Oninaki-recensie: een fascinerend concept met een matte doorwerking

Telkens wanneer ik hoor dat Square Enix betrokken is bij een andere RPG, fladdert mijn hart en kan ik het niet helpen dat ik hoop. Het zijn tenslotte de geweldige mensen die ons de Final Fantasy-serie hebben gebracht. Toen ik over Oninaki hoorde, raakte ik meteen geïnteresseerd. Ten eerste is het gemaakt door Tokyo RPG Factory, de ontwikkelaar die ons heeft gebracht, ik ben Setsuna. Bovendien toonde de box-art een prachtige kunststijl en het belangrijkste idee achter de game klonk fascinerend.

In Oninaki kruip je in de huid van Kagachi, een jonge man wiens ouders stierven toen hij nog een jongen was. De jonge Kagachi mocht echter niet rouwen om het overlijden van zijn ouders. De heersende overtuiging is dat de doden niet kunnen deelnemen aan reïncarnatie als ze iets hebben dat hen terugbindt met de wereld van de levenden. Kagachi's vroege trauma leidt ertoe dat hij volwassen wordt en een waker wordt - in feite een religieus, politieagent en zwaardvechter in één. Hij en de andere Watchers dienen de Soeverein, Lobelia - een religieuze leider die de wetten van reïncarnatie strikt ophoudt. Als zodanig zijn ze belast met het lokaliseren van verloren zielen, met hen communiceren en hen helpen verder te gaan. Ondanks het gevoel dat Kagachi een goed doel dient, klopt er iets niet met deze wereld en het is aan de speler om te ontdekken wat dat is.

Hoewel Oninaki qua concept een intrigerend spelidee is, gaat de plot zelf overal heen en is de dialoog gewoon niet goed. Toch is de strijd superleuk, zij het niet origineel. Dit is een van die RPG's voor spelers die van een uitdaging houden. Het bevat vaardigheidsbomen om een ​​level omhoog te gaan, een Alchemist-winkel voor het upgraden van uitrusting en veel vijanden om te vechten. Laat je niet misleiden door het schattige uiterlijk van de screenshots. Dit is een zwaar verhaal over verlies en dood. Het is momenteel beschikbaar op PS4, Nintendo Switch en Steam.

Oninaki Wat ik leuk vond

De twee dingen die ik het leukst vond aan deze game waren de gevechtsmechanica en het wereldidee. Als Watcher neemt Kagachi de controle over verschillende Daemons - speciale wapenzwaaiende zielen die niet verder kunnen in de cyclus van reïncarnatie. Wanneer ze worden geëqipeerd of "bezeten", wordt het wapen van een Daemon dat van Kagachi en werken de twee samen om vijanden te verslaan. Terwijl je vecht, zul je een level omhoog gaan en het mogelijk maken om de aanvallen van je Daemon in de vaardighedenboom vooruit te helpen. Dit voelde echt veel als het gebruik van Blades in Xenoblade Chronicles 2 - daarover later meer. Door de vaardigheden van mijn Daemon te verbeteren en te leren over hun verleden, bleef ik meer geïnvesteerd en kreeg ik het gevoel dat ik sterker werd.

Je moet je gevechtsvaardigheden op de proef stellen en profiteren van de specifieke wapens van elke Daemon.

Dat gezegd hebbende, dit is geen spel voor iedereen die een informeel spel wil, zelfs niet als het in de informele modus wordt gespeeld. Baasgevechten zijn veel uitdagender dan in veel andere spellen. Je moet je gevechtsvaardigheden op de proef stellen en profiteren van de specifieke wapens van elke Daemon om je vijanden efficiënt te verslaan. Om te voorkomen dat je te veel op genezing vertrouwt, kun je maar een bepaald aantal genezende wieroken vasthouden. Ik hield van de uitdaging die deze veldslagen met zich meebrachten, vooral omdat ik niet had verwacht dat de strijd zo ingewikkeld zou zijn.

Terwijl je door het land reist, ontdek je nieuwe Daemons, elk met hun eigen unieke wapens en vaardigheden. Door de vaardigheidsboom van een Daemon bij te houden, kun je krachtigere aanvallen krijgen en zo moeilijke tegenstanders opnemen. Er zijn tal van vijanden verspreid over elke map om je bezig te houden. Dit is geen turn-based RPG, dus je ontwijkt, slaat of rent zo vaak als je wilt in de strijd.

Een van de Watcher-vaardigheden van Kagachi is het vermogen om het land van de doden te doorkruisen. Met een druk op de knop kun je verloren zielen, vijanden of schatkisten zien die je voorheen niet kon zien. Net als in The Legend of Zelda: Twilight Princess, zorgt het wisselen tussen rijken ervoor dat je elke kaart in beide modi moet verkennen om echt alles te zien. Dit wekte natuurlijk de completist in mij en zorgde ervoor dat ik overal in beide modi moest rondrennen. Je wordt meestal beloond met je inspanningen, ofwel door meer vijanden te vinden om mee te stijgen of door schatkisten met handige items.

Oninaki: Wat ik niet leuk vond

Toen ik Oninaki begon te downloaden, wist ik niet zeker wat ik kon verwachten. De box-art zag er prachtig uit en voelde meer volwassengericht aan, maar het daadwerkelijke spel zag er kinderachtig en minder serieus uit. Uiteindelijk ontdekte ik dat dit een van die spellen is waarbij de speelstijl van de game niet overeenkomt met de toon van het plot. En het voelt raar aan.

Kagachi wordt voortdurend in zware situaties gebracht waarin hij moet omgaan met dood, moord, een strikte religie en verlies. Dit heeft de game opgezet om mogelijk enkele interessante concepten te verkennen, maar uiteindelijk lukt het niet. In plaats daarvan krast het gewoon de oppervlakte van veel van deze onderwerpen en schiet het weg in willekeurige richtingen met een grillige plot. In die geest voelt veel van de dialoog tussen personages geforceerd en slecht geschreven. Er waren een paar plotwendingen die totaal niet nodig waren en afbreuk deden aan het hoofdverhaal. Het maakt het in ieder geval erg moeilijk om verbinding te maken met het verhaal of om te relateren aan de hoofdpersoon.

De gevechtsopties van deze game voelden een beetje alsof ze uit andere games waren gestolen in plaats van iets nieuws te creëren

Hoewel ik genoot van de gevechtsmechanica in dit spel, kon ik het niet helpen dat ik ze eerder had gezien. Dat wil niet zeggen dat RPG's geen ideeën uit elkaar mogen halen, maar wanneer ze dat doen, moeten ze toevoegen aan wat eerdere games hebben gedaan. De gevechtsopties van deze game voelden een beetje alsof ze uit andere games waren gestolen in plaats van iets nieuws te creëren. Ik zei eerder dat de Daemons veel zin hadden om Blades te gebruiken in Xenoblade Chronicles 2. In beide games kun je wapens wisselen, vaardigheden upgraden en nieuwe aanvallen ontgrendelen. Het grote verschil is dat ik veel meer gaf om Blade's achtergrondverhalen en ik vond de vaardighedenboom frustrerend om te gebruiken in Oninaki. Het is moeilijk om te navigeren om de vaardigheden te selecteren die u wilt upgraden.

3uit 5

Oninaki is een verhaal dat de dood, religieuze overtuigingen en verlies onderzoekt. Hoewel het in theorie een geweldig idee is, volgt het eigenlijke spel niet veel van de diepe ideeën die het zou kunnen aanpakken. In plaats daarvan krijg je een plot dat van de ene gedachte naar de andere springt en uitmondt in willekeurige plotwendingen die niet lijken te passen. Toch is de kunst op zich al mooi en de strijd is geweldig voor mensen die van intense RPG's houden. Alleen maar Verwacht niets te origineels, aangezien veel van de vechtmechanismen eerder in andere zijn gezien spellen.