Android's vroege dagen

1. Intro
2. Prehistorie
3. Vroeger
4. Het groot maken
5. Getransformeerd
6. Samsung stijgt
7. Jelly Bean Era
8. Overal
9. Het derde tijdperk

In het tweede deel van ons Android-geschiedenis -serie kijken we naar de impact van de lancering van de T-Mobile G1, de moeren en bouten van het open source-model van Android en de vroege gebruikersinterface ontwerpen en de samenwerking met Verizon die ons "Droid" opleverde. En we zullen praten met een leidinggevende manager die toezicht hield op de komst van de G1. Lees verder om alles te weten te komen over de begindagen van Android.

De T-Mobile G1 arriveert

De T-Mobile G1 (of HTC Dream buiten de Verenigde Staten) heeft alles veranderd als het om mobiel gaat. Net als de Palm Treo, of de originele iPhone, zonder de G1 zou de manier waarop we alle dingen doen die we op onze smartphones doen anders zijn - en waarschijnlijk lang niet zo goed - zonder de G1.

Software, niet hardware, zou de G1 onderscheiden.

Niet omdat de G1 geweldige hardware had, of geweldige specificaties of dingen zoals een geavanceerde camera of een geweldig scherm. De hardware was dik, vooral vanwege het verschuifbare en draaibare Sidekick-achtige toetsenbord, en de vorm omvatte een kin aan de onderkant die je liefhad of haatte. Fysieke knoppen voor Android-navigatie - menu, thuis en terug - evenals het beantwoorden van oproepen en een klikbare trackball was voor velen moeilijk om aan te wennen, maar werkte goed en was een verplicht onderdeel van het navigeren door Android Cupcake.

Het toetsenbord - in 2008 de meeste goed apparaten hadden er nog steeds een - was uitstekend voor typen en hadden prachtige chicklet-toetsen en speciale cijfer- en functietoetsen. Of je nu een sms verstuurde of een e-mail beantwoordde, of hackte op Android (de G1 was doelbewust eenvoudig te ontgrendelen en rooten via de bootloader), het toetsenbord was uitstekend.

De manier waarop het werd gebouwd, en de dingen waaruit het werd gebouwd, waren in die tijd goed genoeg, maar dat was niet het speciale aan de G1.

Dat zou de software zijn.

De G1, het eerste consumentenapparaat ooit met Android, ontketende het beest dat Google is op het gezicht van mobiele technologie.

De G1 werd met weinig tamtam uitgebracht, en alleen in een beperkt aantal 3G-markten van T-Mobile in de VS. Wereldwijd was ook een vreemde uitgave, waarbij de telefoon op de markt werd gebracht en verkocht als de HTC Dream, waarbij HTC een beetje meer controle had over de dingen dan bij de "Google-branded" G1's. Dit was een voorloper van de dingen die komen met Android-telefoons, waar het open-source besturingssysteem was weggegeven met een paar regels voor leveranciers die toegang wilden tot de services en applicaties van Google op te slaan. Dit was ook het begin van "fragmentatie", aangezien niet alle modellen zijn bijgewerkt naar Android 1.6. Vraag het je vrienden in Canada over die.

Alleen Google was het best gepositioneerd om zowel het besturingssysteem als de services te creëren.

Hoewel de verzendsoftware - Android 1.0 (geen heerlijke codenaam bijgevoegd) - op de G1 een beetje onvolledig aanvoelde, kon je zien dat Google grote plannen had met Android. Zoals het was, waren er een paar plaatsen waar de software al schitterde in vergelijking met de concurrentie. Dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen en die iedereen nu bevat - widgets, meldingsgebieden die naar buiten schuiven wanneer je ze nodig hebt en meer - waren aanwezig en werkten goed. En een betrouwbaar en gecentraliseerd over-the-air updatesysteem beloofde een manier om het allemaal beter te maken naarmate nieuwere versies van het besturingssysteem werden uitgerold. Zelfs in 2008 realiseerde Google zich dat de toekomst van mobiel en de toekomst van internet elkaar op grote schaal zouden kruisen.

Misschien wel het belangrijkste, zowel voor Google als voor de consument, was dat Android beloofde een bezorgmethode te worden voor diensten en apps die vrijelijk konden worden gebruikt en verspreid. Hoewel Palm en Apple dit wisten, was alleen Google klaar om zowel het besturingssysteem als de diensten leveren, en Android in zoveel mogelijk handen krijgen was een verstandige zakelijke beslissing.

"Grote gokjes maken rond richting was geen vreemd concept voor ons."

Wat HTC betreft, de G1-fabrikant had veel ervaring met het samenwerken met grote merken, wat leidde tot zijn betrokkenheid bij Android. Zoals Jason Mackenzie, president van HTC America, uitlegt, "grote weddenschappen op richting doen was voor ons geen vreemd concept. En het blijft iets waar we ons comfortabel bij voelen. "

"We hadden een reputatie opgebouwd als een bedrijf met een rijke kennis en ervaring op het gebied van design [...]. Dat speelde ook mee waarom Google met HTC wilde werken."

Graham Wheeler, Product and Services Director van HTC Europe, heeft een vergelijkbare mening: "[HTC] staat bekend als de mensen die dingen anders doen en innoveren en dingen vooruit helpen. Een ingenieursbureau dat het onbereikbare en onvoorstelbare kan doen. Dus toen Google op zoek was naar een partner [voor de G1], hoop ik dat een van de overwegingen de toekomstige innovatie was. "

Voer Bugdroid in

Tegenwoordig is de groene Android-robot, officieel "Bugdroid", het publieke gezicht van het Android-merk. Maar dat was niet altijd het geval. De eerste Android-robotontwerpen waren aanzienlijk gekker, afkomstig van Dan Morrill, toen een lid van het Android-team dat betrokken was bij ontwikkelaarsrelaties. Zoals Morrill uitlegde op Google+ in 2013: "Ik nam een ​​broodnodige pauze van een paar uur en bracht wat quality time door met Inkscape om te creëren deze... dingen."

'Ik had geen eye candy voor de dia's die we aan het maken waren. Vandaar deze jongens. "

"Kijk, we waren aan het voorbereiden op een interne lancering van ontwikkelaars (wat betekent dat we Googlers zouden vragen om te starten met de API's voor de gek houden en ons vroege feedback geven), en ik had geen oog voor de dia's die we aan het zetten waren samen. Vandaar deze jongens. "

"Ze hadden een korte golf van geringe populariteit onder het team - genoeg om de bijnaam" Dandroids "toch op te pikken. Maar toen presenteerde Irina Blok (zoals ik me goed herinner) haar werk: de bugdroid die we allemaal kennen en liefhebben. [...] Deze jongens hebben het onderscheid dat ze de eerste voorgestelde mascottes voor Android zijn (waarvan ik me tenminste bewust ben.) "

Cupcake en Donut

Een kleine OS-update, Android 1.1, werd in februari 2009 uitgebracht voor de T-Mobile G1. Maar de eerste grote updates voor Android na de eerste release waren versies 1.5 (Cupcake) en 1.6 (Donut). Deze brachten de trend in gang om Android-versies te vernoemen naar 'zoete lekkernijen', terwijl ze ook enkele van de kernfuncties introduceerden van het moderne Android zoals we dat nu kennen.

Cupcake maakte de weg vrij voor Android-telefoons met alleen touchscreen.

Cupcake, uitgebracht in april 2009, maakte de weg vrij voor Android-telefoons met alleen touchscreen, een ingebouwd toetsenbord op het scherm en ondersteuning voor toetsenborden van derden. Het Android-opstartprogramma werd ook een beetje nuttiger met de eerste widgets op het startscherm, terwijl de basisvideo-opnamemogelijkheden naar de camera-app kwamen.

Later dat jaar legde Donut de basis voor een steeds grotere variëteit in Android-hardware, met ondersteuning voor verschillende beeldschermresoluties en -dichtheden en native ondersteuning voor CDMA-netwerken - belangrijk voor Verizon en Sprint in de Verenigde Staten Staten. Het snelzoekvak van Android 1.6 bracht ook de missie van Google naar "het organiseren van de informatie van de wereld" naar smartphones, met de mogelijkheid om niet alleen op internet te zoeken, maar ook contacten, muziek, apps en app-gegevens vanuit één centrale locatie plaats.

Ondertussen konden gebruikers op het nieuwe scherm voor batterijgebruik een globaal overzicht zien van waar hun stroom naartoe ging.

Cupcake en Donut brachten ook verbeteringen teweeg in veel van de ingebouwde Google-apps zoals Android Market en Gmail. Het is de moeite waard eraan te denken dat deze in de begintijd van Android een groot deel van het besturingssysteem waren. Zelfs kleine wijzigingen aan de browser, e-mailclient of agenda-app zouden een firmware-update vereisen, die zou via Google, de fabrikant en (mogelijk) de koerier moeten passeren voordat ze worden gepusht uit. Het zou nog een paar jaar duren voordat Google zou gaan nadenken over het uitbreken van zijn eigen apps en het afhandelen van updates via de Play Store.

Donut legde de basis voor steeds meer variatie in Android-hardware.

Eind 2009 boekte Android ook vooruitgang op het gebied van spraakherkenning en tekst-naar-spraak. Cupcake introduceerde de spraakherkennings-API, terwijl Donut de "Pico" tekst-naar-spraak-engine bevatte. Deze twee functies zouden uiteindelijk uitgroeien tot de rijke spraakinteracties die we kennen in het huidige Android.

Het Android 1.5-1.6-tijdperk was ook het begin van fabrikanten die begonnen met het aanpassen van Android, waardoor ze hun eigen look en feel aan het basis-besturingssysteem toevoegden. En op veel manieren had Android, zoals Windows Mobile ervoor, het een beetje nodig. HTC introduceerde zijn Sense UI - ongetwijfeld de beste op dat moment - om Android gebruiksvriendelijker te maken. Andere OEM's volgden - Sony Ericsson stond bovenaan Android 1.6 met zijn eigen Timescape UI en Samsung ontwikkelde zijn TouchWiz-ervaring die vandaag de dag nog steeds evolueert.

Hoewel Android-puristen tegenwoordig de "skins" van fabrikanten bespotten, was de behoefte aan aanpassingen (en vergroting) van de fabrikant bovenop de code van Google heel reëel in de vroegste dagen van het besturingssysteem.

De vroege beelden van Android

In tegenstelling tot iOS (en uiteindelijk Windows Phone) nam Android pas relatief laat in zijn leven een sterke eigen ontwerptaal aan.

Vroege Android had een eenvoudige, utilitaire uitstraling - een visuele stijl die voortkwam uit het experimenteren van talrijke "mijlpaal" builds in 2007 en 2008. Android ging van een app-dock in BlackBerry-stijl en een donkere statusbalk naar een lichter, luchtiger thema met een herkenbare app-lade.

Hoe dan ook, vroege Android zag eruit en voelde nog steeds aan als een besturingssysteem dat was ontworpen door ingenieurs, en veel van de iconen en afbeeldingen die toen werden gebruikt, leken te zijn geript van een desktop-besturingssysteem uit het begin van de jaren 2000. Afbeeldingen waren onvermijdelijk lage resolutie (vanwege de telefoondisplays van die tijd) maar ze leken geworteld in het verleden, niet in de toekomst.

Bekijk bijvoorbeeld het kantoortelefoonpictogram in de stijl van de jaren 90 en de gearceerde, isometrische pictogrammen die elders worden gebruikt. En het liberale gebruik van omlijstingen in Windows-stijl gaf knoppen en interacties een onhandig, ouderwets gevoel. iOS daarentegen had op sommige plaatsen een skeuomorfe uitstraling (emuleert het uiterlijk van de fysieke bedieningselementen die de ervaring met alleen aanraking heeft vervangen), maar er leek een stevigere hand op het ontwerproer te liggen, met een gebruikersinterface die sterke aanwijzingen kreeg van Apple's gevestigde desktop-Mac OS.

Toen het eenmaal was afgerond, veranderde het uiterlijk van Android niet veel tot versie 2.2, Froyo.

Wat ook opvalt, is hoe weinig het uiterlijk en het gevoel van stock-Android veranderde van de eerste 1.0-release tot versie 2.2, Froyo - meer dan anderhalf jaar later uitgebracht. Alleen de latere releases van Gingerbread, Honeycomb en uiteindelijk Ice Cream Sandwich, en het inhuren van voormalig Palm-ontwerper Matias Duarte, zou geleidelijk een Android met design tot stand brengen hart.

Maar dat is een verhaal voor een andere keer.

Open-source Android

Android staat bekend als een open-source besturingssysteem, wat betekent dat iedereen de Android-broncode kan downloaden en zijn eigen versie van het besturingssysteem kan bouwen. En het Android Open Source Project (AOSP) is hoe dat wordt gedaan. Zodra Google klaar is met het intern ontwikkelen van Android, wordt het publiekelijk vrijgegeven via AOSP, zodat iedereen, van grote fabrikanten tot hobbyistische ontwikkelaars, aan de code kan sleutelen.

Maar je hebt natuurlijk wat checks and balances nodig om de compatibiliteit tussen apparaten te behouden, en dat is waar het Android-compatibiliteitsprogramma van pas komt. Om certificering te ontvangen en goedkeuring te krijgen voor het gebruik van het pakket mobiele services van Google (inclusief Play Store, Google Play-services en andere belangrijke dingen), moeten de builds van Android-fabrikanten compatibel zijn testen. Dit is de manier waarop Google ervoor zorgt dat alles met toegang tot de app-marktplaats compatibel is met de apps die daar staan.

AOSP maakt het ook mogelijk om Android te gebruiken zonder Google-dingen - services, apps of compatibiliteitscontroles - en dat is wat Amazon doet met zijn lijn van "Fire" -producten.

Hoewel het kern-Android-besturingssysteem open-source is, is veel van wat u als Android zou kunnen beschouwen dat niet.

Hoewel het kern-Android-besturingssysteem open-source is, is veel van wat u zou kunnen denken zoals Android niet is. De Google-applicaties die zijn gebundeld op de meeste Android-telefoons die in het Westen worden verkocht, zijn closed-source. En aangezien Google de kernapps van Android naar de Play Store heeft verplaatst en zijn eigen services ermee heeft geïntegreerd, zijn de open-sourceapps langzaamaan verdwenen van "standaard" Android-apparaten. (Muziek is bijvoorbeeld Play Music geworden en de stock Gallery-app is Google Photos geworden.)

Als het echter om Google Android gaat, krijgen de grote OEM's een voorsprong op alle anderen. Nexus-fabrikanten werken samen met Google voordat elke Android-versie openbaar wordt, en krijgen dus van tevoren code. En in toenemende mate geldt hetzelfde voor de grote spelers in de Android-wereld zonder huidige Nexus-telefoons of -tablets, zoals Samsung. Omdat Google zich heeft opengesteld voor ontwikkelaars met preview-builds van aankomende Android-releases (zoals het deed met Lolly en Heemst), heeft het ook achter de schermen meer kunnen delen met apparaatfabrikanten. En dat is een belangrijk onderdeel van het aanpakken van het probleem om bestaande apparaten up-to-date te houden met nieuwe releases.

Dus wat kun je nog doen met een Android 1.x-telefoon?

Hoewel we lyrisch zijn over Android Cupcake en Donut, moeten we niet vergeten dat dit tegenwoordig verouderde en volledig niet-ondersteunde versies van Android zijn. De geïnstalleerde applicaties - zowel van Google als van andere partijen - werken mogelijk nog steeds, maar hebben niet de functies van de nieuwere versies die zijn gebouwd voor telefoons met een huidige versie van Android. Evenzo loopt het besturingssysteem zelf ver achter op de curve als het gaat om functies, soepelheid en beveiliging.

Technisch gezien zou je nog steeds een telefoon met Android Cupcake of Donut kunnen gebruiken voor je dagelijkse stuurprogramma. De basis is aanwezig: berichtenuitwisseling, e-mail en telefoontjes. Ze werken, alleen niet zoals we gewend zijn dat dingen werken op een moderne smartphone.

Als je eenmaal verder gaat, gaat het snel naar het zuiden. U hebt toegang tot de oorspronkelijke Android Market en er zijn nog steeds een tiental apps die kunnen worden geïnstalleerd en uitgevoerd. Facebook en Pandora zijn er, evenals enkele andere apps waarvan je nog nooit hebt gehoord, maar die je zou installeren en gebruiken als je vastzat met een Android 1.5- of 1.6-telefoon.

Technisch gezien zou je nog steeds een telefoon met Android Cupcake of Donut kunnen gebruiken voor je dagelijkse driver ...

Contacten en agenda zijn volledig verbroken. De applicatieversies op een Android 1.x-telefoon worden niet meer gesynchroniseerd met uw Google-account en u kunt alleen lokale contacten of agenda-items toevoegen. Dit zorgt voor een minder dan slimme smartphone-ervaring.

De browser is pijnlijk om te gebruiken. Het is traag (lees: ondraaglijk dus), en niet compatibel met de meeste moderne webpagina's. De meeste sites die ik heb geprobeerd, worden helemaal niet geladen en de sites die dat wel doen, bevatten meestal fouten. De dingen op internet zijn de afgelopen vijf jaar behoorlijk veranderd, zo lijkt het.

De YouTube-app lijkt meer op de Windows Phone YouTube-ervaring dan op een Google Android-ervaring. De app is lelijk en traag, en het duurt anderhalve eeuw voordat een video is geladen. Meestal vallen er dingen gewoon fout.

Verrassend genoeg werkt de Amazon MP3-winkel (inbegrepen op veel Cupcake- en Donut-telefoons, inclusief de T-Mobile G1 die we hier gebruiken) prima. De app is zo vloeiend als je kunt verwachten op de hardware, winkelvermeldingen en audiovoorbeelden werken geweldig, en het hele ding geeft je het gevoel dat je terug bent gegaan naar 2010 om wat nummers te kopen.

... Maar de kans is groot dat u niet erg gelukkig of productief zou zijn.

We kloppen hier niet tegen de G1 of oudere versies van Android. In hun tijd waren deze telefoons met deze software het toppunt van mobiele technologie. Maar ze zijn achtergebleven en tonen hun leeftijd - zowel op het gebied van hardware als op het gebied van software.

Terwijl jij kon gebruik zoiets als de G1 met Donut als je smartphone, de kans is groot dat je niet erg gelukkig of productief zou zijn. Een paar dagen gebruiken was leuk, maar wat ik eruit haalde, was een betere waardering voor de geweldige telefoons die we vandaag hebben.

DROOOOOOOIIIIID!

Android had enig succes geboekt in de VS en internationaal door releases van HTC, Motorola en Samsung, maar om echt indruk te maken in de VS moest er een Android-telefoon op Verizon worden uitgebracht Draadloze.

Het was moeilijk om in 2010 een Android-telefoon op Verizon te krijgen. Big Red was zojuist zwaar verbrand door een gokje te wagen op de door Microsoft aangedreven Kin-telefoon, en de relatie van AT & T met Apple trok elke dag meer mensen weg van hun netwerk. Een grote, spetterende concurrent van de iPhone was een must, en niets van de huidige generatie Android-telefoons bood een aantrekkelijke marketingkans.

Omdat we wisten hoe groot deze samenwerking voor beide partijen zou zijn, heeft Google hard gewerkt om een ​​aantrekkelijk aanbod voor Verizon te creëren. Verizon, Motorola en Google kwamen in oktober 2009 tot een overeenkomst en een maand later - compleet met een licentieovereenkomst met Lucasfilm - de Motorola Droid werd in de VS gelanceerd als de eerste Android 2.0 Eclair smartphone.

De marketinginspanningen van Verizon voor de Droid waren bijna volledig gericht op het aanvallen van Apple.

De marketinginspanningen van Verizon voor de Droid waren bijna volledig gericht op het aanvallen van Apple. De Droid Does-campagne omvatte multitasking-jabs en demonstraties van de spraakgestuurde zoekmogelijkheden en was een spectaculair succes. Voor veel gebruikers was de hardware het beste van twee werelden. U kunt een fysiek toetsenbord uitschuiven als u dat wilt, of het nieuwe virtuele toetsenbord van Google gebruiken om al uw typen te doen. Met een 550 MHz processor en 256 MB RAM presteerde het niet veel beter dan de andere Android-telefoons de markt op dat moment, maar het industriële ontwerp en de bijgewerkte gebruikersinterface boden een boeiend algemeen ervaring.

Verizons omhelzing van de Droid was ook een dodelijke slag voor Palm. Palm, een oprichtend bedrijf op het gebied van smartphones, had in juni 2009 zijn eigen moderne smartphone gelanceerd - de Palm Pre met webOS - maar de eerste release was exclusief voor Sprint. Verizon had een exclusieve deal getekend voor de verbeterde Palm Pre Plus, die een grote marketingcampagne en verkoop beloofde. Achter de schermen gebruikte Verizon Palm als hefboom voor Motorola en Verizon en promootte nauwelijks de Pre Plus. Met magazijnen met onverkochte telefoons leed Palm enorme verliezen en verkocht het in april 2010 aan HP. De HP webOS-divisie werd het volgende jaar effectief gesloten onder de rampzalige ambtsperiode van HP CEO Léo Apotheker.

De Droid werd al snel de meest populaire Android-telefoon in de VS. 'Droid' werd voor velen synoniem met 'Android', ondanks dat het een exclusief merk van Verizon was. Zelfs met de merkverwarring op consumentenniveau - in het voordeel van Verizon - markeerde de Droid een explosie in bekendheid voor Android.

VOLGENDE: Android maakt het groot

Android's eerste jaar in het openbaar was een periode van enorme groei en verandering in de mobiele industrie. Het besturingssysteem van Google ging van een buitenstaander naar een realistische concurrent voor de iPhone en gevestigde spelers als BlackBerry, Palm en Microsoft. Maar het zou pas in 2010 duren werkelijk zie Android een vlucht nemen, met meerdere spraakmakende lanceringen en de accumulatie van een serieus marktaandeel.

In de volgende aflevering van ons Android-geschiedenis -serie volgen we de voortgang van Android terwijl het groot wordt in de mobiele wereld, met apparaten als de HTC EVO, HTC Desire en Samsung Galaxy Galaxy S. En we zullen nog eens terugkomen op het begin van Google's Nexus-programma, dat voor het eerst een "pure Google" -telefoon naar consumenten bracht, rechtstreeks vanuit hun hoofdkantoor in Mountain View.

Credits

Woorden: Alex Dobie, Russell Holly en Jerry Hildenbrand
Interview met Jason Mackenzie: Andrew Martonik en Derek Kessler.
Ontwerp: Derek Kessler en Jose Negron.
Serie-editor: Alex Dobie.
Tegoed voor screenshot van Android-bèta: LR Guanzon via Wikimedia Commons