We hebben de laatste tijd een beetje gepraat over de vraag of 'productiviteit' iets is - en vooral of het iets is dat bedrijven zouden moeten gebruiken om hun producten op de markt te brengen. En ik ben geneigd het met Russell eens te zijn - of ik ergens productief mee ben, hangt meer af van mij dan het doet wat ik gebruik.
Maar zoveel is duidelijk als het gaat om de nieuwe Pixel C: het is niet meer een productiever apparaat dan de Nexus 9. Let niet op de 3 miljard (plus of min) extra verwerkingskernen. Laat staan magneten. Let niet op toetsenborden. En laat staan de geweldige Googley-LED op de achterkant, die misschien wel de enige verantwoordelijke is voor 50 procent van mijn verloren werkuren de afgelopen weken.
Ik ben om één enkele reden niet productiever met de Pixel C, en het is er een die absoluut niets te maken heeft met de hardware.
Het heeft te maken met multitasken.
Multitasken is al lang een boeman van mobiele besturingssystemen. Verdorie, het duurde iOS-jaren voordat niet-Apple-apps op welke manier dan ook op de achtergrond mochten worden uitgevoerd. Nu op Android is het iets waar we niet eens aan denken. Zelfs afzonderlijke Chrome-tabbladen worden afzonderlijk weergegeven in de weergave met recente apps, hoe gemakkelijker het is om tussen de tabbladen heen en weer te bladeren.
Het huidige multitasken is gewoon niet snel genoeg om echt productief te zijn.
Maar het is gewoon niet goed genoeg voor mij om echt productief te zijn op een Android-tablet in dezelfde zin als op een desktop- of laptopcomputer. Bij lange na niet.
Om echt "productief" te zijn, moet u onmiddellijk van het ene scherm naar het andere kunnen schakelen. Van Gmail terug naar Chrome naar je wachtwoordbeheerder naar Twitter naar... je snapt het idee. Hoe snel verschijnen uw apps weer op de voorgrond, klaar om aan de slag te gaan? Een halve seconde? Een seconde? Twee seconden? Hoeveel keer per dag denk je dat je er tussen wisselt? Hoe lang ben je bereid daar te staan wachten? De Nexus 9 kan het niet snel genoeg. De Pixel C kan het niet snel genoeg. Misschien zijn ze dat wel krachtig genoeg in de meest strikte zin, maar de software kan het gewoon niet laten gebeuren op dezelfde manier als Windows of OSX of Linux.
Hetzelfde geldt voor de oude stick en gashendels. Ik ben op mijn best met één hand op het toetsenbord en de andere op de muis. Het volgende beste is een goed trackpad. Wat ik niet ga doen (en volledige openheid: ik heb dit een tijdje geprobeerd in mijn vroege laptopdagen) is een Bluetooth-muis meenemen. Ruimte en gewicht zijn belangrijk in mijn gearbag. Hoewel de opname van een touchscreen in een apparaat in laptopstijl een uitstekende toevoeging is, vervangt het op geen enkele manier een goed trackpad. Of misschien zelfs een slecht trackpad. Dus dat is een ander "productiviteits" -gebied waarop Android-tablets ontbreken.
Maar meestal komt het neer op het besturingssysteem. Er is niets "productiever" aan Android op de Pixel C dan op de Nexus 9. Misschien komt daar ooit verandering in. (Het zal vrijwel zeker op een gegeven moment veranderen.) Misschien zullen oplossingen voor gesplitst scherm, zoals wat er op de iPad Pro en de tablets van Samsung staat, van gedachten veranderen. Maar voor nu, zoals we al zeiden in onze Pixel C-recensie, op dit moment gaat het meer om potentieel dan om vooruitgang - of productiviteit.