoe dan ook, het kan me duidelijk geen moer schelen waar je denkt recht op te hebben.

*ahum*

Media in de cloud is kapot. Het wordt gehinderd door bandbreedte, protectionistische contracten en diepgewortelde kortzichtige belangen. Hoe herzien we het systeem en krijgen we een mooie toekomst van online media?

Laten we het gesprek beginnen!

1. 01Phil NickinsonIk pik stromende trillingen op

1. 02Kevin MichalukAls jullie je niet bemoeien met studio's, omroepen en telecom...

1. 03Daniël RubinoIk hou van de geur van commentaar van de regisseur in de ochtend

1. 04René RitchieU wilt UHD? Je kunt de pixels niet aan!

Artikelen navigatie

• Muziek streamen
• Internet-tv
• Film extra's
• UHD en HFR
• Video: Derek Kessler
• Conclusie
• Opmerkingen
• Naar boven

Phil NickinsonAndroid Centraal

Ik pik stromende trillingen op

We hebben een punt bereikt waarop de mogelijkheid om een ​​bepaald muziekstuk op elk moment op elk apparaat af te spelen, al het andere overtroeft. Wat maakt het uit waar het nummer leeft? Wat kan het mij schelen zolang het mijn oren bereikt?

Voor velen is dit een behoorlijk grote mentale hindernis geweest. Hoeveel tijd hebben we gestoken in het georganiseerd houden van onze mp3-mappen? Ervoor zorgen dat we back-ups hadden - voor het geval dat - en vervolgens uitzoeken wat de beste manier is om onze muziek af te spelen op onze computers, home entertainment-systemen en, later, onze telefoons.

Terwijl UMG en EMI nagenieten...

Als je de muziekindustrie zou vragen om hun problemen rond de eeuwwisseling samen te vatten, zouden ze maar één woord voor je hebben: Napster. Napster werd in juni 1999 gelanceerd door Shawn en John Fanning en Sean Parker en is gebouwd als een peer-to-peer-dienst voor het delen van bestanden. Hoewel het in staat was om allerlei soorten bestanden te verwerken, was het het delen van MP3-bestanden dat Napster op de kaart zette.

De opkomst van Napster was niet in de laatste plaats te danken aan de aantrekkingskracht van gratis en gemakkelijk te downloaden muziek, hoewel velen pleitten voor toegang tot moeilijk verkrijgbare platen en dergelijke. Minder dan een jaar na de lancering verstopte Napster de leidingen van het internet met 80 miljoen geregistreerde gebruikers.

Het einde van Napster kwam in handen van Metallica en de rechtbanken. Toen hun nieuwe nummer "I Disappear" op Napster verscheen voordat het werd uitgebracht en op de radio begon te spelen, werd de band zich bewust van Napster en ontdekte dat hun hele catalogus in de dienst was. Een Amerikaanse federale rechtszaak aangespannen door zowat de hele muziekindustrie (Universal, Sony, EMI en Warner) zorgde ervoor dat Napster in juli 2001 werd gesloten nadat het niet in staat was de inbreuk op het auteursrecht te stoppen.

Als je bent opgegroeid met een iPod en later een iPhone, ben je waarschijnlijk gewend om lokale bestanden van je computer naar je telefoon te synchroniseren. Je kunt het op andere platforms doen, maar het is net zo onhandig (misschien nog wel meer, en iTunes is notoir slecht). En het kopiëren van gigabytes aan muziek is verschrikkelijk inefficiënt.

Kluisjes zijn echt niet veel beter. Het idee erachter is dat je technisch gezien een bestand bezit en vervolgens een kopie ervan uploadt naar een andere service (Amazon en Google Play Music zijn slechts twee.) En u kunt die bestanden vervolgens streamen naar elk apparaat dat verbinding maakt met die service. Nogmaals, dat is veel werk voor een popsong van 3 minuten.

Streaming, in voor- en tegenspoed, is waar het om gaat. Audiofielen zullen ineenkrimpen, en terecht. Audiokwaliteit wordt opgeofferd voor bandbreedte. En er is nog steeds een groot debat te voeren over de vraag of de artiesten correct worden gecompenseerd. Ik heb het gevoel dat de meesten dat niet zijn.

Streaming, in voor- en tegenspoed, is waar het om gaat.

Er is het probleem van datalimieten en offline zijn. De Amerikaanse mobiele operators brengen ons allemaal terug naar gelaagde dataplannen, en het streamen van muziek heeft massa's data nodig. En er zijn anderen van ons die veel tijd besteden aan het luisteren naar muziek op plaatsen waar de mobiele data gewoon niet komen. Dus ze zijn terug naar een of andere lokale opslag.

Dus het echte antwoord hier is dat een mix van lokale opslag en streaming waarschijnlijk is waar je op moet letten. Gelukkig voor ons, als gebruikers, wordt het elk jaar sneller en gemakkelijker.

Wat is het beste: streaming, cloudmedialockers of lokale opslag?

876 reacties

Kevin MichalukCrackBerry

Als jullie je niet bemoeien met studio's, omroepen en telecom...

Waarom kunnen we niet elke tv kijken die we willen, wanneer, waar en op welk apparaat we maar willen? Want verschansing, daarom.

Tegenwoordig zijn er in principe vier manieren om televisie te krijgen. Je kunt het gratis krijgen van terrestrische uitzendingen, maar dat beperkt je op zijn best tot een paar lokale zenders. Je kunt betalen om tv te krijgen via een draad van het kabelbedrijf, of naar beneden gestraald vanaf een in een baan om de aarde draaiende satelliet, en je hebt een selectie die gewoonweg absurd is. En je kunt online tv kijken, soms gratis en weken later op de vorige media, of soms kun je betalen en het sneller krijgen, maar nog steeds niet snel.

Allemaal dankzij verschansing. De studio's, omroepen en kabel- en satellietmaatschappijen hebben allemaal enorme fortuinen verdiend met dit model. Ze hebben er geen moeite mee om klanten in hun systemen op te sluiten, waardoor het bijna onmogelijk wordt om ergens anders content te krijgen. De frequente beschuldigingen van samenzwering tussen de kabelaanbieders om de concurrentie te vernietigen zijn niet zonder basis, hoewel bedrijven als Verizon, AT&T en Google dat model verstoren met glasvezel implementaties.

Een dagelijkse dosis 1Gbps glasvezel

In het tijdperk van inbellen was de primaire verbinding tussen het huis en de lokale routeringsservers een web van gedraaid koperdraad. Glasvezelverbindingen dienden als backhaul tussen servers, maar de meeste gebruikers maakten verbinding met internet via een telefoonsysteem dat in decennia niet veel was veranderd.

Toen aanbieders van kabeltelevisie internetdiensten begonnen aan te bieden, profiteerden ze van een breder glasvezelnetwerk dat ze hadden aangelegd voor televisiedistributie. In de meeste gevallen zijn er voor de kabel buurtnetwerkknooppunten met glasvezellijnen terug naar de servers, terwijl de verbinding met het huis nog steeds via koper verloopt.

Met de komst van glasvezelverbindingen in 2005 van Verizon FiOS, 2006 van AT&T U-verse en 2012 van Google Glasvezel, het glasvezelnetwerk werd opnieuw uitgebreid, dit keer vanaf de lokale distributieknooppunten rechtstreeks naar de thuis. Waar de inbelsnelheid maximaal 56 Kbps bedroeg en de meeste kabelinternetverbindingen in de Verenigde Staten minder dan 10 Mbps bedragen, beginnen glasvezeldiensten in de VS doorgaans bij 10 Mbps en gaan ze omhoog tot 1 Gbps.

Waarom zouden ze, met al het geld dat ze hebben verdiend en nog steeds verdienen, iets nieuws proberen en die winststroom mogelijk in gevaar brengen? De televisie-industrie zag wat er gebeurde toen de muziekindustrie het internet negeerde, maar ze zijn de verkeerde weg ingeslagen. In plaats van het internet te omarmen als een andere inkomstenstroom - mogelijk een geweldige - hebben ze met angst gereageerd, online producten geblokkeerd en verlamd.

Als ik tv zou kunnen streamen wanneer ik wil, waar ik maar wil, zou ik daar graag voor betalen in plaats van traditionele service.

Online tv-streaming wordt beperkt door geografie, tijd en het meest verbijsterende dankzij een bizar web van contractuele overeenkomsten, door u te abonneren op televisiediensten van een partnerkabel of -satelliet zender. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik tv zou kunnen streamen wanneer ik wil, waar ik maar wil, zou ik daar graag voor betalen in plaats van traditionele service.

Het internet vormt een bedreiging voor instellingen die zich traag aanpassen. Het heeft de muziekindustrie bijna gedecimeerd, en het heeft de traditionele kranten bijna vernietigd. Filmstudio's en televisie - beide miljardenimperiums - investeren zwaar aan de verkeerde kant van de strijd. Gezien de mogelijkheid om een ​​bondgenootschap te sluiten met het web, hebben ze ervoor gekozen om het te bestrijden.

Het probleem is dat het voor ons moeilijk is om ertegen te vechten. Ik zou mijn kabelabonnement kunnen opzeggen, maar het is niet zo dat ik alle dezelfde inhoud tijdig online kan krijgen. Het gevestigde model is enorm ingeburgerd en er zijn nauwelijks tekenen dat dit binnenkort zal veranderen.

Als je kabel of satelliet zou kunnen annuleren en alles online zou kunnen bekijken, zou je dat dan doen?

876 reacties

Daniël RubinoWindows Phone Centraal

Een gebied waarop fysieke media het winnen van digitale downloads, is de beschikbaarheid van extra's. Dingen zoals commentaar van de regisseur, documentaires achter de schermen en andere functies om de ervaring met het kijken naar films (zoals het wisselen van camera of alternatieve eindes) is merkbaar afwezig in digitaal downloaden.

Is dat een groot probleem, of zijn dergelijke uitrustingen slechts gimmicks die bedoeld zijn om een ​​lijst met opsommingstekens op de dvd-hoes toe te voegen om u het gevoel te geven dat uw aankoop de moeite waard was? Het is duidelijk een kwestie van persoonlijke voorkeur en sommigen zouden zeker terecht beweren dat die van een regisseur is commentaar is een schat aan informatie die zelfs jaren later inzicht geeft in een vergeten beweging afbeelding.

Maar het is niet duidelijk of die extra's zich vertalen in waardevolle herhaalde gebruikerservaringen. Met andere woorden, u kunt die extra's één keer bekijken en er nooit meer naar teruggaan. De film zelf zou je keer op keer kunnen bekijken.

Het is niet duidelijk of die extra's zich vertalen in waardevolle herhaalde gebruikerservaringen.

Het toevoegen van extra's aan een digitale download wordt verergerd door twee problemen: het stroomlijnen van de bestandsgrootte voor praktische downloads en het inkapselen van die verschillende lagen. Een fysieke schijf heeft geen van deze beperkingen, daarom kunnen ze ze vol frivole media stoppen.

Het tweede scherm

Terwijl studio's misschien bezig zijn hun media af te sluiten om piraterij te bestrijden ten koste van gemak en verkoop, experimenteren ze in ieder geval met wat 'tweede screening' wordt genoemd. Zich realiserend dat klanten niet zo geïnteresseerd waren in het gebruik van omslachtige afstandsbedieningen om met inhoud te communiceren via een systeem dat dat nooit was bedoeld om interactief te zijn - de televisie - studio's hebben het afgelopen jaar geëxperimenteerd met begeleidende apps voor hun homevideo releases.

Ze profiteren van het scherm dat we waarschijnlijk al bij ons hebben en kunnen niet stoppen met spelen tijdens onze homemoviesessies: de smartphone of de tablet. Met behulp van audio-aanwijzingen uit de film kunnen deze apps synchroniseren met de film en indien nodig relevante extra inhoud weergeven naast de mogelijkheid om te worden bijgewerkt met nieuwe informatie en veel interactiever te zijn dankzij aanraking dan een televisie ooit zou kunnen zijn.

Grote films zijn meestal de focus van deze "tweede scherm" -apps, met bijbehorende apps die een release zien voor The Dark Knight Rises, The Avengers, Prometheus, The Amazing Spider-Man, The Hunger Games en alle zes Star Wars films.

Maar het grootste verkoopargument voor digitale downloads is het "directe" karakter ervan. Voeg een extra gigabyte aan informatie toe en nu begint de gemaksfactor te dalen en dat veronderstelt al dat studio's hebben bedacht hoe ze die extra lagen aan een enkel videobestand kunnen toevoegen.

Misschien is er een plaats om deze extra functies aan te bieden als optionele (en uiteraard betaalde) add-on-inhoud in de geest van het zeer succesvolle in-app-aankoopmodel, maar daarvoor is een herziening van de distributie-infrastructuur nodig.

De trend kan echter zijn dat consumenten die extra functies tegenwerken. Slimme shoppers neigen tegenwoordig meer en meer naar eenmalig streamen of een digitale kopie bewaren om direct te bekijken in plaats van een bibliotheek met fysieke schijven aan te leggen. Als studio's de kosten voor digitale downloads laag kunnen houden (ze besparen veel door deze schijven niet te hoeven printen, verpakken en verzenden), dan kan het de moeite waard zijn om die extra's kwijt te raken om een ​​paar dollar te besparen.

Maar het commentaar van de regisseur of alternatieve eindfuncties zijn problemen die moeten worden opgelost als digitale Blu-ray ooit volledig de plaats inneemt van fysieke Blu-ray. Studio's hebben onlangs geëxperimenteerd met het uitbrengen van bijbehorende apps voor smartphones en tablets, waardoor er tegen betaling meer interactieve extra inhoud op tafel komt. Maar het valt nog te bezien of dat model een grote vlucht gaat nemen.

Talk Mobile Survey: de staat van mobiele clouds

René Ritchieik meer

U wilt UHD? Je kunt de pixels niet aan!

Tientallen jaren geleden - maakt niet uit hoeveel! - Ik liep door de straten van Hong Kong en keek omhoog in een van de vele, vele met neon bezaaide etalages van elektronische winkels om een ​​van de allereerste plasma-tv's te zien. Het was klein, misschien 24 inch, en had slechts 480 verticale lijnen resolutie. Maar het was ook prachtig, vooral in vergelijking met de plotseling grotesk ogende CRT-schermen ernaast. En het prijskaartje? 25.000 dollar. Ja.

De prijs van plasma, en daarna LCD- en LED-televisies daalden natuurlijk, en de resolutie ging omhoog. Nu kunt u redelijk goede 60-inch flatpanels met een resolutie van 1080p krijgen voor meer dan redelijke bedragen, rechtstreeks bij u thuisbezorgd. Verdorie, je kunt een 1080p-paneel krijgen op een Android-smartphone en een paneel met nog meer pixels op het iPad-netvlies of Google Nexus 10, voor een korte stapel van honderden.

Het is niet te geloven. Het is obsceen. Het is display-porno.

Je kunt een 1080p-paneel op een smartphone krijgen en een paneel met nog meer pixels op een tablet, voor een kleine stapel van honderden.

Na de afgelopen jaren op CES door de gangen te hebben gelopen, is 1080p ook niet langer de limiet. 2160p is er al. Verdubbel de verticale en horizontale resolutie van 1080p. Vroeger noemden ze het 4K, nu noemen ze het UHD (Ultra HD). Wat dan ook. Het maakt hele grote 6+-inch schermen zo scherp als het publiek onder de 40, en hoewel ze tegenwoordig buiten het bereik van de meeste consumenten liggen, zullen ook zij snel genoeg in de richting van de mainstream vallen.

24 frames per waarneming

Terwijl retina-schermen bedoeld zijn om onze ogen voor de gek te houden door het uiterlijk van pixels te verdoezelen door middel van miniaturisatie, werkt film al langer om onze hersenen voor de gek te houden. Het menselijk oog en de hersenen zijn in staat om gemiddeld een visuele afwijking (bijvoorbeeld de flikkering van een licht) van slechts 1/60ste van een seconde op te merken, we kunnen slechts 10 tot 12 beelden per seconde verwerken.

Vroege films liepen tussen de 14 en 24 frames per seconde, goed genoeg om beweging te laten verschijnen, hoewel enigszins schokkerig. Door sluiters met dubbele en drievoudige lamellen toe te voegen die het effectieve aantal geprojecteerde frames verdubbelde of verdrievoudigde, werd de trillende beweging afgevlakt. Dankzij de introductie van geluidsfilm in 1926 werd de standaard framesnelheid voor filmprojectie vastgesteld op 24 frames per seconde - en met een sluiter met drie lamellen op de projector zien bioscoopbezoekers 72 beelden per seconde, elk drie keer.

The Hobbit uit 2012 doorbrak die mal en bracht een versie uit met 48 frames per seconde. Hoewel de beweging in The Hobbit inderdaad hyperrealistisch was, zorgde een eeuw van perceptievorming van de bioscoopervaring ervoor dat sommige bioscoopbezoekers van streek raakten door de verandering. Aan de andere kant keurden critici de toevoeging van audio aan films 90 jaar eerder af.

The Hobbit is vorig jaar ook uitgebracht in HFR (high frame rate). In plaats van de typische 24 filmbeelden per seconde, kregen we er 48. Genoeg om bewegingen vloeiender te maken dan wat het menselijk oog kan waarnemen en om speciale effecten en make-up er volkomen nep uit te laten zien. Animatie op mobiel haalt al een tijdje 60 fps - beter op sommige platforms dan andere, maar ik ben hier niet om te oordelen - maar voor inhoud is het opnieuw een verdubbeling van het aantal pixels om te pushen.

Zien we binnenkort een 4K-scherm van HTC of Samsung? Deze schermen werken al op snelheden die hoger zijn dan HFR, maar hebben we die resolutie ook nodig?

Nee natuurlijk niet. Maar dit is elektronica. Dit zijn feeds en snelheden. Telefoons gaan niet naar UHD, maar tablets wel? Bureaubladschermen? Dat zullen ze absoluut doen, en binnenkort ook. Het enige wat we nodig hebben is de inhoud die erbij hoort.

4K en HFR, kan mobiel bijbenen? Nee!

- Derek Kessler / Hoofdredacteur, Mobile Nations

Hoe kunnen smartphoneschermen worden verbeterd?

876 reacties

Conclusie

De huidige staat van online media is beladen met frustratie. Studio's, uitgevers en distributeurs negeerden het internet in de kinderschoenen en meerdere media-industrieën zijn door het web op zijn kop gezet. De komst van het delen van bestanden heeft de muziekindustrie bijna vernietigd dankzij hun onvermogen om op het web gebaseerde betaalde distributie op afstand tijdig in gebruik te nemen. Traditionele nieuwsuitzendingen met enorme vaste kosten zijn de kop ingedrukt door gedistribueerde en flexibele online organisaties.

De muziekindustrie komt eindelijk tot de conclusie wat ze met internet kunnen doen, deels omdat ze weinig andere keus hadden dan ermee in te stemmen. Televisie- en filmstudio's hadden echter het voordeel van tijd - de drastisch grotere bestandsgroottes van een MP4 van een uur vs. een mp3 van 4 minuten in combinatie met lagere internetsnelheden in het verleden betekende dat het delen van audiovisuele bestanden niet zo snel van de grond kwam als gewone oude audio.

Ze hebben de tijd gehad om hun systemen af ​​te sluiten met technologie en contracten, en uiteindelijk doen ze zichzelf, hun partners en consumenten pijn. Wij als klanten willen gewoon kunnen kijken of luisteren naar waar we voor betalen, waar we maar willen en op welk apparaat we maar willen.

Is dat echt zo'n moeilijk verzoek?