Hoewel er een paar verschillende muziekgames zijn voor de PlayStation VR, de meeste zijn een soort standaard drummachine die een interessante VR-draai probeert te geven. Electronauten daarentegen bereiken die draai. Met opvallende beelden en een verscheidenheid aan beats om mee te spelen, deze game - hoewel ik niet zeker weet of game het is juiste woord - gebruikt VR om een mengelab te creëren zoals alleen Daft Punk zich ooit in hun chroom had voorgesteld helmen.
Het uitgangspunt is simpel, denk ik, vanaf mijn tijd met het spelen van het spel lijkt het geen echte game-intentie te hebben. Zie het niet als een spel met levels of een partituur, maar meer als een interactieve muziekervaring, een kans om creatief te zijn met samples, beats en zelfs de gekke beelden om je heen.
Met minimale inspanning of muzikale achtergrond is het gemakkelijk om het gevoel te hebben dat je iets leuks maakt dat je met anderen wilt delen.
Electronauts is visueel een cyberpunk-speeltuin. Veel felle kleuren en het algemene thema van de muziek waarmee je communiceert, is elektronisch van aard. Je kunt in elke richting van dat spectrum leunen, maar er is duidelijk een thema. De eerste tutorial legt uit dat je op een muzikale reis van creativiteit en expressie bent, en begint met een vooraf gemaakte track waarmee je communiceert. Het drijvende platform waar je op staat, en ja ik bedoel echt staan want Survios heeft ervoor gezorgd als je kijkt naar beneden zie je een heel lichaam, wordt omcirkeld door 3 stations waarmee je bijna alles kunt hakken en veranderen van de lied. Met deze lay-out met drie stations kun je de zang en de beelden veranderen, effecten aan de muziek toevoegen en zelfs orbs gebruiken om je eigen extra beats aan de muziek toe te voegen in gesamplede loops.
Het gevoel van de 3 stations in VR is perfect. Als ik aan VR-games denk, is dit wat ik wil, iets nemen dat je in een normaal spel niet zou kunnen doen - als je 3 stations op een normaal scherm had je zou niet snel genoeg van weergave kunnen wisselen - en als je een 3D-element toevoegt dat anders niet beschikbaar is, voelt het echt als een toekomst tech. Met minimale inspanning of muzikale achtergrond is het gemakkelijk om het gevoel te hebben dat je iets leuks maakt dat je met anderen wilt delen.
Electronauts wordt gespeeld met 2 virtuele drumsticks die je als toverstokken gebruikt om je te helpen bij het knippen en mixen van tracks. Afhankelijk van de song of zelfs het deel van de song zijn er secties van de achtergrondtrack die je naar believen kunt spelen en ook om componenten zoals de hoge hoed of basdrum te dempen. Als je naar Drum and Bass, Dubstep of EDM hebt geluisterd, weet je dat dit soort dempingsopties buitengewoon goed werken om de stroom van de muziek te veranderen.
Deze ervaring heeft geen overwinningsvoorwaarde, maar er zijn nog steeds prestaties te ontgrendelen om dingen te verkennen. Het doel van dit spel is niet om te winnen, maar om een nieuw artistiek streven te creëren en te delen met de mensen om je heen. Op dit moment zijn er geen manieren om mixen die je extern hebt samengesteld te delen, zoals via Soundcloud of zoiets. Er zijn camerabesturingen en toen ik ermee speelde, kreeg ik een klein scherm waarop mijn avatar coole dingen deed, maar nergens leek er ergens een opslag- of opname- of streamfunctie te zijn. Misschien zal dat op tijd verschijnen, ik hoop het, dit spel voelt alsof het gedeeld moet worden om echt gewaardeerd te worden. Het doel is om plezier te hebben en muziek te maken, en worden de virtuele mixmaster van je vriendenkring. Het is niet moeilijk om je een feest voor te stellen met mooie speakers aangesloten op een VR-opstelling, waar iemand in deze ervaring muziek aan het maken was voor de hele groep.
Electronauten Wat ik niet leuk vind
Ik worstelde echt met de niet-winaspecten van deze game. Ik moest het gevoel hebben dat er een doel voor ogen was, alsof het goed ging of niet, maar het spel bood weinig aanmoediging of zelfs maar basisbegeleiding. Ik merkte dat ik constant op zoek was naar een lopend totaal of een Guitar Hero-stijlmeter die me vertelt of ik dat wel ben ik deed het goed of slecht - ik deed het met een slechte bende, echt heel erg slecht - en kreeg geen feedback van de game op alle.
De tutorial is ook frustrerend eenvoudig, zo eenvoudig dat het bijna geen hulp biedt. De tutorial neemt je mee door de 3 eenvoudigste kubussen - de kubussen passen in het basisstation om nieuwe interfaces te openen om mee te werken - en neemt dan afscheid alsof je alles weet wat er te weten valt. Als je echter je eigen muziek begint, realiseer je je dat alles veel gecompliceerder is. Het is gek om goed te willen zijn, maar niet te weten hoe je daar moet komen.
De game voelt alsof het actief werkt om te voorkomen dat je te objectief gezien verschrikkelijk klinkt. Ik merkte dat ik danste op het dubstep-nummer dat ik maakte, reikhalzend wachtend tot de beat wegviel en realiseerde me toen dat we in een veilige pauze totdat ik daadwerkelijk aan de drop begon, die, toen ik op het juiste moment op de knop drukte, me een real gaf sensatie. Natuurlijk was ik meteen verdrietig dat er geen deel van de game was dat me vertelde dat ik het goed deed, wat een deel is van de hangup die ik heb.