Wirusowa sensacja Wordle najwyraźniej pojawił się znikąd, by stać się codziennym wydarzeniem w 2021 roku, wypełniając Twittera zielonymi i żółtymi kwadratami i rodząc zastępy naśladowców — do czasu, gdy twórca Josh Wardle sprzedał Wordle do New York Timesa wcześniej w tym roku. Ale okazuje się, że Wardle po raz pierwszy zaczął projektować grę jako aplikację na Androida w 2013 roku.
I jak sam przyznał, „wyglądał jak śmieć”.
Podczas panelu Game Developers Conference (GDC) „Wordle: Doing the Opposite of What You’re Meant To” Wardle wyjaśnił pochodzenie swojej gry słownej. Próbując znaleźć sposób na rozrywkę swojego partnera, „próbował nauczyć się programowania na Androida” i zakodował wczesny prototyp Wordle, który pozwalał grać bez końca, jedno pięcioliterowe słowo po drugim.
Natychmiast napotkał problemy, takie jak fakt, że z 13 000 pięcioliterowych słów słownika wiele nie jest dobrze znane — mozed, dawts, gawcy, byded, zizel, emyds i rojis to tylko kilka przykładów, które musiał odfiltrować jeden.
Ale poza ograniczeniem listy do rozpoznawalnych słów, twierdził również, że jest „okropny” w kodowaniu Androida, i ostatecznie „stracił zainteresowanie grą”. Wrócił do niej dopiero w 2021 roku po opanowaniu kodowania stron internetowych Zamiast.
Przyznał, że jego decyzja o uczynieniu z Wordle strony internetowej zamiast strony internetowej Gra słowna na Androida sprzeciwiał się konwencjonalnej mądrości. Aplikacja Wordle „przechwytuje użytkowników” i może wysyłać im powiadomienia push.
W końcu chyba dobrze, że Wardle nie uczynił z niej aplikacji na Androida, poza nieoszlifowanym projektem oryginalnego prototypu aplikacji. Jak sam powiedział, granie tylko raz dziennie stworzyło „aspekt społeczny”, który zapewnił grze ogromną popularność. Aplikacja z niekończącymi się słowami szybko wypaliłaby użytkowników i byłaby trudniejsza do udostępnienia innym niż adres URL.
Po opisaniu ogromnego wzrostu sławy Wordle, Wardle wyjaśnił, dlaczego zdecydował się sprzedać markę.
„Prowadzenie biznesu związanego z grami mnie nie interesuje” – powiedział Wardle. Ponieważ gra miała tylko 63 KB, mógł z łatwością poradzić sobie z ogromnym wzrostem ruchu przy płatności Cloudflare w wysokości 100 USD miesięcznie; i nie był zainteresowany śledzeniem ludzi i sprzedażą danych reklamodawcom.
Ale kiedy inni ludzie kopiowali grę i zarabiali na niej, Wardle powiedział, że „czuł się naprawdę nieprzyjemnie”, widząc, jak inni zarabiają na czymś, co starał się zachować dla wszystkich za darmo.
„Sprzedaż do New York Timesa była dla mnie sposobem na odejście od tego. Nie chciałem płacić prawnikowi za zaprzestanie gry, na której nie zarabiałem”.
Wardle powiedział, że „nie może ci powiedzieć, co będzie dalej”, poza tym, że będzie to kreatywny projekt, który jest dla niego interesujący, a nie kolejny Wordle próbujący odzyskać to samo zainteresowanie. „Jeśli wyruszam z zamiarem uczynienia czegoś popularnym lub wirusowym, często kończy się to sromotną porażką”.
Możesz być prawie pewien, że niezależnie od tego, jaki jest projekt, prawdopodobnie nie stanie się jednym z nich najlepsze gry na Androida.