Een van de vele slachtoffers van 2016 was Pebble - de eerste "mainstream" smartwatch, als zo'n categorie bestaat. Voor velen van ons die mobiele technologie leven en ademen, was de originele Pebble een onthullend apparaat - hier was een kleine, relatief stijlvolle draagbare computer die ons verloste van het gebruikelijke telefooncontroleren.
Net zoals e-mail in je zak het concept was dat de eerste smartphones naar early adopters duwde, dacht men dat meldingen om je pols een geheel nieuwe klasse computers zouden voortbrengen. De impact van die smartwatch was zo groot dat er in de eerste 18 maanden meer dan 1 miljoen exemplaren van werden verkocht. In de techjourno-bubbel leek het alsof iedereen een Pebble had - meer dan de helft van het Mobile Nations-team op CES 2014 droeg de dingen. (En het was grappig om te zien hoe gesynchroniseerd de pols omhoog ging toen we allemaal dezelfde groeps-e-mail of IM ontvingen.)
De originele Pebble was geweldig vanwege zijn eenvoud - een kwaliteit die moderne smartwatches volledig zijn vergeten.
De originele Pebble was geweldig vanwege zijn eenvoud. Het deed weinig dingen, maar het deed ze goed. Het lijkt er echter op dat de industrie in het algemeen, gezien het traject dat smartphones hadden afgelegd, zich wilde ontwikkelen smartwatches in dezelfde lijn: meer rekenkracht, grotere en betere schermen, meer functionaliteit.
Aan het begin van 2017 is het duidelijk dat die aanpak heeft gefaald: consumenten willen geen smartwatches zoals ze nu bestaan. Dat zie je terug in de staat van Android-slijtage op dit moment, waar de software al meer dan een jaar geen zinvolle upgrade heeft gekregen, terwijl Google het systeem van boven naar beneden onder handen neemt. Zelfs Motorola, maker van de veelgeprezen Moto 360-serie, stapt uit de wearables-game, daarbij verwijzend naar een slechte vraag. En toch blijft de toekomst van Android Wear zich langs dezelfde impopulaire lijnen ontwikkelen. In Wear 2.0 krijg je een op horloges gebaseerde app store, een klein toetsenbord en een gigantisch wiel met apps om doorheen te bladeren. Wat suggereert dat de Android-smartwatches van de toekomst qua functionaliteit de telefoons van vandaag zullen blijven achtervolgen.
Mensen willen niet porren en porren in app-lades en kleine knoppen en nauwelijks leesbare tekst. Ze willen geen sms-berichten uitkrabbelen op een toetsenbord ter grootte van een kwartje. Als het meer dan 10 seconden duurt, pakken ze gewoon hun telefoon. En een telefoon doet al die dingen beter dan een horloge.
Als het meer dan 10 seconden duurt, haal je gewoon je telefoon tevoorschijn.
Extra functionaliteit - met name de LTE-connectiviteit die nu wordt verwerkt tot hoogwaardige wearables - gaat ten koste van het uiterlijk van een horloge. Complexere functionaliteit, krachtige processors en mobiele connectiviteit vereisen grotere batterijen en grotere schermen, waardoor ze omvangrijk en onaantrekkelijk worden. Toch blijven fabrikanten op diezelfde steen slaan in de hoop bloed te trekken. De laatste Samsung Gear S3-horlogesga bijvoorbeeld all-in op extra functionaliteit in een grotere, meer mannelijke wearable. Samsung heeft blijkbaar besloten om in plaats daarvan achter het leeuwendeel van de mensen die al smartwatches kopen aan te gaan om de categorie aantrekkelijker te maken voor de miljarden mensen die een smartphone hebben maar geen polscomputer.
Het siert Samsung dat het gemakkelijk is om al deze extra pluisjes te negeren als je het niet wilt, zoals ik doe met mijn Gear S2. Maar je zou heen en weer kunnen gaan met de waarde van "Hé, kijk eens naar al deze dingen die we hebben gemaakt die je kunt negeren."
Het succes van de Fitbits (en jaren geleden de Pebbles) van de wereld laat zien dat de massamarkt iets wil om hun training bij te houden en hen meldingen te laten zien. In de toekomst kunt u waarschijnlijk mobiele betalingen toevoegen aan die lijst met echt nuttige, handige en tijdbesparende kernfuncties. Alles wat meer is, zal in het beste geval gericht zijn op technische nerds zoals wij. En zoals we hebben geleerd met de huidige wearables, zal zelfs dan de nieuwigheid na een tijdje afnemen.
De Apple Watch - ongetwijfeld de meest succesvolle 'smartwatch' van dit moment - verkoopt niet vanwege zijn functionaliteit als polshorloge computer, maar vanwege het ontwerp, het Apple-merk en de mode-plus-fitness-invalshoek waar het bedrijf in het verleden naar heeft gestreefd jaar. Dat komt meer overeen met het algemene denkproces van consumenten als het gaat om het kopen van een draagbaar - of, verdorie, een modeproduct. Je koopt het omdat het er cooler uitziet dan een Fitbit terwijl het in dezelfde basisbehoeften voorziet. Al het andere is een bonus.
Dus wat ik het komende jaar graag van smartwatches zou willen zien, is minder zoeken naar functies en een focus op de kernfunctionaliteit die wearables echt nuttig maakt. De waarschijnlijkheid dat dat gebeurt, is discutabel - Android Wear lijkt momenteel een tegengesteld traject te volgen, net als het Gear-platform van Samsung.
Maar misschien zullen fabrikanten zich na verloop van tijd gaan herinneren wat smartwatches in de eerste plaats de moeite waard maakte. Als ze dat doen, zou deze nicheproductcategorie uiteindelijk de mainstream kunnen worden.