Blue Fire on Stadia review: A Legend of Zelda-hommage op de meest brute manier mogelijk

Bron: Thomas J Meyer / Android Central

Blue Fire is een mix van ideeën die op het eerste gezicht overtuigend klinken. Het heeft heel duidelijke aanwijzingen uit de Legend of Zelda-serie Pre-Breath of the Wild, heeft een vechtsysteem met Dark Souls-achtige pacing en eindeloze platformactie die snelle reflexen vereist. Je leert echter al snel tijdens het spelen dat het niets nieuws toevoegt. Ondanks het ontwerp van de game, Stadia versie loopt zeer goed.

Blue Fire neemt veel signalen uit de Legend of Zelda-serie over, wat duidelijk wordt in het eerste uur van het spel. Jij bent een tuniekdragend wezen dat de taak heeft om de wereld van Penumbra te redden van verderfelijke duisternis. Er is een ninja die je lijkt te begeleiden en dan prompt verdwijnt. Je wint valuta, Ore genaamd, door potten te snijden. Er zijn kerkers met kisten om te openen, gigantische deuren om te ontgrendelen met sleutels, bazen en goden om te ontmoeten. Er is ook een watertempel.

Deze structuur lijkt prima als een liefdevol knikje, maar liet geen indruk op mij achter door te vertrouwd te zijn, vooral als er geen uitbetaling is. Het spel gaat onmiddellijk naar de credits na het verslaan van de eindbaas met een 'Thank You For Playing'-scherm. Er lijkt helemaal geen punt te zijn geweest voor de overeenkomsten.

Het gevecht bevat ook de lock-on-targeting van Zelda, compleet met de zwarte breedbeeldbalken, maar heeft het tempo van Dark Souls. Vijanden kunnen je in een paar treffers doden, dus het is het beste om te raken en dan uit de weg te rennen of gewoon te voorkomen dat je vecht wanneer dat nodig is. Sterven neemt al het verdiende erts weg en stuurt je terug naar het dichtstbijzijnde geredde standbeeld, maar laat een gloeiend lijk achter waar het gebeurde, zodat je terug kunt rennen en alles terugkrijgt.

Bron: Thomas J Meyer / Android Central

De 3D-platforming is waar de game omheen is gebouwd. De wereld is een reeks kamers waarvoor je over platforms moet springen en niet in verschillende kuilen moet vallen die je gezondheid kunnen schaden. En als we de wereld zeggen, bedoelen we de hele wereld. Zelfs in de eerste stad waar ik kwam, moest ik balanceren op kleine platforms om de herberg te bereiken voor speurtochten en andere items. En ik moest het elke keer doen als ik daarheen moest.

De eerste twee uur van de game waren gevuld met momenten waarop ik een platform op een centimeter zou missen met slechts een enkele sprong en de dash-vaardigheid. Gelukkig wordt het bijna louterend om te platformen na het ontvangen van de dubbele sprong, waardoor ik meer controle kreeg over de constante reeks kleine platforms en vijanden in de weg. Er zijn maar heel weinig snelkoppelingen, maar geest- en zwaardupgrades kunnen het doorkruisen en bestrijden gemakkelijker maken. Sommige Spirit-upgrades omvatten een grotere lengte van het dashboard en het creëren van een tijdelijk onzichtbaar platform onmiddellijk nadat je van een oppervlak bent gestapt.

De uitdaging van het verkennen werd leuk tot de laatste vier eindbazen van het spel, waar het ontbreken van een minimap of wereldkaart duidelijk werd.

Er zijn ook Voids, een reeks platformuitdagingen van verschillende moeilijkheidsgraden zonder checkpoints. Hoewel ze niet vereist zijn, zijn deze wel nodig om je leven te verlengen, vertegenwoordigd door harten, en om lege zielen te verzamelen om meer Spirit-upgrades uit te rusten. De pure platformuitdaging was leuk omdat je meer vaardigheden kreeg, maar de laatste sprong voor het einde verknoeien en meerdere keren terug naar het begin transporteren, was verpletterend.

Bron: Thomas J Meyer / Android Central

De uitdaging van het verkennen werd leuk tot de laatste vier eindbazen van het spel, waar het ontbreken van een minimap of wereldkaart duidelijk werd. Backtracking is vereist om bepaalde kamers en gigantische bollen te activeren om twee van de bazen te activeren. Je kunt vervormen van een gered standbeeld naar een reddend standbeeld, maar het ontbreken van een kaart betekent dat je elke plaats moet doorzoeken, vooral als ik me niet kan herinneren dat ik de eerste keer de specifieke kamer tegenkwam. Het pad naar één eindbaas kan gemakkelijk over het hoofd worden gezien als je niet hoog genoeg omhoog kijkt om een ​​platform te zien waar je tegenaan kunt klimmen. Het was ongelooflijk frustrerend om erachter te komen waar je heen moest.

Ik heb het spel in ongeveer negen uur uitgespeeld, waarbij ik een paar frustrerende leegtes en nevenmissies achterliet. Ik speelde op de aanbevolen moeilijkheidsgraad, hoewel er een Nieuwkomer-optie is voor degenen die een gemakkelijkere ervaring willen.

Blue Fire Stadia recensie Stadia-prestaties en functies

Bron: Thomas J Meyer / Android Central

De Stadia-versie van Blue Fire hield qua prestaties ongelooflijk goed stand. De framesnelheid was soepel en consistent, zelfs met de constante beweging, vijanden en deeltjeseffecten. Ik kan me maar één moment herinneren waarop de framerate van de game haperde terwijl ik in de lucht was. Er zijn ook geen exclusieve Stadia-functies zoals State Share of Crowd Play, maar het is een game voor één speler, dus deze functies zijn niet nodig.

De enige twee problemen met het spel zelf deden zich voor toen de waterputten in de watertempel me niet konden doden, waardoor ik om onder water te lopen en geen gezondheid te verliezen, en een voorbeeld van door een laadhol lopen en door de wereld.

De Stadia-versie van Blue Fire hield qua prestaties ongelooflijk goed stand.

Volgens een Snelheidstest van mijn Verizon Fios-verbinding had ik een gemiddelde downloadsnelheid van 57 Mbps en een gemiddelde uploadsnelheid van 63 Mbps. Google raadt een downloadsnelheid van ten minste 10 Mbps aan voor 720p-streaming, een downloadsnelheid van 20 Mbps voor 1080p-streaming en een downloadsnelheid van ten minste 35 Mbps voor 4K-streaming.

Ik speelde op een pc met een Xbox One-controller, wat voor mij comfortabeler was dan een muis en toetsenbord. Gezien het aantal bedreigingen op een bepaald moment en constant rondkijkend om een ​​pad te plannen, is een grote monitor meer ideaal dan een tablet- of smartphonescherm.

Blue Fire Stadia recensie Moet je het kopen?

Bron: Thomas J Meyer / Android Central

Blue Fire lijkt misschien steil voor $ 20 als je geen fan bent van harde platformgames - tenzij je een Stadia Pro abonnee, dan is de game vanaf deze maand volledig gratis te claimen. Het is het proberen waard als je een fan bent van platformgames, maar de moeilijkheidsgraad van de beginsecties zal zeker de keuze maken om al dan niet verder te spelen.

2uit 5

Hoewel het spel lonend kan zijn na het verslaan van een baas of sectie na meerdere pogingen, is er niet veel anders aan het spel en slaagt het er niet in om de invloeden op te roepen waar het vandaan komt. Blue Fire kan frustrerend zijn om er doorheen te rennen, en het is gemakkelijk om de mechanica te vergeten of waar je heen moet als je het te lang neerlegt.