Hoe Android voor alles het besturingssysteem van Google werd

1. Intro
2. Prehistorie
3. Vroeger
4. Het groot maken
5. Getransformeerd
6. Samsung stijgt
7. Jelly Bean Era
8. Overal
9. Het derde tijdperk

Wanneer je de smartphonewereld domineert en met succes een niche verovert tegen Apple op het gebied van tablets, waar ga je dan heen? In 2014 was het antwoord voor Android overal. In twaalf maanden tijd explodeerde Android op wearables, tv's (opnieuw, na de noodlottige Google TV-push), auto's en zelfs Chromebooks. Android veranderde snel van het mobiele besturingssysteem van Google in het bedrijf alles OS.

In het zevende deel van ons Android-geschiedenis -serie bekijken we hoe Google Android Auto, Android TV en Android Wear lanceerde om Android nieuwe grenzen te verleggen. We zullen veranderende fortuinen in de smartphonewereld onderzoeken, terwijl Samsung struikelt en LG stijgt. En we zullen zien hoe Lollipop en een nieuwe reeks Nexus-apparaten de weg vrijmaken voor het derde tijdperk van Android.

Android wordt draagbaar

In het jaar ervoor kregen we daadwerkelijk een officiële door Google gesanctioneerde Android-wearable, het idee dat Google een smartwatch zou maken, was niet alleen mogelijk of waarschijnlijk, het lag nogal voor de hand. Hoewel de onaangekondigde Apple Watch nog meer dan een jaar verwijderd was van de beschikbaarheid, was Samsung erin geslaagd om het eerste Android-horloge voor de massa te verschepen, de

Gezien de staat van dienst van Google met Android op telefoons en tablets, verwachtten veel kijkers uit de industrie dat het bedrijf een vergelijkbare strategie zou volgen voor wearables. Misschien zou je een Nexus-horloge hebben om dingen op gang te brengen, dan zouden fabrikanten vrij zijn om los te gaan met hun eigen ideeën. Diversiteit (of, zo u wilt, fragmentatie) zou het gevolg zijn en het marktaandeel zou stijgen.

Wanneer Android Wear uiteindelijk arriveerde, was de realiteit echter heel anders. In wezen was elk horloge een Nexus-horloge en het was duidelijk dat Google de gebruikerservaring en software van deze wearables veel beter wilde controleren dan telefoons of tablets.

Elk horloge was een Nexus-horloge. En iedereen moest spelen volgens de regels van Google.

Evenzo was Android Wear zelf nooit open source, waarbij Google beweerde dat het al was gebouwd op AOSP, het Android Open Source Project.

Er waren een paar goede redenen voor deze meer gesloten benadering. Ten eerste vertrouwde Android Wear sterk op de (zeer gesloten) Google Play-services op zowel het horloge als de telefoon. En door minder open te zijn, zou Google voorkomen dat een zee van goedkope, niet-ondersteunde wearables die binnenkort worden verlaten, verschillende markten zou bereiken.

Smartwatch-makers waren natuurlijk vrij om te differentiëren door middel van ontwerp en vooraf geladen apps, maar verder moesten ze spelen volgens de regels van Google - veel meer dan in de smartphonewereld.

Met de aankondiging van Android Wear zelf kwam hardware van LG (met de G Watch) en Motorola (met de Moto 360). Motorola was al bezig zichzelf opnieuw uit te vinden als 'een Google-bedrijf', en het mooie ronde horloge dat het aankondigde, was het grote verhaal van de dag. De inspanning van LG leek daarentegen een referentieproduct, zonder enig echt ontwerp of flair. (Hetzelfde kan gezegd worden voor Samsung's latere Android Wear-inspanning, de Gear Live, die naast de G Watch werd geleverd.)

"Android Wear had oorspronkelijk geen ronde gebruikersinterface."

Maar de Moto 360 en zijn ronde display deden dat niet alleen gebeuren. In feite was Android Wear in de tijd vóór de aankondiging eigenlijk een platform met alleen een vierkant. Motorola's Senior Vice President of Consumer Experience Design, Jim Wicks, vertelde Android Central die Moto zelf moest pushen om zijn visie van een ronde smartwatch te realiseren.

"Het interessante is dat Android Wear oorspronkelijk geen ronde gebruikersinterface had. Het was rechthoekig ', zegt Wicks,' toen [Google] zag wat we in 'rond' aan het doen waren, en hoe we dingen daarheen reed, zette het hen ertoe aan 'rond' te gaan doen en een ronde versie van Android op te nemen Slijtage."

"In feite was het UI-werk voor de Moto 360 een samenwerking."

"In feite was het UI-werk voor de allereerste een samenwerking. Onze ontwerpers waren bezig met het ontwerpen van die gebruikersinterface voor de eerste ronde voor Android omdat dit voor ons de manier was om deze op tijd op de markt te brengen. En uiteindelijk wordt het allemaal Android Wear. "

Dat extra UI-werk droeg bij aan de lange doorlooptijd tot de release van de Moto 360 AC geleerd van insiders rond die tijd. Zoals een apparaatfabrikant destijds tegen een groep journalisten grapte: "een rond scherm maken is niet zo moeilijk." Het was de software waarop iedereen wachtte.

In het daaropvolgende jaar domineerden ronde ontwerpen Android Wear, waarbij alleen ASUS vasthield aan een meer traditionele vierkante gebruikersinterface via de ZenWatch-serie.

De software en de gebruikersinterface waren echter maar de helft van de strijd. De eerste versie van Android Wear, Android 4.4W, was sterk afhankelijk van spraakbediening, had geen snelle toegang tot een app-lade en had relatief beperkte ondersteuning voor het uitvoeren van apps op het horloge zelf. In plaats daarvan ging het allemaal om overzichtelijke meldingen en interactie met uw telefoon apps op afstand. In wezen de tegenovergestelde benadering van wat Samsung deed op de Galaxy Gear.

Op het moment van schrijven zijn we nog steeds aan het uitzoeken wat een computer op de pols moet doen en hoe deze zich moet gedragen. Pas nu naderen de softwarestrategieën van Samsung en Google langzaam een ​​raakvlak.

Android Auto

"Onze auto's houden ons in veel opzichten verbonden met de fysieke werelden om ons heen, maar ze blijven losgekoppeld van onze andere apparaten in ons digitale leven."

Dat was van Google's Patrick Brady in aankondiging van Android Auto op de Google I / O-ontwikkelaarsconferentie medio 2014. En in veel opzichten kan het niet meer waar zijn. Afgezien van de standaard Bluetooth-verbindingen en een paar eigen systeemfabrikanten, hadden smartphonegebruikers in de auto maar heel weinig plezier gehad.

Dat begon te veranderen met Android Auto, en aan de kant van Apple met CarPlay voor iOS.

De kern is simpel: uw telefoon wordt aangesloten op het infotainmentsysteem van uw auto. Android Auto zelf bevindt zich eigenlijk op uw handset en de uitvoer wordt naar het display van de auto gestuurd. Het wordt gewoonlijk 'casten' genoemd, niet anders dan (maar ook niet helemaal vergelijkbaar) met wat er gaande is met de Chromecast van Google. Het belangrijkste is dat het overgrote deel van het werk aan de telefoon wordt gedaan, niet aan de auto. En dat betekent dat wanneer er updates beschikbaar zijn, deze aan de telefoon worden gedaan en niet aan de kant van de auto.

Het belangrijkste is dat het overgrote deel van het werk aan de telefoon wordt gedaan, niet aan de auto. En dat betekent dat wanneer er updates beschikbaar zijn, deze aan de telefoon worden gedaan.

Het is een soort manier om te omzeilen wat traditioneel (en frustrerend) een heel langzame functie om te evolueren. Pas in de afgelopen jaren zijn we begonnen displays met een behoorlijke resolutie in de auto te zien. Tijdens de levensduur van uw voertuig kunt u vijf of tien (of meer) telefoons gebruiken. En die telefoons zijn onderworpen aan de wet van Moore, wat in wezen stelt dat de auto-industrie nooit in staat zal zijn om de smartphone-industrie bij te houden. En misschien zou het niet moeten. Maar dat betekent niet dat we niet willen dat onze telefoons goed met onze auto's spelen.

En dus hebben we nu Android Auto. De eerste auto's met Android Auto ingebouwd begonnen in 2015 te rollen, met name met de Hyundai Sonata. (Hoewel vroege builds van de auto een software-update vereisten.) Andere fabrikanten volgden in korte tijd, en veel nieuwe auto's ondersteunen Android Auto en CarPlay, samen met welk gepatenteerd infotainmentsysteem dan ook, wordt standaard meegeleverd. Android Auto vervangt de systemen van de autofabrikanten niet. (Althans nog niet.) Het bouwt erop voort.

Wat je eigenlijk kunt Doen met Android Auto is qua ontwerp beperkt. En dat is vooral een goede zaak.

Er zijn ook een paar aftermarket-opties, waaronder drie van Pioneer en een paar van Kenwood. We verwachten nog steeds dat er ooit meer bedrijven in die ring zullen springen.

Wat betreft wat je eigenlijk kunt Doen met Android Auto is het beperkt. Opzettelijk. Media-apps kunnen meestal hun ding doen: muziek en podcasts en dergelijke. Maar geen video. Door hun ontwerp kunnen Android Auto en compatibele apps niet storend zijn (en, naar onze ervaring, niet). Berichten kunnen daarentegen een beetje interessant worden, omdat er niet echt een manier is om te voorkomen dat een app u in de auto lastigvalt. Google Hangouts en Messaging kunnen inkomende berichten lezen, net als een handvol andere apps. Maar je zult snel ontdekken dat er een verschil is tussen af ​​en toe heen en weer gaan en verstrikt raken in de ping-ping-ping-ping van een Skype-gesprek.

Maar het is nog vroeg voor Android Auto. Als we terugkijken op de geschiedenis van Android, is het duidelijk dat het gebruik van onze smartphones in de auto - veilig - alleen maar belangrijker wordt en dat Android Auto in de toekomst een grote rol zal spelen.

HTC One, neem drie

Na jaren van onsamenhangende lanceringen in verschillende landen, was de HTC One (M7) uit 2013 uitgegroeid tot een uniek wereldwijd vlaggenschip voor het Taiwanese bedrijf. Hoewel de kleinere One Mini en de supersized One Max geen grote successen waren, werd de M7 zelf kritisch geprezen en goed ontvangen door klanten. Het leek alsof niemand in de Android-wereld HTC kon uitdagen op het gebied van bouwkwaliteit en materialen, en dus ging het bedrijf 2014 in op zoek om de sterke punten van de HTC One naar een hoger niveau te tillen.

Dus hier was de HTC One (M8): zachtere metalen rondingen, een groter scherm, een rare dieptegevoelige camera en een naam die "M8" van een codenaam naar een onderdeel van HTC's merk bracht. In feite werd de telefoon in de aanloop naar de lancering in de merknaam simpelweg "de nieuwe HTC One" genoemd. De naam die op sommige vroege doosjes stond, was "HTC One." Het leek een beetje een last-minute beslissing om "M8" op de voorgrond te plaatsen - waarschijnlijk om verwarring met het model van vorig jaar te voorkomen, dat zelf de naam HTC kreeg. Een (M7).

Hoe dan ook, het is niet dat we niet gewend waren dat er meerdere HTC Ones waren. 2012 had ons een alfabetsoep gegeven van handsets van het merk One, een trend die tot op de dag van vandaag voortduurt.

De telefoon zelf was, net als zijn voorganger, het soort apparaat dat ontzag opwekte toen het voor het eerst werd opgepakt. Het gebogen metaal lag glad in de hand, maar was een genot om vast te houden en overtreft misschien de nieuwste iPhones van die tijd. De M8 voelde speciaal op een manier die geen enkele HTC-handset sindsdien echt heeft kunnen vastleggen.

Peter Chou bracht tijd door met het ronddragen van houten M8-mock-ups om ervoor te zorgen dat het in de hand lag precies goed.

De toenmalige CEO Peter Chou, zo wordt ons verteld, bracht tijd door met het ronddragen van houten mock-ups van de M8 om ervoor te zorgen dat het gevoel in de hand was precies goed.

En HTC's Sense-software kreeg een nieuwe verflaag, met lichtere kleuren, verdere aanpasbaarheid en nieuwe fotobewerkingstrucs.

Dat was grotendeels te danken aan de unieke dieptegevoelige "Duo-camera" aan de achterkant van de telefoon. Het legde zelf geen afbeeldingen vast, maar het kon diepte-informatie bieden voor opnamen die met de hoofdcamera waren gemaakt, en deze konden vervolgens worden gebruikt om artistieke en 3D-effecten op de afbeeldingen toe te passen. Het enige probleem was dat de hoofdcamera aan de achterzijde, HTC's 4-megapixel "Ultrapixel" -eenheid, niet veel was veranderd sinds de M7. Net als voorheen was het bovengemiddeld bij weinig licht, maar presteerde het slecht in sommige buitenscènes.

Het leek erop dat HTC een van de belangrijkste onderdelen van een smartphone - de camera - had gerommeld en probeerde te compenseren met gimmickry. In de maanden die volgden, konden rivalen de op diepte gebaseerde trucs van de M8 in software emuleren, zonder een tweede camera.

HTC heeft de zaken door elkaar gehaald voor de release van de M8 en drong erop aan om eerder op de markt te komen dan Samsung's verwachte Galaxy S5. Het grote geheim, dat uiteindelijk werd onthuld door de Britse retailer Carphone Warehouse, was dat de M8 in sommige landen op de dag van lancering onmiddellijk in de verkoop zou gaan. Maar de certificering en de samenwerking met vervoerders die nodig waren om dit te laten werken, resulteerden in lekken. Veel van lekken.

HTC kreeg zijn retaillancering op de eerste dag, maar verloor de controle over het bericht door onvermijdelijke lekken.

De eerste echte blik van veel fans op de M8 kwam niet van een persconferentie, maar van een kind op YouTube dat Soulja Boy uitschakelde via de BoomSound-luidsprekers van de telefoon. HTC kreeg zijn lancering op de eerste dag, maar betaalde ervoor door de controle over het pre-lanceringsbericht te verliezen.

Over het geheel genomen was de tweede generatie HTC One net zo populair als de eerste, en HTC profiteerde van de niet spectaculaire Samsung-telefoon van dat jaar, de plakkerige Galaxy S5. Maar hoewel het bedrijf zo sterk was als altijd in ontwerp, had het niet veel terrein goedgemaakt op zijn belangrijkste zwakke punt: beeldvorming. En het moest nog steeds concurreren met het grote marketinggeld van Samsung, Apple en LG.

En last but not least had de M8 nog een eer op zijn naam: de laatste handset van de Google Play-editie die werd verkocht voordat de serie in de mottenballen viel. Voor kenners van de stock-Android-ervaring die niet overtuigd waren door de plakkerige Nexus 5, werd de GPe M8 een favoriet bij fans.

Samsung zakt in

Er zijn argumenten over wanneer Samsung werkelijk piekte, maar het is duidelijk dat 2014 een nederig jaar was voor 's werelds grootste fabrikant van Android-telefoons. Na in 2013 ongebreideld succes te hebben gezien met de Galaxy S3 en die merkherkenning met de Galaxy S4, een jaar later, ging de rest van de smartphonebranche vooruit, terwijl Samsung er meer van deed dezelfde.

De grote jongens hadden Samsung op veel manieren ingehaald en overtroffen. En een cavalerie van kleinere spelers drong aan iedereen om het beter te doen.

Tegen de tijd dat de Galaxy S5 begin 2015 arriveerde, hadden andere fabrikanten Samsung op verschillende manieren ingehaald en overtroffen. Bouwkwaliteit? Anderen waren aan het experimenteren met metaal en glas terwijl Samsung aan plastic bleef plakken. Software? Samsung-telefoons hadden dezelfde Snapdragon 801-chips als rivalen, maar de software was traag en lelijk. Toen consumenten klaar waren om te upgraden van hun Galaxy S3's, was het mobiele landschap drastisch veranderd - HTC bouwde prachtige telefoons volledig uit metaal met teruggeschaalde software, LG had zijn gerevitaliseerde G-serie, Motorola was terug met een nieuwe kijk op smartphone-ontwerp en software, en een cavalerie van kleine fabrikanten was duwen iedereen om het beter te doen.

Maar de Galaxy S5 was in wezen hetzelfde als de afgelopen twee iteraties. Het had een iets groter scherm, maar was nog steeds gemaakt van ongelooflijk goedkoop uitziend en aanvoelend plastic. De software had nog tientallen nutteloze functies en zag er een beetje verouderd uit. De camerakwaliteit is verbeterd met een nieuwe ISOCELL-sensor, maar dat was zo afschuwelijk bij weinig licht en kon niet concurreren met de optisch gestabiliseerde camera's van rivalen. De toevoeging van waterdichting werd verwelkomd, maar was nauwelijks voldoende om de misstappen elders goed te maken.

Eind 2014 bracht Samsung een kleine ontwerprevolutie teweeg, met de Galaxy Alpha en Note 4.

Met toegenomen concurrentie en een gebrek aan grote functies om mensen enthousiast te maken over de Galaxy S5 zelf, had Samsung geen weggelopen hit in handen zoals bij eerdere Galaxy S-telefoons. Toen iemand een koerierswinkel binnenliep op zoek naar een telefoon, hadden ze niet langer de standaard dacht aan "iPhone of Galaxy" - er waren tal van andere aantrekkelijke opties die hun waardig waren aandacht.

Het besef was koud: de Galaxy S5 verkocht niet zoals eerdere Galaxy S-apparaten dat hadden, en dat was niet iets waar Samsung jaren mee te maken had gehad. Beseffend dat er verandering en verbetering nodig waren om het hoge tempo van innovatie in Android bij te houden space, Samsung ging met een volledige re-tooling van zijn strategie met de releases van de Galaxy Alpha en Galaxy Opmerking 4.

Samsung verwisselde het meeste plastic in deze telefoons met fijn bewerkt metaal en nauwe toleranties, verbeterde het camera-ervaring aanzienlijk, en begon zelfs te beseffen dat de software aanmatigend was en moest worden gesnoeid terug. Het was een snelle reactie op de kritiek op de Galaxy S5, en dat merkten mensen.

Hoewel we pas volgend jaar een volledige revitalisering van de telefoonstrategie van Samsung zouden zien met de lancering van de Galaxy S6, Galaxy Alpha en Galaxy Note 4 waren geweldige stappen in de goede richting om de concurrentie voor te blijven.

LG G3 en het Quad HD-tijdperk

'Steve Jobs had het mis,' zei dr. Ramchan Woo van LG Android Central tijdens het lanceringsevenement van de G3 in Londen in mei 2014, "We houden van Steve Jobs, maar hij had het mis."

"Steve Jobs had het mis" over de pixeldichtheid van smartphones, zei LG.

Woo had het over de vaak geciteerde opmerkingen van Jobs op de persconferentie van de iPhone 4, waar hij sprak over 'een magisch getal ongeveer 300 pixels per inch, "waarbij het menselijk netvlies geen onderscheid meer kan maken tussen pixels op een scherm van 10 tot 12 inch weg.

LG, die zelf de eerste "Retina" -displays voor Apple had gemaakt, was net voorbij dit magische aantal geblazen met het astronomisch hoge 538-pixels per-inch Quad HD (2560x1440) paneel van de G3. Dit was een scherm met een hogere resolutie dan in alle tv's, behalve de beste, maar in de palm van je hand. En er was scepsis over de vraag of we zo'n verbazingwekkend dichte vertoning echt nodig hadden, en welke andere technologische afwegingen er zouden kunnen zijn.

Net als Samsung had LG nu een aantrekkelijke, verticaal geïntegreerde smartphone.

Het blijkt dat er een paar waren. De batterijduur van de G3 was redelijk, maar niet geweldig. En dat "2K" -scherm produceerde meer gedempte kleuren dan concurrerende 1080p LCD-schermen. Maar het was een uniek verkoopargument voor LG, in een tijd waarin het moeilijk was om zich te onderscheiden van de lokale rivaal Samsung. De LG G3 was destijds ook een van de weinige telefoons met optische beeldstabilisatie (OIS), waardoor hij beter presteerde dan Samsung bij nachtfotografie. En zijn laser-ondersteunde autofocus, aangepast aan de stofzuigerrobottechnologie van LG, gaf hem nog een technologische primeur om over op te scheppen.

Net zoals Samsung verticaal geïntegreerde Galaxy-smartphones bouwde, begon LG eindelijk gebruik te maken van zijn sterke punten in schermen van eigen bodem, cameramodules (hoewel Sony nog steeds de sensoren leverde), batterijen en, nou ja, lasers. En terwijl Samsung in 2014 zakte, hielp de G3 LG aan een topjaar.

Maar er bleven enkele zwakke punten. Softwareontwerp en prestaties waren pijnpunten voor LG. En hoewel de nieuwe, geometrische, ingetogen "LG UI 3.0" een verbetering was ten opzichte van de technicolor puinhoop van de G2, was het vatbaar voor intermitterende vertraging en vaak aanmatigend in het pleisteren van vierkanten en cirkels over de Android-gebruiker koppel.

LG is nog steeds niet de beste als het gaat om software-ontwerp. En andere QHD-telefoons zouden later in 2014 volgen, omdat fabrikanten van beeldschermen en chipsets de zaken beter onder controle kregen. Niettemin was de G3 een belangrijk hoogtepunt voor LG in termen van technologische differentiatie.

Lollipop en een nieuwe benadering van Nexus

De herfst betekent dat het tijd is voor een nieuwe versie van Android en nieuwe Nexus-dingen om op te draaien. In oktober 2014 betekende dat Lollipop en drie nieuwe stukken Nexus Hardware: de Nexus 6, de Nexus 9 en de Nexus Player.

De grootste verandering in Android in drie jaar bracht een nieuwe ontwerptaal en een groot aantal veranderingen onder de motorkap met zich mee.

Na enkele jaren van Holo-design hebben Matias Duarte en zijn team van vrolijke mannen Material Design op ons losgelaten met Android 5.0 Lollipop. De veranderingen waren visueel anders: helderdere kleuren, dunnere lettertypen en een nauwgezet ontwerp dat was gebaseerd op het idee van lagen papier ontmoetten gemengde reacties van de Android-gelovigen, maar het grootste deel van de industrie prees het samenhangende en mooie ontwerp.

Material Design, en vele van de duizenden nieuwe API's werden al vroeg opengesteld voor Android-ontwikkelaars, via de "Android L" (zoals het toen heette) ontwikkelaarpreview. Voor het eerst in jaren kunnen ontwikkelaars de toekomstige release van Android al maanden voor de definitieve codering aan de gang krijgen op Nexus 5- en Nexus 7-apparaten.

Buiten het ontwerp was er ook veel te doen met Lollipop. Het nieuwe configuratieproces voor Tap and Go maakte het eenvoudiger om van de ene Android naar de andere, gastmodus en vastgezette apps te gaan voor de momenten dat u iemand leent uw telefoon en Overzicht, de nieuwe multitasking-weergave zorgde voor een betere manier om tussen apps te schakelen en bij te houden wat mogelijk rennen. Natuurlijk was er een beetje Motorola-DNA aanwezig, namelijk de mogelijkheid om 'OK Google' te zeggen terwijl je telefoon in stand-by stond, en het nieuwe Ambient Display liet een klein beetje informatie op je scherm vallen terwijl het display "uit" was en inactief. Goede dingen overal, zelfs als je geen fan was van Material Design.

In de begintijd van Lollipop waren er insecten. Veel bugs.

Natuurlijk kwamen er ook veel bugs bij Lollipop. Die werden gesorteerd redelijk snel met updates, die natuurlijk erg traag waren om het te halen op andere apparaten waarop geen Nexus op de achterkant stond. Vroege versies van Lollipop op sommige modellen, bijvoorbeeld de Moto X of de Galaxy Note 4, waren niet iets waar iemand trots op zou moeten zijn. Android 5.1.1 loste de meeste problemen op en Lollipop bleek een waardige update te zijn voor productiviteit, stabiliteit en veiligheid.

Wat de hardware betreft, heeft Google ook drie onderscheidende apparaten uitgebracht om te laten zien wat er nieuw was en om te laten zien wat er kon worden gedaan.

De door Motorola gebouwde Nexus 6 was een 6-inch beest dat bijna iedereen polariseerde. Afgezien van de omvang - de Nexus 6 was ongetwijfeld enorm - verraste de prijs van de handset van Google uit 2014 velen. In plaats van vast te houden aan de trend om goedgebouwde budget-handsets te maken, was de Nexus 6 geprijsd net als elk ander high-end model van elke andere fabrikant. De uitzonderlijke bouwkwaliteit van Motorola en het nieuwe besturingssysteem van Google waren niet genoeg om de meeste mensen te laten betalen $ 500 (of meer) voor een ontgrendelde telefoon, en dit trok zeker een aantal kleurrijke opmerkingen over de Internet. Met alles gezegd en gedaan (en nu je een Nexus 6 kunt krijgen voor veel minder van je geld) was de Nexus 6 een van de beste telefoons van 2014 - als je het grote, zware frame kon bemachtigen.

64-bit Android had een moeilijke start op de temperamentvolle Nexus 9-tablet.

Omdat het ook tijd was voor een nieuwe tablet, kwamen Google, HTC en NVIDIA bij elkaar en brachten ons de Nexus 9. De Nexus 9 bracht er twee groot veranderingen in de wereld van Android-tablets - 64-bits hardware en een scherm met een beeldverhouding van 4: 3. Aan de softwarekant worstelde de Nexus 9 met dezelfde Lollipop-problemen als de Nexus 6, en vroege eenheden hadden een aantal problemen met de productiekwaliteit. Het had ook een vrij duur prijskaartje en de ontvangst was aanvankelijk lauw. Uiteindelijk werden problemen als "veerkrachtige" ruggen, geheugenlekken en hoge prijzen opgelost en is de Nexus 9 een prima tablet voor elke Android-liefhebber. Je video's zullen nog steeds letterboxed zijn vanwege de beeldverhouding, maar de 64-bit NVIDIA TK1 en Kepler GPU maken dat zeker goed.

Lollipop heeft ook een beetje een uitloper voortgebracht voor de woonkamer met Android TV. Android Lollipop in de kern, weergaven en functies waren gespecialiseerd voor een "10-foot interface" die de inmiddels overleden Google TV verdrong. Voor ontwikkelaars om applicaties te testen die zijn ontworpen voor deze 3 meter lange interface, was referentiehardware vereist - hallo Nexus Player. Een kleine, platte zwarte puck met eenvoudige aansluitmogelijkheden - HDMI, stroom en USB - en hardware met een te laag vermogen, de Nexus Player liet velen teleurgesteld achter. Het idee was om de speler op uw tv aan te sluiten, in te loggen met uw Google-account en te genieten van tal van games en entertainment.

Helaas had de Intel Atom-processor in de speler niet de kracht om dit plezierig te maken, en de 8 GB opslag betekende dat je er in de eerste plaats niet veel van kon installeren. De Nexus Player - vooral met Intel-hardware erin - is volkomen logisch voor een referentieapparaat voor ontwikkelaars. Maar consumenten waren niet tevreden, en we kunnen de Nexus Player nog steeds niet aanbevelen als iets anders dan een chique (en duurdere) Chromecast-vervanging.

Materiaal ontwerp

Leuk weetje: een besturingssysteem hoeft geen grafische gebruikersinterface te hebben. Dit is iets dat de Linux-gelovigen - het open-source besturingssysteem waarop Android is gebouwd - heel goed weten, aangezien ze vanaf het begin der tijden "headless" distributies hebben gedraaid. Dat werkt natuurlijk niet echt voor een smartphone-besturingssysteem. Android heeft dus een GUI.

Maar Android heeft niet altijd gehad wat we zouden beschouwen als een goed gebruikersomgeving. Oh, het was heel functioneel en werd in de loop van de jaren verfijnder. Maar het was pas in 2014 en de "Lollipop" release die de Android-gebruiker ervoer werkelijk had een solide basis - en een basis waarop ontwikkelaars konden bouwen.

"We wilden een radicaal nieuwe benadering van design volgen", zei Sundar Pichai - die in 2014 hoofd van Android, Chrome en Apps voor Google was - tijdens de opening van de Google I / O-ontwikkelaarsconferentie van dat jaar. "Gebruikerservaringen evolueren snel en we wilden de gebruikersontwerpervaring in Android heroverwegen om een ​​frisse, gedurfde en nieuwe look te krijgen."

En omdat we het hier over Google hebben, was de nieuwe richting niet beperkt tot alleen smartphones en tablets en dergelijke.

"Gebruikerservaringen evolueren snel en we wilden de gebruikersontwerpervaring in Android heroverwegen om een ​​frisse, gedurfde en nieuwe look te krijgen."

Voer Material Design en Matias Duarte in.

Duarte was ooit VP Human Interface and User Experience bij het inmiddels ter ziele gegane Palm, verantwoordelijk voor het team dat de geliefde gebruikersinterface in webOS heeft gemaakt. Hij vertrokken naar Google medio 2010. Een paar jaar na zijn nieuwe optreden werd hij geciteerd dat hij "een derde van de weg was naar waar ik wil zijn" met Android. We hadden het toen misschien niet echt begrepen, maar er waren grote dingen in de maak. En op de I / O-conferentie in 2014 heeft Duarte & Co. Material Design op ons allemaal losgelaten.

Duarte betrad het podium. En in slechts een handvol zinnen legde hij Material Design uit op een manier die net zo eenvoudig was als de ontwerptaal zelf is voor degenen die leven en kleuren en texturen ademen.

"Design is essentieel in de wereld van vandaag. Het definieert uw ervaringen en uw emoties. Dus daagden we onszelf uit om een ​​ontwerp te maken dat niet alleen voor Android-telefoons en -tablets was. We hebben samengewerkt - Android, Chrome en overal in Google - om één consistente visie te ontwikkelen voor mobiel, desktop en meer.

"We wilden een ontwerp dat duidelijk en eenvoudig was en dat mensen intuïtief zouden begrijpen. Dus we stelden ons voor wat als pixels niet alleen kleur hadden, maar ook diepte. Wat als er een intelligent materiaal was dat zo simpel was als papier, maar kon transformeren en van vorm veranderen en reageren op aanraking?

"En dit leidde ons tot een manier van denken die we Material Design noemen."

Het is echt zo simpel. Stel je eens voor, bouwpapier dat door schoolgaande kinderen wordt gebruikt. (Alleen in meer verfijnde, vlakke kleuren.) Achtergronden. Toetsen. Lijsten. Acties. Allemaal naast en op elkaar in wisselwerking, met vloeiende, elegante overgangen.

Dat is in een notendop Material Design. En het is niet alleen voor gebruikersinterfaces van besturingssystemen en applicatie-ontwerp. U ziet het in de webproperty's van Google. En Google heeft het voor vrijwel iedereen gemakkelijk gemaakt om het te gebruiken, met kleurenpaletten en ontwerpbibliotheken en richtlijnen - alles wat nodig is om verder te groeien dan de vormloze generaties die velen van ons zijn opgegroeid met en in de toekomst van de gebruiker ervaring.

ARC Welder: het begin van Android-apps op Chrome

Android is niet het enige platform in het arsenaal van Google dat de afgelopen jaren in een razend tempo is gegroeid, en daarmee is er altijd sprake van cross-over tussen Android en Chrome. Naarmate Chrome meer en meer als een zelfstandig besturingssysteem wordt, ongeacht waar het is geïnstalleerd, heeft toegang tot De enorme bibliotheek met inhoud van de Google Play Store klinkt als het kader voor een perfecte tabletervaring.

ARC-lasser is een eerste stap, maar Google heeft nog geen beloftes gedaan over een 'hybride' Chrome + Android-ervaring.

Hoewel Google nog geen beloftes heeft gedaan met betrekking tot die hybride ervaring, stelt het ARC Welder-programma het voor Android-ontwikkelaars mogelijk om hun apps te optimaliseren en te testen voor gebruik in desktop-Chrome. Om gebruikers te helpen begrijpen hoe deze ervaring er uiteindelijk uit zal zien, zijn er nu een handvol apps beschikbaar voor gebruik in Chrome OS als standalone apps die in hun eigen vensters worden uitgevoerd en zich zo dicht bij native apps gedragen dat de verbeelding de gaten opvult en iedereen zich laat voorbereiden op de toekomst.

De grote vraag hier is wat er daarna gebeurt? Zal de Google Play Store op een gegeven moment worden samengevouwen in de Chrome Web Store? Misschien nog belangrijker: zullen we Google zien samenwerken met hun hardwarepartners om samen een Microsoft Surface-achtige ervaring voor Chrome en Android te creëren op één apparaat? ARC Welder is duidelijk een voorbeeld van hoe Google denkt dat dit zou moeten werken, en het samenvouwen van deze twee ervaringen zal ongetwijfeld antwoorden op deze vragen opleveren.

Meat and Greet: The Big Android BBQ

Het is geen geheim dat er een behoorlijk grote gemeenschap van Android-ontwikkelaars en enthousiastelingen is. En er is geen tekort aan oude Android-gebruikers die hebben ontdekt dat ze fysiek dicht bij elkaar zijn en een soort bijeenkomst plannen om wat kennis te delen en een leuke tijd te hebben. Maar de mensen bij IDEAA zijn nu verantwoordelijk voor evenementen over de hele wereld om dit een stuk gemakkelijker te maken.

Het begon met de Big Android BBQ, een enorm driedaags evenement in Texas dat een sociaal evenement combineert met een ontwikkelaarsconferentie. Dit evenement heeft geleid tot verschillende eendaagse "Meat and Greet" -evenementen die beginnen als ontwikkelaarsessies en aflopen tot sociale avondevenementen. Dit team is zelfs begonnen met Europese evenementen en blijft de grootste reeks sociale evenementen met een focus op het samenbrengen van ontwikkelaars en niet-ontwikkelaars om kennis te delen en een goed te hebben tijd.

MEER: Beleef de BABBQ-keynote van dit jaar opnieuw

VOLGENDE: Android's Third Age

In de volgende en laatste (voorlopig) aflevering van ons Android-geschiedenis serie gaan we kijken naar de derde leeftijd van Android. Nu de hardware van smartphones begint af te vlakken, zullen we zien hoe belangrijke nieuwe mid-range apparaten de show hebben gestolen, en hoe Android-camera's aan de hoge kant het potentieel van mobiele fotografie hebben bewezen. En in een transformerend jaar voor Google kijken we naar de reis van het bedrijf om een ​​mobiele operator te worden met Project Fi, evenals de reorganisatie ervan onder het "Alphabet" -conglomeraat en de nieuwe Google-CEO Sundar Pichai.

Credits

Woorden: Phil Nickinson, Alex Dobie, Jerry Hildenbrand, Andrew Martonik en Russell Holly.
Ontwerp: Derek Kessler en Jose Negron.
Jim Wicks Interview: Derek Kessler en Alex Dobie.
Serie-editor: Alex Dobie