De verdwijning (en waarschijnlijke crash) van Malaysia Airlines 370 weegt zwaar
Zovelen van ons die in de mobiele industrie werken - zowel media, fabrikanten als ontwikkelaars - brengen uiteindelijk zoveel tijd door in vliegtuigen, dat je excuseer me als ik zeg dat ik niet kan nalaten te denken aan vlucht 370 van Malaysia Airlines, die dit weekend verdween een paar uur na het opstijgen vanuit Kuala Lumpur.
Het is gewoon weg, en daarmee leven 239. Terwijl ik deze zondagochtend vroeg aan het schrijven ben, is er geen teken dat iemand enig idee heeft waar het vliegtuig is, hoewel een crash in de wateren bij Vietnam steeds waarschijnlijker wordt.
En ik kan het niet helpen, maar denk terug aan onze laatste reis - Mobile World Congress in Barcelona, Spanje. Mijn dochters (7 en 3 - "en een half", ze zouden allebei eisen dat ik je vertel - weten niet echt wat ik bedoel als ik ze vertel dat ik aan de overkant van de grote oceaan moet gaan werken. Maar ik deed dat aan boord van hetzelfde type vliegtuig dat verdwenen is: een Boeing 777-200. Ongeveer 16 uur van Atlanta naar Parijs en vorige maand terug. Ook niet de eerste keer. En van Atlanta naar San Francisco afgelopen november. Of de 14 uur of zo (enkele reis) van Atlanta naar Seoul een paar jaar geleden, op een grotere versie van het casco.
Verizon biedt de Pixel 4a aan voor slechts $ 10 / maand op nieuwe onbeperkte lijnen
Het is grappig hoe je de neiging hebt om gezichten te leren kennen tijdens reizen als deze. De vrouw die in dezelfde rij als ik zat van Barcelona naar Parijs, en weer van Parijs naar Atlanta. Of de cameraman aan de andere kant van het gangpad die terugkeerde van het fotograferen van de Olympische Spelen in Sochi, Rusland. Of de man die uit het gedeelte achter ons naar boven kwam en een onbezette premium economy-stoel haalde. En alle gezichten die je ziet als je opstaat om uit te rekken en naar de lavabo gaat. Zoveel gezichten. Zo veel mensen.
Vliegen maakte me altijd bang toen ik jonger was. Waarschijnlijk ging het vooral om het gebrek aan controle. Ik begrijp de fysica. Ik nerd een van de vliegtuigen nu een beetje als een coping-mechanisme, denk ik. En ik leerde me door de veiligheidsstatistieken te laten kalmeren. (En oud genoeg zijn om wat te drinken hielp ook.) Vliegen is veilig. En ik denk aan de honderden en duizenden mannen en vrouwen die de vliegtuigen ontwerpen en bouwen en op de luchthavens werken hun leven en hun tijd buiten hun familie doorbrengen om er zeker van te zijn dat ik veilig mijn zielige reet kan slepen om een nieuwe te zien smartphone.
Ik ben aan het reizen gewend geraakt. Ik vind het bijna leuk. En ja, ik ben er een beetje door verwend. En dit weekend word ik eraan herinnerd waarom het mijn vrouw en mijn moeder zo zorgen baart. En waarom mijn kinderen het mij vragen als ik thuiskom.