Een terugblik op de HTC One

De HTC 10 komt op 12 april. En na een matige vertoning van zijn voorganger - de HTC One M9 - we kijken met voorzichtig optimisme naar "de 10" (zoals we het intern noemen). HTC heeft de afgelopen jaren moeite gehad om telefoons te verkopen (terwijl opkomst in andere opwindende gebieden), maar het is nog steeds een van de betere smartphonefabrikanten.

En daarmee, laten we eens kijken naar de HTC One-lijn. Wij allemaal bij Android Central hebben de telefoons in een of ander opzicht gebruikt en hebben er een zekere voorliefde (of minachting) voor op een manier die soms bij andere fabrikanten ontbreekt.

Laten we eigenlijk helemaal teruggaan. Terug naar Mobile World Congress 2012, toen HTC drie telefoons lanceerde onder de paraplu van One. We hebben de HTC One X, One S en One V. (Tot zover de dingen achter een enkele telefoon, toch?) We kregen ook wat liefde voor het Tegra 3-platform. En een van de best ontworpen telefoons die ooit in de Verenigde Staten is genegeerd.

Wat herinner je je uit deze tijd?

Phil Nickinson: Ik was bij dit lanceringsevenement, bovenop Center Comercial Arenas - een oude arena in Barcelona die nu een winkelcentrum is. (Haar een behoorlijk verbluffende locatie.) Dit is ook het grootste evenement van HTC tot nu toe, waardoor het bijna gelijk is aan dat van Samsung. Ik herinner me dat de telefoons op dat moment erg goed waren volgens Android-normen. De One X was de topper, maar de One S en dat "micro arc oxidation" -proces dat van het metaal iets speciaals maakte op het zwarte model. Helaas had alleen T-Mobile de One S in de Verenigde Staten. Het was een prachtige 4,3-inch telefoon die voor zijn tijd stierf. (En we hebben hier niet eens de One V.)

De One X was best goed - ik heb hem een ​​hele tijd gebruikt. Maar het leed ook aan enkele problemen die zich aanvankelijk niet lieten zien. RAM-beheer was een ding, en het Tegra 3-model leed meer dan de Snapdragon S4, als het geheugen dient.

Al met al was het echter SOP voor HTC - veel moeite gestoken in drie telefoons die bij elkaar waren maar niet hetzelfde (heh), en ook nog maar van korte duur waren.

Alex Dobie: Ik heb een tijdje met de One X gespeeld, maar het heeft me nooit echt opgewonden zoals de One S dat deed. De grootste van de twee telefoons was groot en omvangrijk (hoe belachelijk dat nu ook klinkt voor een 4,7-inch apparaat) en werd in het VK geplaagd door prestatie- en batterijproblemen dankzij die Tegra 3 CPU. Dat gezegd hebbende, de redding van de One X was het absoluut oogverblindende scherm. Het was een van de eerste reguliere 720p-telefoons en de sprong in pixeldichtheid, helderheid en kleurkwaliteit was spectaculair om te zien.

De One S paste beter bij mij. De slanke, geborstelde metalen unibody - ik heb de keramische "micro-arc oxidation" -versie nooit gebruikt - was verbluffend, de De telefoon zelf was volgens de normen van 2012 gemakkelijker te hanteren, en ook sneller dankzij de toen nieuwe Snapdragon S4 processor. Het enige probleem was een behoorlijk somber AMOLED-scherm met een resolutie van 960x540 en een slechte helderheid en kleurkwaliteit.

Jerry Hildenbrand: Ik hield van zowel de One X als de One S. Ze waren mijn perfecte vormfactor en ik gebruikte ze allebei totdat ik ze onvermijdelijk dichtmetselde en ze in prullenbakvoer veranderde.

Het behoeft geen betoog dat ik ook niet erg verliefd was op de software. Android was in 2012 niet erg volwassen vanuit software-oogpunt, en niets van de fabrikanten maakte het beter. Ik gebruikte beide apparaten als een platform voor mijn eigen knutselen en experimenteren, en heb het fantastisch gehad terwijl ik het deed. In een tijd waarin velen van ons voelden dat jij nodig zijn Om alle garanties te laten vervallen, maakten de hardware en het ontwerp van HTC de One X en One S de telefoons waarmee ik het wilde doen.

Russell Holly: Ik had niet genoeg aardige dingen te zeggen over de bouwkwaliteit One X en One S toen ze oorspronkelijk werden uitgebracht. De One X was het lichtende voorbeeld van een plastic telefoon die niet aanvoelde als plastic, wat destijds een groot knelpunt was tegen LG en Samsung. De camerabobbel maakte me nerveus, en de manier waarop hij wiebelde als je hem op een tafel zette, was niet geweldig, maar voor die tijd was het ontwerp uitstekend.

Ik had het geluk wat tijd door te brengen met de micro-arc geoxideerde versie van de HTC One S, en tot op de dag van vandaag heb ik een metalen telefoon niet zo lekker gevoeld als deze. Die specifieke versie was moeilijk te vinden, en het was nog steeds een verpakking op een verder gemiddelde telefoon voor zijn tijd, maar het paste bij de One S in het gevoel uniek te zijn, ondanks dat het vrij algemeen was materialen.

HTC's grootste hindernis in de One S- en One X-dagen was de software, en alles wat er over de oude Sense-dagen kan worden gezegd, is al gezegd. We zijn allemaal verder gegaan, wat goed is.

Daniel Bader: Ik heb onuitwisbare herinneringen aan de lancering van One X. Het was mijn eerste mediareis - niet naar Barcelona, ​​maar naar New York, waar HTC een weliswaar klein evenement organiseerde voor degenen die niet in staat waren om het Mobile World Congress bij te wonen.

Op de bijna bovenste verdieping van Rockefeller Plaza streelde ik naar wat meteen mijn favoriete telefoon van 2012 zou worden: de HTC One X. Het was mooi in zijn rondingen en wit plastic en zacht uitstekende camera. Het was snel, met wat een van de meest veelzijdige SoC's van het vroege Snapdragon-tijdperk bleek te zijn, en het had een geweldige camera.

Ik was ook behoorlijk ingenomen met de lenige, metalen One S, die (ironisch genoeg) vanwege zijn kleinere formaat uiteindelijk veel meer tijd doorbracht als mijn hoofdtelefoon. Ik vond het qHD-scherm niet erg, hoewel het achteraf gezien behoorlijk verschrikkelijk was, vooral in vergelijking met het prachtige Super LCD-paneel op de One X. Maar wat de One S miste aan specificaties (het ging ook voor LTE, dat op dat moment erg batterij-zwaar was), maakte het goed in holistische bruikbaarheid. Kortom, de One S was een plezier om te gebruiken, aangezien het qHD-paneel veel minder belastend was voor de twee Krait-kernen van de Snapdragon S4.

Wat betreft de One V, het was een schattig klein vervolg op de Legend, en deed het redelijk goed in Canada als de de facto $ 0 Android telefoon, totdat Samsung begon HTC in elkaar te slaan en zijn lunchgeld te stelen met de lancering van de Galaxy S3 en S3 mini later in 2012. Ondanks het relatieve succes van de One M7, vertegenwoordigde de One X / S / V het toppunt van HTC's bravoure en legde de overmoed bloot die het uiteindelijk zou verdoemen.

Andrew Martonik: Merkkwesties van het hebben van "één" telefoon die eigenlijk drie was heel verschillende telefoons - en met de One X later gesplitst in twee takken - terzijde, ik dacht dat 2012 een serieuze periode van kracht was voor HTC.

Vooral de One X was een fantastisch stuk hardware, met zijn solide stuk gefreesd polycarbonaat dat het scheidde van het veld. Het had ook een werkelijk geweldig scherm en krachtige camera voor die tijd. Helaas waren er enkele algemene prestatieproblemen, voor het grootste deel veroorzaakt door de keuze van de Tegra-processor, en de Sense-software van de dag was behoorlijk zwaar en aanmatigend.

HTC heeft het volgende jaar duidelijk zijn spel opgevoerd met de One (M7), maar ik kijk nog steeds met veel plezier terug op de One X als een van de beste ontwerpen van HTC en een telefoon die het beste in de strijd was met concurrenten om een ​​toonaangevend apparaat te zijn categorie.

Het haakje is opzettelijk. Toen we voor het eerst kennismaakten met wat nu 'M7' wordt genoemd, was het gewoon 'HTC One'. En het was behoorlijk groot afwijken van de vorige HTC Ones (of in ieder geval de One X), overgaand van polycarbonaat naar een enkel stuk gefreesd aluminium. En ieder aantal van ons zou nog steeds beweren dat het 4,7-inch scherm en de dubbele stereo "Boomsound" -luidsprekers - samen met de gestroomlijnde rondingen - dit het perfecte Android-exemplaar maakten.

Maar het kwam ook met een nieuw idee voor de camera. Betreed de "UltraPixel" - HTC's vroege versie van een camerasensor met een lagere resolutie met grotere individuele pixels, waardoor er meer licht op dingen valt. (Het is wat Samsung dit jaar in dienst heeft op de Galaxy S7.) De bewegende beelden van "Zoe" waren deels gif / deels video - en jaren voordat Apple "Live Photos" op de iPhone deed. En Video Highlights zou een mix van 30 seconden van uw foto's en video van een evenement samenstellen - automatisch - lang voordat het de standaardprocedure was. Plus een infraroodpoort voor het bedienen van je tv en de nieuwe BlinkFeed-lezer - er gebeurde hier veel.

Phil: Ik hield van deze telefoon. Ik vond het zo leuk. Ik hield van de maat. Ik hield van de vorm. Ik kan het nog steeds niet oppakken zonder me af te vragen of kan zijn Ik zou ermee weg kunnen komen voor een tijdje. Ik hield van de Zoe-foto's - bewegende beelden! - en thematische video-hoogtepunten. (Heb een geweldige van mijn oudste dochter haar oren laten piercen voordat we de winkel verlieten.) Ik hield van naar voren gerichte stereoluidsprekers.

En ik vond het vreselijk dat HTC geen idee had wat ermee te doen. Het worstelde om Zoe uit te leggen, en worstelde nog meer toen het begon te veranderen wat Zoes waren. Videohoogtepunten kregen nooit de erkenning die ze verdienden, maar ze werden snel gekoppeld aan andere apparaten en door server-side services die alles van het apparaat afhielden. HTC's poging om van dit alles een soort sociaal netwerk te maken, zou nooit van de grond komen.

Maar toch. Ik mis deze telefoon.

Alex: Ik denk niet dat ik ooit met zoveel opwinding op een recensie-telefoon heb gewacht als op de M7. Ik had de telefoon gezien tijdens de lancering in Londen en was redelijk onder de indruk, en het was me duidelijk hoeveel beter de "nieuwe HTC One" was dan welke vorige Android-telefoon dan ook. HTC zette nieuwe standaarden in Android-bouwkwaliteit (met die aluminium unibody), weergavetrouw (met een verbazingwekkend 1080p Super LCD3-paneel), geluid (hey daar BoomSound) en prestaties (blijkbaar dankzij touchscreen-technologie onder licentie van Apple.)

Het enige stukje van de puzzel dat er niet was, was de camera. De "UltraPixel" -shooter verbeterde nachtfotografie tegen hoge kosten voor opnames bij daglicht - echt jammer, aangezien de video-hoogtepunten van Zoe die voor het eerst in de M7 werd geïntroduceerd erg leuk was. Voor mij onderscheidt de M7 zich tot op de dag van vandaag als de allerbeste van HTC.

Jerry: Gemakkelijk de beste smartphone die HTC ooit heeft uitgebracht, de One M7 was naar mijn mening ook een van de beste smartphones iedereen ooit uitgebracht - vanuit een ontwerpstandpunt. Als je twijfelt, kijk dan eens wat Apple vandaag doet. De aluminium unibody was niet bepaald een nieuw idee voor HTC (zie de HTC Legend) maar de M7 deed het op een manier waar niemand eerder aan had gedacht.

Het was ook de eerste Android-telefoon waarvan ik de verzendsoftware niet zo snel mogelijk heb verwijderd. De "nieuwe" Sense was vlot en kon alle dingen doen die ik wilde. Wat nog belangrijker is, de dingen die ik niet willen of nodig hebben stonden me niet in de weg en hadden weinig invloed op iets anders. Mijn Developer Edition zit nog in de la met het label "telefoons die werken", en er staat nog steeds HTC Sense op.

Ik was ook een van de weinigen die de waarde van de camera van HTC inzag. Ik was blij dat ik functies had zoals "bewegende" stilstaande beelden en dat ik mijn eigen documentaires kon maken over de dingen die ik zag of waaraan ik deelnam met een druk op de knop. Voor mij waren de software-innovaties en de mogelijkheid om foto's te maken op plaatsen die zo donker waren dat geen enkele andere telefoon het aankon, een prima afweging voor de lage kwaliteit van 1: 1-afbeeldingen. Hoewel het niet bestand is tegen de huidige telefooncamera's die die "no-light" beelden kunnen krijgen en geweldige software voor het maken van inhoud hebben, was het de eerste en dat waardeer ik.

Russell: Hoewel de HTC One (M7) op zichzelf een redelijk capabele telefoon was, was wat me echt naar binnen trok met deze release de Google Play-editie van de telefoon. Een slanke metalen behuizing zoals HTC nooit meer heeft gerepliceerd, zonder Sense UI bovenop. Het was de hemel voor mij, net totdat mijn camera dat rare blauwe ding begon te doen dat zoveel vroege Ultrapixel-sensoren na een tijdje deden.

Een deel van mij mist het concept van Google Play Edition. Een deel van mijn mist de textuur van de HTC One (M7) body. Ik ben allemaal blij dat Ultrapixel dood is.

Daniël: Er is nog steeds een reden waarom ik mensen de OG One zie gebruiken. Het was en is een geweldige smartphone, van zijn compacte aluminium frame tot zijn ongelooflijke BoomSound-luidsprekers en ondergewaardeerde (indien beperkte) UltraPixel-camera.

Voor mij was de One zo dicht bij een perfecte Android-telefoon voor die tijd dat ik me afvraag of, parallel universum waar HTC geen UltraPixel-sensor had, zou het bedrijf nog steeds de Android domineren markt. Hoewel er elders problemen waren met het apparaat, was het de opname van de UltraPixel die HTC tot mislukking gedoemd had - niet in 2013, toen de One (M7) werd uitgebracht, maar het jaar daarop, met de One (M8), toen het bedrijf erop stond zijn gimmick te verdubbelen, met desastreuze resultaten.

Andrew: Ik ben duidelijk niet de enige die denkt dat de One (M7) een absoluut fantastisch ontwerp was voor HTC - vooral in de zwarte kleur variant - en naar mijn mening was het de beste van zijn metalen "One" -telefoons (op dit moment niet zeker wat de 10 gaat doen) aanbod). De One (M7) luidde de "unibody aluminium" -revolutie in die sommige fabrikanten zijn net nu op het punt komen van perfectionering zoals HTC deed in 2013. Het was een geweldige maat, voelde geweldig aan en had echt een geweldig scherm om naar te kijken.

De nieuwste versie van Sense is een beetje teruggeschroefd ten opzichte van de One X en de hele interface was snel en soepel. Het enige echte nadeel van het gebruik van de telefoon op dat moment waren de volledig niet-standaard capacitieve navigatietoetsen, die vielen de derde sleutel (menu of recent, kies maar) voor een lastige configuratie van alleen "terug" en "thuis" waar ik gewoon niet aan kon wennen naar.

Nog steeds tussen haakjes weggestopt door HTC, hoewel er actief naar wordt verwezen in marketingmateriaal en door degenen onder ons die erover schrijven dingen voor de kost, de M8 (uitgesproken als em-acht) schaalde dingen op in grootte en rondde enkele randen af, maar behield nog steeds het slanke, metalen ontwerp. Dit was een van de eerste telefoons die overstapte naar een camera met dubbele achtercamera, hoewel de tweede lens bedoeld was voor dieptewaarneming - veel hardware om bokeh en pseudo-3D-afbeeldingen te creëren. (Cool als ze waren.)

De gebruikersinterface van Sense herhaalde wat meer, maar behield grotendeels dezelfde look en feel. UltraPixel was er nog, maar beter, en de camerasoftware kreeg een heleboel nieuwe functies voor nabewerking. Dit was HTC aan het slaan, toch?

Phil: Een jaar vooruitspoelen, en deze viel me op als een M7 uit het ruimtetijdperk. Als de Silver Surfer een telefoon had, zou dit het kunnen zijn. Ik ben nooit verkocht aan het Duo Camera-ding voor onscherpte-effecten. Het is prima zo nu en dan, denk ik, maar dat is veel hardware om naar iets te gooien dat camera's met één lens slechts enkele maanden later met software zouden kunnen doen. Bovendien waren er een aantal productieproblemen die leidden tot een slechte beeldkwaliteit - of enkele ernstige gevolgen, Denk ik. De telefoon zelf was misschien gewoon te dun - moeilijk vast te houden.

Het bleef echter een hele tijd in mijn zak. Maar ik mis het niet echt.

Alex: HTC ging niet terug naar de tekentafel met de One M8, maar het veranderde wel meer aan zijn gevestigde ontwerptaal dan je in eerste instantie zou verwachten. De M8 verwijderde de plastic bekleding en gaf ons in plaats daarvan een ronde (en ja, behoorlijk gladde) metalen behuizing. De telefoon werd groter, maar verloor ook wat visueel onroerend goed door de knoppen op het scherm. De metalen rondingen van de M8 verouderden snel zijn meer hoekige voorganger, maar er was iets met het kleinere, meer industriële gevoel van de M7 dat zijn opvolger niet kon vangen.

Afgezien van de oppervlakkige externe dingen, was hier nog een geweldige HTC-telefoon die in de steek werd gelaten door een waardeloze camera. En de veel gehypte Zoe-functie op het sociale netwerk, die helemaal was verlaten, was bij de lancering ook niet klaar voor gebruik.

Jerry: Het enige wat ik hoefde te doen, was de M8 in de ene hand houden en de M7 in de andere om te weten dat dit niet de telefoon voor mij was. Voorbij was de uitstekende constructie van geanodiseerd aluminium, en in plaats daarvan kregen we iets groots en glibberigs. Ik liet de M8 letterlijk vallen toen ik hem voor het eerst vasthield, omdat hij uit mijn hand gleed terwijl ik naar de aan / uit-knop reikte. En hoe steviger je hem vastgreep, des te gevoeliger was hij om je hand uit te steken.

Nee, dank u wel.

Russell: Ik liet mijn M8-review-eenheid drie dagen nadat ik hem had gekregen, laten vallen, waardoor de zachte metalen behuizing waarvan HTC zwoer dat het een upgrade was van de M7 die ik had kunnen dragen als kogelvrije vesten, permanent werd beschadigd. De glanzende textuur van de achterkant zat helemaal niet goed bij me, en de rare rubberen Dot View-hoes erop voelde vies aan. Wat een cool idee voor een zaak, maar de uitvoering was vreselijk.

De kleur van de body was mooi, de camera was een slechte grap en de hele telefoon voelde voor mij als een onafgemaakt project. Ik ging veel sneller van deze telefoon verder dan de meeste andere HTC-telefoons.

Daniël: Glad. Dat is het primaire geheugen dat ik heb van de HTC One (M8). Geen slechte telefoon, maar een regressie waar het nodig was: de camera. Omdat HTC de optische beeldstabilisatiemodule van de M7 heeft verwijderd ten gunste van een tweede sensor in de One M8, kon het vlaggenschip van HTC uit 2014 nauwelijks een foto bij daglicht maken die de moeite waard was om te delen. En de gimmickachtige bokeh en 3D-effecten? Wat een verspilling van technische tijd.

Elders was de One M8 een bekwame smartphone en verscheen hij op een aantal manieren op de Galaxy S4 van Samsung, maar tegen die tijd de marketingtrein van de Koreaanse reus was op volle toeren, en anderen, zoals LG, maakten aanzienlijke opmars in de Android ruimte.

Maar HTC maakte nog steeds enkele van de beste telefoons die er zijn, en tegen de tijd dat het de M8 uitbracht, had het zijn softwaregame aanzienlijk verbeterd. Sense ging van bloat naar best, en ik blijf HTC bewonderen vanwege zijn terughoudendheid terwijl het probeert een unieke ontwerptaal te behouden voor zijn Android-skin. Een pluim.

Andrew: Ik vond de looks van de One (M8), maar helaas maakte de belachelijke gladheid ervan - plus het grotere totale formaat - het een gedoe om te gebruiken. De One (M8) was gewoon te glad om je aan vast te houden, en dat maakte je bang om hem uit je zak te trekken en hem te licht vast te pakken - of zelfs te strak. Ik waardeerde de nieuwe BoomSound-luidsprekers en de overstap naar navigatieknoppen op het scherm na de super onhandige knoppen op de One (M7), maar dat was niet genoeg om de slechte keuze in afwerkingen te overwinnen waardoor het een gladde vis.

HTC hield natuurlijk bij waar het echt goed in was: het aanbieden van een super gladde, soepele en intuïtieve gebruikersinterface in Sense, en op dit moment was het nog steeds de enige niet-standaard gebruikersinterface die ik aankon.

Helaas was dit weer een jaar waarin HTC helemaal aan de camera snuffelde. Er valt hier gewoon niet veel goeds te zeggen - een andere "UltraPixel" -affaire die de plank helemaal miste.

Aangekondigd in Barcelona op het Mobile World Congress 2015, herhaalde de M9 nog wat meer. De telefoon werd een beetje blokkeriger en aantoonbaar gemakkelijker vast te houden, als antwoord op een hoofdklacht van de M8.

Maar de belofte van een verbeterde camera viel plat, zelfs toen HTC de megapixels verhoogde en terugging naar een enkele lens. Sense begon muf te worden, vooral omdat "stock" Android echt volwassen werd. En in alle opzichten was de M9 een non-starter, niet alleen voor degenen onder ons in de pers, maar ook voor consumenten, begraven onder de pure marketinghype (en opwindende nieuwe richting) voor de Galaxy S6, die slechts enkele uren na de lancering werd onthuld M9.

Wat gebeurde er in vredesnaam?

Phil: De M9 heeft niet veel voor me gedaan. Het ontwerp was beter dan de M8, denk ik - niet zo mager. Maar ik was verbrand door de vroege resultaten van de camera. (En door te moeten uitleggen dat de recensie-eenheid die ik had al de software "fixes" bevatte lang voordat het naar het publiek werd gepusht.) En tegen de tijd dat er echte verbeteringen werden gezien, was ik verder gegaan.

Android is in deze periode ook veel volwassen geworden, vooral met de meldingen en snelle instellingen en hoe de een de ander niet in de weg zit. Sense bleef in dit opzicht erg achter en de M9 viel al snel uit de boot.

Alex: Meteen na het krijgen van wat face-time met zowel de One M9 als Samsung's Galaxy S6-serie op Mobile World Congress 2015, het was me duidelijk wie had gewonnen. "Als je deze twee naast elkaar in de winkel ziet staan," herinner ik me dat ik tegen Mobile Nations 'hoofdredacteur Derek Kessler zei, "loop je elke keer met de GS6 naar buiten."

De Samsung-telefoon van dat jaar was nieuw, sexy en opwindend. HTC, zo leek het, was inhoud die opnieuw bekend terrein betrad. Erger nog, het scherm en de batterijduur van de M9 waren inferieur aan die van de M8, tokenwijzigingen in HTC Sense (inclusief een nutteloze app suggestie-engine) deed weinig om de gebruikerservaring te verbeteren, en de camera was nog steeds waardeloos, alleen een ander soort rotzooi.

De M9 was een perfect bruikbare telefoon, maar miste duidelijk de magie die de M7 en M8 speciaal maakten.

Jerry: Ik heb de M9 eigenlijk alleen gebruikt als het moest, wat niet vaak gebeurde. Ik gaf niet om het ontwerp, en veel andere telefoons konden mijn tijd in beslag nemen. Ik denk graag aan 2014 en 2015 en de "donkere" jaren van HTC waarin hun producten niet slecht waren, maar niet overtuigend genoeg om mijn aandacht te trekken. Andere bedrijven verlegden de grenzen van de prijs / prestatieverhouding, en nog een ander goed (maar niet geweldig) nog steeds duur aanbod van HTC was gewoon niet op mijn radar in vergelijking met andere top-tier telefoons met een hogere prijs tags.

Russell: Ik waardeerde vooral de manier waarop het voelde alsof HTC samenwerkte met Google om Sense UI meer als een integratie dan als een overlay in de M9 te laten voelen. De hele gebruikersinterface voelde gepolijst aan op een manier die HTC nog nooit echt had gedaan, en dat waardeerde ik enorm.

Helaas accentueerde de hardware alle dingen die ik niet leuk vond aan de One M8 en de camera was teleurstellend vergeleken met de andere ervaringen die op dat moment beschikbaar waren.

Dit was een telefoon waar ik dol op wilde zijn omdat hij eindelijk aanvoelde als HTC kreeg software, maar kon de hardware niet aan. Het was een rare flip-flop van mijn eerdere HTC-ervaringen.

Daniël: Ik hield van de manier waarop de M9 in de hand aanvoelde, vooral in vergelijking met de kiezelachtige gladheid van de M8. Maar in 2015 had HTC geen excuus om zijn vlaggenschip-smartphone een teleurstellende camera te geven, en in alle opzichten was de 20MP-sensor van de M9 een regelrechte ramp.

De One M9 werd ook niet in een bubbel uitgebracht: 2015 was het jaar iedereen hebben hun spel opgevoerd in de Android-ruimte, van Samsung en LG tot Huawei, OnePlus en Xiaomi. HTC moest de voortgang evenaren, maar ging opnieuw op de ergste manier achteruit.

Andrew: Na de relatief teleurstellende One (M8) had ik hoge verwachtingen van de One M9, en helaas was ik er gewoon niet van onder de indruk. Het was niet dat ik per se teleurgesteld was, maar het voelde gewoon niet als een fantastische telefoon zoals de Galaxy S6 dat deed in vergelijking.

Hoewel het ontwerp wat betreft bruikbaarheid een beetje verbeterde in vergelijking met de One (M8), was de One M9 nog steeds erg lang en glad. En hoewel het de BoomSound-luidsprekers terugbracht, was het scherm aantoonbaar niet zo goed als zijn voorganger en zeker niet zo goed als wat Samsung te bieden had in de GS6. En hoewel HTC uiteindelijk de UltraPixels opgaf en de andere kant op ging om extra resolutie te krijgen voor betere foto's, was de One M9 dat nog steeds niet ergens in de buurt van de concurrentie op het gebied van beeldvorming - hoewel de camera snel was en de interface goed was, ontbraken de resulterende foto's gewoon kwaliteit.

De software was goed, net als de afgelopen twee jaar, maar dat was niet genoeg om de hoop van HTC op een klap te redden - de One M9 deed gewoon niet genoeg.

De uitgebreide HTC One-lijn - van de One X tot de One M9 - was in veel handen. We weten dat er veel gedachten en verhalen van de gemeenschap over zijn. We willen van je horen!

Deel wat je je herinnert - goed of slecht - over de Ene, welke je ook hebt gebruikt. En ga met me mee als ik er een op de stoep goot voor mijn verloren Super-CID microboog One S.