Blind voor PlayStation VR-recensie: In de duisternis om het licht te vinden

Blind is een virtual reality-spel dat zich uitstrekt over de PlayStation VR, de Oculus Rift en de HTC Vive. Tiny Bull Studios heeft deze titel ontwikkeld om je door een verhaal te leiden waarin (na een reeks ongelukkige gebeurtenissen) je merkt dat je blind bent door verlies van neurologisch zicht en opgesloten in een mysterieus herenhuis. En jij... wanhopig op zoek naar een uitweg.

Je vindt deze game in de PlayStation Store voor $25, en ik geloof persoonlijk dat het het avontuur waard is. Afgezien van het plezier van het spel alleen, geeft Blind je een perspectief van het leven dat je voor altijd bij zal blijven.

Zie in PlayStation Store

De bedieningselementen zijn een kracht om rekening mee te houden

Wat de daadwerkelijke button-mapping betreft, is Blind opgezet zoals elke gemiddelde VR-game die je op de markt zult vinden. Wat de VR-ervaring echt verandert, is hoe deze is verwerkt in de daadwerkelijke beelden. Het hele idee om op een stok te tikken om via echolocatie snel een scène om je heen te zien, deed me op het puntje van mijn stoel zitten toen Blind voor het eerst werd aangekondigd. Maar nadat ik de kans kreeg om het eindelijk te spelen, merkte ik dat ik meer geïrriteerd was door de mechanica dan ik dacht dat ik zou zijn. Ik denk dat ik er veel liever de voorkeur aan had gegeven om alleen een systematische echolocatie te gebruiken als het ging om kamers met puzzels, en dan speelde er misschien muziek door de rest van het huis, zodat ik de rest van de tijd een goed zicht hield spel.

Op deze manier zou het de moeilijkheid van de puzzels hebben gehandhaafd om eruit te komen, maar zou het de rest van het spel niet zo vervelend zijn geweest.

Begrijp me niet verkeerd, ik maakte er wel grapjes over om met dingen rond te gooien om mijn landschap te zien verschijnen en verdwijnen. Het was alsof je een spelletje "Nacht, overdag" speelde. Maar toen het erop aankwam dat ik serieus werd en eigenlijk vooruit wilde komen in het spel, had ik het behoorlijk moeilijk.

Ook als je je stok te veel hebt gebruikt, word je in feite gestraft omdat de naderende duisternis je kan vinden. Het was niet eens een "Wauw, dit spel is moeilijk en ik vind het geweldig", soort strijd. Het was een: "Oké, ik ben geïrriteerd omdat ik weet wat ik nodig heb precies daar maar ik kan het er niet mee pakken heel specefiek VR-puntbediening en - Oh. Super goed. Als ik weer met mijn stok tik om te zien wat ik doe, dan eet het grote, slechte monster me op en ben ik genaaid. Stoer."

Duik in het verhaal

Jean wordt wakker van de crash in dit mysterieuze en schijnbaar spookachtige landhuis zonder dat ze iets van haar visie heeft. De stem van een man, overgeleverd door een grammofoon, gidst je door de eerste paar puzzels terwijl je tegelijkertijd naar buiten kruipt door veel te veel over Jean's leven te weten.

Je doel is om een ​​aantal puzzels op te lossen die overal in dit landhuis te vinden zijn om eruit te komen. Er zijn geen andere mensen op deze plek bij jou, alleen overblijfselen van herinneringen en verhalen die traumatisch zijn achtergelaten als een zielestempel in deze wereld.

Ze dienen niet alleen als fysieke puzzels, zoals toyetische sloten, maar ook als mentale. Je moet het verhaal van deze gemartelde mensen uit de overblijfselen van hun herinneringen halen om niet alleen te begrijpen hoe je moet vertrekken, maar ook hoe je daar bent gekomen.

Bovendien ben je dat ook ook leren over het verhaal van Jean en alle problemen die ze zelf heeft moeten doorstaan. Over het algemeen had het een erg "verwante zielen die zich met elkaar verbinden", en dat deed me in het verhaal duiken als een gekke vrouw die gewoon meer wilde weten.

De definitieve uitsplitsing

Afgezien van de frustraties van de mechanica, waren de algehele ervaring met het gebruik van echolocatie en het verhaal van Blind voor mij de reddende kenmerken van het spel. Ze hebben bij elk controlepunt de juiste keynotes gezaaid om je net genoeg te geven om te begrijpen, maar om meer te willen. In zekere zin maakte het de game veel meeslepender. Degenen die het spel spelen, hebben hun volledige zicht op de echte wereld en, net als Jane, moeten ze het verliezen en alles wat ze weten over navigatie opnieuw leren.

Elke keer als ik merkte dat ik gefrustreerd raakte, realiseerde ik me dat ik mezelf zo veel verder in Jean's schoenen had gezet. Ik wou nog steeds dat de algemene navigatie van het landhuis gemakkelijker was met muziek in de gangen. De scènes van het ontsnappen aan de duisternis en het oplossen van puzzels waren echt waar de echolocatie zwaar had moeten worden vertrouwd om de moeilijkheid te compenseren.

Over het algemeen geef ik deze game een 3 van de 5 sterren. Heb je de kans gekregen om Blind uit te proberen? Als dat het geval is, vertel me dan je mening in het commentaargedeelte hieronder, of stuur me een Tweet @OriginalSluggo.

Kijk in de PlayStation Store