Ghostwire: Tokyo για αναθεώρηση PS5 — Ιστορίες μιας άδειας πόλης

Στις αρχές αυτού του μήνα, μια αρχαία ιαπωνική πέτρα που βρίσκεται στο όρος Nasu ήταν βρέθηκε να χωρίζεται στη μέση. Το ορόσημο, που ονομάζεται "Killing Stone", πιστεύεται ότι στεγάζει έναν δαίμονα αλεπούς με εννέα ουρά χιλιετιών και τώρα το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από ιστορίες ότι ο δαίμονας είναι πλέον ελεύθερος. Το αν η αλεπού με τις εννέα ουρές ήταν αληθινή ή όχι, είναι εκτός θέματος. Ανεξάρτητα από την κουλτούρα σας, οι ιστορίες δαιμόνων και πνευμάτων είναι καθολικές επειδή είναι άγνωστες και ισχυρές.

Αυτή είναι η κλήρωση του Ghostwire: Τόκιο, ένα παιχνίδι από την Tango Gameworks (τους δημιουργούς της σειράς The Evil Within) για τη διαμάχη με ιαπωνικά πνεύματα και μυθολογικές φιγούρες στο σύγχρονο Τόκιο. Υπάρχουν τόσα πολλά να αντλήσουμε σε σχέση με τους εχθρούς και τα στημένα, οπότε οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Ως θαυμαστής του τρόμου, ήμουν ενθουσιασμένος που αντιμετώπιζα τα γιοκάι, ιαπωνικά λαϊκά πλάσματα που δεν εμφανίζονται συχνά στα mainstream βιντεοπαιχνίδια. Ενώ το Ghostwire: Tokyo δεν διατίθεται στην αγορά ως παιχνίδι "τρόμου" από μόνο του, βλέπει τον παίκτη να παλεύει με τους Επισκέπτες, οι οποίοι καταλαμβάνουν μορφή απρόσωπων επιχειρηματιών, ακέφαλων παιδιών και επικίνδυνων γυναικών με κοφτερές λεπίδες, οπότε υπήρχαν πολλά να περιμένουμε προς την.

Δυστυχώς, ενώ το Ghostwire: Tokyo παραδίδει αυτή τη μυθολογία σε μια ζωντανή αλλά έρημη πόλη, παραπαίει σε πολλές άλλες κατηγορίες. Ενώ ξεκινά δυνατά, η δομή αρχίζει να καταρρέει μετά από λίγες ώρες, αποκαλύπτοντας μια μισοψημένη ιστορία, κενούς χαρακτήρες και μονότονες εργασίες. Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν – έβαλα περισσότερες ώρες στο παιχνίδι αφού νικούσα την κύρια αποστολή, οπότε υπάρχει κάτι εδώ – αλλά δεν συνεπάγεται μια πλήρη εμπειρία.

Ghostwire: Tokyo — Τι μου άρεσε

Ενώ το Ghostwire: Tokyo αποτυγχάνει τελείως στη μεγάλη εικόνα, μπορείτε να αρχίσετε να βλέπετε πού θα μπορούσε να έχει λάμψει το παιχνίδι σε λεπτομέρειες, ειδικά σε side quests και περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Καθώς ξεκινάτε να εξερευνήσετε αυτό το άδειο Shibuya για πρώτη φορά, το παιχνίδι σας ενθαρρύνει να εξερευνήσετε και να ανακαλύψετε μυστικά. Τα φώτα και η μουσική μέσα σε ένα παντοπωλείο σάς οδηγούν να ανακαλύψετε ότι τα Nekomata, ή γατογιοκάι, έχουν γίνει έμποροι στην πόλη. Περπατώντας στις όχθες ενός νερού, ένας σκύλος σας λέει ότι υπάρχει κάπα κοντά, που μπορείτε να δελεάσετε και να παγιδεύσετε με λίγο αγγούρι.

Θέλετε να αναζητήσετε τι άλλο επιφυλάσσει ο κόσμος και για λίγο, αυτή η περιέργεια ανταμείβεται. Όλοι οι άνθρωποι έχουν φύγει, αλλά τα σκυλιά και οι γάτες όχι. Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μπορείς να περπατήσεις σε έναν σκύλο και να τον χαϊδέψεις είναι πάντα κάτι που αγαπάς στα βιντεοπαιχνίδια, αλλά όταν συνειδητοποιείτε ότι μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις τους ή να τους ταΐσετε με σκυλοτροφή (θα σας βρουν μετρητά ως έπαθλο), είναι πραγματικά χαρούμενο. Σε κάνει να θέλεις να χαϊδέψεις όλα τα ζώα που βρίσκεις, ειδικά επειδή μερικά από αυτά μπορούν να σου δώσουν στοιχεία για το τι άλλο συμβαίνει στην περιοχή. Ghostwire: Το Τόκιο έχει έναν υπέροχο συνδυασμό αποστολών να αντιμετωπίσει, και ενώ θα λαμβάνετε αντικείμενα και πνεύματα για ολοκλήρωση, μπορείτε επίσης να πάρετε μια καλή ιστορία ή να γελάσετε.

Ενώ ο Akito ως κύριος χαρακτήρας δεν είναι παρά μια κενή πλάκα, μερικά από τα πνεύματα που συναντάτε και απαιτούν τη βοήθειά σας έχουν περισσότερες ιστορίες και μοναδικές εμπειρίες να μοιραστούν. Τις περισσότερες φορές, σας ζητούν να εξερευνήσετε ή να ερευνήσετε ένα συγκεκριμένο μέρος ή αντικείμενο που τους στοίχειωσε πριν από το θάνατο, που σε οδηγεί σε περιοχές εκτός πορείας που προσφέρουν τρομακτικά, καταθλιπτικά ή ακόμα και γλυκά ιστορίες. Η διασκέδαση αυτών των δευτερευουσών αποστολών είναι να μην ξέρεις τι μπαίνεις ή τι θα βρεις. Μπορεί να βρείτε απλώς ένα άλλο κοπάδι από γενικούς εχθρούς, αλλά μπορεί επίσης να γνωρίσετε ένα yokai ή ακόμα και μια πιο σκληρή μάρκα Visitor.

Μερικές από τις αγαπημένες μου δευτερεύουσες αποστολές μπόρεσαν να με εκπλήξουν, είτε δημιούργησαν ένα επίπεδο που έδινε μια περιστροφή στον καθιερωμένο κόσμο και το gameplay είτε απλώς εισήγαγαν νέους χαρακτήρες. Για παράδειγμα, νωρίς στο παιχνίδι, βρίσκετε ένα τραχύ tanuki που ταξίδεψε στη Shibuya και έχασε όλους τους φίλους του, οπότε σας αναθέτει να τους βρείτε. Ενώ το tanuki γίνεται μόνο ένα από τα πολλά συλλεκτικά αντικείμενα του παιχνιδιού (περισσότερα για αυτό αργότερα), εξακολουθεί να είναι ευχάριστο να βρίσκεις κάποιον που μεταμφιέζεται σε τυχαίο αντικείμενο. Δεν υπάρχει τίποτα σαν να βλέπεις έναν τηλεφωνικό θάλαμο με ουρά tanuki και να συναντάς έναν γούνινο φίλο με ένα λουλούδι στα μαλλιά.

Άλλες περιοχές παίζουν με την αντίληψή σας, στρίβοντας την αρχιτεκτονική και απλώνοντάς την για να κάνουν τα επίπεδα απρόβλεπτα, ενώ τα φαινομενικά ανόητα αντικείμενα καταλήγουν να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Δεν υπάρχει τίποτα σαν να βλέπεις έναν παράξενο πίνακα σε ένα σπίτι, για να μάθεις αργότερα ότι τον στοιχειώνει το πνεύμα ενός μικρού μουσικού που εκδικείται ένα παιδί θαύμα. Έπειτα, υπάρχει η δευτερεύουσα αναζήτηση από το πρώιμο παιχνίδι που περιλαμβάνει την εύρεση ενός χαμένου zashiki-warashi (ένα γιοκάι που φέρνει τύχη), που είχε απαχθεί από έναν άπληστο ιδιοκτήτη.

Το Ghostwire: Tokyo είναι ένα γράμμα αγάπης προς την πνευματικότητα, τους μύθους και τους αστικούς θρύλους που συνθέτουν την ιαπωνική κουλτούρα, και όσοι βρίσκονται εκτός αυτής μπορούν να μάθουν αρκετά αν είναι ανοιχτοί σε αυτό.

Το τελευταίο ήταν όπου έμαθα τον όρο «zashiki-warashi» για πρώτη φορά, μαζί με πολλούς άλλους όρους και στοιχεία από την ιαπωνική μυθολογία. Το Ghostwire: Tokyo είναι ένα γράμμα αγάπης προς την πνευματικότητα, τους μύθους και τους αστικούς θρύλους που συνθέτουν την ιαπωνική κουλτούρα, και όσοι βρίσκονται εκτός αυτής μπορούν να μάθουν αρκετά αν είναι ανοιχτοί σε αυτό. Οι εχθροί του παιχνιδιού είναι φυσικά γεμάτοι με yokai, αλλά περισσότεροι από τους μηχανικούς του ενσωματώνουν επίσης αυτά τα μυθικά στοιχεία σε διάφορους βαθμούς επιτυχίας. Πρέπει να περάσετε τις Torii Gates γύρω από την πόλη για να καθαρίσετε την ομίχλη και να κάνετε περισσότερες περιοχές προσβάσιμες, κάτι που σας ανταμείβει με χάντρες προσευχής που ενισχύουν τις ικανότητές σας. Μπορείτε να κάνετε προσφορές νομίσματος που ονομάζεται meika για να σας θεραπεύσει ή να σας βοηθήσει να βρείτε στόχους. Το Katashiro, συνήθως αντικείμενα που χρησιμοποιούνται για να αναπαραστήσουν κάποιον ή κάτι σε μια τελετή, χρησιμοποιούνται εδώ για να αιχμαλωτίσουν πνεύματα, ώστε να μπορείτε να τα μεταφέρετε έξω από την ομίχλη. Όλα αυτά αισθάνονται κάπως φυσικά, αλλά άλλα όπως το omikuji, που σας χαρίζουν προσωρινούς ενθουσιασμούς, δεν χρησιμοποιούνται αρκετά για να είναι εντυπωσιακά. Στη συνέχεια, μεγαλύτερα στοιχεία όπως κίτρινοι κρύσταλλοι είναι διάσπαρτα στην πόλη και απλά σας δίνουν χρήματα αν τα σπάσετε.

Υπάρχουν πολλές από αυτές τις πτυχές που μοιάζουν με arcade στο Ghostwire: Tokyo που στην αρχή αισθάνονται ακατάλληλες. Ο πληθυσμός της Shibuya έχει μετατραπεί σε πνεύματα, και πρέπει να τα μαζέψεις και να τα στείλεις μέσω ενός καρτοτηλέφωνου (μην ρωτάς). Συλλέγετε πνευματική δύναμη (SP) για να χρησιμοποιήσετε τις νέες δυνάμεις σας, τις οποίες μπορείτε στη συνέχεια να ανεβείτε επίπεδο αποκτώντας εμπειρία. Συλλέγετε αντικείμενα για να δώσετε στους Nekomata και αλληλεπιδράτε με τους γιοκάι για να αποκτήσετε τις δυνάμεις τους για να ανεβείτε επίπεδο. Δεν συνδυάζεται αρκετά με τη σοβαρότητα της ιστορίας, αλλά οποιαδήποτε ενόχληση ένιωσα στην αρχή εξαφανίστηκε μετά από λίγο καθώς έπεσα στο μοτίβο του παιχνιδιού.

Η μάχη έχει επίσης μια βασική ροή. Η αιθέρια ύφανση είναι η κύρια επίθεσή σας, που σας επιτρέπει να επιτεθείτε στους εχθρούς με τον άνεμο, αλλά έχετε εκρηκτική φωτιά και ικανότητες νερού σε κοντινή απόσταση. Μπορείτε να κλέψετε πυρήνες από τους εχθρούς σας, οι οποίοι δημιουργούν τον συγχρονισμό σας με το KK και σας επιτρέπουν να κάνετε πιο ισχυρές επιθέσεις. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά είναι απλό και λειτουργεί.

Ghostwire: Tokyo — Τι δεν μου άρεσε

Ghostwire: Η πλοκή του Τόκιο είναι επίσης εύκολα κατανοητή. Ένας κακός ονόματι Hannya χρησιμοποίησε ομίχλη για να χωρίσει τις ψυχές όλων στη Σιμπούγια από τα σώματά τους, και εσύ και ένα πνεύμα που ονομάζεται KK, που έχει κυριεύσει το σώμα σου, πρέπει να πάτε και να τον σταματήσετε. Συνήθως, καθώς οι ιστορίες προχωρούν, μαθαίνετε περισσότερα για να εμπλουτίζετε αυτά τα βασικά στοιχεία. Δυστυχώς, εκτός από τις βασικές αποστολές που πρέπει να ολοκληρώσετε για να προχωρήσετε την αφήγηση προς τα εμπρός, δεν έχετε πολλές λεπτομέρειες για να βελτιώσετε αυτήν την ιστορία. Όταν λαμβάνετε αυτές τις λεπτομέρειες ή τα κίνητρα των χαρακτήρων, αποκαλύπτονται μόνο στο τέλος ή με τρόπους που είναι εύκολο να χάσετε. Για παράδειγμα, παραλίγο να χάσω το τόξο ιστορίας ενός ολόκληρου δευτερεύοντος χαρακτήρα επειδή ήταν σε δευτερεύουσες αποστολές που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του χάρτη.

Οι πιο εξωφρενικές είναι οι κύριες λεπτομέρειες που κρύβονται σε σημειώσεις ή άλλα συλλεκτικά αντικείμενα. Μια εξήγηση για το τι γνώριζαν ο KK και η ομάδα του εκκεντρικών κυνηγών φαντασμάτων για τη Hannya και τα σχέδιά του αποκαλύπτεται σε ένα από τα σημειώματα έρευνας που βρίσκετε στην πόλη. Κάνει πολλά από αυτά που εσείς ως Akito βλέπετε ότι κάνετε το KK να κάνετε πιο κατανοητά, αλλά το είδα μόνο επειδή βρήκα ένα μικροσκοπικό κομμάτι χαρτί στον χάρτη κάπου.

Υπάρχει ένα prequel οπτικό μυθιστόρημα ότι μπορείτε να παίξετε δωρεάν στο PlayStation Store που δίνει περισσότερο βάθος, αλλά αν το παραλείψετε, θα νιώσετε ότι λείπει ένα ολόκληρο κομμάτι της ιστορίας. Μπορείτε να συλλέξετε πληροφορίες από ορισμένες από τις συνομιλίες και υπάρχει ένας χαρακτήρας που μιλάει άνετα μόνο σε προηχογραφημένα μηνύματα ήχου, αλλά είναι δύσκολο να νοιάζεστε για τον Akito, τον KK ή τον οι στόχοι της ομάδας καθώς σχετίζονται με τον ανταγωνιστή όταν δεν ξέρετε ποιοι είναι και θα μάθετε μόνο αν συναντήσετε το σωστό συλλεκτικό υλικό ή συναντήσετε και ξεκλειδώσετε τη σωστή πλευρά αναζήτηση.

Θα σκεφτόσασταν ότι αν η ομάδα ήθελε να κρύψει λεπτομέρειες από τον παίκτη ως κάποιο είδος αποκάλυψης, θα σας έδινε αρκετά για να δουλέψετε μαζί του καθώς χτίζεστε σε αυτήν. Δυστυχώς, ο Akito ως ένθετο παίκτη δεν έχει καμία προσωπικότητα ή κίνητρο πέρα ​​από το να βρει απλώς την αδερφή του, η οποία έχει απαχθεί από τη Hannya για μη ενδιαφέροντες και προβλέψιμους λόγους. Μαθαίνετε μόνο γιατί είναι τόσο αποφασισμένος να τη βρει στο τέλος, με μια μεγάλη σεκάνς που απορρίπτει ολόκληρη την ιστορία του και την ολοκληρώνει γρήγορα χωρίς καμία σύγκρουση.

Ο KK είναι ευτυχώς πιο εμπλουτισμένος, ειδικά από τη στιγμή που μαθαίνεις για αυτόν με λογικό ρυθμό κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό του Akito. Θα περίμενες ότι οι αλληλεπιδράσεις τους θα έχουν κάποιο βάρος, ή τουλάχιστον θα είναι διασκεδαστικές. Ενώ μερικές από τις συνομιλίες τους έχουν νόημα ή χιουμοριστικό (ο KK ήταν αστυνομικός και απολάμβανα κάθε φορά που ο Akito τον κορόιδευε για αυτό), δεν υπάρχουν αρκετά από αυτά για να τελειώσει ο χρόνος εκτέλεσης, επομένως είτε θα μείνετε με σιωπή είτε τα ίδια σχόλια που έχετε ακούσει πολλές φορές πριν.

Ghostwire: Το Τόκιο, στο σύνολό του, έχει παρόμοια κενότητα. Σίγουρα, το θέμα είναι ότι η Σιμπούγια στερείται κόσμου και πρέπει να το διορθώσεις αυτό, αλλά έπρεπε πρώτα να νιώσεις ότι τη ζεις. Το εναρκτήριο σκηνικό δείχνει μόνο άλλα πέντε άτομα προτού αποτραβηχτούν όλοι στην πόλη. Μπορείτε να βρείτε αυτά τα πνεύματα στην πόλη και να τα απελευθερώσετε, αλλά ως επί το πλείστον συνδυάζονται μεταξύ τους. Όταν ανεβαίνετε σε ένα σωρό από κάτι που μοιάζει με τρία πνεύματα και το παιχνίδι σας λέει ότι έχετε συλλέξει πραγματικά 100, αισθάνεστε ως επί το πλείστον ασυνεπές και όχι σαν να έχετε αντίκτυπο.

Υπάρχουν πολλά που κάνει το παιχνίδι για να προσομοιώσει με επιτυχία αυτή την αίσθηση του να βρίσκεσαι σε μια πολυσύχναστη πόλη, αλλά είναι μόνο προσωρινό ντύσιμο. Υπάρχει εξαιρετικός σχεδιασμός ήχου, ο οποίος λάμπει αν έχετε ακουστικά 3D ήχου, καθώς διασχίζετε την πόλη. Περπατώντας σε ορισμένα εστιατόρια ή καταστήματα παίζει χαρακτηριστική μουσική, η οποία σβήνει μέσα και έξω καθώς περπατάτε. Ωστόσο, μετά από μερικές ώρες κάνοντας δευτερεύουσες αναζητήσεις και περιπλάνηση, θα αρχίσετε να παρατηρείτε πόσο επαναλαμβανόμενα γίνονται όλα και πώς αυτό που κάποτε ήταν έκπληξη έχει γίνει βαρετό.

Οι παράπλευρες αποστολές αρχίζουν να επαναχρησιμοποιούν τους ίδιους εχθρούς και έχουν τα ίδια αποτελέσματα, διαφορετικά θα είναι τόσο οδυνηρά απλές που θα χρειαστούν λιγότερο από μερικά λεπτά για να ολοκληρωθούν. Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου ήρθε μετά από αυτό που ξεκίνησε ως ένα ενδιαφέρον ταξίδι σε ένα νοσοκομείο, όπου έμαθα για μια μυστηριώδη γυναίκα σκιά, που μόλις αποδείχθηκε ότι ήταν μια άλλη παραλλαγή Επισκέπτη που είχα συναντήσει πριν. Είχα βάλει 12 ώρες στο παιχνίδι σε εκείνο το σημείο, αλλά εδώ σταμάτησα να παίζω γιατί συνειδητοποίησα ότι το παιχνίδι είχε ξεμείνει από ιδέες.

Υπάρχουν πολλά που κάνει το παιχνίδι για να προσομοιώσει με επιτυχία αυτή την αίσθηση του να βρίσκεσαι σε μια πολυσύχναστη πόλη, αλλά είναι μόνο προσωρινό ντύσιμο.

Υπάρχουν πολλά να κάνετε στο παιχνίδι, από την ολοκλήρωση αποστολών μέχρι την εύρεση συλλεκτικών αντικειμένων. Υπάρχουν πολλά συλλεκτικά αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων τυχαίων αντικειμένων που βρίσκετε που μπορούν να ανταλλάσσονται σε ειδικά Nekomata για χρήματα και ανταμοιβές (και ναι, νιαουρίζουν ευχάριστα όταν ολοκληρώνετε ένα αίτημα). Ωστόσο, τα περισσότερα από αυτά είναι εύκολο να τα βρείτε και μπορούν ακόμη και να αποκαλυφθούν στον χάρτη σας με ένα πάτημα ενός κουμπιού σε ένα περίπτερο Nekomata ή με μια προσφορά για πιο σπάνια ευρήματα. Τα αντικείμενα χάνουν τη σημασία τους και γίνονται απλώς μικρά κομμάτια ενός μονότονου κυνηγιού οδοκαθαριστών.

Ακόμα και η κύρια αποστολή ρίχνει τη μπάλα, με την τελευταία αποστολή πριν από τα τελικά αφεντικά να σας βρίσκει τυχαία μέρη για να φτιάξετε μια μοτοσυκλέτα. Όπως ανέφερα, οι χαρακτήρες δεν διαθέτουν διαθέσιμα κίνητρα και δεν είναι αρκετά ενδιαφέροντες για να τους ακολουθήσουν, αλλά η ιστορία, οι κακοί της και τα διακυβεύματα αισθάνονται αισθητά απούσα. Η ιστορία του Hannya είναι αυτή που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές στο παρελθόν και το παιχνίδι φαίνεται πολύ εύκολο για να αισθανθεί αληθινή η απειλή του. Δεν είμαι ικανός παίκτης σε κανένα είδος και βρέθηκα να περνάω τα τελευταία αφεντικά ακόμα και στην υψηλότερη δυσκολία.

Ghostwire: Tokyo — Θα έπρεπε να αγοράσετε;

Υπάρχει κάτι στο Ghostwire: Το Τόκιο, τουλάχιστον τις πρώτες ώρες του. Η μάχη είναι εύκολα κατανοητή και ρέει όταν βρίσκεστε στη μέση μιας τεράστιας μάχης. Τα συλλεκτικά είναι χιουμοριστικά και κατατοπιστικά. Υπάρχουν γάτες και σκύλοι για κατοικίδιο και είναι καταπληκτικό κάθε φορά. Όταν μπαίνεις σε μια παράπλευρη αναζήτηση χωρίς να ξέρεις τι τέρας ή πνεύμα θα συναντήσεις, σε κάνει να θέλεις να εξερευνήσεις περισσότερα. Και για λίγο το έκανα.

Ωστόσο, το παιχνίδι χάνει γρήγορα τη λάμψη του. Είναι επαναλαμβανόμενο, η κύρια ιστορία είναι βαρετή και άψυχη και οι χαρακτήρες είναι άσχετοι. Το γεγονός ότι έπρεπε να αναζητήσω ενεργά μια δευτερεύουσα αναζήτηση που μου έδινε οποιαδήποτε λεπτομέρεια σε έναν από τους βοηθητικούς χαρακτήρες έκανε το να βρίσκω οποιοδήποτε βάθος να φαίνεται σαν αγγαρεία. Μου άρεσε να βυθίζομαι σε έναν κόσμο γεμάτο μυθολογία και εκπλήξεις, αλλά όταν τελειώνει, δεν μένει τίποτα. Είχε μια αξιοπρεπή βάση, αλλά είναι σοβαρά ραγισμένη.

Υπάρχουν πολλά δράση και παιχνίδια τρόμου στο PS5 που σας προσφέρουν μια πολύ πιο ποικιλόμορφη εμπειρία και έχουν ρυθμό με τέτοιο τρόπο ώστε η δέσμευση να διαρκέσει σε ολόκληρο τον χρόνο εκτέλεσης. Γιατί το Ghostwire: Το Τόκιο δεν μπορούσε να το κάνει αυτό θα είναι πάντα ένα μυστήριο.