Hoe tablets, Honeycomb en Holo Android in 2011 hebben getransformeerd

1. Intro
2. Prehistorie
3. Vroeger
4. Het groot maken
5. Getransformeerd
6. Samsung stijgt
7. Jelly Bean Era
8. Overal
9. Het derde tijdperk

Eind 2010 was Android een kracht geworden om rekening mee te houden op smartphones. Het volgende jaar zou het besturingssysteem van Google op de juiste manier worden vertakt in tablets met de leisteengerichte (maar noodlottige) honingraat release voordat de telefoon- en tablet-takken herenigd worden in Ice Cream Sandwich, de grootste verandering in Android in zijn geschiedenis dus ver. Met "ICS" kwam een ​​geheel nieuwe visuele stijl, en een sterkere focus op design. En dankzij een samenwerking met Samsung debuteerde Android 4.0 op een telefoon met een belangrijke technische mijlpaal op zijn naam.

In het vierde deel van ons Android-geschiedenis -serie volgen we de voortgang van Android tijdens de meest transformerende periode tot nu toe - een jaar met de opkomst van Samsung door middel van grote lanceringen zoals de Galaxy S2 en Galaxy Note, evenals grote veranderingen in de kern van de platform. Lees verder om het jaar te ontdekken waarin Android onherkenbaar is getransformeerd.

Honingraat

Android 3.0 kende de codenaam "Honeycomb." (Of, voor veel Android-volgers, 'de versie waarover we niet spreken'.)

Begin december 2010 liep Andy Rubin - in veel opzichten beschouwd als de vader van de Android die we tegenwoordig kennen - het podium "D: Dive Into Mobile" in San Francisco op. met een kleine verrassing onder zijn arm. Een tablet van Motorola met een nieuwe versie van Android aan boord: Android Honeycomb.

Android-tablets waren tot nu toe meestal grote schermen waarop het besturingssysteem van een telefoon was gehackt. En misschien is dat niet echt heel anders dan wat we vandaag hebben. Maar toen voelde het gewoon niet Rechtsaf.

Dit prototype van de tablet en het besturingssysteem dat het zou lanceren, moesten daar verandering in brengen. Een nieuwe "holografische" ontwerptaal (misschien meer Blade Runner dan Holo). Nieuwe notificaties. Dingen waren anders. En we begonnen ons al snel af te vragen hoe goed dit alles zou vertalen naar telefoons zodra Honeycomb zijn volledige release bereikte.

En zo kwamen we uit bij de Motorola Xoom. We wisten het toen misschien niet, maar de bizarre naam was een voorbode van wat komen gaat. De tablet werd aanvankelijk geleverd met 3G-gegevens en niet met LTE, maar Motorola zou tablets achteraf inbouwen als ze terug zouden worden opgestuurd. Adobe Flash werd niet ondersteund bij de lancering. Evenmin was de microSD-kaartsleuf.

Maar bovendien hebben we gewacht en gewacht tot de Honeycomb-broncode open-source zou worden gemaakt, net als de rest van de Android-releases. Die dag kwam nooit. Conventionele wijsheid leert ons dat Google de problemen zowel met het ontwerp als de werking inzag van Honeycomb, en dat we zouden eindigen met een aantal serieuze FrankenPhones als het in het wild zou worden vrijgelaten. (Waarschijnlijk waren er ook licentieproblemen - dat gaat nooit echt weg.)

Honingraat en de hardware waarop het draaide, voelden aan als gehaaste producten.

Niettemin wekte dit alles de indruk van een besturingssysteem dat met spoed werd gelanceerd om te voorkomen dat Apple de opkomende tabletmarkt zou domineren.

En zo begon Honingraat heel snel aan de wijnstok te sterven. In feite was de Xoom het enige apparaat dat ooit met Android 3.0 is uitgebracht. (Zijn slankere Samsung Galaxy Tab 10.1 belandde op Google I / O 2011, met Android 3.1 op sleeptouw.) De Xoom is geüpdatet naar Android 4.0.x Ice Cream Sandwich voordat het verlaten. Tegenwoordig zijn zelfs de Dashboard met Android-platformversies - die het percentage actieve apparaten op verschillende versies van het besturingssysteem bijhoudt - heeft geen melding gemaakt van Honeycomb. (Versies met minder dan 0,1 procent distributie worden onderdrukt, maar zelfs Android 2.2 Froyo bleef pas in november 2015 op de lijst staan.)

Honeycomb is de vergeten versie van Android. Opgeruimd staat netjes? Waarschijnlijk. Maar het was een intrigerende rit.

4G LTE in de VS.

Kom bij elkaar, kinderen, terwijl onze ouderen de verhalen vertellen van een tijd vóór LTE. Een tijd daarvoor was het mogelijk om megabyte na megabyte aan katten-gifs te downloaden, althans niet snel. "Gangnam Style" was nog geen hit. En wifi was je enige echte beste manier om iets te streamen. Dit was de tijd van "Faux Gee", een tijd waarin Amerikaanse mobiele operators vochten om de eerste te zijn met de nieuwe "4G" draadloze datasnelheden door het label aan te brengen op de bestaande (hoewel verbeterde) HSPA + -technologie.

Maar LTE kwam eraan. Ze wisten het, wij wisten het, en alles wat we nodig hadden, waren een paar handsets, zodat we alles goed op gang konden krijgen en de verloren WiMAX-standaard konden vergeten.

En in 2011 kregen we het - 4G LTE-smartphones.

"Faux gee" niet meer - in 2011 arriveerde echte, daadwerkelijke 4G op de Amerikaanse kusten.

Het begon echt op de Consumer Electronics Show dat jaar in Las Vegas, waar Verizon ontketende een reeks LTE-compatibele apparaten. Vier smartphones. Een paar tabletten. Plus laptops en twee hotspots voor een goede maatregel. Onze eigen Phil Nickinson was aanwezig in het publiek. Het was een van die persconferenties die evenveel opwinding wekte voor het nieuwe speelgoed als angst voor slechts een paar minuten om ze allemaal te bespreken.

De LG-revolutie. HTC Thunderbolt. Samsung 4G LTE. (Ja, dat was toen echt de naam.) Motorola Droid Bionic. En de Samsung Galaxy Tab en Motorola Xoom. Android-apparaten, allemaal en allemaal met de prille 4G LTE-gegevens. Verizon liep hier voorop en hij kwam er sterk uit.

Het begon sterk. Toen werden ze raar.

Dat is toen dingen raar werden.

De eerste Android-smartphone met LTE voor degenen onder ons in de Verenigde Staten landde niet al te veel later, maar niet op Verizon. Het was de Samsung Indulge, op Metro PCS. We zullen je vergeven dat je je die niet echt herinnert.

De telefoons die iedereen was werkelijk wachten waren de Thunderbolt, Droid Bionic en de telefoon van Samsung die uiteindelijk de Droid Charge werd.

En we hebben gewacht. Daarna hebben we nog wat gewacht. Het was eigenlijk de langste lente ooit. Volgens geruchten kwamen en gingen de lanceringsdata voor elke telefoon. De HTC Thunderbolt was op 17 maart 2011 verkrijgbaar. De Droid Charge is op 28 april geland. En de Motorola Droid Bionic sloeg pas op sept. 8 - iets meer dan acht maanden nadat we het voor het eerst op CES zagen. (De smartphone-nerds waren, zoals je je misschien herinnert, hondsdolle.)

De eerste generatie LTE-compatibele smartphones waren batterijvarkens.

Maar tegen de tijd dat de Droid Bionic eindelijk zijn intrede deed, hadden we al een harde waarheid geleerd. De eerste generatie LTE-compatibele smartphones waren batterijvarkens. Een telefoon vermoorden tegen lunchtijd was helemaal niet uitgesloten. Je zou bijna kunnen zien het leven liep weg van de handset terwijl het door alle bits en bytes brandde. En dit was in de dagen voordat batterijen groot werden. We hebben het over slechts een 1400 mAh-batterij in de Thunderbolt - minder dan de helft van wat je in de meeste van de huidige vlaggenschip smartphones, en dat is zonder het voordeel van de efficiëntere processors en software die we hebben vandaag.

Telefoons gingen toen niet lang mee. Maar verdomd, snelle gegevens waren snel.

Piek HTC

In 2011 was HTC de koning van de Android-heuvel. De vroege inzet van de Taiwanese fabrikant op het besturingssysteem van Google had zijn vruchten afgeworpen, met meer dan een maandomzet $ 1 miljard en een gewaardeerde positie als de grootste smartphonefabrikant van de VS in het derde kwartaal daarvan jaar.

De HTC Sense flipklok was een bekend gezicht in advertenties over de hele wereld. Er kwamen nieuwe toestellen om lovende recensies te ontvangen. HTC was het publieke gezicht van Android en het de facto alternatief voor de iPhone.

Het enorme succes van HTC werd misschien het best gekwantificeerd door de gebeurtenissen die het kon organiseren. Om de Sensation XL - een relatief kleine telefoon - te lanceren en de aankoop van Beats Electronics in te luiden, nam HTC het London's Roundhouse-locatie voor een feest vol persconferentie-slash-celebrity, met optredens van will.i.am, Fedde Le Grand en Nero. Aanwezig waren Dr. Dre, Lady Gaga en vele andere grote namen.

Voor een bedrijf dat zichzelf omschreef als 'stilletjes briljant', brulde HTC.

Voor een bedrijf dat zichzelf omschreef als 'stilletjes briljant', brulde HTC.

Maar er waren al tekenen van de dreigende achteruitgang die HTC van de eerste plaats zou duwen en in zijn huidige rol als gewaardeerde maar in toenemende mate nichekandidaat zou worden. HTC's vroege tabletinspanningen, de Folder en Jetstream, werden opgewacht met een lauwe ontvangst. En de hevige concurrentie van Apple's iPhone 4s en Samsung's Galaxy S2 en Galaxy Note begon de bottom line van HTC te raken, met een afname van de inkomsten in november en december 2011.

HTC's uitstapje naar de tabletruimte eindigde grotendeels met de Flyer. (De Jetstream zag slechts een zeer beperkte release op AT&T in de VS, met een oogverblindende contractprijs van $ 800.) Er gingen geruchten dat er meer HTC-tablets in ontwikkeling waren, en HTC Product and Service Director Graham Wheeler bevestigd Android Central dat sommigen door de jaren heen in de maak waren, maar ze werden stopgezet.

"Ik heb tablets gehad die een vroege ontwikkelingsfase hebben doorgemaakt bij HTC, maar we besloten die onderscheidende factor niet te hebben, en daarom hebben we ze niet op de markt gebracht."

"Bij HTC zijn we geobsedeerd door het creëren van dingen die differentiëren, die mensen op verschillende manieren met elkaar verbinden", zegt Wheeler, "En zelfs voordat de Nexus 9, Ik heb tablets gehad die een vroege ontwikkelingsfase hebben doorgemaakt bij HTC, maar we besloten die onderscheidende factor niet te hebben, en daarom hebben we ze niet op de markt gebracht. "

In de jaren die volgden bleef HTC vooral een smartphonefabrikant in een periode dat het steeds moeilijker werd om alleen met de verkoop van smartphones te komen. Terwijl de iPhone-verkopen bleven stijgen en Samsung geld stak in marketing en differentiërende technologieën, begon HTC de druk te voelen. Pas onlangs is het bedrijf begonnen met vertakken naar andere gebieden, met apparaten zoals de RE camera en Vive virtual reality-systeem, evenals de Nexus 9-tablet, gebouwd in samenwerking met Google.

De rol van HTC in de smartphonebranche is misschien sterk verminderd sinds de gloriedagen van 2011, maar de Bedrijf blijft hoopvol dat nieuwe apparaatcategorieën en een hernieuwde focus op het middenbereik met de nieuwe HTC One A9.

Zoals HTC America-president Jason Mackenzie het stelt:

"We leven nu in een wereld die super spannend is, want dat ga je hebben miljarden van producten. En als je het hebt over wearables en dingen, denken mensen onmiddellijk aan de pols en iets dat hun voetstappen zal volgen en hen zal helpen in vorm te komen. Maar alles raakt verbonden. En dus gaan we daar als merk teruggaan naar de wortels van onze partner, en kijken naar de grote merken in de belangrijkste categorieën die niet op het gebied van draadloos werken. "

De Samsung Galaxy S2

Als de originele Galaxy S Samsung serieus werd over Android als platform, was de Galaxy S2 het Koreaanse bedrijf dat all-in ging op het gebied van smartphone-hardware. De Galaxy S2, gelanceerd op het Mobile World Congress 2011 in Barcelona, ​​zag Samsung de concurrentie met zijn eigen dual-core Exynos-processor en een oogverblindend SuperAMOLED + -scherm overstijgen. Met componenten van eigen bodem in zijn vlaggenschip uit 2011, was Samsung op weg om de meest verticaal geïntegreerde van alle Android-telefoonfabrikanten te worden.

En, na nauw samen te hebben gewerkt met Google op de Nexus S, Was Samsung ook in staat om responsievere prestaties dan ooit te geven aan zijn vlaggenschip uit 2011. In een tijd waarin snelle prestaties op geavanceerde telefoons niet gegarandeerd waren, was de GS2 zijdezacht op Android 2.3 Gingerbread.

De Galaxy S2 miste het gewelfde metaal van de Sensation-telefoon van rivaliserende HTC. Maar het compenseerde deze tekortkoming door zijn plastic omhulsel in te pakken met een enorme hoeveelheid pk in een slanke, lichtgewicht handset, terwijl het zijn concurrent in camera evenaart of verslaat batterijduur.

Wat de GS2 miste aan mooie materialen, maakte het goed met pure technologische bekwaamheid.

Het AMOLED-scherm van de GS2 had een relatief standaard resolutie van 800 x 480, maar met helderdere, levendigere kleuren dan de lcd's van rivalen. Afkomstig van de ho-hum LCD's en OLED-schermen van die tijd, was de GS2 verbluffend helder en duidelijk - een grote onderscheidende factor voor het Koreaanse bedrijf.

De software van de GS2 was een ander verhaal. TouchWiz was helder, cartoonachtig en een beetje raar, met overblijfselen van stock-Android, Samsungs donkerdere Galaxy S-visuele stijl en liberaal gebruik van primaire kleuren. Zelfs HTC, met zijn hernieuwde obsessie met 3D-startschermen en widgets, presenteerde een meer samenhangend ontwerp dan Samsung. Maar het was 2011 en Android-skins als geheel waren nog steeds een puinhoop.

Europa en Azië kregen de Galaxy S2 in het voorjaar van 2011, maar de telefoon kwam pas later in de VS aan het jaar, en pas dan onder een puinhoop van iets andere, carrier-specifieke modellen op AT&T, T-Mobile en Sprint. (Verizon wees de GS2 volledig af in het voordeel van de Galaxy Nexus.)

Het is deze mash-up van Amerikaanse providers die ons de AT&T Galaxy S2, de T-Mobile Galaxy S2 en de (hijg) Sprint Samsung Galaxy S2, Epic 4G Touch. Ja, de komma maakte deel uit van de officiële branding.

Afgezien van marketingzonden waren de iets verschillende Amerikaanse GS2's net zo goed als hun internationale tegenhangers, en de grotere symmetrie van het merk legde de basis voor Samsung om één telefoon - de Galaxy S3 - naar alle vier de providers te brengen 2012.

De ASUS Transformer: een honingraatlaptop

2011 was een belangrijk jaar voor Android-tablets. Honeycomb - Google's nauwgezette versie van Android die speciaal is ontworpen voor grote schermen - bracht functies met zich mee waardoor ze meer konden zijn dan alleen grote telefoons. ASUS nam dit ter harte toen het de EeePad-transformator.

Een "typische" Honeycomb-aangedreven tablet in zijn ruwe vorm, de Transformer, eh, "getransformeerd" in een eerlijke Android-laptop toen hij in zijn toetsenborddock van $ 150 werd gedropt. De software, hoewel nog steeds aanraakvriendelijk, werd gemakkelijk te gebruiken met een aanwijzer en het hardwaretoetsenbord was opgezet met de vereiste Android-snelkoppelingen, waardoor dingen gemakkelijk te gebruiken en redelijk naadloos waren overgang.

Dit kwam grotendeels doordat het toetsenborddock zelf was ontworpen om specifiek met Android te werken. Bluetooth-toetsenborden bestaan ​​altijd al en ze werkten, maar niet zo goed als het dock van ASUS met een geïntegreerd touchpad en muisknoppen. Omdat er geen gebruikersinstellingen nodig waren, werkte alles zoals verwacht, direct uit de doos. En ze werkten goed. De NVIDIA Tegra 2-processor van de Transformer kon bijna alles aan, en de grote batterij - gecombineerd met de extra batterij in het toetsenborddock zelf - hield je de hele dag bezig.

Zou Android een haalbaar laptopbesturingssysteem kunnen zijn?

Een grotere vraag, en een die nog steeds bestaat, is of Android al dan niet bruikbaar is als laptopbesturingssysteem. ASUS heeft prima werk geleverd door hun hardware te integreren, maar je vond nog steeds apps die dingen vereisten als een veegbeweging of een lange druk, en veel daarvan werkten gewoon niet met het Transformers-touchpad. We zien die problemen nog steeds, vooral bij Android TV. Vaak is compatibiliteit dat niet werkelijk bedoel compatibel.

Over het algemeen woog het goede zwaarder dan het slechte en ASUS (en ook anderen) ging door met het bouwen van "transformeerbare" tablets met geïntegreerde toetsenborddocking-oplossingen. Android wordt ook beter op een laptop en we verwachten geweldige dingen te zien van de aankomende Pixel C.

Onthoud gewoon dat ASUS het als eerste deed, en het deed het er behoorlijk goed mee.

De fantastische wereld van stereoscopische 3D-smartphones!

Toen tv-makers op grote schaal brillenloze 3D-sets begonnen te pushen, was het slechts een kwestie van tijd voordat smartphonefabrikanten op de trein stapten. En halverwege 2011 zagen we de allereerste (en allerlaatste) golf van stereoscopische Android-telefoons en -tablets.

LG onthulde de eerste 3D Android-telefoon, de Optimus 3D, die lente. Als u een vergelijkbare benadering gebruikt voor 3D-tv's zonder bril, moet u de telefoon op een bepaalde afstand van uw ogen houden om het effect te zien (en verliest u de helft van de schermresolutie in Net als bij andere draagbare 3D-gadgets zoals de Nintendo 3DS, zou vermoeidheid van de ogen een probleem worden bij langdurig gebruik, en de beeldkwaliteit was slechter dan die van concurrerende 2D-alleen panelen.

Later in 2011 lanceerde HTC de EVO 3D - de opvolger van de zeer populaire EVO 4G - op Sprint in de VS, voordat het een beperkte Europese release kreeg. De EVO had een iets hogere resolutie en verbeterde batterijduur in vergelijking met LG's inspanningen, terwijl de rest van de ervaring een afspiegeling was van de verder solide HTC Sensation.

LG's VP van productplanning voor smartphones, Dr. Ramchan Woo, zegt dat de push naar 3D-handsets niet van een enkele bron afkomstig was, maar eerder een samenkomst van technologieën.

"Het kwam uit vele richtingen. De chipsetfabrikanten kwamen met het idee om een ​​stereoscopische camera te ondersteunen, en ook LG Innotek, zij hadden de cameratechnologie. "

En het enthousiasme voor 3D in de tv-business van LG was ook opvallend, zegt Woo.

Net als bij tv's was het echte probleem met 3D niet de technologische implementatie, maar eerder het gebrek aan inhoud.

Maar zoals het geval was in de tv-ruimte, was het echte probleem met 3D niet de technologische implementatie, maar eerder de inhoud. Of het ontbreken daarvan. YouTube ondersteunde 3D, maar er was niet veel te zien. Een paar Android-games deden mee aan de actie. En je kunt natuurlijk 3D-foto's bekijken die je al hebt gemaakt met de dubbele camera's aan de achterkant van de telefoon. Maar dat was het zo'n beetje.

Geen van beide verkocht bijzonder goed, en dus werden 3D-telefoons, een categorisch mislukt experiment, naar de geschiedenis verwezen. In plaats van stereoscopische gimmickry, zouden astronomische schermresoluties en steeds grotere pixeldichtheden de technologie van smartphoneschermen de komende jaren vooruit helpen

Updates en allianties

Van Android Central Jerry Hildenbrand herinnert zich nog dat hij in het publiek zat bij de keynote van Google I / O 2011 en probeerde niet te gniffelen toen Google de Android Update Alliance aankondigde. Als u niet bekend bent, het was een "belofte" van Google, de mensen die onze Android-telefoons maken en de providers die dat deed verkoop ze aan ons dat de versie van Android die op de telefoon draait, zou worden bijgewerkt (als de hardware daartoe in staat was) voor 18 maanden.

Dat is natuurlijk niet gebeurd. Het had niet kunnen gebeuren, en vanwege de manier waarop Android wordt gedistribueerd, zal het waarschijnlijk nooit gebeuren.

De Android Update Alliance was vanaf het begin gedoemd, omdat het ervan afhing of mensen zich aan hun beloften hielden voordat ze het geld gingen tellen.

Android is niet zoals Apple's iOS, waar het één bedrijf is dat hardware ontwerpt en software tegelijkertijd ontwerpt. Android is niet zoals Windows, waar iedereen de hardware kan maken, maar ze de software als pakket bij Microsoft moeten kopen. Android is anders, omdat het niets anders is dan een paar miljoen regels broncode die gratis worden weggegeven.

Google heeft geen controle over wie de Android-broncode kan downloaden, deze kan veranderen in iets dat nauwelijks herkenbaar is en het kan bouwen om te draaien op een door hen gemaakte telefoon. Wat Google kan doen is het bedrijf dat Android heeft gedownload en gebouwd, vertellen dat het, als het wil, de apps en services van Google (ook gratis) kan installeren zolang de apparaten voldoen aan een paar compatibiliteitsnormen. Veel bedrijven erkennen de waarde hiervan en volgen de lijn. Anderen, zoals Amazon of Barnes & Noble, schuiven het aanbod van zich af en doen hun eigen ding. Wat Google niet kan of wil doen, is een paar maanden later terugkomen en zeggen "Je hebt niet bijgewerkt naar de nieuwste versie, dus geef ons onze spullen terug".

Dus de Android Update Alliance was vanaf het begin gedoemd, omdat het ervan afhing of mensen zich aan hun beloften hielden voordat ze het geld gingen tellen. Bedrijven verdienen geld door nieuwe telefoons te verkopen met een nieuwe versie erop. Ze verdienen geen geld om tijd en middelen te besteden aan oudere modellen waarvoor ze al zijn betaald.

... Maar de Update Alliance was belangrijk, omdat het een groot gesprek begon over het updateprobleem van Android.

Maar de Android Update Alliance was belangrijk, omdat het mensen aan het praten kreeg over - en verwachtte - verschillende Android-leveranciers en -fabrikanten om de software op hun telefoons up-to-date te houden. De betrokken bedrijven, waaronder Google, weten dat mensen tijdige updates verwachten, dus veranderen ze langzaamaan de manier waarop het hele updaten werkt. Dingen zoals het uit het systeem halen van apps en ze in Google Play plaatsen, zijn een direct gevolg van het feit dat bedrijven weten hoeveel we belangrijk vinden om actueel te zijn. Hetzelfde geldt voor Google die eindelijk serieus wordt over het houden van telefoons die niet direct veilig worden verkocht met een nieuw maandelijks patch-systeem dat verkopers gemakkelijk kunnen inbouwen in hun eigen smaak van Android.

Het zorgde er ook voor dat bedrijven als Motorola en Samsung te snel grote updates stuurden, en dat bleek behoorlijk slecht te zijn. Dat was een deel van de leercurve, en hopelijk is een deel voorbij.

Uiteindelijk verliep de hele update-alliantie niet zoals geadverteerd. Dat betekent echter niet dat het een slecht idee was of dat bedrijven hun beloften wilden breken. Het was een van die ideeën die er geweldig uitzagen toen het werd bedacht, maar bijna onmogelijk om uit te voeren op de manier die we dachten dat het zou moeten. In plaats daarvan hebben we een aantal goed geplande en doordachte wijzigingen doorgevoerd om actueel te houden - en veiliger te houden - gemakkelijker te maken.

Ice Cream Sandwich en Holo

Eind 2011 was het tijd voor de grootste upgrade van Android tot nu toe, waarbij de smartphone- en tablet-takken van het besturingssysteem werden herenigd en de look, feel en technische onderbouwing voor de komende jaren werden gedefinieerd.

Het was duidelijk dat de "holografische" gebruikersinterface van Honeycomb de vorm zou zijn van de dingen die komen gaan, en op het Android 4.0-lanceringsevenement in Hong Kong, Android-ontwerpgoeroe Matias Duarte (gehuurd vorig jaar), de gedachte achter de nieuwe 'Holo'-ontwerptaal uiteengezet:' We vroegen ons voor het eerst af wat de ziel van Android? "

"Hoewel mensen Android leuk vonden en Android nodig hadden, deden ze dat niet liefde Android. "

"Hoewel mensen Android leuk vonden en Android nodig hadden, deden ze dat niet liefde Android, 'zei Duarte tegen de aanwezigen. De nieuwe Holo-ontwerpfilosofie van Android was bedoeld om dat te verhelpen door een meer consistente, modernere interface te creëren met strakke typografie en een vlakkere esthetiek. Het "Roboto" -lettertype werd geïntroduceerd, ontworpen voor beeldschermen met een hoge dichtheid, zoals het ultramoderne 720p-paneel van de Galaxy Nexus. En Google brak met de muffe grijs-witte gradiënten uit het verleden, en de skeuomorfe bossen en leer van iOS in die tijd. Knoppen, bedieningselementen en pictogrammen in ICS voelden een beetje futuristisch aan, maar minder openlijk sci-fi dan de schijnbaar door Tron geïnspireerde gebruikersinterface van Honeycomb.

De ontwerpers van Google wilden iets relevants en emotioneels creëren, terwijl ze "lijnen en kaders en onnodig" elimineerden decoratie. ”En het resulterende product was iets dat meer aanvoelde als de computer van de toekomst dan welke desktopcomputer dan ook systeem. In plaats van knoppen en randen bracht Holo ons "verrukkelijke versieringen", zoals een flits van blauwe energie wanneer we naar het einde van een lijst scrollen, of een gloeiende omtrek bij het herschikken van pictogrammen.

Het begin van een belangrijk ontwerptraject voor Android.

Android 4.0 bracht ook algemene ontwerpelementen naar Google's eigen apps, zoals de actiebalk en overloopmenu's, waarvan sommige tot op de dag van vandaag blijven hangen. Deze ontwerpeigenschappen zouden in de loop van de tijd evolueren, maar het grote probleem met ICS en Holo was dat er waren eigenlijk ontwerprichtlijnen om te volgen. Het Android-besturingssysteem en de Android-apps zouden niet langer deze mengelmoes van onbekende interfaces zijn. Holo hielp om alles tot een samenhangend geheel te brengen.

Er waren ook grote functionele veranderingen. Net als tablets hebben Android-telefoons knoppen op het scherm en een speciale toets om tussen recente apps te schakelen - een knipoog naar het feit dat steeds meer van ons zware multitaskers op onze telefoons werden. En meldingen werden nog nuttiger, met tijdbesparende actiegerichte knoppen.

Android 4.0 leverde de bouwstenen die telefoonfabrikanten zouden gebruiken om de Android-apparaten van 2012 en daarna te maken. En hoewel niet alle prachtige nieuwe "Holo" -gebruikersinterface de eindgebruikers zou bereiken, was dit het begin van een belangrijk ontwerptraject voor Google en Android.

De Samsung Galaxy Nexus

Zo'n grote nieuwe versie van Android vroeg om een ​​nieuwe Nexus apparaat, en in 2011 werkte Google opnieuw samen met Samsung, waardoor we de Galaxy Nexus kregen. De telefoon werd samen met Android 4.0 onthuld tijdens een media-evenement in Hong Kong een week vertraagd (en verhuisde uit een technische show in San Diego) vanwege het overlijden van Steve Jobs.

Terwijl Nexus wordt gelanceerd, was deze om een ​​heleboel redenen ongebruikelijk. Ten eerste drukte de naam: "Galaxy Nexus" een grote Samsung-stempel op de Nexus-lijn, en dat kwam tot uiting in de prominente rol van de fabrikant tijdens het gezamenlijke lanceringsevenement. Dat was zeker geen toeval - de "GNex", zoals fans het noemden, werd mogelijk gemaakt door de technologieën van eigen bodem van Samsung, waaronder het revolutionaire (voor die tijd) 720p HD SuperAMOLED-scherm. Execs van Samsung waren ook trots op de slankheid, lichtheid en slanke rondingen van de telefoon, eigenschappen die we het jaar daarop zouden zien overdragen op de Galaxy S-lijn.

De gebruikerservaring van Android 4.0 was zo enorm superieur aan alles wat Android eerder had aangeboden, en dat is wat de Galaxy Nexus maakte, ondanks andere hardwarefouten.

En het was dat waanzinnige scherm, gecombineerd met de gestroomlijnde, mooie software van Google, die de Galaxy Nexus maakte voelen als een futuristische telefoon. Hoewel de camera niet de beste was en het chassis beslist van plastic was, scheen de gebruikerservaring van Android 4.0 - zo enorm superieur aan alles wat Android eerder had aangeboden - door.

Maar net als de vorige twee Nexus-telefoons was dit een gezamenlijke inspanning. Tijdens het lanceringsevenement in Hong Kong zei Android-oprichter Andy Rubin tegen de pers: "De technische teams woonden in één gebouw toen we dit product bouwden. We waren echt één team. "Samsungs eigen processor werd deze keer echter niet gebruikt - in plaats daarvan koos het" team "voor de meer open source-vriendelijke Texas Instruments OMAP 4460-chip. Ironisch genoeg zou dat de uiteindelijke ondergang van de GNex zijn, omdat het gebrek aan ondersteuning van TI (die sindsdien de mobiele processorruimte had verlaten) de kansen op een upgrade verder dan Jelly Bean.

De lancering van de Galaxy Nexus verliep niet soepel aan weerszijden van de Atlantische Oceaan.

De retaillancering van de laatste Samsung Nexus-telefoon werd ook geteisterd door problemen. Het VK en Europa kregen het als eerste, maar de voorraden waren schaars en retailers zoals de (inmiddels opgeheven) Phones4u sloegen klanten op de lanceringsdag uit met een prijsstijging van £ 100 voor de eerste 24 uur na beschikbaarheid.

In de Verenigde Staten werd het nog rommeliger. Verizon Wireless zou de eerste paar maanden van beschikbaarheid exclusief een Galaxy Nexus met 4G LTE-technologie vervoeren, en de botsing van concurrerende bedrijfsbelangen ondermijnden uiteindelijk de kansen van de GNex om voet aan de grond te krijgen in de VS. onderhandelde over de plaats van de Nexus op Verizon - een deal die er ook toe leidde dat de grootste operator van het land de Galaxy S2 verliet - er was wrijving tussen de twee.

Zoals een goed geïnformeerde insider vertelt Android Central, "Verizon hield niet van het gebrek aan controle over het apparaat. Ze zijn groot in inkomsten uit [voorgeïnstalleerde] applicaties, vandaar de vertragingen en het gebrek aan middelen om het te certificeren. "

"Toen [de Galaxy Nexus] uitkwam, kregen de [Verizon] -winkels te horen dat ze het vrijwel moesten negeren."

Verizon zag de Galaxy Nexus ook als een potentiële rivaal voor zijn eigen super populaire Droid-lijn onder ervaren gebruikers, zegt onze bron, en dus "toen het uitkwam, werd winkels verteld dat ze mooi moesten zijn. veel negeren. '' Uiteindelijk, na een vertraging na Black Friday en tot half december, kreeg de Verizon Galaxy Nexus een lauwe reactie van alle techneuten behalve hardcore enthousiastelingen.

Bovendien zouden degenen die een Verizon Nexus kochten en snelle updates verwachtten - een kenmerk van het merk Nexus - nog meer teleurgesteld zijn. Hoewel ze allemaal moesten wachten op de release van de telefoon, zouden ze nog langer moeten wachten op volgende updates na Android 4.0.2. De Verizon GNex werd gedegradeerd tot "gewoon een andere telefoon" -status.

Uiteindelijk zou de Galaxy Nexus in de verkoop gaan in de vorm van een HSPA + -alleen versie voor de VS, rechtstreeks verkocht door Google. Tot die tijd zouden fans van T-Mobile en AT&T gedwongen worden om extra geld op te halen voor een geïmporteerd Europees model.

De Samsung Galaxy Note: voer de 'Phablet' in

Op de IFA 2011-beurs in Berlijn, Duitsland, heeft Samsung een hele reeks Honeycomb-aangedreven tablets gelost... en een eigenzinnige nieuwe smartphone.

Een eigenzinnig nieuwtje echt heel groot smartphone.

De notitie leek belachelijk toen. Nu lijkt het gewoon voor de hand liggend.

Dit was de eerste Samsung Galaxy Note, een telefoon met een 5,3-inch scherm met een beeldverhouding van 16:10, en een van de eerste HD SuperAMOLED-schermen die op de markt kwam. En het grote scherm was niet alleen voor decoratie - Samsung verwachtte dat Note-klanten het extra schermruimte zowel voor werk als voor entertainment zouden gebruiken. Vandaar de toevoeging van de door Wacom aangedreven "S Pen", een drukgevoelige stylus die, in tegenstelling tot HTC's Flyer-tablet, geen eigen batterij nodig had. In plaats daarvan wordt het gewoon in de zijkant van het apparaat gedokt wanneer het niet wordt gebruikt.

Het idee was dat jongere consumenten het zouden gebruiken voor creatieve bezigheden, terwijl bedrijfstypes de extra ruimte voor e-mails en productiviteit zouden waarderen. Het is de vraag of dat paradigma echt in de echte wereld speelde, of dat beide kampen gewoon meer wilden zien van wat ze al aan het doen waren. De Galaxy Note was in ieder geval een verrassend succes.

Terwijl velen de notitie destijds verwierpen - en terugkijkend op onze recensie, waren we ook niet helemaal overtuigd - deze telefoon was het begin van iets groots. Samsung was vooruitgelopen op de trend naar enorme telefoondisplays en vestigde zich daarmee als hét merk voor handsets met groot scherm.

Het had ons ook ertoe aangezet om de cringe-waardige term "phablet" op te roepen om deze opkomende categorie van apparaten te beschrijven. Maar we veronderstellen dat je het ruige met het glad moet aanpakken.

VOLGENDE: De opkomst van Samsung

Met Android 4.0 Ice Cream Sandwich uitgebracht, Android-tablets in de winkelrekken en grotere telefoons zoals de De Galaxy Note vervaagde de scheidslijn tussen handset en tablet, de mobiele ruimte van eind 2011 was diverser dan ooit voordat. Maar er zou nog meer komen.

In de volgende aflevering van ons Android-geschiedenis -serie, zullen we zien hoe apparaatfabrikanten zich aanpasten aan het Android 4.0-tijdperk en hoe Google een van de grootste technische hindernissen van Android nam met de volgende release, Jelly Bean. En we zullen kijken naar wat 2012 het jaar maakte van Samsung, de Koreaanse gigant die langzaam maar zeker de Android-wereld veroverde.

Credits

Woorden: Phil Nickinson, Alex Dobie en Jerry Hildenbrand.
Ontwerp: Derek Kessler en Jose Negron.
Serie-editor: Alex Dobie