Assassin's Creed VR hands-on: een droom die uitkomt

Toen de Animus me naar het Venetië van de 14e eeuw bracht, kon ik mijn ogen nauwelijks geloven. Na zoveel decennia deze spellen te hebben gespeeld, zat ik eindelijk in de gedachten van Ezio. Het was alsof ik mezelf echt in een Animus had gelegd en de genetische herinneringen van het spel beleefte fictie beschrijft, behalve dat het natuurlijk net zo reëel was als alles wat je naar buiten kon gaan en goed kon doen nu.

Deze onthullende ervaring is iets dat mensen voortdurend voelen in VR, maar het is vooral krachtig als het gebruik maakt van een van de populairste gaming-IP’s aller tijden. Mijn korte speelsessie bij de Meta Quest 3 praktisch Het evenement bewees voor mij dat het wachten op Assassin’s Creed VR de moeite waard was. Dit is het spel waar ik op heb gewacht, ook al bewijst een volledige recensie dat het niet helemaal perfect is – een kenmerk waar de meeste games sowieso nooit naar zouden kunnen streven.

Mijn praktijkervaring is gebaseerd op één niveau, maar de volledige game bestaat uit 15 niveaus die elk plaatsvinden op verschillende locaties, tijdstippen en vanuit het perspectief van een van de drie personages. Dit is waarom ik ervan overtuigd ben dat Assassin’s Creed Nexus een van de volgende zou kunnen zijn beste Quest-spellen van alle tijden.

Het is precies waar je op hoopte

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben op het punt in mijn leven waarop ik volledig verwacht dat spin-offs van welke aard dan ook verwaterde versies van het originele materiaal zullen zijn. Mobiele versies van populaire IP’s zijn maar al te vaak geldklopperij voor microtransacties, en VR-versies van populaire IP’s kunnen de hype zelden waarmaken.

Daarom was ik zo verrast door Assassin’s Creed VR vanaf het moment dat ik voet zette in de eerste steen in Venetië. Ik keek naar beneden en zag dat ik de volledige huurmoordenaarsoutfit droeg, met benen en al. Mijn middel was versierd met het bijzondere Assassin Yataghan-zwaard.

En ja, door de trekker ingedrukt te houden, gevolgd door een beweging van de pols, werd mijn verborgen moordenaarszwaard onthuld. In feite had elke arm er één, waardoor het nog gemakkelijker werd om mijn volgende bewegingen te plannen.

Het is niet het verwaterde spel dat ik had verwacht. Het is de VR-iteratie waar ik op hoopte.

Toen ik klaar was met het verkennen van de mogelijkheden, herinnerde ik me onmiddellijk dat Assassin's Creed helemaal om parkour draaide en ging op zoek naar de beperkingen van het spel in dit opzicht. Zou ik kunnen klimmen iets, Bevolking: Eén stijl? Of zou het net zoiets zijn als die vervelende PlayStation-games waarbij je alleen de handig wit geverfde richels kunt beklimmen?

Ik was buitengewoon aangenaam verrast toen ik ontdekte dat dit geen van deze scenario's is. In plaats daarvan volgden de ontwikkelaars nauwgezet de richtlijnen van de bestaande serie: Ezio kan in dit geval alleen klimmen waar hij is klinkt logisch.

Dat betekent dat vensterbanken, pijpen en andere voorwerpen waar een mens zich daadwerkelijk aan zou kunnen vastgrijpen, mijn enige manier van reizen waren in deze situaties. Maar gegeven hoe krachtig, wendbaar en sterk deze karakters zijn, was het klimmen net zo eenvoudig als het vinden van de volgende juiste rand om me aan vast te grijpen en mezelf naar toe te trekken.

Net zo krachtig is het gevoel van algehele vrijheid in de game. Ik heb alleen de bewegingsvrijheid in mijn demo gebruikt, dus ik kan niet spreken over teleportatie (of andere beschikbare voortbewegingsmethoden), maar iedereen zonder een ijzeren maag wil misschien wel twee keer nadenken over het spelen.

Dat wil fans er niet van weerhouden om zich hier te vermaken; dat is alleen maar om je aan het denken te zetten over hoe het zou voelen om van een gebouw te springen en te proberen de rand van een ander gebouw te grijpen - of wat je parkour-centrische geest zich ook maar kan voorstellen.

Raamlijsten, pijpen en andere voorwerpen die een mens daadwerkelijk kon vastgrijpen waren de enige opties en zorgden ervoor dat het nog meeslepender aanvoelde.

Deze game weerhoudt je er niet van om een ​​aantal waanzinnige trucs van de daken te halen. In feite helpen de ingenieuze springmechanismen je daadwerkelijk om sprongen te maken die je anders misschien niet zou maken, tenzij je in feite een getrainde huurmoordenaar-ninja-type of YouTube-parkour-meester was.

Als je naar een rand op een dak springt, voelt het alsof er een beetje beweging in zit, 'automatisch richten', als je dat zo kunt omschrijven. Kijk, ren, richt, spring en nu is je personage geland waar je wilde. Het werkt ongelooflijk goed, en het had tot gevolg dat ik me stoerder (en fysiek gecoördineerder) voelde dan ik in werkelijkheid zou zijn.

Een levende wereld

Visueel ziet de game er behoorlijk spectaculair uit op Quest 3-hardware. Ik merk op dat deze specifieke demo een iets lagere resolutie had dan sommige van de andere Quest 3-demo's die ik heb geprobeerd, maar dat kan zijn omdat het een vroege versie van het spel was. Ik bewaar mijn indrukken van dat deel van de ervaring totdat ik daadwerkelijk probeer het definitief uit te brengen.

Maar de rest van wat ik zag was buitengewoon indrukwekkend. Toen ik van de gondel de pier op stapte, keek ik om me heen en zag minstens een dozijn NPC's rondlopen die hun dagelijkse bezigheden deden. Trouw aan die ervaring liepen tientallen personages door de stad en deden wat ze moesten doen, en zagen er behoorlijk overtuigend uit.

De wereld was indrukwekkend gedetailleerd en er liepen verrassend veel NPC's rond, waardoor het levend aanvoelde.

Beter nog, je bent vrij om met deze NPC’s te communiceren zoals je wilt. Ik heb een bezem gestolen van een NPC en ben er mee weggelopen. Ze begonnen tegen me te schreeuwen, maar konden duidelijk zien dat ik bedreigender was dan de gemiddelde hooligan. Op dezelfde manier kun je NPC's in het rond slaan, dingen naar ze gooien of op een andere manier hun dagelijkse bezigheden onderbreken, zolang je ze maar niet daadwerkelijk verwondt.

Als dat gebeurt, zijn alle weddenschappen uitgeschakeld. Precies zoals je zou verwachten in een Assassin’s Creed-game, iemand neersteken of op een andere manier een ander mens verwonden zal ertoe leiden dat de autoriteiten worden opgeroepen – of u onmiddellijk aanvallen als ze dat al zijn dichtbij.

Mijn enige klacht is dat ze een beetje te gemakkelijk af te weren leken te zijn, maar ook dat zou een demo-moeilijkheidsprobleem kunnen zijn. Hoe dan ook, bijna niets voelt zo geweldig als van een dak springen om je doelwit recht te pakken met een verborgen mes.

Ook hier was de omvang van het level indrukwekkend, alhoewel niet geheel verrassend. Toen ik naar de top van het eerste gebouw klom dat ik tegenkwam, vroeg ik onmiddellijk aan de Meta-vertegenwoordiger daar hoe ver ik kon reizen. Ik kon tenslotte zien wat leek op heel Venetië, en het spel kon absoluut niet zoveel vrijheid toestaan ​​als er veertien andere niveaus beschikbaar waren.

Je kunt op verrassende manieren met NPC's communiceren, van het slaan tot het stelen van alles wat ze in hun bezit hebben. Het was behoorlijk komisch en kon je in de problemen brengen.

Ik had gelijk, maar de grens ging verder dan ik aanvankelijk had verwacht. Zoals het er nu uitziet, is de omvang van dit Venetië-niveau veel opener dan Vampier: The Masquerade VR's smalle paden, maar niet zo uitgestrekt als de kaart in Population: One.

Het is een redelijk medium tussen het geven van uitvoeringskeuzes aan spelers en meerdere manieren om scenario's te voltooien zonder inbreuk te maken op het gevoel van een levende wereld, zoals ik al eerder zei.

Als de rest van de ervaring zo goed is, ben ik klaar om dit een van de beste VR-games te noemen die ik ooit heb gespeeld.