Assassin's Creed Nexus VR review: een terugkeer naar de gloriedagen

Dagenlang kon ik alleen maar aan Assassin's Creed Nexus denken. Het gevoel van het springen van dak naar dak was meer dan louterend; het was bijna etherisch. Ik merkte dat ik vroeg wakker werd, gewoon om nog een oplossing te krijgen voordat het werk begon.

Als ik zeg dat Assassin's Creed Nexus een triomf is, bedoel ik niet dat de game perfect is. Het heeft een behoorlijk aantal bugs en ontwerpproblemen - de meeste games hebben dat tenslotte - maar ik kan voorbij de meeste daarvan kijken vanwege wat hier is geleverd.

Dit is zonder twijfel de beste Assassin's Creed-game in meer dan tien jaar, en dat komt omdat het trouw blijft aan wat deze games zo goed maakt: diepgaande verhalen, uitstekende parkour en geweldige stealth-mechanica. De game omvat drie verschillende speelbare personages uit 2500 jaar menselijke geschiedenis 15 enorme missies op een tiental zeer verschillende locaties waar je 30 uur of langer over doet compleet.

Het is in wezen het perfecte spel voor de perfecte tijd. De Meta-zoektocht 3

is net uitgekomen en dit is een net zo goede systeemverkoper als ik heb gezien sinds het debuut van Breath of the Wild op de Nintendo Switch zes jaar geleden.

Meesterlijke beweging

Voor mij zijn het beweging en parkour die ervoor zorgen dat een Assassin's Creed-game opvalt tussen de open-wereldtitels. Daarom geef ik niet veel om de meest recente inzendingen van de serie, waarin vaak spelers voorkomen ronddwalen door uitgestrekte landschappen in plaats van voornamelijk gebouwen te beklimmen en achterin mensen te vermoorden steegjes.

En dat is precies wat Assassin's Creed Nexus doet aanvoelen als een echte Assassin's Creed-game.

Geen enkele VR-game brengt parkour zo elegant tot stand als Assassin's Creed Nexus. Het zorgt ervoor dat de gewone mens zich een meestermoordenaar voelt.

Van alle VR-games die parkour en klimmen omvatten, doet geen enkele het zo meesterlijk of elegant als Assassin's Creed Nexus. De game maakt gebruik van een briljant balanshulpsysteem waardoor iedereen zich een meestermoordenaar voelt, en het is behoorlijk verrassend dat we nog nooit zoiets als dit hebben gezien.

Dat vormt ook een probleem als het niet werkt zoals je zou verwachten, maar ik dwaal af. Laten we eerst de basis doornemen.

Als je bekend bent met het kijken naar de vele hoofdrolspelers uit de serie, weet je al hoe het werkt. Er zijn geen willekeurige beperkingen voor het beklimmen van oppervlakken, maar een oppervlak moet in de echte wereld fysiek enigszins beklimbaar zijn. Afgeronde oppervlakken, zoals pilaren of gevels van gebouwen, bieden een persoon niet voldoende oppervlak om zich op vast te grijpen en kunnen daarom niet worden beklommen.

Alles wat over het algemeen een rechte rand heeft – inclusief verticale oppervlakken zoals de randen van een gebouw of een steunpilaar – kun je vrij pakken en omhoog klimmen. Het is een eenvoudig systeem dat identiek werkt als de hoofdserie. Het verschil is natuurlijk dat jij degene bent die klimt in plaats van alleen maar op een joystick te drukken vooruit.

Alles wat je in het spel kunt pakken, wordt eerst weergegeven door een witte cirkel die spelers verzekert begrijp meteen wat grijpbaar is en wat niet, of dat nu een beklimbaar oppervlak is of een vaas op een tafel.

Spelers kunnen alleen klimmen wat zinvol is, maar dit kan ook tot frustratie leiden als het systeem niet werkt zoals verwacht.

En hoewel er enig gebruik wordt gemaakt van Half-Life: Alyx's afstandsgrijpmechanisme, richt je je hand op een willekeurige object met een witte cirkel, pak de controller vast en trek hem naar je toe - zo betrouwbaar is het niet spel. Werpmessen moeten bijvoorbeeld fysiek uit het lichaam van een bewaker worden geplukt in plaats van magnetisch naar je toe getrokken.

Op dezelfde manier moet het vastgrijpen op een richel met precisie gebeuren. Als je er een beetje naast zit, het personage waarschijnlijk Als je de rand niet vastgrijpt, val je. Hoewel het spel extreem vergevingsgezind is bij parkour (zoals je hieronder zult zien), kan het erg streng zijn bij klimmen.

Hier vond ik mijn grootste frustratie over het spel, aangezien mijn zoon en ik talloze 'wat de...'-momenten hadden tijdens het klimmen; dat betekende meestal dat we een of andere klimactie gingen uitvoeren, maar uiteindelijk vielen omdat we de rand niet vastpakten precies rechts.

Door de toegankelijkheidsinstelling voor handstabilisatie aan te passen, wordt het zo dat uw virtuele hand vastklikt verlichte objecten wanneer u op de grijpknop drukt, waardoor deze momenten kunnen worden verminderd frustratie.

Maar parkour wordt zo gracieus en efficiënt afgehandeld dat ik moeilijk begrijp waarom niemand eerder aan dit systeem lijkt te hebben gedacht. Het is een van die momenten van pure genialiteit die ik hoop de komende jaren gekopieerd te zien in VR-games.

Het ontwikkelen van een systeem waarmee gewone mensen deze wonderbaarlijke bewegingen kunnen uitvoeren, is absoluut noodzakelijk om ervoor te zorgen dat het gevoel van Assassin's Creed goed wordt vertaald naar het first-person VR-perspectief.

Springen doe je door de A-knop ingedrukt te houden, maar personages springen niet alle de tijd; net wanneer het zin heeft. Als je bijvoorbeeld naar een muur rent, kun je door op de springknop te drukken een sprong maken. Als je gewoon over straat rent, doet het indrukken van de springknop niets.

Het is een interessante middenweg tussen zoiets als oudere 3D Zelda-games – waarbij Link dat automatisch zou doen spring elke keer dat je probeert te lopen of van een rand af te rennen - en volledige open mechanica in een spel als Blade & Tovenarij.

Een deel van het genie hier is echter niet alleen maar tegen een muur springen. Het is springen tussen horizontale steunbalken of daken, waarbij een speler niet precies hoeft te springen alsof hij een Obby of een traditionele 2D-platformgame speelt. Je hoeft alleen maar te richten, rennen en springen. Je personage landt het elke keer, zolang ze het gat fysiek kunnen dichten.

Anders zul je een oppervlak vastgrijpen of erop slaan om jezelf erop te trekken.

Hoewel sommigen dit meer geautomatiseerde mechanisme misschien vervelend vinden, is het bijna volledig een overwinning voor wat ik de overgrote meerderheid van de spelers zou noemen. Mijn zoon en ik hebben jarenlang deelgenomen aan Amerikaanse Ninja Warrior-programma's, en ik weet hoe moeilijk alle van dit spul is in het echte leven.

Het ontwikkelen van een systeem waarmee gewone mensen deze wonderbaarlijke bewegingen kunnen uitvoeren, is absoluut noodzakelijk om ervoor te zorgen dat het gevoel van Assassin's Creed goed wordt vertaald naar het first-person VR-perspectief.

Toegankelijkheid voor iedereen

Voordat ik me verdiep in de rest van het spel, wilde ik het team van Ubisoft een compliment geven voor hun inzet om van dit spel een spel te maken dat iedereen kan spelen, ongeacht de meeste fysieke beperkingen.

Kijk, naar de top van een hoog gebouw klimmen en een sprong in het diepe maken in een hoop stro, is niet iets waar de meeste mensen zich prettig bij zouden voelen. Ik zou hier zelfs een grote gok op wagen, omdat Richie's Plank Experience zo'n populaire eerste VR-titel is. Het is niet meer dan normaal dat je bang bent voor dit soort hoogten.

Daarom zorgt een groot aantal toegankelijkheidsopties ervoor dat spelers de kloof kunnen dichten tussen hun capaciteiten en de potentiële capaciteiten van de virtuele huurmoordenaar die ze belichamen.

Ubisoft moet worden geprezen vanwege zijn op toegankelijkheid gerichte ontwerp.

Mensen die vatbaar zijn voor bewegingsziekte kunnen teleporteren in plaats van soepele joystickbewegingen, en auto-parkour kan zelfs worden gebruikt door een visualisator te gebruiken in plaats van op knoppen te drukken.

Tunneling helpt spelers met bewegingsziekte om vloeiende bewegingen beter te gebruiken zonder zich duizelig te voelen, en mensen met hoogtevrees kunnen zich inschakelen een 2D- of 3D-raster waarmee ze kunnen visualiseren waar de fysieke grond zich bevindt, zodat ze niet het gevoel hebben dat ze op de rand van bepaalde grenzen balanceren onheil.

En de opties houden niet alleen op bij comfort. Ubisoft heeft een breed scala aan toegankelijkheidsopties gebruikt die betrekking hebben op motorische, spierproblemen en gehoor en visuele beperkingen, en zelfs simpele dingen zoals de mogelijkheid om de moeilijkheidsgraad van het spel op elk gewenst moment te veranderen tijd.

Nexus is een game die voor iedereen is gemaakt, ongeacht wat je tegenhoudt.

En ja, dat betekent dat spelers dit spel zelfs ten volle kunnen ervaren terwijl ze zittend of met weinig bewegingsruimte spelen. Het is volkomen redelijk om dit spel te spelen vanuit het comfort (of de noodzaak) van een stoel of een kleine speelruimte.

Ironisch genoeg draaiden de weinige bugs die ik in het spel tegenkwam vrijwel uitsluitend om problemen met de lengte van de speler, vooral als die speler klein is. Mijn zoon is nog niet helemaal 1,80 meter lang en kwam absoluut bizarre gevallen tegen waarbij het lockpicken mislukte, of hij vastzat in een permanente hurken na een stealth-moord.

Normaal gesproken tikt u op de X De knop om je personage virtueel te laten hurken zou deze problemen oplossen, maar ik kwam een ​​aantal van dezelfde problemen tegen bij het lockpicken, en ik ben ruim een ​​voet groter dan mijn zoon. Het lijkt mij dat de lockpick-monteur een beetje te kieskeurig is voor zijn eigen bestwil.

Ongeëvenaarde variëteit

Het team van Ubisoft heeft er consequent over gesproken dat Nexus een "full-length" Assassin's Creed-game is, en ze maakten geen grapje. Het spel is opgedeeld in 15 verschillende missies, maar laat je niet voor de gek houden door dat "lage" aantal. Je zult uren doorbrengen in elk van deze missies, en dat is alleen maar het voltooien van de hoofdmissies.

De belangrijkste reden van het verhaal is dat je teruggaat door de cloud van Abstergo om overblijfselen te vinden van een oude computer - een computer die krachtig genoeg is om de toekomst te vertellen en menselijk gedrag te helpen beheersen. Hierdoor volg je drie verschillende – maar toch bekende – personages gedurende 2500 jaar menselijke geschiedenis.

Je begint met Ezio in het Italië van de Renaissance, gaat verder met Connor in het Amerika van de Revolutionaire Tijd en ervaart de oude wereld van het Griekenland van 400 voor Christus door Cassandra's ogen. Maar je ervaart niet slechts één locatie met elk personage. Vaak bevindt elke missie zich in een volledig op een andere plek, zelfs als je hetzelfde personage speelt.

En de overgrote meerderheid hiervan zijn ook geen kleine, lineaire gebieden.

Deze levels zijn een terugkeer naar de goede oude tijd van Assassin's Creed parkour, klimmen en stealth-moorden.

Elk ervan, met uitzondering van twee of drie, zet je neer in een stad vol gebouwen, steegjes, schepen, waterelementen, tenten, bomen, noem maar op. Als het logisch is voor het thema - zelfs als dat thema een wazig, groezelig moeras is, gevuld met schrale, met mos gevulde bomen en smerig water waar je in het echte leven waarschijnlijk nooit doorheen zou willen waden.

Ik heb er ook echt van genoten hoe enorm verschillend elk gebied en tijdperk was. Je kunt in het oude Griekenland niet dezelfde trucjes uithalen als bijvoorbeeld in het koloniale Boston. De architectuur en gebouwindeling zijn compleet anders. Zelfs gevechten zijn anders, wat ik in het gevechtsgedeelte hieronder zal bespreken.

Grotere steden als Athene, Boston, Newport en Venetië hebben onbegaanbare virtuele muren die je binnen de grenzen van de simulatie houden, maar dit is sowieso niet abnormaal voor de meeste series.

Ongeacht deze grenzen is de omvang van deze speelbare gebieden ongelooflijk indrukwekkend, en het aantal objecten waar je op kunt klimmen, waarover je kunt parkouren en waar je vanaf kunt springen is ronduit onthutsend. De grootte en verscheidenheid aan gebieden verbaasde me volledig en overtrof alle verwachtingen die ik had van de reikwijdte die dit spel met zich mee zou brengen.

Er zijn zelfs muziekinstrumenten die je op de meeste niveaus kunt bespelen, als je bereid bent ze te vinden. De diepte van de interactie is indrukwekkend.

De grootte en verscheidenheid aan gebieden verbaasde me volledig en overtrof alle verwachtingen die ik had van de reikwijdte die dit spel met zich mee zou brengen.

Parkouren en klimmen in dorpen en steden is echter niet alleen voor de show. De game bevat een tiental verborgen voorwerpen en uitdagingen in elk niveau, of dat nu een verzamelmunt, een historisch feit of een parkour-uitdagingsparcours is.

Toen ik het hoofdverhaal van de game na iets minder dan 30 uur had voltooid, had ik nog maar ongeveer de helft van het aantal voltooid beschikbare uitdagingen en verzamelobjecten in alle 15 niveaus, dus ik verwacht dat ik die 30 uur ruimschoots zal overschrijden voordat ik 100% ben het spel.

Het kostte me iets minder dan 30 uur om het hoofdverhaal te voltooien, en ik heb in elk level slechts ongeveer de helft van de verzamelobjecten en optionele uitdagingen voltooid.

Misschien nog indrukwekkender is de visuele betrouwbaarheid van de game, ondanks deze grote gebieden. De verlichting is uitstekend, veel objecten liggen verspreid over de straten en binnenkamers, de texturen zijn doorgaans hoog resolutie – vooral op de Quest 3 – en het is duidelijk dat de hardware van de Quest tot het uiterste wordt gedreven elke manier.

Een essentieel onderdeel van het levendiger maken van deze steden is de aanwezigheid van grote aantallen mensen. In mijn Assassin's Creed Nexus hands-on, merkte ik op dat er een verrassend aantal NPC's waren in de Venetië-missie die ik speelde.

Sindsdien lijkt het erop dat Ubisoft nog meer NPC’s heeft toegevoegd, maar de NPC-variant kan wel wat werk gebruiken. Het is geen groot probleem, maar het is iets dat je zeker zult merken.

Je kunt communiceren met elke NPC die je kiest, inclusief dingen uit hun handen nemen, ze slaan of zelfs doden. Zoals het geval is in elk Assassin's Creed-spel, zal het doden van meer dan een paar burgers resulteren in desynchronisatie.

Bij sommige missies moet je je zelfs verstoppen in groepen NPC's om anoniem te blijven, maar over het algemeen heb ik een hekel aan deze missies. Hoewel de verhaalcomponenten en de opzet ervan cool zijn, voelt het mechanisme van het opgaan in de menigte zich naar mijn smaak iets te frustrerend aan.

Gevechten en stealth

Hier wordt het voor sommige spelers wat moeilijker. Hoewel parkour op indrukwekkende wijze gracieus wordt afgehandeld, zijn gevechten en stealth meer afhankelijk van de vaardigheden van de speler, met uitzondering van gevechten op afstand.

Melee-gevechten zijn een samensmelting van Assassin's Creed Unity en enkele van de nieuwere AC-games in de open wereld, zoals meerdere vijanden zullen je tegelijk aanvallen in plaats van op hun beurt te wachten zoals vroeger spellen.

Gelukkig richt deze game zich op stealth- en afstandsgevechten in plaats van de beat-em-up-onzin uit nieuwere delen in de serie.

Terwijl je deelneemt aan melee-gevechten, moet je aanvallen blokkeren, pareren of ontwijken om de kans te krijgen een vijand daadwerkelijk te raken. Er is weinig hoop dat je er net zo cool zult uitzien of voelen als een van de speelbare personages uit de Assassin's Creed-games op een plat scherm, maar het is nog steeds spannend om deel te nemen aan de strijd.

Afstandsgevechten zijn echter ongeveer net zo eenvoudig als het komt. Voor het grootste deel hoef je alleen maar een mes naar een vijand te gooien of een pijl naar hem toe te schieten, en het automatische richtsysteem van de game zorgt ervoor dat de vijand raakt. In eerste instantie vond ik dit niet leuk omdat ik het gevoel had dat alle vaardigheden die nodig waren om de klus te klaren hierdoor werden weggenomen, maar het helpt de frustratie weg te nemen die gepaard gaat met het richten van dit soort wapens.

Vergeet niet dat het de bedoeling is dat je in de schoenen van een getrainde huurmoordenaar speelt, en niet van een beginneling. Ze zouden niet missen, en als speler die dat personage belichaamt, zou jij dat ook niet moeten doen. Ik zou echter graag zien dat Ubisoft spelers de mogelijkheid geeft om dit in een toekomstige update uit te schakelen.

Maar gevechten zijn niet echt wat een Assassin's Creed-game goed maakt, ondanks waar nieuwere delen van de serie naar neigen. Dit is van nature een stealth-spel en je wordt beloond als je zo onopvallend mogelijk bent.

Ik houd niet van de nieuwere Assassin's Creed-spellen, omdat ze zijn veranderd in vrij algemene, door Ubisoft gemaakte open-wereldtitels. Dat betekent niet dat het slechte games zijn; ze voelen voor mij gewoon niet als een Assassin's Creed-spel. Nexus doorbreekt dat traject en gaat recht op de spreekwoordelijke stealth-gamingkeel af.

Elk personage heeft zijn eigen voor- en nadelen, en elke setting vereist een andere strategie om effectief te zijn.

Elk niveau is zo ontworpen dat sluipende gameplay wordt aangemoedigd, maar je kunt altijd met vuurwapens rennen als je wilt. Elk personage heeft een belangrijk slagwapen, minstens één verborgen mes, een belangrijk afstandswapen en een set werpmessen en rookbommen.

Je kunt zelfs fluiten door je duim en wijsvinger samen te knijpen en ze dicht bij je mond te houden.

Connor heeft een boog op zijn rug, een werpbare tomahawk op zijn heup en een verborgen mes aan elke pols. Cassandra heeft ook een boog, maar ruilt de tomahawk in voor een legendarisch zwaard dat een beetje werpbaar is, maar niet zoals een tomahawk. Ze heeft ook maar één verborgen mes aan haar linkerpols.

Ezio is het enige personage met een kruisboog in plaats van een pijl- en boogset, een paar verborgen zwaarden en een veel zwaarder Italiaans zwaard dat super lastig te gooien is. Ongeacht de wapens keren je belangrijkste afstands- en contactwapens echter allemaal automatisch terug naar je holster als je ze gooit.

Pijlen, bouten en werpmessen zijn allemaal verbruiksvoorwerpen, maar je kunt ze terughalen als je naar het lijk gaat en ze verzamelt. Rookbommen zijn een eenmalig verbruiksartikel, maar over het algemeen kun je al deze items verspreid over de levels vinden, zelfs als ze niet heel gebruikelijk zijn.

Naarmate je verder komt, ontgrendel je ook verschillende gedeelde eigenschappen van elk personage. Armor-piercing-messen, verhoogde pijlcapaciteit, speciale melee-aanvallen en meer kunnen met terugwerkende kracht worden gebruikt zodra je ze hebt verdiend, dus de herspeelbaarheid van missies is behoorlijk hoog.

Maar het zijn de afstandsgereedschappen (in combinatie met je verborgen mes) die ervoor zorgen dat je onopvallend blijft, ongeacht met wie je speelt. Omdat personages gebonden zijn aan hun tijdlijn, moet je al deze vaardigheden beheersen om het spel te voltooien.

Bewakers hebben geen duidelijk gezichtsveld, waardoor je aandacht moet besteden aan hun bewegingen en de richting waarin ze kijken.

Spelletjes zoals Vampier: De Maskerade - Gerechtigheid En Espire 2 zijn ook erg stealth-gericht, maar hebben de neiging om de Metal Gear Solid-ontwerplijn te volgen. In die games hebben vijanden een kegel van zicht en het is meestal heel duidelijk waar ze naar kijken.

In Nexus hebben vijanden geen ‘kegel van zicht’, maar er is een visuele timer die over hen heen verschijnt als ze je zien. Dat geeft je een moment om jezelf te verbergen voordat je aanwezigheid daadwerkelijk bekend wordt.

Daarom voelt het realistischer om rond te sluipen zonder te allen tijde precies te weten wat de bewakers doen. Begrijp me niet verkeerd, de bewakers zijn absoluut niet slim. Ze zullen je misschien van tijd tot tijd verrassen; het is absoluut gaaf om ze rond te horen lopen en andere bewakers te horen inschakelen met uitspraken als 'Je hebt tijd om me te helpen ze te vinden, ga aan de slag!' – maar deze personages gedragen zich nog steeds heel erg als het stereotype van een ‘videogamebewaker’.

Toch is er iets heel bevredigends aan het uitschakelen van alle bewakers in een gebied, zodat je vrijer rond kunt dwalen en je missie naar eigen inzicht kunt plannen.

Schuilplaatsen voelen organischer aan dan in andere stealth-spellen, in plaats van een duidelijk stuk hoog gras rond patrouillerende vijanden.

Ook was ik regelmatig verbaasd over het aantal plekken waar ik me kon verstoppen. Deze dingen voelen zich normaal gesproken ook niet op hun gemak. Dit is niet zoals Horizon, waar hoog, rood gras handig wordt geplaatst rond gebieden waar robots patrouilleren.

Tot de schuilplaatsen behoren kratten waar je je achter of onder in een haven kunt verstoppen, stapels stro in de hoek van een drukke markt uit het renaissancetijdperk, trappen om je onder te verstoppen, steegjes, daken in het oude Griekenland, of zelfs de romp van een Brits marineschip in het tijdperk van de Revolutionaire Oorlog Boston.

Als ik hier enige substantiële kritiek op zou hebben, zou het zijn dat ik graag zou willen dat de stealth-mechanismen van het spel moeilijker zijn. Het is veel te gemakkelijk om rond te sluipen, een bewaker te doden en door te gaan naar de volgende zonder echte gevolgen.

Zeker, het maken van een fout kan ertoe leiden dat een bewaker aanbelt om versterking te roepen, maar het voelt nooit aangrijpend op de manier waarop dat een vijfsterrenpolitie-achtervolging in Grand Theft Auto dat doet, en het voelt nooit levensbedreigend zoals in Budget Cuts Ultimate, een van de beste Meta Quest-spellen.

Het zou gaaf zijn om te zien hoe ze elkaar vaker controleren, vuur aansteken als er gevaar wordt gevoeld, of iets anders dat logisch is voor het scenario. Het is duidelijk dat een bewaker in 400 voor Christus niet zomaar via de radio kan vragen of Jim ging MIA, dus een mogelijk vervolg zou dit slim moeten implementeren.

Uitspraak

Assassin's Creed Nexus is niet alleen de VR-game waar ik op hoopte. Het is een terugkeer naar de roots van Assassin's Creed op manieren waar ik alleen maar van had kunnen dromen. Ik hou helemaal niet van de meest recente Assassin's Creed-spellen, omdat ik het gevoel heb dat ze de focus zijn kwijtgeraakt op wat deze spellen goed maakt: parkour, klimmen en sluipende moorden.

Nexus neemt de klassieke formule en plaatst deze in een first-person-perspectief, wat een primeur is voor de serie, en het voelt als een totale droom die uitkomt. Bovendien zijn de hoeveelheid variatie in elk van de dorpen en steden die je bezoekt, de optionele verzamelobjecten en uitdagingen, en de productiewaarden en het gevoel werkelijk ongelooflijk.

Dit is niet alleen een goede VR-game – een medium dat een slechte reputatie krijgt vanwege het aanzienlijke aantal aanwezige indiegames. Het is een goede game die gespeeld zou moeten worden door iedereen die toegang heeft tot een Meta Quest-headset. Het is meer dan ik had gehoopt, maar het is precies wat ik wilde in een echte Assassin's Creed-game.