Την περασμένη εβδομάδα, σε ηλικία 94 ετών, πέθανε η γιαγιά μου η Αννέτα. Ήταν ένα ήσυχο πέρασμα, στον ύπνο της, μετά από μια σύντομη μόνο ασθένεια. Για αυτό, είμαι ευγνώμων. Στη ζωή της, ήταν μητέρα και σύζυγος της οποίας η ενσυναίσθηση και η υπομονή ήταν απύθμενη. μια γενναιόδωρη φίλη και συνήγορος για τους γύρω της. και λαμπρός και βραβευμένος δάσκαλος χημείας.
Όταν ήμουν 12 χρονών, μετανάστευσε από τη Νότια Αφρική στον Καναδά για να είναι πιο κοντά στην οικογένειά της, η οποία είχε φύγει από την ταραγμένη χώρα χρόνια νωρίτερα. Γεννήθηκα εκεί και πέρασα πολλές από τις μέρες της μόρφωσής μου στο σαλόνι της, παίζοντας με τρένα και φτιάχνοντας παζλ που μου έφτιαχνε με ένα ζέση που μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι προήλθε από μια αγάπη για την επίλυση προβλημάτων, τη λογική και μια έντονη επιθυμία να δω το αυλάκι των φρυδιών μου καθώς πλησίαζα λύση. Την αγαπούσα πολύ.
Στα χρόνια που έλειπα στο σχολείο, διατηρούσα μια αλληλογραφία μέσω email με τη γιαγιά μου που πάντα θα εκτιμώ. Μόλις ανακάλυψε ότι μπορούσε να κρατήσει επαφή με τους φίλους και την οικογένειά της στην Αυστραλία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ και αλλού χωρίς να χρειάζεται να κάθεται στο τηλέφωνο όλη μέρα (αν και μόλις έχασε το μεγαλύτερο μέρος της όρασής της, το τηλέφωνο επέστρεψε στην προ-AOL εξέχουσα θέση στη ζωή της) πήγε στον υπολογιστή και την Google, με μια ζέση που συνήθως προορίζεται για νωρίς υιοθέτες. Γραπτά, της είπα για τα μαθήματα και τους φίλους μου, την αγάπη μου για τα Αγγλικά και τις μάχες μου με την εκπαίδευση στις Φυσικές Επιστήμες — ιδιαίτερα τη χημεία. Σε μια συνομιλία, μου έδωσε μια συμβουλή που έχει διαμορφώσει τη ζωή μου:
Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας. Δεν χρειάζεται να αγαπάτε τη μελέτη της επιστήμης. Αλλά πρέπει να κατανοήσετε και να εκτιμήσετε τους τρόπους με τους οποίους καθιστά δυνατή τη ζωή σας.
Καθώς καθόμουν στο σαλόνι της ως παιδί, κοίταξα έναν συγκεκριμένο τόμο της εγκυκλοπαίδειάς της που εκτείνεται σε τοίχο: τον περιοδικό πίνακα. Μέχρι τα έξι μου ήξερα κάθε γνωστό στοιχείο και τις καθοριστικές του ιδιότητες, και τους μυριάδες τρόπους με τους οποίους συνέδεαν και καταπολεμούσαν. Υπό την κηδεμονία της, λάτρεψα το καθολικό υλικό που περιλαμβάνει τον εαυτό μας, τα πράγματά μας και τον κόσμο γενικότερα, και θα ήθελα να πιστεύω ότι η καριέρα που διάλεξα, ένα ασυνήθιστο υβρίδιο γλώσσας και επιστήμης, είχε τις ρίζες του στη σοφία της.
Το σκέφτηκα αυτό και για εκείνη, καθώς έβγαλα ψηφιακές φωτογραφίες από τις φυσικές της αναμνήσεις αυτή την εβδομάδα, αποθηκεύοντάς τις σε υπηρεσία που υπόσχεται να αρχειοθετήσει και να κάνει αναζητήσιμα όλα τα κομμάτια της ζωής μου και, κατ' επέκταση, μια επιλογή από δικά της. Μπορώ να ανοίξω το Gmail και να αναφέρω τις μυριάδες συνομιλίες μας (και το κάνω, συχνά) ή το Google Photos για να δω τη γυναίκα που με τόσους πολλούς τρόπους διαμόρφωσε το τόξο της ζωής μου.
Για μένα, ωστόσο, αυτή είναι λιγότερο μια ιστορία για το πώς η τεχνολογία διευκολύνει την ανάκλησή της παρά για το πώς, παρά την απότομη καμπύλη μάθησης, επιδίωξε με αδημονία τις ενοποιητικές κοινωνικές του ιδιότητες για να συνεχίσει να είναι η περίεργη, γενναιόδωρη, υπέροχη γυναίκα που ήταν μέχρι τη στιγμή που πέρασε.
Μερικές ακόμη σημειώσεις από την εβδομάδα:
- Το νέο Xperia XZ Premium της Sony είναι ίσως το καλύτερο τηλέφωνο της εταιρείας ποτέ, αλλά θα χρειαστεί να πέσει λίγο η τιμή πριν επιβιβαστώ.
- Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για το OnePlus 5. Αν ακούσετε το podcast αυτής της εβδομάδας, θα ακούσετε τις σκέψεις μου σχετικά με το γιατί πιστεύω ότι αυτό θα είναι πολύ μεγαλύτερο από ένα αναβαθμισμένο OnePlus 3T με διπλές κάμερες.
- Είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς, παρά τους ισχυρισμούς για συνεχείς αναβαθμίσεις δικτύου και την αύξηση σε gigabit LTE, οι ΗΠΑ είναι τόσο πολύ πίσω από πολλές ανατολικές αγορές όσον αφορά τις ασύρματες ταχύτητες.
Ειρήνη και αγάπη αυτή την εβδομάδα, παιδιά.
-Δανιήλ