Τριάντα δύο άνθρωποι δολοφονήθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο, καθώς δύο σκοπευτές σε δύο πολιτείες με διαφορετικά κίνητρα αποφάσισαν ότι ήταν δικαίωμά τους να βάλουν τέλος στις ζωές άλλων ανθρώπων. Ως πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτό που συνέβη στη συνέχεια θα μπορούσε βασικά να είχε διαβαστεί από ένα σενάριο. Οι συνομιλητές στην τηλεόραση έσκαψαν στο παρασκήνιο αυτών των ατόμων για να καταλάβουν τι τους ώθησε στη βία, και Οι πολιτικοί πέρασαν τη μισή ανάσα προσφέροντας συλλυπητήρια και την άλλη μισή της ίδιας ανάσας προωθώντας όποια ατζέντα υποστηρίζουν.
Επειδή και οι δύο πυροβολητές είναι λευκοί άνδρες και πολίτες γεννημένοι στις ΗΠΑ, αντί να φωνάζουν για μεταρρύθμιση μετανάστευσης ή εγχώρια τρομοκρατία στα χέρια των λευκών οι υπερασπιστές, μαθαίνουμε για τη βία στη δίαιτά τους στα μέσα ενημέρωσης και πώς η έκθεση σε αυτές τις ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές ή βιντεοπαιχνίδια επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία τους πολιτείες. Αντί να κατηγορούμε τους ανθρώπους και τις ιδεολογίες που οδήγησαν άμεσα και σκόπιμα τουλάχιστον ένα από τα αυτά τα τέρατα για να δράσουν, μιλάμε για άλλη μια φορά για το αν είναι βίαια βιντεοπαιχνίδια και ταινίες κατηγορώ.
Αλλά δεν υπάρχει καμία συζήτηση εδώ και δεν έχει γίνει εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια που το συζητάμε και το ερευνούμε. Οι βίαιες πράξεις δεν προέρχονται από βιντεοπαιχνίδια και όποιος προσπαθεί να κάνει αυτή τη συζήτηση το 2019 δεν πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.
Έχουμε τα δεδομένα, ξέρουμε ότι δεν είναι τα παιχνίδια
Όταν ήμουν νέος, οι φίλοι μου και εγώ αγαπούσαμε να παίζουμε Mortal Kombat. Υπήρχε ένα ντουλάπι arcade στο μικρό κατάστημα κάτω από το δρόμο, και όλα τα παιδιά της γειτονιάς πήγαιναν εκεί τα Σαββατοκύριακα για να κάνουν μικρά τουρνουά. Όταν δεν ήμασταν σε αυτό το μαγαζί, μιλούσαμε για το ποιος χαρακτήρας θα θέλαμε να είμαστε και μπορούσαμε να απαγγέλλουμε πιστά τις φράσεις επίθεσης από κάθε χαρακτήρα. Ήταν το πρώτο πράγμα που μας τράβηξε πραγματικά μαζί ως φίλους και μείναμε έτσι για χρόνια.
Τα παιδιά που περιβάλλονται από μίσος και βία στην πραγματική τους ζωή είναι απείρως πιο πιθανό να γίνουν βίαια από οποιονδήποτε παίζει οποιοδήποτε βιντεοπαιχνίδι.
Ένα Σάββατο, καθώς μαζευτήκαμε για άλλη μια φορά στο μαγαζί, η μαμά κάποιου στεκόταν μπροστά στο ντουλάπι με μια βαθιά δυσαρεστημένη ματιά στο πρόσωπό της. Ζήτησε να μάθει αν οι γονείς μας ήξεραν τι κάναμε, και προσπάθησε να εξηγήσει σε καθέναν από τους γονείς μας πόσο κακό ήταν το παιχνίδι. Προσπάθησε επί μήνες να αφαιρέσει το ντουλάπι arcade από το κατάστημα ή να του βάλει μια προειδοποιητική ετικέτα. Μερικοί γονείς σταμάτησαν τα παιδιά τους να παίζουν, αλλά σε μεγάλο βαθμό τίποτα δεν άλλαξε και συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε το Mortal Kombat.
Αυτό που ήμουν πολύ μικρός για να ξέρω τότε ήταν αυτό που ώθησε αυτή τη γυναίκα να δράσει. Ερευνητική εργασία με τίτλο Βλέποντας τον κόσμο μέσα από γυαλιά Mortal Kombat: Βίαια βιντεοπαιχνίδια και ανάπτυξη μιας βραχυπρόθεσμης προκατάληψης Hostile Attribution είχε τραβήξει την προσοχή των τοπικών ειδήσεων και συζητήθηκε εκτενώς το βράδυ πριν μας πλησιάσει.
Για πολλούς από εμάς, αυτή ήταν η αρχή μιας συζήτησης 21 ετών σχετικά με τη βία στα βιντεοπαιχνίδια και τον τρόπο με τον οποίο επηρέασε τα μυαλά των νέων. Έχουμε δει μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται σχεδόν κάθε χρόνο από το 1998 σχετικά με αυτό το θέμα, και τα τελευταία δύο χρόνια, ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί δραματικά. Η γενική συναίνεση; Η βία στα βιντεοπαιχνίδια δεν έχει άμεση σχέση με τη βία στη ζωή των ανθρώπων που παίζουν αυτά τα παιχνίδια.
Πηγαίνοντας τόσο πίσω όσο το Έκθεση του Γενικού Χειρουργού το 2001 Ήταν σαφές ότι η βία στα μέσα ενημέρωσης δεν είναι αυτό που ωθεί κάποιον στη βία. Υπήρξαν μελέτες που δείχνουν ότι μπορεί να έχει μια μικρή μείωση της ενσυναίσθησης ή μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες να αντιδράσει κάποιος επιθετικά, αλλά παράλληλα καθεμία από αυτές τις αναφορές παραμένει σαφή δεδομένα που υποδεικνύουν ότι άλλοι περιβαλλοντικοί παράγοντες συμβάλλουν σημαντικά στη θεώρηση της βίας ως λύση. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, καλή παλιομοδίτικη προκατάληψη ερευνητών έχει οδηγήσει σε κακώς αποδεδειγμένα συμπεράσματα για το θέμα. Με απλά λόγια, τα παιδιά που περιβάλλονται από μίσος και βία στην πραγματική τους ζωή είναι απείρως πιο πιθανό να γίνουν βίαια από οποιονδήποτε παίζει οποιοδήποτε βιντεοπαιχνίδι.
Κάνουμε αυτή τη συζήτηση εδώ και 20 χρόνια και υπάρχουν τόσο λίγα σχετικά στοιχεία σήμερα όσο και τότε.
Όσο κι αν η κοινότητα των τυχερών παιχνιδιών θα ήθελε αυτή να είναι η τελευταία λέξη για το θέμα, υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα στην έννοια του gaming που πρέπει να ερευνηθούν και να αντιμετωπιστούν. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτού είναι η άνοδος του εκφοβισμού και της επιθετικότητας στις διαδικτυακές συνομιλίες παιχνιδιών, που συχνά αναφέρεται ότι έχει αρνητικές επιπτώσεις στους παίκτες. Το θέμα ερευνάται ενεργά και απευθύνονται συνεχώς από τους δημιουργούς της πλατφόρμας συνομιλίας, τα οποία προσφέρουν πλέον εργαλεία κατά της κακοποίησης και της παρενόχλησης. Αλλά γενικά, τα ίδια τα παιχνίδια γίνονται ευρύτερα αποδεκτά ως θετική δύναμη σε πολλές ζωές. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ο τύπος που δημοσίευσε αυτή την ερευνητική εργασία το 1998 έχει επικεντρωθεί στη δημοσίευση βιβλίων για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας σε έναν κόσμο όπου η απειλή των ζόμπι είναι πραγματική. Όχι, δεν αστειεύομαι.
Όλοι το ξέραμε ήδη, σωστά;
Η έρευνα των επιπτώσεων όλων των μορφών ερεθισμάτων στα μυαλά των νέων είναι σημαντική, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη πόσο περιεχόμενο είναι Το χτύπημα στα συλλογικά μας πρόσωπα γίνεται σε καθημερινή βάση, κάτι που κάνει την ανάσταση αυτού του σημείου ομιλίας τόσο αξιολύπητο.
Τα βιντεοπαιχνίδια παίζονται σε όλο τον κόσμο, αλλά η διάχυτη φύση των μαζικών πυροβολισμών είναι φαινόμενο μόνο στις ΗΠΑ. Συζητήσεις όπως αυτές που ακούμε, που συνδέουν βιντεοπαιχνίδια με μαζικές δολοφονίες, δεν γίνονται εκτός ΗΠΑ, επειδή τα είδη μαζικών δολοφονιών που είδαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν συμβαίνουν συχνά αλλού-κάπου αλλού.
Εκατοντάδες μαζικοί πυροβολισμοί το χρόνο συμβαίνουν μόνο σε ένα μέρος. Σήμερα είναι η ημέρα 217 από 365, και μέχρι στιγμής είχαμε 297 μαζικές πυροβολισμούς στις ΗΠΑ. Κερδίζουμε τον αγώνα μαζικής σκοποβολής και φέτος και η δεύτερη θέση δεν είναι καν κοντά.
Δεν είναι τα βιντεοπαιχνίδια. Δεν είναι το διαδίκτυο. Δεν είναι γκέι που παντρεύονται. Δεν είναι ψυχική ασθένεια.
Όταν μεγαλώνετε ένα παιδί με βία και μίσος, του μαθαίνετε να βλέπει τους άλλους ανθρώπους ως εχθρούς και δίνετε εύκολη πρόσβαση σε εργαλεία που έχουν σχεδιαστεί για να σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους πολύ γρήγορα, αυτό παίρνετε.
Και είναι μαλακίες.