Watch Dogs: Legion preview - Zowel actueel commentaar als escapistische fantasie

Bron: Ubisoft

Tijdens mijn vier uur met Watch Dogs: Legion kwam ik enkele zeer uiteenlopende, lijnrecht tegenover elkaar staande ontmoetingen tegen. In één sectie rekruteerde ik een soort futuristische imker in een gedurfd, schokbestendig pak en liet een zwerm robotbijen op mijn vijanden los. Mijn demoist en ik bleven steeds "BEEES" schreeuwen als iemand op me begon te schieten.

In een ander deel van het spel rende ik door een straat toen ik een gevecht tegenkwam tussen een willekeurige burger en een officier van de particuliere gemilitariseerde politie. Ik kwam de hoek om en de burger noemde de officier nors een 'fascist'. Toen begon de officier hem te slaan. Ik dacht erover om tussenbeide te komen omdat dit duidelijk een problematische grens overschreed, maar ik dacht aan een nog eerdere ontmoeting die ik had waarbij een officier een onschuldige Londense burger lastig viel. Ik sloeg de officier, maar toen riepen ze versterkingen. Ik heb toen de volgende 10 minuten geprobeerd om niet neergeschoten te worden door mensen met geweren of drones.

Sinds de crux van Watch Dogs: Legion is dat elke NPC interactief is, je constant moet kiezen of je een willekeurig persoon op straat wilt rekruteren, je wilt bemoeien tijdens een conflict, of geen van beide. Bijna alles wat u doet, heeft ook gevolgen, hoewel niet per se langdurig. Er is geen goede manier om het spel te spelen. Je kunt technisch gezien veel tijd besteden aan het rondrijden op een scooter door de enorme weergave van Londen, botsen tegen mensen en gebouwen, maar in de kern gaat Watch Dogs: Legion over jouw brede scala aan keuze.

Dit is echter in zijn voordeel of in zijn nadeel. Aan de ene kant is Watch Dogs: Legion een spel waarin je kunt verdwalen. Je kunt uren besteden aan het ontwijken van de belangrijkste zoektocht en missies voor mensen doen. Aan de andere kant laat dat ruimte over voor veel tegenstrijdige tonen. De game kan zowel luchtig als zwaar zijn, maar al te echt gezien de toestand van de wereld op dit moment in 2020. Het beweert beide dat de speler zich met problemen moet bezighouden en eraan moet ontsnappen.

Omdat dit geen volledige build is, is het moeilijk te zeggen hoe dit allemaal zal schudden. Is de procedurele generatie voldoende om de game te laten opvallen in oktober. 29 releasedatum? Gaan de concurrerende tonen tussen sciencefiction-absurditeit en realistisch politiek commentaar (of Ubisoft het nu wil toegeven of niet) samenvloeien?

Bron: Ubisoft

De game begint met een lineair tutorial-level waarin je DedSec-officier Dalton Wolfe speelt, een spion die duidelijk geïnspireerd is door James Bond, op een missie onder het parlement om enkele bommen te deactiveren. Helaas gaat het allemaal mis als je je realiseert dat er meerdere bommen in de stad zijn. Een gigantische holografische kop verschijnt en zegt dat het "tijd is voor een harde reset", waarbij de explosieven tot ontploffing worden gebracht. Dan realiseer je je dat DedSec wordt geframed, maar het doel is onbekend.

Er zijn mensen die een normaal leven leiden, maar veel lijdt.

Aan het einde van dit alles is Dalton dood en wordt DedSec aangevallen. De speler wordt vervolgens getrakteerd op een montage die laat zien hoe de wereld (of in ieder geval Londen) onder de controle komt van Albion, een particulier militair bedrijf dat wordt gecontroleerd door Nigel Cass. Drones vertroebelen de lucht boven Londen, er zijn geautomatiseerde checkpoints in de hele stad en automatisering vervangt banen en roept protesten op. Nieuwslezers vertellen hoe complottheorieën op internet zeggen dat DedSec in de aanval was betrokken, maar de nieuwsorganisatie kan het niet bevestigen, dus het moet niet waar zijn.

Als je aan je zoektocht begint om zoveel mogelijk mensen te rekruteren voor DedSec (zul je spawnen als een willekeurig personage dat deel uitmaakt van de organisatie. Ik was een huurmoordenaar genaamd Lula), je zult beseffen dat er is veel gaande in de stad. Je leert erover door interactie met je omgeving en de NPC's, door rond te gaan en zoveel mogelijk te verkennen.

Er zijn mensen die een normaal leven leiden, maar veel mensen lijden onder een aantal krachten. Je passeert mensen die protesteren tegen xenofobie, terwijl sommige mensen die je tegenkomt hun baan zijn kwijtgeraakt door automatisering. Een Albion-officier die ik probeerde te rekruteren, vertelt me ​​dat zijn vriend een zeldzame bloedziekte heeft en geen behandeling kan krijgen omdat de dokter de prijzen van de medicatie blijft verhogen. Een hacker met wie ik in contact kwam, had gaten in het systeem van een ziekenhuis dichtgemaakt om een ​​ring voor orgaanhandel te stoppen. De eerder genoemde imker wilde niet dat zijn bijentechnicus werd gestolen voor militaire doeleinden.

Bron: Ubisoft

Dan is er het hoofdverhaal, dat volgt op DedSec die probeert uit te zoeken waarom ze zijn ingelijst en wat Nigel Cass van plan is. Terwijl ik het grootste deel van mijn tijd besteedde aan het oppakken van nevenmissies, deed ik één kernmissie die daarbij betrokken was het infiltreren van een ontmoeting tussen Cass en hoge functionarissen in de stad, inclusief de politie commissaris. Hier ontdek je dat Cass zich een weg baant naar een toekomst in de stijl van een minderheidsrapport, waarin drones gewelddadige misdaden kunnen stoppen voordat ze worden gepleegd.

Watch Dogs: Legion is dan een verhaal over normale mensen (sommige met interessante vaardigheden) die samenwerken om een ​​veel grotere macht neer te halen, hoewel er veel verschillende lijken te spelen. De kern van het spel is natuurlijk Albion, een geprivatiseerd bedrijf dat er op de een of andere manier in is geslaagd de politie af te schaffen en overheidscontrole te krijgen. Andere problemen komen echter uit het aanrecht: racisme, vreemdelingenhaat, werkloosheid, seksisme, politiegeweld, dakloosheid en al het andere dat je maar kunt bedenken. Het is vreemd om te proberen het fundamentele conflict van het spel te verzoenen met het idee dat de samenleving op elk niveau gebroken is. Er zijn meerdere gebieden die hervormd moeten worden in de echte wereld, maar het neemt afstand van de centrale schurk en het systeem en voelt ongericht aan.

Het is ook moeilijk om de elementen te zien en na te denken over de strijd die onlangs binnen Ubisoft gaande is. Leidinggevenden worden gedwongen te vertrekken nadat enkele gruwelijke beschuldigingen over hen aan het licht zijn gekomen, en anekdotes over hoe het bedrijf misbruikers zou hebben beschermd en heeft bijgedragen aan een giftige werkcultuur, zijn overal op internet te vinden. Ubisoft heeft gezegd dat het is werken aan een systemische verandering, en veel mensen hebben aan deze game gewerkt, maar het is een wonder of dit de juiste studio is om een ​​game met zulke complexe thema's te spelen.

Watch Dogs: Legion-gameplay - kies je jager

Bron: Ubisoft

Zoals ik eerder al zei, is er veel te doen in Watch Dogs: Legion. In mijn vier uur durende demo heb ik het gevoel dat ik nauwelijks aan de oppervlakte heb gekrabd. Ik besteedde het grootste deel van mijn tijd aan rekrutering, in feite het verzamelen van mensen die ik op straat tegenkom in DedSec door missies voor hen te doen.

Je hebt een speciale mobiele telefoon waarmee je mensen kunt scannen die je tegenkomt, die hun namen, beroepen en meestal een paar andere feiten naar voren brengt. Dan kun je zien of ze belangrijk zullen zijn of DedSec op wat voor manier dan ook zullen helpen. Sommige mensen hebben helemaal geen vaardigheid, zoals de beroemdheid wiens enige kenmerk is dat hij direct herkenbaar is, maar sommige zijn meteen aantrekkelijk. Er is de bouwvakker die niet alleen gemakkelijk in bouwzones kan komen, maar ook een drone kan oproepen wanneer ze maar willen, waarop ze kunnen springen en gebruiken om moeilijk bereikbare plaatsen te bereiken. Soms geeft het spel, in de vorm van de snarky AI Bagely, je ideeën over het soort mensen dat DedSec nodig heeft. Op een gegeven moment vertelde hij me bijvoorbeeld een barrister (een rechter in het VK) te zoeken, zodat alle gevangengenomen DedSec-leden voor kortere tijd in de gevangenis zouden zitten. Het hebben van een paramedicus in uw team helpt in medische situaties en geeft u toegang tot een vluchtambulance (als u die nodig heeft).

Zie je, er is weinig permadeath in Watch Dogs: Legion. Als het personage dat je gebruikt wordt neergeschoten en ten onder gaat, 'sterven' ze niet, maar gaan ze naar de gevangenis en worden niet beschikbaar voor gebruik (hoewel mijn scanner me met één persoon vertelde dat permadeath potentieel beschikbaar). Dit kan vervelend zijn als het midden in een missie plaatsvindt, maar gelukkig spawnt het volgende DedSec-lid dat je kiest niet te ver buiten je locatie, dus er wordt niet veel teruggedraaid.

De meeste mensen hebben dezelfde vaardigheden: je kunt achter muren hurken, een geweer schieten, (natuurlijk) hacken en hand-tot-hand-gevechten aangaan. Een persoon kan echter op sommige gebieden beter zijn dan andere, of toegang hebben tot een unieke vaardigheid. Oudere NPC's hebben bijvoorbeeld moeite om achter muren te hurken. Sommige mensen hebben ook toegang tot een op afstand bestuurbare mechanische spin die ze kunnen gebruiken om door een gebied te sluipen of te hacken. Dit voegt een strategisch element toe aan elke ontmoeting, omdat je kunt wisselen tussen welk lid je gebruikt, afhankelijk van waar je bent en wat je nodig hebt.

Een open wereld die er echt zin in heeft

Bron: Ubisoft

De schaal van de open wereld is hier indrukwekkend, en het geeft de speler echt het gevoel dat ze overal naartoe kunnen gaan en zo ongeveer alles kunnen doen. Omdat de gimmick in het midden van het spel de procedurele aard is van alle NPC's, die op hun beurt de wereld de illusie van entropie, dan kun je zeggen dat Watch Dogs: Legion erin is geslaagd een wereld te creëren die zowel willekeurig als expansief.

De open wereld geeft de speler het gevoel dat ze overal naartoe kunnen gaan en zo ongeveer alles kunnen doen.

Londen voelt echt uitgestrekt. Na vier uur spelen, waren er veel gebieden waar ik niet in de buurt kwam van slaan. In eerste instantie probeerde ik overal naartoe te lopen, wat mogelijk is voor de eerste paar missies, maar al snel besef je dat je naar verschillende gebieden moet reizen als je iemand wilt rekruteren. Er zijn meerdere manieren van reizen; je kunt een onbeperkt aantal voertuigen stelen (auto's, vrachtwagens, scooters, enz.) en je een weg banen door de stad of je kunt de metro, de versie van snel reizen in deze game (en net als de echte London Underground kun je er in principe mee overal).

Elke missie, vooral de rekrutering, begint op dezelfde manier. Meestal moet je inbreken in een gebied en ofwel wat informatie stelen of iets afsluiten. De manier waarop je deze missies uitvoert, zorgt voor variatie. Soms is het gebied gemakkelijk te betreden, zoals een ziekenhuis waar al mensen rondlopen. Ik moest ook inbreken in kantoorgebouwen, bouwzones, afgesloten militaire zones en andere, en elk ervan bood unieke uitdagingen. Terwijl je sommigen gewoon binnen kon lopen als je de juiste inloggegevens en uniform had, werden anderen te zwaar bewaakt of hadden geen open deuren. Dat betekende dat ik wat parkour moest doen om op daken te komen of een drone moest hacken om op te rijden. Soms neigde ik meer naar heimelijkheid en bleef ik camera's hacken of sluipen rond het uitschakelen van vijanden, maar ik zou net zo vaak met brute kracht binnenkomen, mijn informatie ophalen en dan wegrennen. Afhankelijk van het personage dat je speelt, heb je ook toegang tot vaardigheden die het inbreken een stuk gemakkelijker of moeilijker maken.

De keuze voor de speler komt doordat ze een uitdaging op elke gewenste manier kunnen benaderen. Elke missie is zowel eenvoudig als een puzzel, waarbij het verkrijgen van toegang vaak het moeilijkste aspect is. Bij één missie moest ik informatie verzamelen uit een gebied dat wemelde van Albion-officieren, maar ik was een hacker die dat kon spring gemakkelijk van camera naar camera en hack machines van die camera's, dus ik hoefde mezelf niet fysiek te verplaatsen risico. In een andere moest ik de Tower of London infiltreren als een Albion-bewaker. In plaats van door de voordeur naar binnen te lopen, liep ik langs onderhouds- en bouwvakkers in minder bevolkte gebieden achter de toren, sprong over een paar muren en wandelde verder naar binnen.

Omdat je zowat iedereen kunt rekruteren die je op straat passeert, wordt het spel nog meer geopend. De wereld is niet alleen enorm, net zoals een echte stad zou zijn, maar door de chaotische aard van de interacties heb je nauwelijks het gevoel dat je in een lus zit of repetitieve taken uitvoert. Toegegeven, ik kwam wel een persoon tegen die dezelfde missie en motivaties had als iemand die ik al had gerekruteerd, maar ik sloeg ze over en ging verder met de volgende.

Kort gezegd

Watch Dogs: Legion is buitengewoon ambitieus, zowel qua uitgangspunt als qua uitvoering. De procedurele aard van de NPC's, die het hart van het spel vormen, geeft de speler het gevoel dat dit een wereld is waar ze vele uren in kunnen stoppen. Naarmate meer AAA-titels streven naar grootte om een ​​gevoel van realisme te geven of om de speler te misleiden dat hun acties een impact hebben op de wereld, wordt het lastig om een ​​open-wereldspel te spelen dat iets betekent.

Legion heeft wat ongerichte politiek en een verhaal dat er wel of niet toe doet, maar wat het wel heeft is een NPC en missiesysteem dat werkt en gevarieerd genoeg is om de speler het gevoel te geven dat hij bijna iedereen kan rekruteren DedSec. Londen voelt aan als een echte stad vol gewone mensen met hun eigen problemen, daarom werkt het spel in ieder geval op mechanisch niveau. Of het allemaal samenkomt, is een heel andere vraag.