Ik vind het heerlijk om mensen te vertellen wat ik van een bepaald ding vind, of het nu een product, een merk of een dienstverlener is. Ik zal iemand vrijuit vertellen om mee te gaan T-Mobile als vervoerder bijvoorbeeld omdat het het beste compromis biedt tussen snelheid, waarde en dekking. Het komt echter zelden bij me op om een provider te beoordelen op zijn standpunt ten aanzien van netneutraliteit, een onderwerp dat een directe impact heeft op het Amerikaanse volk.
Misschien zou ik dat moeten doen.
Vandaag, 12 juli, is het Actiedag om netneutraliteit te redden, waar duizenden bedrijven een standpunt innemen om de huidige staat van internet te ondersteunen. Wij van Mobile Nations staan tegenover grotere entiteiten zoals Google, Amazon, Netflix, Facebook, Twitter en duizenden anderen en dringen er bij de FCC op aan de titel te handhaven II-voorschriften, die als telecommunicatiediensten worden aangeduid en wettelijk voorkomen dat ze de manier veranderen waarop internetverkeer wordt verzonden, gevormd en ontvangen.
Netneutraliteit is een ingewikkeld onderwerp - we hebben een kleine uitlegger als je er wat meer over wilt weten - maar de stap om delen van het internet te dereguleren komt van een zelfbenoemde libertaire FCC-voorzitter, Ajit Pai, wiens wens is om koste wat het kost minder overheidsregulering rond telecommunicatiediensten te zien, ongeacht of ze een negatieve invloed hebben consumenten.
In een interview dat hij gaf met NPR eerder dit jaar zei hij dat in plaats van de regeling die we nu hebben, die preventief de voorkeursbehandeling van bepaalde soorten internetverkeer boven andere, hij wil overgaan op regulering op een per geval.
Eerst en vooral willen we ervoor zorgen dat alle inhoud die legaal is op internet toegankelijk is door consumenten - dat is een fundamentele bescherming van het open internet waarvan ik denk dat iedereen het ermee eens is met... Maar ten tweede willen we ervoor zorgen dat we alle soorten streamingbedrijven kunnen toestaan, anderen die inhoud op internet creëren om hun eindpunten te kunnen bereiken, namelijk de consumenten.
En dus kunnen we ons enkele concurrentiebevorderende regelingen voorstellen waarmee met name video op een efficiënte manier kan worden geleverd. En men zou concurrentiebeperkende regelingen kunnen bedenken. En het simpele punt dat ik heb gemaakt, is dat we niet van tevoren elk potentieel type uitkomst kunnen voorspellen - sommige zijn misschien goed, sommige zijn misschien slecht - en op een Laten we van geval tot geval bekijken welke soorten gedrag concurrentiebeperkend zijn of anderszins consumenten of innovators zouden schaden, en actie ondernemen als we zoiets zien die ontstaan.
Pai's argument komt voort uit de vaste overtuiging dat overregulering leidt tot een afname van investeringen en geeft voorbeelden van hoe bepaalde internetbedrijven hebben de laatste paar maanden een beperkte uitbreiding van bedraad breedband en vaste mobiele telefonie naar landelijke gebieden jaren. Hij gelooft ook in wat hij een "vrij en open internet" noemt, dat niet wordt gekluisterd door de titel II-classificatie uit de jaren dertig die toezicht hield op Ma Bell, een echt telecommonopolie.
"Als je handelt vóór het feit, dan zeg je preventief dat we denken dat de markt voor altijd hetzelfde zal zijn en dat we rekening kunnen houden met elk specifiek soort gedrag", zei hij. "Je zou een aantal concurrentiebevorderende zakelijke regelingen kunnen verbieden."
Hoewel Pai misschien gelijk heeft in een omgeving waar zinvolle concurrentie nog niet bestond, als we kijken naar wat er met de VS is gebeurd. draadloze markt sinds Titel II werd geïmplementeerd in 2015, zien we een duidelijke trend naar een internet dat toegankelijker, mobieler en competitief. We zien bedrijven als T-Mobile - een voorstander van het einde van netneutraliteit, let wel - onderbieding Verizon en AT&T, waardoor het voormalige carrier-duopolie niet alleen de prijzen zou verlagen, maar ook zou worden veel transparanter in hoe ze hun klanten behandelen. Een open, gratis internet leidt ook tot slimmer, beter opgeleide gebruikers, en de uitbreiding van netneutraliteitswetten bracht de leek in het gesprek.
Misschien wel het meest irritante en frustrerende aan Pai's aandrang om preventieve regulering De gunst van een lichtere regelgevende toets is zijn plaatsing van de verantwoordelijkheid bij de consumenten - u, ik, wij - om overtreders te identificeren. "Vooral in het internettijdperk", zei hij, "kunnen consumenten een klacht indienen bij de autoriteiten van de Federal Trade Commission, het ministerie van Justitie, de FCC en andere overheidsinstanties."
Op dit moment is de FCC gedwongen om namens ons toezicht te houden op de internetproviders om regels af te dwingen die bedrijven als AT&T en Verizon van het stilletjes en stiekem beperken van hun onbeperkte plannen, zoals ze ooit deden, en niet doorgaan met breedbanduitbreidingscontracten omdat ze waren niet gegarandeerd een voldoende groot rendement.
Nulbeoordeling lijkt misschien een goede zaak, maar het opent de deur voor veel dat verschrikkelijk is.
Het terugdraaien van netneutraliteit gaat niet over het maken van legale zogenaamde consumentvriendelijke tactieken zoals nulbeoordeling, dat zo doordringend is geworden in de VS dat het niet duidelijk is of mensen ze daadwerkelijk meer met de beweging associëren. Maar die alomtegenwoordigheid duidt op een verraderlijke manier waarop netwerkaanbieders regulering benaderen, altijd op zoek naar een legale manoeuvre om het probleem heen. Toen T-Mobile stopte met het tellen van streaming muziek- en videodiensten tegen de maandelijkse datalimiet van een gebruiker, wist het dat de FCC hem uiteindelijk ter verantwoording zou roepen voor zijn acties. Er was een nieuwe regering en een libertaire, lichte reguleringsstoel voor nodig om alle vragen of een nulbeoordeling in strijd was met netneutraliteit, te laten vallen.
Hoewel het klinkt alsof programma's als T-Mobile's Binge On en soortgelijke programma's de consumenten ten goede komen, wie wil er niet meer gratis data? - ze hebben het potentieel om kleinere bedrijven buiten te sluiten die niet over de vereiste omvang of invloed beschikken om een deal te sluiten met een grote luchtvaartmaatschappij. Onlangs vervoerders in het VK begonnen hun Amerikaanse tegenhangers na te bootsen. In Canada, zoals zero-rating-programma's zijn onlangs verboden niet alleen voor hun eigen bestwil, maar om te laten zien dat de telecomregulator zich inzet voor het versterken van de regels van netneutraliteit.
Mocht titel II-classificatie worden weggenomen van de dienstverleners aan wie we elk jaar duizenden dollars geven, dan zullen dergelijke juridische uitdagingen moeilijker te winnen zijn, en vervoerders - zelfs AT&T, dat naar verluidt meedoet aan de strijd om netneutraliteit te handhaven - zullen vrij zijn om meer te doen in naam van winst, ten koste van het internet waar we van houden.
Als je precies dat wilt doen, heb je tot 17 juli de tijd om je opmerkingen in te dienen bij de FCC over waarom een echt gratis en open internet iets verdient dat Amerikanen als vanzelfsprekend beschouwen.
Doe mee aan de strijd om netneutraliteit te handhaven