Het einde van The Last of Us Part 2 is een gebroken verhaal van nihilistische verwennerij

Bron: Sony

Grote spoilers voor The Last of Us Part 2, Dishonored, Dishonored 2 en Avatar: The Last Airbender liggen in het verschiet.

Je zou kunnen zeggen dat The Last of Us Part 2 een meesterwerk is. Jaren na de eerste onthulling, The Last of Us, deel 2 is uit. Op het moment dat dit wordt geschreven, heeft het een 94 op Metacritic en Opencritic, wat duidt op tientallen extreem positieve recensies. Het heeft ook first-party records van PlayStation gebroken, vier miljoen exemplaren verkocht in de eerste drie dagen en werd daarmee de snelst verkopende exclusieve PS4 ooit. Het wordt niet veel beter voor een studio dan zowel kritische als financiële validatie.

Ik kan zien waarom. Door het grootste deel van mijn bijna 24 uur durende playthrough, lachend en somber worden over het lot van verschillende personages, terwijl ik door de decorstukken ging die zo nauwgezet waren vervaardigd, was er veel in deze ervaring dat ik genoten.

Maar toen de aftiteling werd afgerond en ik mijn gedachten verzamelde in de uren na het beëindigen van mijn eerste playthrough, kon ik een knagend gevoel van leegte niet van me afschudden. Het was geen verdriet met een bitterzoet maar een compleet einde, en het had ook geen tijd nodig om mijn ervaring te verwerken - het was gewoon leegte. Het oprukkende besef dat de laatste 10% van de reis die ik had afgespeeld nergens op sloegen en volledig ongeldig maakte wat ik eerder had gespeeld, creëerde een gebroken verhaal van puur nihilisme.

Er zijn twee hoofdproblemen die ik heb. De game slaagt er niet in om veel sympathie te wekken bij een hoofdpersonage waardoor zijn draai zou kunnen werken. Het slaagt er ook niet in om het einde op te zetten door de beperkingen van de gameplay, waardoor bepaalde keuzes volledig schokkend en onnatuurlijk zijn.

De details die Naughty Dog in deze wereld heeft bijgebracht, moeten worden bewonderd. De animaties, het dichte gebladerte en de begroeiing, hoe GROEN alles is - het is een technisch wonder. Ik heb veel tijd besteed aan het spelen met de gitaren, in een poging om verschillende nummers te matchen. De dialogen en gesprekken tussen verschillende personages zijn enkele van de meest natuurlijke waar ik ooit naar heb geluisterd.

En dat alles wordt aan het einde weggegooid om er gewoon in te hameren dat 'wraak slecht is'.

Openbaarmaking: ik speelde al vroeg met een recensie-exemplaar van Sony Interactive Entertainment Canada.

Het probleem met Abby

Bron: Android Central

Als je het hebt gespeeld of verwend bent geweest, weet je dat The Last of Us Part 2 nog een paar keer klaar staat, inclusief een kaarttruc in petto. Nadat je de eerste helft van het spel bijna volledig als Ellie hebt doorlopen, speel je het grootste deel als Abby de tweede helft, terugspoelen tot een flashback lang voor dag één in Seattle en haar kant van de verhaal.

Ik waardeer wat Naughty Dog probeerde te doen. Het lijkt erop dat de regisseurs begrepen dat het simpelweg vernieuwen van de grond van de eerste game - Joel meenemen en Ellie op een soort roadtrip, waarbij ze doden en het land verkennen terwijl ze zich verenigen - dat zou niet gebeuren voldoen. Er moesten risico's worden genomen.

Op het eerste gezicht loont dit idee. Er is echter een probleem met meerdere lagen. Abby is een goed karakter, maar ze is niet een sympathiek karakter.

Ze werkt heel graag voor de WLF, die in wezen een fascistische militie is. Er wordt een poging gedaan om de WLF te schilderen als een werkende gemeenschap, een soort tegenhanger van Jackson, wat niet werkt. We zien in de verspreide documenten over Seattle dat de WLF zich net zo slecht - zo niet slechter - gedraagt ​​dan de vorige militaire bezetting. De WLF schiet nieuwkomers op zicht. Ondertussen verwelkomt Jackson nieuwkomers, aangezien we zien dat Tommy Abby's groepsopvang biedt en de mogelijkheid om voorraden aan te vullen. Ze steunde ook met plezier de dood van serafijnse kinderen voordat ze werd gered door Yara en Lev. Om te proberen de twee te vergelijken en de speler met terugwerkende kracht Ellie's pad van wraak te laten negeren, is op zijn best onvoldoende en op zijn slechtst komisch.

Bron: Android Central

Ik moet toegeven dat ik stomverbaasd was toen ik hoorde dat Abby's vader de hoofdchirurg was van de vuurvliegjes die Joel doodde. Wraak willen daarvoor is begrijpelijk. Dat leer je echter in het eerste uur van de gameplay in Abby's sectie, en er is nog een dozijn of zo te gaan. Voor de rest van deze tijd bleef ik dezelfde gedachte in mijn hoofd hebben: gewoon spelen als Abby geeft me geen gevoel voor haar.

Abby is niet de tegenhanger van Ellie - ze is van Joel.

Zelfs de vrienden van Abby, met wie we in Abby's sectie ook zouden moeten leren sympathiseren, zijn voor het grootste deel vreselijke mensen. Alleen Owen en Mel krijgen redenen om überhaupt aardig gevonden te worden en zelfs dan nauwelijks. We zien Owen vrolijk zijn zwangere partner bedriegen met Abby. Mel is nauwelijks een personage buiten haar relatie met Owen.

Afgezien van Mel en Owen krijgt Abby niet genoeg tijd om te genieten van de dood van haar vrienden - sterfgevallen die een natuurlijk gevolg zijn van haar wraak op Joel. Als we Abby hadden zien reageren, besef dan dat haar groep een voor een wordt achtervolgd en opgejaagd en Ellie in een licht verwant aan een seriemoordenaar, het zou de kans hebben gegeven dat er meer flarden van de mensheid tevoorschijn kwamen.

Dit gebrek aan sympathie is echter logisch onder een andere lens. Ik heb gesprekken gehad met vrienden die ook dit spel hebben uitgespeeld en velen van hen zeggen dat ze Abby zien als Ellie's tegenhanger. Maar Abby is niet de tegenhanger van Ellie - ze is van Joel.

Joel was een brutale man in een wrede wereld en zijn dood werkte als karmische gerechtigheid voor zijn daden vanaf de eerste game. Abby is een brutale, gewelddadige persoon die stabiliteit weggooide omdat iets haar liefde deed voelen, net als Joel. Dit is een briljante analoog, maar een die indruist tegen het idee dat Abby gerechtvaardigd is. Joel was niet gerechtvaardigd in zijn acties, dus waarom is Abby?

Abby blijft antagonistisch maar is het speelbare personage dat uiteindelijk slaagt.

Ellie geeft Owen en Mel de kans om levend uit haar zoektocht naar wraak te komen. Als ze Abby's locatie opgeven en niets doms doen, komen ze eruit. Owen maakt sowieso een sprong voor Ellie's pistool, wat resulteert in een gevecht waarbij zowel Owen als Mel dood eindigen.

Door Mel te vermoorden, doodt Ellie per ongeluk een zwangere vrouw, niet wetende dat ze zwanger was, en heeft een complete inzinking. Ondertussen, dichter bij het einde van het spel, wanneer Abby Dina's gezicht heeft ingeslagen en een mes tegen haar keel houdt, hoe reageert ze dan als ze hoort dat Dina zwanger is? "Goed." Dit dient alleen om haar sadistische neigingen te versterken, ondanks enkele moreel goede dingen die ze tijdens het spel deed.

Het niet opwekken van sympathie voor Abby hoeft niet per se een probleem te zijn, aangezien alleen spelen als antagonist een verfrissend perspectief kan bieden. Dit wordt echter een groot probleem aan het einde, waar dat gebrek aan sympathie een gevoel van frustratie toevoegt. ik gezocht om dat laatste gevecht als Ellie te winnen, en Ellie's daaropvolgende beslissing om Abby te sparen wordt des te irritanter. Het bouwt het gevoel van nihilisme op omdat Abby antagonistisch blijft en toch het speelbare personage is dat uiteindelijk slaagt.

Over barmhartigheid

Bron: Android Central

Dus, aangezien Abby niet de tegenhanger van Ellie is, maar die van Joel, is er geen rust te vinden in het sparen van haar aan het einde van het spel. Nergens eerder, zelfs niet één keer, wordt aangetoond dat Ellie de mogelijkheid van genade overweegt. Als we Ellie en Dina later rustig op een boerderij zien leven, weigert Ellie in eerste instantie Tommy's verzoek om door te gaan met het jagen op Abby, alleen om te beseffen dat ze het moet afmaken als ze doorgaan met PTSD-flashbacks die Joel's herhalen dood.

Dit alles komt tot een hoogtepunt in het laatste gevecht, als Ellie en Abby botsen in Santa Barbara. Het is in deze laatste rauwe strijd dat Ellie, gekneusd, vermoeid en twee vingers heeft afgebeten, een flashback van Joel ziet. Het is maar een korte glimp van een scène die we later in zijn totaliteit zien (een die me reduceerde tot rode ogen en vloeiende tranen sinds Ashley Johnson en Troy Baker doen hun best), en een die we later begrepen was de laatste nacht dat Ellie Joel zag levend. Het was tijdens deze nacht dat ze besloot te proberen hem te vergeven. Op dit moment kiest Ellie ervoor om Abby en Lev te laten gaan.

Ellie's is een verhaal over het overwinnen van trauma en de behoefte aan wraak. Je ziet een soortgelijke boog in Avatar: The Last Airbender. De jonge waterstuurder Katara spoort eindelijk de man op die haar moeder heeft vermoord en haar en haar familie heeft beroofd in haar jeugd. Maar als ze deze raider confronteert en ziet hoe berooid en zielig hij is geworden, kan Katara er niet mee doorgaan.

Het is echter geen directe vergelijking, omdat Katara een nieuw gezin had gevonden in haar groep vrienden die van haar hielden en voor haar zorgden. Ellie was alles kwijt en wordt er op dat moment aan herinnerd dat haar een kans op een nieuw leven met Joel gewelddadig werd ontnomen. Ze zal niet op magische wijze stoppen met PTSD-flashbacks alleen omdat ze Abby heeft gespaard. Terugblikkend op haar laatste echte gesprek met Joel en als ze die verzoening wordt ontzegd, die groei en leven wordt ontzegd, zou haar behoefte aan wraak als iets anders zou moeten toenemen, niet verzwakken.

Bron: Android Central

Het idee dat wraak je hol achterlaat, is nauwelijks nieuw. Dat geloofwaardig communiceren via gameplay blijft echter enigszins ongrijpbaar. In Dishonored en het vervolg Dishonored 2, is de gemakkelijkste weg naar de overwinning gewoon je weg daarnaartoe af te slachten. Deze spellen zijn echter voorzichtig om op te merken dat de dood optelt en sommige zou kunnen verdienen om te sterven, wekt moedwillige slachting moedwillige ellende. Dit werkt omdat elke laatste dood in jouw handen ligt, als speler.

Zelfs dan zijn er altijd kosten. Wil je de man niet doden die een mechanisch leger bouwt voor je rivaal? Goed, maar je moet zijn hersens braden. Financiering voor een corrupte regent moet gewoon worden afgesneden, maar u wilt het bloed van deze dame niet aan uw handen? Haar overhandigen aan haar stalker is het alternatief. De kosten van wraak zijn aan jou, en bouwen op geloofwaardige wijze op hoe je je tegen het einde zou moeten voelen.

Ondertussen wordt van ons in The Last of Us deel 2 verwacht dat we tientallen, zo niet honderden mensen, bijna altijd uit zelfverdediging, doorkruisen. Wanneer Ellie echter eindelijk wraak in haar greep heeft, kan ze er niet mee doorgaan. Willekeurige hooligans verdienen meer gruwelijke daden dan iemand die je adoptievader heeft vermoord, zijn broer heeft vermoord, een van je goede vrienden heeft vermoord en bijna je vriendin heeft vermoord.

Ik zie echo's van het einde van de eerste game hatelijk op hun kop gezet, terwijl Joel Ellie vertelde dat hij lange tijd worstelde met overleven en dat je uiteindelijk "vooruit blijft gaan". Ellie's behoefte om er toe te doen, om deel uit te maken van een remedie in een keuze die Joel heeft weggenomen, is benadrukte. "Na alles wat we hebben meegemaakt. Alles wat ik heb gedaan. Het kan niet voor niets zijn. "

Maar hier is het. De honderden die ze heeft vermoord, de offers die ze heeft gebracht, de mensen die ze is kwijtgeraakt, haar muzikale connectie met Joel: het is voor niets.

Wat had kunnen zijn

Bron: Android Central

Het raarste van dit alles is dat ik absoluut geloof dat er een einde was waar je dit punt over kunt brengen, die wraak zal alles van je afnemen en je hol achterlaten en dat zou zijn door Ellie simpelweg te laten doden Abdij.

Ondanks het totale, sombere nihilisme waar het einde van dit spel in baadt, hou ik echt van delen van het spel in het algemeen.

Of laat Ellie deze jacht op het theater opgeven. Door kracht te vinden in haar familie, te leren omgaan met haar PTSS en ze te verdragen terwijl ze voorwaarts bleef gaan, zou ze een plek bereiken die thematisch veel logischer is. Er zijn gevechten met jou kan niet winnen. Leren loslaten en leven met de pijn is hier logisch. Ze kan Joel's woorden accepteren en gewoon doorgaan, waardoor ze vrede kan sluiten met het verlies van hem.

In plaats daarvan, door deze twee samen te stampen, blijven we achter met een werkelijk bizarre situatie van het ergste van twee werelden, wegzinken in een put van puur nihilisme waar Abby's wraak gerechtvaardigd is, maar die van Ellie niet. Abby voltooide de cyclus van wraak vanaf het begin en slaagde erin.

Zelfs in hoe ze lijdt, wordt Ellie's keuzevrijheid weggenomen. Haar relatie met Joel was soms beladen en gespannen, maar haar muziek, haar liefde voor gitaar van Joel die haar leerde, wat we keer op keer zien tijdens het spel, is iets wat haar na aan het hart ligt, iets geruststellends - en wordt letterlijk doorgesneden. Ze maakt onzinnig de keuze om Abby te sparen nadat twee vingers zijn afgebeten, wat haar muzikale connectie met Joel hartverscheurend verbreekt.

Dit is allemaal nogal hardvochtig, dus ik herhaal: ondanks het totale, sombere nihilisme waar het einde van dit spel in baadt, vind ik delen van het spel in het algemeen erg leuk. Het is een ervaring die ik me zal herinneren, een die ik ben blij dat ik het ondernam en dat Naughty Dog veel lof verdient voor het vertellen. Ik hoop dat het team dat hier hard aan heeft gewerkt een lange rustperiode geniet.

Mensen kunnen blijven vechten of dit een verhaal over liefde of een verhaal over haat is, als er niet veel voor nodig is om te beseffen dat het beide is. Liefde kan in haat veranderen en haat kan in liefde veranderen. Kunst is subjectief, maar het is ook gemaakt met een boodschap, met een intentie van de auteur. Bij het maken van deze titel heeft het team van Naughty Dog een intentie getoond met hun kunst. Het vertelt absoluut een bericht. Ik betwijfel of het degene is die ze bedoeld hebben.