Van de redactie: het niet-zo-verre oosten

Iets meer dan een week geleden stond ik bovenop een oude muur in een oud land, slechts een uur of zo buiten een moderne, bruisende stad. Ik spreek geen woord Chinees. Ik kan geen enkel symbool lezen. En toen ik deze baan bijna zes jaar geleden voor het eerst aannam met het vooruitzicht op een flink stuk reizen, maakte ik me weliswaar zorgen over het vooruitzicht gezien te worden als de domme Amerikaan in het buitenland. Ik heb veel meer van de wereld gezien dan ik zes jaar geleden ooit had kunnen dromen, maar ik heb nog steeds nauwelijks de oppervlakte bekrast.

Ik herinner me dat ik als kind ansichtkaarten kreeg van mijn grootouders terwijl ze reisden. China. Egypte. Israël. Australië. Ik betwijfel of ik meer dan een paar plaatsen ooit persoonlijk zal zien. Ik herinner me dat ze naar huis terugkeerden, foto's ontwikkelden (vraag het aan je ouders - of grootouders, denk ik), en ze lieten zien bij hun terugkeer. (Of als we geluk hadden, misschien zelfs een diavoorstelling!)

Maar daar was ik, op een klein stukje van de Grote Muur, foto's in realtime aan het posten. En op het Tianamen-plein. En daarbij in de sneeuw. (Wat voor deze jongen uit Florida misschien nog steeds meer vreemd is dan heel Azië.) Ik zou niet verbaasd moeten zijn over het vermogen om deel natuurlijk zo snel met vrienden en familie thuis, en het is niet alsof ik speciaal ben in het feit dat ik dat was Daar. Maar er is nog steeds heel veel iets speciaals aan wezen Daar. Om het niet als vanzelfsprekend te beschouwen. (En er is ook iets buitengewoons aan het zien van zo velen van ons pikken naar de schermpjes die we boven op die muur uit onze zakken halen.)

Na evenementen zoals vrijdag in Parijs is het normaal om een ​​beetje egoïstisch te zijn. We veranderen tijdelijk onze Facebook-foto's om solidariteit te tonen zonder dat we dat echt hoeven te doen Doen iets. We proberen elkaar ervan te overtuigen dat wraak de enige manier is. Of dat er een betere, hogere weg moet worden bewandeld. We gebruiken zelfzuchtig de ruimte in deze column om alle schuldgevoelens die we denken te hebben over dit alles te zuiveren. We hebben gedaan eerder, en we zullen het opnieuw doen, vrees ik.

In ieder geval... Terug naar nerddingen.

• Voor de mensen die vragen of de V10 de plaats van de LG G4 op onze moet innemen Beste Android-telefoons lijst - ik hoor je. En ik weet niet zeker of ik daar een antwoord op heb. Ze lijken tegelijkertijd op elkaar, maar zijn toch heel verschillend. Ik vind de V10 echter erg leuk.
• Maar ik denk niet dat de vingerafdruklezer van de V10 zo goed is als wat er op de nieuwe Nexus-telefoons staat, en misschien ook wat Samsung heeft.
• En het verbaast me nog steeds dat ik vooral geniet van de G4 en de V10, terwijl ze anderen van ons hier naar verschillende staten van gekheid drijven.
• De chat die we hadden met een paar van de mensen achter de Huawei Nexus 6P was het uitstekend. Niet opgenomen in ons bericht waren de ongeveer 20 minuten waarin ze luisterden naar onze kritische feedback, niet alleen over de Nexus, maar over Huawei-telefoons in het algemeen.
• (En nogmaals, voor volledige openbaarmaking heeft Huawei voor die reis betaald. Dus je kunt maar beter geloven dat ik die gelegenheid heb aangegrepen om hen te herinneren aan de dingen in EMUI die ronduit kapot zijn.)
• Ik heb eindelijk een BlackBerry Priv hier. Niet verkocht op het toetsenbord, of een deel van de softwarespullen. Maar dat is een verder solide telefoon. Ik begrijp waarom mensen er onder de indruk van zijn.
• Het maakt echter niet uit.
• Als vingerafdrukken de grote API-push van dit jaar zijn, wat is de volgende stap?
• Rousey. Wauw. (Hoe is dat voor geen spoilers?)
• En ik zei het op de podcast, maar het verdient herhalen hier: Jerry en Russell en Andrew en Alex en Richard verdienen alle eer voor het oppakken van de speling terwijl ik aan het spelen ben. Gezondheid mannen. (Ga nu weer aan het werk!)

Dat is het voor deze week. Zie jullie maandag.