Outriders voor PS5 review: leuke gameplay kan niet alles redden

Bron: Square Enix

Outriders is een plezierige, zij het ietwat formule-achtige plunderingshooter die op zijn best is wanneer hij zich herinnert leuk te zijn en op zijn slechtst wanneer hij een verhaal probeert te vertellen. Een solide kern van leuke gameplay, een eenvoudig maar lonend mod-systeem en een responsieve moeilijkheidsgraad doen veel om het spel te redden van middelmatigheid, en Outriders is veel beter dan middelmatig.

Dat gezegd hebbende, weerhoudt een scala aan randproblemen het spel ervan om echt een genot te zijn. De problemen met de gameplay zijn klein, maar als je ze eenmaal opmerkt, zijn ze erg moeilijk te negeren. En als je een boeiend verhaal wilt, kun je het vergeten, want bijna alles over het verhaal en de setting van Outriders is vergeetbaar.

En als kanttekening: ik wil het niet aanspreken de server problemen tot in detail, want ik ben optimistisch dat ze de komende weken zullen worden gerepareerd. Ze waren er echter wel toen ik begon te spelen en ze zijn op het moment van schrijven slechts marginaal verbeterd.

Bron: Android Central

In Outriders speel je een van de titulaire soldaten van fortuin die, samen met een groep menselijke vluchtelingen, het proberen te hacken op een buitenaardse planeet genaamd Enoch. Echter, sommige abnormale stormen doordrenken sommige met superkrachten (inclusief jij) en vangen de rest van de mensheid in een vallei. Het gaat allemaal over in een wrede factieoorlog.

De gameplay-loop is typisch looter-shooter-tarief: het personage wordt op missies gestuurd door de leider van hun hubgebied. Ze komen daar en pompen duizenden kogels en / of ruimte-energie in een stel vijanden, halen hun lichamen vrij van bruikbare bepantsering en munitie - schuimen, spoelen, herhalen.

Het is dan ook geweldig dat de gameplay van Outriders zo levendig is dat het het spel een boost geeft en van wat anders een saaie aangelegenheid zou zijn, iets onschuldiger leuks maakt. De krachten waarmee je personage doordrenkt is, maken elke gevechtsbijeenkomst interessant en leuk. Je hebt de keuze uit vier spelersklassen, die elk je unieke vaardigheden geven die je tegen je vijanden kunt gebruiken. Elk van hen is op hun eigen manier cool en spelen in op verschillende speelstijlen, hoewel de op beweging en kracht gerichte Trickster mijn favoriet was.

De eerste keer dat ik een vijandelijke groep tegenkwam nadat ik mijn "Hunt the Prey" -vaardigheid had gekregen, waarmee de Trickster kan teleporteren achter een vijand rende ik regelrecht naar de groep gemeenschappelijke vijanden om me heen, activeerde mijn Slow Time-vaardigheid en sloot ze in een bubbel. Ik gebruikte toen mijn nieuwe vaardigheid om achter een lastige sluipschutter te teleporteren, door hem heen gesneden met een Temporal Blade (wat een scherpe handgolf is die laat vijanden uiteenvallen), pakte zijn geweer en pakte elk van de grunts die nog vastzaten in de bel aan de andere kant van de slagveld. Het lukte me allemaal binnen ongeveer 15 seconden, en ik kon de grijns die zich over mijn gezicht verspreidde niet stoppen. Dit soort spel is niet alleen mogelijk in Outriders, maar wordt ook aangemoedigd door het levelontwerp en het AI-gedrag van de vijand. Alle klassen hebben complexe mechanica die alleen zichtbaar worden naarmate je meer speelt, wat zorgt voor veelzijdige gameplay.

Hoewel Outriders er op het eerste gezicht misschien uitzien als een cover-shooter in Gears of War-stijl, zijn de borsthoge muren zijn er meestal om een ​​paar kogels te vangen terwijl je rondrent met je bovennatuurlijke krachten overal. En als dat niet lukt, heb je een selectie van forse wapens tot je beschikking, met vuurgevechten die behoorlijk zwaar en plezierig aanvoelen, vooral door de DualSense's haptische feedback. Tijdens een missie, waarin ik verschillende vijanden op een brug lokte en er vrolijk doorheen sneed met mijn Met de hand zwaaiende ruimtemagie, realiseerde ik me dat ik hier in een lange tijd meer plezier mee had dan met een schutter tijd.

Elke succesvolle vijandelijke ontmoeting die de meter van de wereldlaag omhoog duwt, voelt als een triomf.

Het wereldniveau-systeem, waarmee je gedetailleerde controle hebt over de moeilijkheidsgraad van het spel, helpt ook om dingen concurrerend te houden. Elke succesvolle vijandelijke ontmoeting die de wereldteller omhoog duwt, voelt als een triomf, net zo goed, zo niet meer dan die brokstukken van de vijand die op de grond om je heen liggen.

Het duurt even voordat het spel echt op gang komt, maar het begint rond de tijd dat je wapen- en bepantseringmodificatie ontgrendelt. De buit van de Outriders is niet erg ingewikkeld (om nog maar te zwijgen van het feit dat sommige pantsersets misdaden tegen de goede smaak zijn), maar omdat het systeem eenvoudig is, werkt het in je gunst: kies een geweer, upgrade zijn statistieken, plak er een mod op zodat je je vijanden verbrandt / bevriest / kannibaliseert, en als je klaar bent om het te upgraden, kun je het ontmantelen voor onderdelen.

Hoewel de game af en toe in een saai personage en vijandelijk ontwerp duikt, zijn de fauna en het landschap van Enoch de echte aantrekkingskracht. Op PS5 hebben de omgevingen een soort harde schoonheid, een natuurlijk brutalisme dat, hoewel misschien niet zo spectaculair als andere games op de console, op zijn eigen manier aangenaam is.

Outriders: Saai verhaal, vreselijke stemacteurs en een pak gameplay-problemen

Bron: Android Central

Dus als Outriders in volle, genotzuchtige, buitensporige swing is, is het geweldig. Het zijn de dingen tussenin die het in de steek laten.

Om te beginnen is het spel bezaaid met korte tussenfilmpjes die niet kunnen worden overgeslagen, meestal wanneer de Outrider een deur opent of wanneer er een nieuwe minibaas verschijnt. Zelfs het openingsmenu dwingt me om door hetzelfde filmpje van 10 seconden te zitten voordat ik zelfs maar kan inloggen. Een ander probleem is dat de camera tijdens de in-game gesprekken met vriendelijke personages constant heen en weer beweegt. Dit was niet opzettelijk, zoals ik het begrijp, maar het is nog steeds een probleem.

De personages en gesprekken van de game zijn ook vergeetbaar, met slechts een of twee uitzonderingen. Helaas ligt de kracht van Outriders niet in het vertellen van verhalen, en ik zou echt willen dat het zich dat realiseerde. Er is een abruptheid in het verhaal die nogal schokkend is, zoals de schrijvers van het spel het script in een soort machine hebben ingevoerd die tussenfilmpjes genereert, maar nooit de bedoelde emotie vastlegt. De houten stemacteurs helpen ook niet. Het is eigenlijk een beetje fascinerend om te raden welke emotie de personages proberen over te brengen.

De kracht van Outriders ligt niet in het vertellen van verhalen.

Over het algemeen heeft Outriders een toonprobleem. Er is bijvoorbeeld een vroege sidequest waarbij de Outrider een van de luitenants van hun baas redt, die vastzit in een schuttersputje met een lid van de rebellenfractie. De rebel zegt dat ze vrienden hebben gemaakt in hun erbarmelijke situatie, alleen voor de luitenant om hem in de rug te schieten en vervolgens seconden later door een vijand buiten het scherm doodgeschoten te worden. De Outrider werpt zijn handen in de lucht en zegt: "Waarom doe ik de moeite?" Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen of deze scène grappig bedoeld is, of een dramatische opmerking over de gruwelen van oorlog. Het is geen van beide, maar het feit dat ik het niet eens kan zien, is verwarrend. Als Outriders wat gekker was en zichzelf minder serieus zou nemen, zou het veel leuker zijn.

Zelfs de gameplay is hier en daar niet vrij van zijn valkuilen. Ik werd al snel moe van de camera die zonder enige input van mij van de ene schouder naar de andere sprong terwijl ik op het vizier mikte. Mijn personage nam ook af en toe mijn bevel om te ontwijken, wat 'gewelf bovenop een borsthoge muur op enkele meters afstand' betekent. En elke keer dat ik stierf, zou het spel dat doen vraag me niet zo subtiel of ik naar een wereldniveau zou willen gaan, en er is niets irritanter dan een game die je eerste afwijzing van die melding niet voor een antwoord.

Tot slot nog een laatste ding dat me ervan weerhield om echt van het spel te genieten: de moeilijkheidsgraad is duidelijk ontworpen met coöp in geest, wat betekent dat als je singleplayer speelt, er niveaus zijn waarin je plotseling een onbetaalbare moeilijkheid krijgt piek. En voordat iemand me zegt 'goed te worden', ben ik perfect in staat om de bazen zonder een krasje neer te halen en toch 20 keer te sterven aan sommige grunts, zelfs ik ben in staat om de waas van zelfspot te doorbreken en te suggereren dat er ergens een fout in de balans zit.

Outriders op PS5: Moet je het kopen?

Bron: Android Central

2.5uit 5

Als je van plunderaars houdt, dan zul je Outriders waarschijnlijk een plezierige afwisseling vinden die het waard is om je tanden in te zetten voor de leuke, snelle gameplay alleen. Maar als je hier denkt dat je een soort sci-fi-garen gaat kopen, denk ik niet dat het je veel te bieden heeft.

Outriders heeft veel plezier te bieden, en ik vermoed dat het meerdere toekomstige updates zal hebben die het verhaal en de kennis uitbreiden. Ik denk dat ik het spel over een paar maanden opnieuw zou willen bekijken en zien hoe het is verbeterd, want bij de lancering heeft het niet echt veel smaak buiten de gevechtsontmoetingen. Ik vermoed dat het leuker zal zijn om met een groep te spelen, dus als je klaar bent om Enoch met een posse aan te pakken, zal dit zeker aantrekkelijker zijn dan voor mij als solo Outrider.