Angry Birds Journey impressies: Vogels boos maken, mij boos maken

Bron: Rovio

Als kind herinner ik me dat de beruchte Mighty Eagle-microtransactie van Angry Birds een opschepperij was op de speelplaats, omdat het bijna altijd een perfecte score op elk niveau garandeerde. Spelers konden een kleine vergoeding betalen om deze krachtige vogel op te roepen, die sneller vloog en harder sloeg dan elke andere vogel in het spel voordat hij het niveau met sardines bombardeerde, in wezen schoonvegen. Het was een welkome steunpilaar voor relatief onervaren spelers die met een lastig niveau werden geconfronteerd.

De Mighty Eagle schiep een precedent voor veel mobiele games, maar drong nooit de ervaring van een speler binnen. Als mijn klasgenoten en ik Angry Birds Journey zouden spelen, de nieuwe mobiele titel die vorige week uitkwam, zeker dat microtransacties die erger waren dan de Mighty Eagle, ons ervan zouden hebben weerhouden om veel verder te spelen dan de eerste handvol niveaus.

De markt voor mobiele games is geëvolueerd sinds de eerste Angry Birds-game. Microtransacties zijn steeds prominenter geworden in games om te rechtvaardigen dat ze gratis te spelen zijn. Sommige titels hebben de balans gevonden tussen het beschikbaar hebben van microtransacties om te kopen en mensen nog steeds gratis te laten spelen, terwijl andere dat niet hebben gedaan. De roofzuchtige aard van veel games negerend, de meest prominente gratis te spelen mobiele games zoals

Angry Birds Journey valt helaas in de pas met games zoals Candy Crush met in-game valuta's, pay-to-win-mechanismen en zelfs tijdslimieten voor hoe lang je kunt spelen voordat je voor extra betaalt game tijd. Dit alles maakt de ervaring van het spelen van Angry Birds Journey onnodig onaangenaam.

Is er iets leuks in? Angry Birds-reis?

De goede dingen over Angry Birds Journey kunnen worden gezegd over bijna elk spel in de serie. Het is gemakkelijk op te pikken en geeft spelers een arcade-achtige puzzelgameplay waarmee je de tijd kunt doden. Hoenders gooien is nog steeds ongelooflijk leuk en het is zeer bevredigend om die perfecte foto te maken.

Gelukkig begrijpt de game dat de kern van Angry Birds-gameplay-loop keer op keer is herhaald in 20 inzendingen. Journey probeert hieraan tegemoet te komen door zich te concentreren op solide niveauontwerp, in plaats van te proberen een nieuwe monteur of gimmick te vinden. In plaats daarvan is een benadering in de stijl van de grootste hits nodig die de beste delen over elke individuele vogel, blok of andere diverse mechanica terugbrengt.

Om deze terugkerende mechanica fris te houden, bevat de game ze één voor één. Elke 10 of zo niveaus kunnen spelers een andere vogel ontgrendelen om een ​​blok te gebruiken of tegen te komen dat is gemaakt van gelei. Net als eerdere inzendingen, vouwen deze mechanica zichzelf in en combineren ze soms tot een nieuw soort uitdaging.

Maar daar stopt het

Bron: Android Central

Helaas heeft Angry Birds Journey de voortgangsstructuur uit eerdere games verlaten. Hier kunnen spelers kleine in-game aankopen doen om een ​​moeilijk niveau te verslaan. Deze aankopen kunnen een spervuur ​​van rubberen eenden oproepen of ervoor zorgen dat er bloemen uit de grond groeien die de structurele integriteit van de schuilplaatsen van de varkens bedreigen.

Angry Birds: Journey heeft de voortgangsstructuur uit eerdere games verlaten.

Deze zijn niet ongewenst in games, zolang ze niet nodig zijn om een ​​level of voortgang te voltooien. Het voelt vergelijkbaar met gratis te spelen multiplayer-games die geld verdienen met cosmetica. Spelers vragen te betalen voor dingen die niet nodig zijn, is niet per se een probleem.

Afgezien van de pay-to-win-mechanica, probeert het dingen te repareren die niet kapot waren. Eerdere spelers konden bijvoorbeeld een submenu openen en niveaus selecteren om opnieuw te spelen. Het spel "lost" echter elke noodzaak op om terug te gaan en levels opnieuw te spelen. In plaats van hoge scores na te jagen met het vorige 3-sterrenbeoordelingssysteem, geeft het spel spelers één ster voor het voltooien van elk niveau.

Bron: Rovio

Het voltooien van niveaus vult ook drie afzonderlijke meters. Een meter wordt opgevuld door levels te voltooien en ontgrendelt nieuwe verhaalelementen, in-game valuta en een paar minuten speeltijd. Wat niet logisch is aan deze specifieke meter, is dat het de enige manier is waarop de game je vertelt dat je aantoonbare vooruitgang boekt van niveau naar niveau. Het is een onhandig, oplossingsgericht alternatief om elk individueel niveau één voor één in te delen om je voortgang weer te geven. Afgezien daarvan is het een vreselijke vergissing om mechanica met een hoge score uit een game te halen die is ontworpen om aan te voelen als een arcade-game.

Waar eerdere games slim spelen beloonden en aanmoedigden met het sterrenclassificatiesysteem om te peilen hoe je het had kunnen doen, straft Journey je voor slecht spelen. Als je vaak genoeg faalt, heb je geen speeltijd meer, wat betekent dat je ofwel met in-game valuta moet betalen of meer speeltijd met echt geld moet kopen om door te gaan.

De tweede meter is niet zo verwarrend als frustrerend. Als je deze opvult, krijgen spelers ook een kleine hoeveelheid in-game valuta en extra speeltijd, maar in tegenstelling tot de vorige, wordt deze tweede meter gevuld op basis van de score van de speler op een bepaald niveau. Het probleem hiermee is dat er geen indicatie is van je score overal op elk moment tijdens of na een level in de gebruikersinterface van het spel, waardoor deze meter bijna zinloos aanvoelt. De laatste meter geeft spelers een win streak-bonus die verschillende in-game voordelen mogelijk maakt.

Bron: Android Central

Deze meters proberen de grootste gebreken van het spel te maskeren. Uiteindelijk is hun toevoeging verwant aan het proberen een tatoeage te maskeren met make-up: er is duidelijk iets mis als je stopt om te kijken.

De nieuwe meters van de game lijken op het maskeren van een tatoeage met make-up: er is duidelijk iets mis als je stopt om te kijken.

Als spelers geen speeltijd meer hebben, worden ze geconfronteerd met de keuze om meer te kopen met in-game valuta, die in kleine hoeveelheden kan worden vrijgespeeld door het spel te spelen of door echt geld uit te geven. Als je een level niet voltooit, hebben spelers ook de optie om in-game valuta te betalen of een advertentie te bekijken voor een extra kans om het te voltooien.

Deze twee mechanismen zijn onaangenaam, zelfs op hun best, wanneer ze niets anders doen dan een vals gevoel van moeilijkheid opblazen dat uiteindelijk meer frustrerend is dan dat ze in andere games uitdagen. Ze komen niet eens in de buurt van dat goed geïmplementeerde in Journey.

De verschillende meters van het spel maskeren de pay-or-watch-a-30-seconden-advertentie-to-play-mechanica door genoeg in-game valuta voor je om je te laten denken dat je nooit uit een sticky hoeft te betalen situatie. Uiteindelijk zul je zeker een niveau verliezen met slechts een korte speeltijd en niet genoeg in-game-tegoed om de willekeurige vraagprijs van het spel te betalen om door te gaan. Als de verraderlijke aard van de systemen van het spel niet eerder in het oog sprong, dan zullen ze dat wel zijn.

Angry Birds-reis zijn microtransacties slecht geworden?

Druppelvoedende extra speeltijd of in-game-tegoed om het feit te maskeren dat Angry Birds: Journey verwacht dat je het geld uitgeeft, voelt respectloos voor zijn spelers. Ik zou het creatief failliet noemen als het niet zo'n slimme manier was om tussen jou en je geld te komen.

Zelfs microtransacties die betalen om te winnen, die niet per se aanstootgevend zijn zolang ze niet nodig zijn om een ​​spel af te maken, worden lelijk. Uitdagende levels brengen je tussen een rots, een harde plek en een lavakuil. Als je niet voor meer speeltijd wilt betalen, moet je een pay-to-win-mechanisme gebruiken. Als de pay-to-win-monteur op de een of andere manier faalt (wat sommigen voor mij deden), moet je betalen of een advertentie bekijken voor een andere crack op het niveau voordat je uiteindelijk moet betalen voor meer speeltijd.

Knallende zwijntjes is nog steeds leuk, maar Angry Birds Journey steunt op het vereenvoudigen en homogeniseren van zoveel van de kernervaring alleen om het om te draaien en het te ingewikkeld te maken met onnodige voortgangssystemen en belemmeringen. Het voelt als een uitstekend voorbeeld van hoe precies niet om microtransacties in een spel op te nemen. Ik hoefde nooit een cent in het spel uit te geven en toch voelde ik me nog steeds beroofd.