Hoe hyperbolisch dat ook mag lijken, en misschien een beetje te persoonlijk voor een techblog, het is de waarheid. Zeven jaar geleden deze kerst maakte een arbeidsongeval mijn rechterhand grotendeels onbruikbaar. Ik kon niet typen, pijnstillers hielden me het grootste deel van de dag in bed en ik had twee verschillende dokters die het me vertelden een operatie zou waarschijnlijk niet genoeg van mijn hand herstellen om zo ongeveer alle dingen te doen die ik leuk vond aan het doen. Ik bevond me op een serieus donkere plek, en toen ik niet probeerde uit te vinden hoe mijn familie me kon opvrolijken, lag ik op de loer in het openbare CyanogenMod IRC-kanaal om mijn gedachten bezig te houden.
Ik kon zien hoe het CyanogenMod-team uitgroeide van een kleine openbare chat met een handvol slimme ideeën tot een wereldwijde gemeenschap.
De tijd die ik besteedde aan het kijken terwijl al deze opmerkelijke mensen elke minuut van hun vrije tijd gebruikten werkten samen om manieren te vinden voor hun telefoons om nieuwe en verbazingwekkende dingen te doen, moedigden me niet alleen aan om mezelf te dwingen manieren te vinden om bij te dragen, het gaf me een uniek perspectief. Ik kon zien hoe het CyanogenMod-team uitgroeide van een kleine openbare chat met een handvol slimme ideeën tot een wereldwijde gemeenschap.
Verizon biedt de Pixel 4a aan voor slechts $ 10 / maand op nieuwe onbeperkte lijnen
Helaas betekent dat dat ik er ook was om te kijken naar het softwarebedrijf dat snel uit deze gemeenschap groeide tot de grond afgebrand en maakte een behoorlijk percentage van die loyale gemeenschap kwaad. Wat me nu opwindt met het onlangs aangekondigde Lineage OS dat uit de as van CyanogenMod klimt, heeft veel te maken met wat heeft me vanaf het begin enthousiast gemaakt over CM, en dat is wat er gebeurt als slimme mensen openlijk praten over wat er mogelijk is met hun vrije tijd.
Voordat iemand het beter wist
Mijn avonturen met CyanogenMod begonnen pas op de Nexus One, maar alleen omdat ik werkelijk had mijn HTC G1 nodig om zo stabiel mogelijk te zijn. Ik kocht een G1 op de dag dat deze werd uitgebracht, omdat deze een Linux Terminal had, en dat betekende dat ik het kon op afstand toegang krijgen tot mijn werkservers en problemen met de behoeften van klanten oplossen zonder mijn laptop mee te nemen overal. Ik werkte voor een klein webhostingbedrijf en het was belangrijk dat ik altijd klaar stond om een ondersteuningsgesprek te beantwoorden als ik niet op kantoor was. Ik was me bewust van het bestaan van CyanogenMod als een mogelijk alternatief, maar nam er niet echt de moeite mee.
De meeste mensen hoorden niets over CyanogenMod totdat Google probeerde het project af te sluiten. Een Cease And Desist-brief van Google liet het team denken dat het project helemaal dood was, omdat Google niet wilde dat de eigendomsonderdelen van het besturingssysteem in deze communitybuilds waren opgenomen. Je kon Android bouwen en doen wat je maar wilde, maar de apps van Google moesten gescheiden zijn. De manier om dit te omzeilen werd al snel het installeren van het kern-besturingssysteem gebouwd door CyanogenMod en vervolgens het vinden van GApps elders en installeer dat bovenop, maar een trefzekere manier om de aandacht van het internet op iets te vestigen, is door hen te vertellen dat ze dat niet kunnen heb het. Met een schijnwerper op het project groeide het snel.
Als je iets kocht en het niet kon veranderen om het te laten werken zoals je het wilde, had je het niet.
De Nexus One was anders voor mij. Het was een cadeau na mijn ongeluk, dus ik had het niet nodig voor mijn werk. Dit was van mij om mee te spelen, dus ik ging op zoek naar de beste bronnen om te leren sleutelen. De meeste bronnen wezen me destijds naar de XDA-forums, maar ik voelde me aangetrokken tot de real-time communicatie van de CyanogenMod IRC. In deze relatief vroege dagen bestond het openbare kanaal als algemene communicatie en ondersteuning. Mensen kwamen langs, stelden een vraag en er waren meestal genoeg mensen in de buurt om een handje te helpen met welk probleem ze ook hadden. Op dat moment waren er nooit meer dan 150 mensen actief en het algemene gesprek was gericht op het delen van idealen en het oplossen van problemen die werden gevonden bij het implementeren van nieuwe ideeën.
Ik vond het geweldig om maandenlang naar de zender te kijken. De Nexus One was veel gemakkelijker voor mensen om aan te sleutelen, wat bijdroeg aan de snel groeiende populariteit van het project. Ik kon zien hoe andere mensen de vragen stelden die ik had, aangezien typen met één hand me een eeuwigheid kostte, en het duurde niet lang voordat ik in staat was om hulp te bieden aan degenen die met veelgestelde vragen waren binnengekomen. Dit werd al snel een sociale uitlaatklep voor mij. Ik heb vrienden gemaakt in het kanaal en we wisten allemaal ongeveer wanneer elkaar online zouden zijn. Voor iemand die minder bekwaam was zoals ik, betekende dit dat ik ervoor kon zorgen dat ik in de buurt was toen Cyanogen en Koush en anderen waren er, dus ik kon van hen leren terwijl ze nieuwe manieren bedachten om hun te implementeren ideeën.
De groep dacht dat als je iets kocht en het niet kon veranderen om het te laten werken zoals je wilde, je het niet had.
Op dit punt was het doel van CyanogenMod geheel persoonlijk. De groep dacht dat als je iets kocht en het niet kon veranderen om het te laten werken zoals je wilde dat het werkte, je het niet had. Voor sommige mensen betekende dit manieren om tethering mogelijk te maken in een tijd dat het besturingssysteem zelf de functie niet bood. Voor anderen betekende dit het aanpassen van de onderliggende hardware om de levensduur van de batterij te maximaliseren. Al deze ideeën kwamen samen en de dingen die werkten, werden toegevoegd aan de volgende build. Die volgende build zou worden aangekondigd op XDA, en kort daarna zou een kleine stroom nieuwe gebruikers het IRC binnenkomen om hulp te vragen of te praten over een nieuwe manier om een functie te implementeren. Afspoelen, opbouwen, herhalen.
Uitbreiding en inkomsten genereren
Hoe leuk de Nexus One-groep ook was, het ging pas echt goed voor Android als geheel totdat Motorola en Verizon de originele Droid uitbrachten. Het marketingbudget van Verizon trok allerlei soorten gebruikers aan die op zoek waren naar het officiële antwoord op het niet hebben van een iPhone, en daarmee kwamen tonnen nieuwe mensen die graag wilden spelen met alle coole dingen die de Nexus One-kinderen speelden met. Dit leverde destijds verschillende interessante problemen op. Ten eerste had bijna niemand in het CyanogenMod-team Verizon Wireless en nog minder mensen wilden van provider wisselen. Misschien nog belangrijker, er waren verschillende andere Android-telefoons uitgebracht, zowel voor gsm-providers in de VS als internationaal. Iedereen wilde een manier om CyanogenMod te flashen, maar elk van deze telefoons had verschillende behoeften en vereiste afzonderlijke beheerders.
Dit was een rare tijd voor Android, waar providers dingen deden zoals het uitschakelen van NFC-chips in telefoons, schijnbaar zonder reden.
Het enkele IRC-kanaal werd snel gefragmenteerd in veel verschillende kanalen om de individuele behoeften van elk apparaat gemakkelijker te bespreken. Het werken met Verizon-telefoons had voor de meesten een relatief lage prioriteit, beide omdat Verizon dat waarschijnlijker zou zijn litigieus en omdat CDMA-netwerken ingewikkelde en vreselijke dingen zijn in vergelijking met de relatieve eenvoud van GSM.
De wens om deze telefoons te ondersteunen groeide echter snel, meestal uit noodzaak. HTC had de Evo op Sprint uitgebracht met een aangepaste versie van Android, Motorola's Droid was niet helemaal de hetzelfde als "stock Android", en Samsung bracht telefoons uit op AT&T en T-Mobile met hun aanpassingen als goed. Deze aanpassingen hadden allemaal dezelfde dingen gemeen: ze hadden een aantal ideeën die het waard waren om door te voeren CyanogenMod en software-updates om functies toe te voegen die Google uitbracht, kwamen op geen enkel moment naar deze telefoons spoedig.
Voor de ondersteuning van al deze telefoons was meer nodig dan alleen de vrije tijd van een paar getalenteerde softwareontwikkelaars en slimme knutselaars. Elke nieuwe build kostte tijd en energie op iemands computer, en een verlangen naar een gecentraliseerde opslagplaats voor alle ideeën die op alle telefoons werden getest, was een must. De CyanogenMod-donatielink was redelijk actief, vooral wanneer teamleden iedereen eraan herinnerden dat de link bestond, maar in een tijd daarvoor Kickstarter of Patreon of echt zelfs significante activiteit op Twitter, dit betekende samenwerken om een gecentraliseerde plek te bouwen voor iedereen deze apparaten. Het werd tijd dat de kleine blauwe bugdroid op een skateboard stickers en knoppen en zelfs paraplu's werden om te helpen betalen voor de onderhoudskosten van de gestaag stijgende kosten om alles te ondersteunen in het tempo dat Android was uitbreiden.
Het werd tijd voor de kleine blauwe bugdroid op een skateboard om stickers en knoppen te worden om te helpen betalen voor het onderhouden van de groeiende vraag naar builds en bouwers.
Het CyanogenMod-team groeide uiteindelijk om te proberen gevirtualiseerde servers door te verkopen voor andere projecten, naast andere ideeën, en uiteindelijk begon het project zelf geld te verdienen. Dit betekende dat er meer telefoons konden worden gekocht voor meer beheerders als er nieuwe hardware werd uitgebracht, en uiteindelijk kon het team nachtelijke builds aanbieden voor de meer populaire telefoons. Elke avond was er een nieuwe build beschikbaar met een nieuwe tweak. Soms waren dit kleine veranderingen, soms werden grote features getest en toegevoegd. Gebruikers hadden de gewoonte om elke dag te flitsen om de nieuwe dingen te proberen en feedback te geven, en de teambijdragers met hun eigen ideeën bleven naast de gebruikers groeien.
Deze groeiperiode was voor niemand genoeg om een salaris of zoiets te trekken. CyanogenMod bloeide als een project dat een betere manier bood om je telefoon te gebruiken, met functies waar fabrikanten niet aan hadden gedacht of die ze niet wilden toevoegen. Dit was een rare tijd voor Android, waar providers dingen deden zoals het uitschakelen van NFC-chips in telefoons, schijnbaar zonder reden en fabrikanten begonnen manieren te bedenken om exclusieve diensten te bouwen die gebruikers zouden aanmoedigen loyaal te blijven en alleen dat te kopen merk. Omdat de meeste van die ideeën faalden en afbrokkelden, bleef CyanogenMod bloeien en groeien.
Opgroeien is moeilijk
Vreemd genoeg besloten CyanogenMod en Google rond dezelfde tijd dat Android niet meer het ding moest zijn waar nerds van hielden, maar iets dat iedereen kon gebruiken. Voor Google betekende dat het standaardiseren van functies en agressiever worden met de fabrikantvereisten voor het toevoegen van Google Apps aan een telefoon. Voor CyanogenMod betekende dat dat alles wat een persoon wilde, niet nog een andere instelling kon zijn in een eindeloze lijst met opties om in of uit te schakelen. Google en Android moesten erkende merken zijn, en de Google-services moesten voor elke gebruiker centraal staan. CyanogenMod moest iets zijn dat net zo stabiel was als de software die op uw telefoon werd geleverd, en in de meeste opzichten net zo gebruiksvriendelijk.
Het kostte beide partijen erg veel tijd om erachter te komen wat die veranderingen betekenden, en niet iedereen was het eens met hoe verder te gaan. Nu Apple's iPhone beschikbaar was op alle dezelfde providers, kon je een Android-telefoon krijgen werd duidelijk dat de mogelijkheid om een enkele update te pushen en elke iPhone beter te maken een functie was voor mensen gezocht. Google reageerde met een dramatische herziening van Google-services. Dit was niet langer een bundel apps, het was een uniform mechanisme voor tools die ontwikkelaars aan hun apps konden toevoegen en wisten dat het op elke telefoon hetzelfde werkte. Het betekende ook dat Google beveiligingsbeslissingen beter kon afdwingen als een app zich misdroeg of zich kwaadwillig gedroeg. Het antwoord van Google op de universele identiteit van Apple is een uniforme kern die kan worden aangepast en verbeterd zonder dat de gebruiker ooit iets hoeft te doen.
Dit waren niet langer een paar internetvreemde mensen in hun vrije tijd, het was een groep goede vrienden die gepassioneerd waren om iets geweldigs te bouwen.
CyanogenMod had in vergelijking een iets gemakkelijkere beslissing om te nemen en te implementeren, maar de mensen die die beslissingen namen, waren niet zakelijk georganiseerd. Dit was over het algemeen een collectief van stemmen dat elke beslissing uitsprak voordat deze werd genomen. Het stroomlijnen van CyanogenMod bracht enkele vragen naar voren die niet gemakkelijk te beantwoorden waren, zoals hoeveel mensen root-toegang nodig hadden nadat een update was geïnstalleerd en of er echt vijf schakelaars nodig waren voor hoe uw meldingslampje zich gedroeg. Deze vragen begonnen het besturingssysteem zelf in een nieuwe richting te leiden, een die minder ging over het toevoegen van een nieuwe functie omdat je dat kon en meer over het creëren van een echt nuttig alternatief voor de minder capabele versies van Android die worden uitgebracht door Samsung en HTC en anderen.
Tegelijkertijd waren hardwarefabrikanten zelf aan het rijpen. Concurreren met Apple in een wereld waarin Google in staat was hun wil af te dwingen op de manier waarop software werkte, betekende bijna uitsluitend concurreren op het gebied van prestaties. Grotere displays met een hogere resolutie en indrukwekkend capabele audio- of fotografietools werden de belangrijkste gespreksonderwerpen. Plots ging het gesprek over specifieke manieren waarop je je telefoon kon gebruiken die alleen op deze telefoon konden gebeuren, en minder over de meeste megapixels of dat de batterij vervangbaar was. Ondertussen begon het Nexus-programma van Google een prijzenoorlog met apparaten zoals de Nexus 4 en Nexus 5. Maakte het echt uit of je telefoon de beste specificaties had als je hem voor de helft van de prijs kon krijgen van de dingen die als de beste werden beschouwd? Het is een vraag die nog steeds wordt beantwoord, met nieuwe redenen om het gesprek om de paar maanden te voeren.
Alles werd in een waanzinnig tempo volwassen en de mensen die elke minuut van hun vrije tijd aan dit passieproject besteedden, hadden nu honderdduizenden trouwe gebruikers die graag wilden zien wat er daarna gebeurde. Hoewel klein in vergelijking met de algehele schaal van Android, was de CyanogenMod-gemeenschap een enorme wereldwijde inspanning geworden. Er bestond een zelfstandige website met gedetailleerde instructies voor nieuwe gebruikers met honderden verschillende telefoons, en een uniforme CyanogenMod-releasecyclus zorgde ervoor dat het team eenmaal aan het bouwen was en dat iedereen bijna identiek was ervaringen. Dit waren niet langer een paar internetvreemde mensen in hun vrije tijd, het was een groep goede vrienden die gepassioneerd waren om iets geweldigs te bouwen.
Zakelijk gaan
De volgende stap voor CyanogenMod had niet duidelijker kunnen zijn. Deze versie van Android was nu goed genoeg om het soort ding te zijn dat mensen die geen nerds zijn, kunnen gebruiken en waarvan ze kunnen genieten. CyanogenMod had legitiem iets kunnen zijn dat je een familielid hebt overhandigd en maakte je geen zorgen over zaken als boot-looping of apps die constant crashen. Meer mensen begonnen te vragen wat er nodig zou zijn voordat CyanogenMod daadwerkelijk een standaardoptie voor gebruikers zou zijn, maar het antwoord was niet geweldig.
Hier is het ding over CyanogenMod: het zal nooit bestaan als de standaardoptie op een telefoon die u in een echte winkel koopt. Het kan niet, in ieder geval niet legaal. Google heeft zeer specifieke regels over wat er moet gebeuren om Google Apps goed te keuren om officieel te worden gebruikt, en een groot deel daarvan is een stuk hardware dat de Compatibility Test Suite doorstaat. Er is geen mechanisme voor een besturingssysteem dat deze test doorstaat zonder een officieel stuk software voor een telefoon te zijn. Om ervoor te zorgen dat CyanogenMod als officieel en legitiem wordt beschouwd, moeten de mensen die verantwoordelijk zijn voor software bij de bedrijven die hardware vervaardigen, zou dit besturingssysteem meer dan een kant moeten zien project.
Er zullen altijd nieuwe manieren zijn waarop onze telefoons beter kunnen worden, en ik zou graag zien dat het Lineage-team er een paar aan ons voorstelt.
We weten allemaal wat er daarna gebeurde. Steve Kondik en verscheidene anderen hebben hun baan opgezegd, benaderden VC's en kregen financiering om Cyanogen, Inc. te lanceren. Dit gaf Kondik en anderen de mogelijkheid om fabrikanten te benaderen en benaderd te worden en een alternatief te bieden voor het intern bouwen van een Android-fork. Voor kleine hardwarebedrijven die een deukje wilden maken in de budgethardwaremarkt, was Cyanogen erg aantrekkelijk. Deze derde partij zou het onderhoud, de updates en de Google-certificering afhandelen. Hun kleine maar agressieve gebruikersbestand van gemeenschapsprojecten had een geschiedenis van zeer ondersteunend, en zelfs betekende dat een grotere groep Amerikaanse consumenten die de telefoon nooit een tweede blik zouden hebben gegeven, zou kopen direct. Verschillende telefoons met Cyanogen OS waren beschikbaar kort nadat het bedrijf was gelanceerd, en deze kleine overwinningen moedigden het bedrijf aan om agressief te groeien.
Het is oneerlijk om te zeggen dat alles wat er mis is over wat er daarna gebeurde aan de voeten van de CEO van Cyanogen Inc kan worden gelegd, maar Kirt McMaster is zonder twijfel de reden dat het vreselijk mis ging. Te bombastisch zijn om een beetje aandacht te krijgen van grotere nieuwsorganisaties is geen nieuwe tactiek, maar krantenkoppen over Cyanogen "een kogel in Google zetten" met hun vork van Android, verzuurde snel de gemeenschap die dit hielp creëren bedrijf. Vanuit het perspectief van gebruikers die CyanogenMod al een tijdje volgden, was McMaster een luidruchtige buitenstaander met weinig inhoud. Toen in vrijgegeven e-mails duidelijk werd dat zijn houding waarschijnlijk verantwoordelijk was voor het ruïneren van vroege relaties met hardwarepartners, verslechterde de mening van de gemeenschap over de CEO snel.
Na naar de Cyanogen Inc. kantoren om zelf over het nieuwe bedrijf te leren, en sindsdien bij Cyanogen-medewerkers bij verschillende evenementen geweest, is het duidelijk dat McMaster een verdeeldheid zaaiende en controversiële CEO was. Wat mij betreft waren de mensen die een CyanogenMod bouwden die iedereen kon gebruiken veel interessanter. Gelukkig bestaan die mensen nog steeds en velen zijn nog steeds gepassioneerd over die kerngedachte over eigendom. Mensen zouden dingen moeten kunnen doen met hun hardware die de fabrikant niet van plan was, en dit is een van de vele gemeenschapsprojecten die op die gedachte zijn gericht.
CyanogenMod zoals ik het de afgelopen zeven jaar heb gekend, gaat nergens heen. Het krijgt een rebranding, sommige mensen die ik vriend ben gaan noemen, zijn overgegaan op andere dingen, maar het kernidee bestaat nog steeds en Lineage OS is iets waar ik heel goed op wil letten. Android is veel veranderd. Ik heb vaak beweerd dat het goed genoeg is geworden dat gemeenschapsprojecten niet echt dingen produceren die de meeste mensen waard zijn om de sprong voor te maken. Google is erop gericht hun services nieuw en opwindend te maken door middel van AI en duidelijker gedefinieerde hardware-ervaringen.
Maar de missie voor gemeenschapsprojecten is hetzelfde, en het is iets waar iedereen van elk vaardigheidsniveau aan kan deelnemen. Stel je een manier voor waarop je telefoon of de manier waarop je je telefoon gebruikt, beter zou kunnen zijn, en praat met andere mensen over hoe je dat kunt realiseren. Voor mij, terug in de Nexus One-dagen, was dat ding een manier om de telefoon te beantwoorden met de trackball. Dat idee moedigde me aan om met mensen te praten, te leren hoe ik het kon laten werken en dat idee met de wereld te delen. Het belangrijkste dat ik door die ervaring heb geleerd, was hoe ongelooflijk krachtig een community-softwaregroep kan zijn als er een duidelijk doel is.
Hoewel het waar is dat er tegenwoordig veel minder wordt gebroken over Android, zullen er altijd nieuwe manieren zijn waarop onze telefoons beter kunnen zijn en ik zou graag zien dat het Lineage-team er een paar aan ons voorstelt.
Dit zijn de beste draadloze oordopjes die je voor elke prijs kunt kopen!
De beste draadloze oordopjes zijn comfortabel, klinken geweldig, kosten niet te veel en passen gemakkelijk in een zak.
Alles wat je moet weten over de PS5: releasedatum, prijs en meer.
Sony heeft officieel bevestigd dat het werkt aan de PlayStation 5. Hier is alles wat we er tot nu toe over weten.
Nokia lanceert twee nieuwe budget-Android One-telefoons onder de $ 200.
Nokia 2.4 en Nokia 3.4 zijn de nieuwste toevoegingen aan het budget-smartphone-assortiment van HMD Global. Omdat het beide Android One-apparaten zijn, ontvangen ze gegarandeerd twee belangrijke OS-updates en regelmatige beveiligingsupdates gedurende maximaal drie jaar.
Beveilig je huis met deze SmartThings deurbellen en sloten.
Een van de beste dingen van SmartThings is dat u een hele reeks andere apparaten van derden op uw systeem kunt gebruiken, inclusief deurbellen en sloten. Omdat ze in wezen allemaal dezelfde SmartThings-ondersteuning delen, hebben we ons gefocust op welke apparaten de beste specificaties en trucs hebben om ze toe te voegen aan je SmartThings-arsenaal.