Android nasıl her şey için Google'ın işletim sistemi haline geldi?

1. Giriş
2. Tarih öncesi
3. Erken günler
4. Büyük yapmak
5. Dönüştürüldü
6. Samsung yükseliyor
7. Jelly Bean Dönemi
8. Her yerde
9. Üçüncü Çağ

Akıllı telefon dünyasına hükmettiğinizde ve tablet alanında Apple'a karşı başarılı bir şekilde bir niş oluşturduğunuzda, bundan sonra nereye gidersiniz? 2014 yılında Android için cevap şuydu: her yerde. On iki aylık bir süre içinde Android, giyilebilir cihazlara, TV'lere (yine, Google TV'nin talihsiz saldırısından sonra), arabalara ve hatta Chromebook'lara patladı. Android hızla Google'ın mobil işletim sistemi olmaktan çıkıp şirketin herşey İŞLETİM SİSTEMİ.

Yedinci bölümünde Android Geçmişi dizisinde, Google'ın Android'i yeni sınırlara taşımak için Android Auto, Android TV ve Android Wear'ı nasıl başlattığına bakacağız. Samsung tökezledikçe ve LG yükseldikçe akıllı telefon dünyasında değişen talihleri ​​inceleyeceğiz. Ve Lollipop ile yeni bir grup Nexus cihazının Android'in üçüncü çağına nasıl sahne hazırladığını göreceğiz.

Android giyilebilir hale geliyor

Google tarafından onaylanmış resmi bir giyilebilir Android cihazına sahip olduğumuz bir yıl önce, Google'ın bir akıllı saat yapma fikri sadece mümkün veya muhtemel değildi, bir nevi aşikardı. Henüz duyurulmamış Apple Watch'un satışa sunulmasına bir yıldan daha uzun bir süre kalmış olsa da Samsung, toplu pazara sunulan ilk Android saatini piyasaya sürmeyi başarmıştı.

Google'ın telefonlarda ve tabletlerde Android ile ilgili geçmiş performansı göz önüne alındığında, birçok endüstri gözlemcisi şirketin giyilebilir cihazlar için benzer bir strateji benimsemesini bekliyordu. Belki bir şeyleri başlatmak için bir Nexus saatiniz olur, o zaman üreticiler kendi fikirleriyle çıldırmakta özgür olur. Çeşitlilik (veya tercih ederseniz, parçalanma) ortaya çıkar ve pazar payı yükselir.

Ne zaman Android Wear nihayet geldi, gerçi gerçek çok farklıydı. Esasen her saat bir Nexus saatiydi ve Google'ın bu giyilebilir cihazların kullanıcı deneyimini ve yazılımını telefonlara veya tabletlere kıyasla çok daha yakından kontrol etmeyi amaçladığı açıktı.

Her saat bir Nexus saatiydi. Ve herkes Google'ın kurallarına göre oynamak zorundaydı.

Benzer şekilde, Android Wear'ın kendisi de hiçbir zaman açık kaynaklı olmadı ve Google, Android Açık Kaynak Projesi olan AOSP üzerine kurulu olduğunu iddia etti.

Bu daha kapalı yaklaşımın birkaç iyi nedeni vardı. İlk olarak, Android Wear, hem saat hem de telefondaki (çok kapalı kaynak) Google Play Hizmetlerine büyük ölçüde güveniyordu. Ve daha az açık olan Google, ucuz, desteklenmeyen ve yakında terk edilecek giyilebilir cihazların çeşitli pazarlara girmesini önleyecektir.

Akıllı saat üreticileri elbette tasarım ve önceden yüklenmiş uygulamalar yoluyla farklılaşmakta özgürdü, ancak aksi takdirde Google'ın kurallarına göre oynamak zorunda kalıyorlardı - çok akıllı telefon dünyasında olduğundan daha fazla.

Android Wear'ın duyurulmasıyla birlikte LG (G Watch ile) ve Motorola'dan (Moto 360 ile) donanım geldi. Motorola, kendisini "bir Google şirketi" olarak yeniden keşfetme sürecindeydi ve duyurduğu güzel yuvarlak saat o günün büyük hikayesiydi. Aksine, LG'nin çabası, tuhaf bir şekilde herhangi bir gerçek tasarım veya yetenekten yoksun bir referans ürün gibi görünüyordu. (Aynısı, Samsung'un daha sonraki Android Wear çabası, G Watch ile birlikte gönderilen Gear Live için de söylenebilir.)

"Android Wear, başlangıçta yuvarlak bir kullanıcı arayüzüne sahip değildi."

Ancak Moto 360 ve yuvarlak ekranı yalnızca olmak. Aslında, duyurulmasından önceki dönemde Android Wear, yalnızca kare amaçlı bir platformdu. Motorola'nın Tüketici Deneyimi Tasarımından Sorumlu Kıdemli Başkan Yardımcısı Jim Wicks, Android Central Moto'nun kendisinin yuvarlak akıllı saat vizyonunu gerçeğe dönüştürmek için zorlaması gerekti.

"İlginç olan şu ki, Android Wear başlangıçta yuvarlak bir kullanıcı arayüzüne sahip değildi. Dikdörtgendi, "diyor Wicks," [Google] 'turda' ne yaptığımızı ve nasıl olduğumuzu gördüğünde orada bir şeyler sürmek, onları gidip 'dönmeye' ve Android'in yuvarlak bir sürümünü Giyinmek."

"Aslında, UI çalışması Moto 360 için bir işbirliğiydi."

"Aslında, kullanıcı arabirimi ilk iş bir işbirliğiydi. Tasarımcılarımız, Android için ilk tur kullanıcı arayüzünü tasarlamakla meşguldü çünkü zamanında pazara sunmamızın yolu buydu. Ve sonuçta hepsi Android Wear oluyor. "

Bu ekstra kullanıcı arayüzü çalışması, Moto 360'ın piyasaya sürülmesine kadar olan uzun hazırlık süresine katkıda bulundu. AC o sıralarda içeriden öğrendi. Bir cihaz üreticisi o sırada bir grup gazeteciye söylediği gibi, "yuvarlak ekran yapmak o kadar da zor değil." Herkesin beklediği yazılımdı.

Ertesi yıl, yuvarlak tasarımlar Android Wear'a hakim oldu, yalnızca ASUS ZenWatch serisi aracılığıyla daha geleneksel bir kare kullanıcı arayüzüne yapıştı.

Yazılım ve kullanıcı arayüzü, yine de savaşın sadece yarısıydı. Android Wear'ın ilk sürümü olan Android 4.4W, büyük ölçüde ses kontrollerine dayanıyordu, bir uygulama çekmecesine hızlı erişimden yoksundu ve saatin kendisinde uygulamaları çalıştırmak için nispeten sınırlı desteğe sahipti. Bunun yerine, her şey göz atılabilir bildirimler ve sizinle etkileşim kurmakla ilgiliydi. telefonun uzaktan uygulamalar. Özünde, Samsung'un Galaxy Gear'da yaptığı şeyin tam tersi bir yaklaşım.

Yazma sırasında hala bilek tabanlı bir bilgisayarın ne yapması gerektiğini ve nasıl davranması gerektiğini çözüyoruz. Ancak şimdi Samsung ve Google yazılım stratejileri yavaş yavaş ortak bir zemine yaklaşıyor.

Android Auto

"Arabalarımız birçok yönden bizi çevremizdeki fiziksel dünyalara bağlı tutuyor, ancak dijital yaşamlarımızda diğer cihazlarımızdan kopuk kalıyorlar."

Bu Google'dan Patrick Brady'den Android Auto duyurusu 2014 ortalarında Google I / O geliştirici konferansında. Ve birçok yönden daha doğru olamazdı. Temel Bluetooth bağlantılarının ve tescilli üretici sistemlerinin dağınıklığının yanı sıra, akıllı telefon kullanıcılarının arabada eğlenebileceği çok az şey vardı.

Bu, Android Auto ile ve Apple tarafında iOS için CarPlay ile değişmeye başladı.

İşin özü basit: Telefonunuz, arabanızın bilgi-eğlence sistemine bağlanır. Android Auto'nun kendisi aslında telefonunuzda bulunur ve çıktı aracın ekranına gönderilir. Google'ın Chromecast'inde olanlardan farklı olmayan (ama aynı zamanda tamamen benzer olmayan) genellikle "döküm" olarak anılır. Önemli olan işin büyük çoğunluğunun araba ile değil telefon üzerinden yapılması. Ve bu, yapılacak güncellemeler olduğunda, bunların araç tarafında değil, telefonda yapılacağı anlamına gelir.

Önemli olan işin büyük çoğunluğunun araba ile değil telefon üzerinden yapılması. Ve bu, yapılacak güncellemeler olduğunda, bunların telefonda yapılacağı anlamına gelir.

Bu, geleneksel olarak (ve sinir bozucu bir şekilde) bir tür çok yavaş bir özellik. Sadece son birkaç yılda arabada herhangi bir makul çözünürlüğe sahip ekranlar görmeye başladık. Aracınızın kullanım ömrü boyunca beş veya 10 (veya daha fazla) telefondan geçebilirsiniz. Ve bu telefonlar tabi Moore Yasası, esasen otomobil endüstrisinin akıllı telefon endüstrisine ayak uydurmasının hiçbir yolu olmadığını ifade ediyor. Ve belki de olmamalı. Ancak bu, telefonlarımızın arabalarımızla güzelce oynamasını istemediğimiz anlamına gelmez.

Artık Android Auto'ya sahibiz. Android Auto'nun yerleşik olduğu ilk arabalar, özellikle Hyundai Sonata ile 2015 yılında piyasaya sürülmeye başladı. (Arabanın ilk sürümleri bir yazılım güncellemesi gerektirse de) Diğer üreticiler kısa davrandı ve birçok yeni araba Android Auto'yu destekliyor ve CarPlay, hangi tescilli bilgi-eğlence sistemi ile birlikte standart olarak gelir. Android Auto, otomobil üreticilerinin sistemlerinin yerini almaz. (En azından henüz değil.) Onun üzerine inşa ediliyor.

Aslında ne yapabilirsin yapmak Android Auto, tasarımla sınırlıdır. Ve bu çoğunlukla iyi bir şey.

Ayrıca, Pioneer'den üç ve Kenwood'dan bir çift dahil olmak üzere birkaç satış sonrası seçeneği vardır. Hala bir noktada daha fazla şirketin bu ringe girmesini bekliyoruz.

Aslında yapabileceklerine gelince yapmak Android Auto ile sınırlıdır. Bilerek. Medya uygulamaları çoğunlukla kendi işlerini yapabilir - müzik, podcast vb. Ama video değil. Tasarım gereği, Android Auto ve uyumlu uygulamalar rahatsız edici olamaz (ve deneyimlerimize göre değildir). Öte yandan, bir uygulamanın sizi arabada rahatsız etmesini engellemenin bir yolu olmadığı için mesajlaşma biraz ilginç olabilir. Google Hangouts ve Mesajlaşma, birkaç başka uygulamada olduğu gibi gelen mesajları okuyabilir. Ancak, ara sıra ileri geri gitmek ile bir Skype konuşmasının ping-ping-ping'ine yakalanmak arasında bir fark olduğunu çabucak öğreneceksiniz.

Ancak Android Auto için hala erken günler. Android'in geçmişine dönüp baktığımızda, akıllı telefonlarımızı arabada güvenli bir şekilde kullanmanın yalnızca öneminin artacağı ve Android Auto'nun gelecekte büyük bir rol oynayacağı aşikar.

HTC One, Üç Atın

Çeşitli ülkelerde yıllarca süren bağlantısız lansmanların ardından, 2013 HTC One (M7) Tayvanlı firma için tekil bir küresel amiral gemisi olarak ortaya çıktı. Daha küçük One Mini ve büyütülmüş One Max büyük başarılar olmasa da, M7'nin kendisi eleştirel olarak övüldü ve müşteriler tarafından iyi karşılandı. Görünüşe göre Android dünyasında hiç kimse HTC'ye yapı kalitesi ve malzemeleri konusunda meydan okuyamazdı ve bu nedenle şirket 2014 yılında HTC One'ın güçlü yanlarını bir sonraki seviyeye taşımak için gitti.

İşte HTC One (M8): daha yumuşak metal eğriler, daha büyük bir ekran, tuhaf bir derinlik algılama kamerası ve "M8" i bir kod adından HTC'nin markasının bir parçası haline getiren bir isim. Aslında, piyasaya sürülme sürecinde telefon, markalamada basitçe "yeni HTC One" olarak anılıyordu. İlk perakende kutularında bulunan isim "HTC One" idi. Görünüşe göre "M8" i ön plana çıkarmak biraz son dakika kararı gibi görünüyordu - muhtemelen HTC olarak yeniden markalanan geçen yılki modelle karışıklığı önlemek için Bir (M7).

Her şeye rağmen, birkaç HTC Bir'e alışık değildik. 2012 bize, bugüne kadar da devam eden bir trend olan Tek markalı telefonlardan oluşan bir alfabe çorbası vermişti.

Telefonun kendisi, selefi gibi, ilk kez kaldırıldığında hayranlık uyandıran türden bir cihazdı. Kavisli metal elde kaygandı, ancak tutması bir zevkti ve tartışmalı bir şekilde zamanın en son iPhone'larını geride bırakıyordu. M8 keçe özel o zamandan beri hiçbir HTC cep telefonunun gerçekten yakalayamadığı bir şekilde.

Peter Chou, elinizdeki hissi sağlamak için ahşap M8 modellerini taşıyarak zaman geçirdi. tam kararında.

O zamanki CEO Peter Chou'nun, eldeki hissi sağlamak için M8'in tahta modellerini taşıyarak zaman geçirdiği söylendi. tam kararında.

HTC'nin Sense yazılımı, daha açık renkler, daha fazla özelleştirilebilirlik ve yeni fotoğraf düzenleme hileleriyle yeni bir boya katına sahip.

Bu, büyük ölçüde telefonun arkasına takılan benzersiz derinlik algılayıcı "Duo kamera" sayesindedir. Görüntüleri kendi başına yakalamadı, ancak ana kamera ile çekilen çekimler için derinlik bilgisi sağlayabilir ve bunlar daha sonra görüntülere sanatsal ve 3D efektler uygulamak için kullanılabilir. Tek sorun, HTC'nin 4 megapiksellik "Ultrapixel" birimi olan ana arka kamera M7'den bu yana pek değişmemişti. Daha önce olduğu gibi, düşük ışıkta ortalamanın üzerindeydi, ancak bazı dış mekan sahnelerinde perişan bir şekilde performans gösterdi.

Görünüşe göre HTC bir akıllı telefonun en önemli parçalarından biri olan kamerayı becermiş ve hile ile telafi etmeye çalışmıştı. Takip eden aylarda, rakipler M8'in yazılımdaki derinlik tabanlı hilelerini ikinci bir kamera olmadan taklit edebildiler.

HTC, M8'in piyasaya sürülmesi için işleri karıştırdı ve Samsung'un beklenen Galaxy S5'inden önce pazara girmeye zorladı. İngiliz perakendecisi Carphone Warehouse tarafından en sonunda ortaya çıkan büyük sır, M8'in bazı ülkelerde piyasaya sürüldüğü gün hemen satışa çıkmasıydı. Ancak bu işi yapmak için gereken sertifika ve taşıyıcı işbirliği, sızıntılara neden oldu. Çok sızıntı.

HTC, ilk günkü perakende lansmanını yaptı, ancak kaçınılmaz sızıntılar nedeniyle mesajın kontrolünü kaybetti.

Pek çok hayranın M8'e ilk düzgün bakışı bir basın toplantısından değil, telefonun BoomSound hoparlörlerinden Soulja Boy'u patlatan YouTube'daki bir çocuktan geldi. HTC ilk günkü lansmanını yaptı, ancak lansman öncesi mesajın kontrolünü kaybederek ödedi.

Bir bütün olarak, ikinci nesil HTC One, ilki kadar popülerdi ve HTC, o yılın olağanüstü Samsung telefonu olan plastik Galaxy S5'in yararlanıcısıydı. Ancak şirket tasarımda her zamanki kadar güçlü olsa da, ana zayıflık alanı olan görüntülemede fazla bir zemin oluşturmamıştı. Ve yine de Samsung, Apple ve LG'nin büyük pazarlama paralarıyla rekabet etmek zorunda kaldı.

Ve sonuncusu ama en önemlisi, M8'in adına bir başka şeref daha vardı: Seri nafaka atılmadan önce satılan son Google Play sürümü cep telefonu. GPe M8, plastik Nexus 5 tarafından ikna edilmeyen hisse senedi Android deneyiminin uzmanları için hayranların favorisi haline geldi.

Samsung çökmeleri

Samsung'un ne zaman Gerçekten mi zirve yaptı, ancak 2014'ün dünyanın en büyük Android telefon üreticisi için mütevazı bir yıl olduğu açık. 2013'te Galaxy S3 ile dizginlenemeyen başarıyı gördükten ve bu marka bilinirliğini, Galaxy S4 bir yıl sonra, akıllı telefon endüstrisinin geri kalanı ilerlerken, Samsung daha fazlasını yaparken aynı.

Büyük çocuklar yakaladı ve birçok yönden Samsung'u geçti. Ve daha küçük oyunculardan oluşan bir süvari, herkes daha iyi yapmak için.

2015'in başlarında Galaxy S5 piyasaya çıktığında, diğer üreticiler Samsung'u çeşitli şekillerde yakaladı ve aştı. Kalite inşa etmek mi? Samsung plastiğe yapışırken diğerleri metal ve cam ile deneyler yapıyordu. Yazılım? Samsung telefonları rakipleriyle aynı Snapdragon 801 yongalarını kullanıyordu, ancak yazılım gecikmeli ve çirkindi. Tüketiciler Galaxy S3'lerinden yükseltme yapmaya hazır olduklarından, mobil ortam önemli ölçüde değişti - HTC, tamamen metalden güzel telefonlar üretiyordu. geri ölçeklenmiş yazılım, LG yeniden canlandırılan G serisine sahipti, Motorola, akıllı telefon tasarımına ve yazılımına yeni bir yaklaşımla geri döndü ve küçük üreticilerin süvarileri itme herkes daha iyi yapmak için.

Ancak Galaxy S5 temelde son iki yineleme ile aynıydı. Biraz daha büyük bir ekranı vardı ama yine de inanılmaz derecede ucuz görünümlü ve hissedilen plastikten yapılmıştı. Yazılım hala düzinelerce işe yaramaz özelliğe sahipti ve biraz eski görünüyordu. Kamera kalitesi yeni bir ISOCELL sensörüyle iyileştirildi, ancak korkunç düşük ışıkta ve rakiplerin optik olarak stabilize edilmiş kameralarıyla rekabet edemedi. Su yalıtımının dahil edilmesi memnuniyetle karşılandı, ancak başka yerlerdeki yanlış adımları telafi etmek için pek yeterli değildi.

2014 sonları, Galaxy Alpha ve Note 4 ile Samsung için küçük bir tasarım devrimi getirdi.

Artan rekabet ve insanları Galaxy S5'in kendisi hakkında heyecanlandıracak büyük özelliklerin eksikliği ile Samsung, önceki Galaxy S telefonlarında olduğu gibi ellerinde bir kaçış vuruşu yaşamadı. Bir kişi bir taşıyıcı mağazaya girip telefon ararken artık varsayılana sahip değildi "iPhone veya Galaxy" düşünüldüğünde - onlara layık olan birçok çekici seçenek vardı. Dikkat.

Gerçekleşme soğuktu - Galaxy S5, önceki Galaxy S cihazlarında olduğu gibi satmıyordu ve bu Samsung'un yıllarca uğraştığı bir şey değildi. Android'deki hızlı inovasyon hızına ayak uydurmak için değişim ve iyileştirmenin gerekli olduğunun farkına varmak Samsung, Galaxy Alpha ve Galaxy sürümleriyle stratejisini tamamen yeniden şekillendirdi. Not 4.

Samsung, bu telefonlardaki plastiğin çoğunu ince işlenmiş metal ve sıkı toleranslarla değiştirdi, büyük ölçüde kamera deneyimi yaşadı ve hatta yazılımının zorlayıcı olduğunu ve budama gerektirdiğini fark etmeye başladı geri. Galaxy S5'in eleştirilerine hızlı bir yanıt oldu ve insanlar bunu fark etti.

Samsung'un telefon stratejisinin gelecek yıla kadar tamamen yeniden canlandığını görmezdik. Galaxy S6, Galaxy Alpha ve Galaxy Note 4, rekabette öne geçmek için doğru yönde atılan harika adımlar oldu.

LG G3 ve Quad HD dönemi

LG'den Dr. Ramchan Woo, "Steve Jobs yanılıyordu" Android Central Mayıs 2014'te G3'ün Londra lansman etkinliğinde, "Steve Jobs'u seviyoruz ama yanılmıştı."

LG, akıllı telefon piksel yoğunluğu konusunda "Steve Jobs yanılıyordu" dedi.

Woo, Jobs'un iPhone 4 basın toplantısında sık sık alıntılanan sözlerinden bahsediyordu ve burada "sihirli bir sayı doğru İnsan retinasının artık 10 ila 12 inç tutulan bir ekrandaki pikselleri ayırt edemediği inç başına yaklaşık 300 piksel " uzakta.

Apple için ilk "Retina" ekranlarını kendisi üreten LG, G3'ün astronomik olarak yüksek 538 inç başına piksellik Quad HD (2560x1440) paneliyle bu sihirli sayının hemen ötesine geçmişti. Bu, en son teknoloji TV'ler dışında hepsinden daha yüksek çözünürlüklü bir ekrandı, ancak avucunuzun içindeydi. Ve gerçekten böylesine muazzam derecede yoğun bir gösterime ihtiyacımız olup olmadığı ve başka ne gibi teknolojik değiş-tokuşların olabileceği konusunda şüpheler vardı.

Samsung gibi, LG de artık çekici, dikey olarak entegre edilmiş bir akıllı telefona sahipti.

Birkaç tane olduğu ortaya çıktı. G3'ün pil ömrü iyiydi, ancak harika değildi. Ve bu "2K" ekran rakip 1080p LCD'lerden daha sessiz renkler üretti. Ancak, yerel rakip Samsung'dan ayırt etmenin zor olduğu bir zamanda LG için benzersiz bir satış noktasıydı. LG G3 aynı zamanda gece fotoğrafçılığında Samsung'dan daha iyi performans göstermesine yardımcı olan optik görüntü sabitleme (OIS) özelliğine sahip sadece birkaç telefondan biriydi. Ve LG'nin elektrikli süpürge robot teknolojisinden uyarlanan lazer yardımlı otomatik odaklama özelliği, ona övünmesi için başka bir teknolojik ilk verdi.

Samsung, dikey olarak entegre Galaxy akıllı telefonlarını geliştirirken, LG de sonunda kendi ev yapımı ekranlar, kamera modülleri (sensörleri hala Sony sağlasa da), piller ve lazerler. Samsung 2014'te düşüş yaşarken G3, LG'nin zor bir yıl geçirmesine yardımcı oldu.

Ancak bazı zayıflıklar kaldı. Yazılım tasarımı ve performans LG için sorun teşkil ediyordu. Ve yeni, geometrik, ayrıştırılmış "LG UI 3.0", G2'nin teknik karmaşasında bir gelişme olsa da, aralıklı gecikmeye eğilimli ve Android kullanıcısı üzerindeki kareleri ve daireleri sıvamada genellikle zorlayıcı arayüz.

Yazılım tasarımı söz konusu olduğunda LG hala zirvede değil. Ve diğer QHD telefonlar, ekran ve yonga seti üreticileri işleri daha iyi hallettikçe, 2014'ün ilerleyen zamanlarında takip edecek. Yine de G3, teknolojik farklılaşma açısından LG için önemli bir su işaretiydi.

Lolipop ve Nexus'a yeni bir yaklaşım

Sonbahar, yeni bir Android sürümü ve üzerinde çalışacağı yeni Nexus şeylerinin zamanı geldi demektir. Ekim 2014'te bu, Lollipop ve üç yeni nexus Donanımı anlamına geliyordu: Nexus 6, Nexus 9 ve Nexus Player.

Üç yıl içinde Android'de yapılan en büyük değişiklik, yeni bir tasarım dili ve çok sayıda kaputun altında değişiklik getirdi.

Birkaç yıl süren Holo tasarımından sonra, Matias Duarte ve neşeli adamlardan oluşan ekibi, Android 5.0 Lollipop ile bize Materyal Tasarımı sundu. Değişiklikler görsel olarak farklıydı - daha parlak renkler, daha ince yazı tipleri ve fikri üzerine inşa edilmiş titiz bir tasarım. kağıt katmanları, sadık Android'in karışık tepkisiyle karşılaştı, ancak endüstrinin çoğu tutarlı ve güzel tasarım.

Materyal Tasarım ve binlerce yeni API'nin çoğu, "Android L" (o zamanki adıyla) geliştirici önizlemesi aracılığıyla Android geliştiricilerine erkenden açıldı. Yıllar sonra ilk kez geliştiriciler, Android'in gelecekteki sürümünü, nihai kod düşüşünden aylar önce Nexus 5 ve Nexus 7 cihazlarında çalışır duruma getirebilirler.

Lollipop ile tasarımın dışında da beğenilecek çok şey vardı. Yeni Tap and Go kurulum süreci, izin vermeniz gereken zamanlar için bir Android'den diğerine, Misafir Moduna ve sabitlenmiş uygulamalara geçmeyi kolaylaştırdı. birisi telefonunuzu ödünç alır ve uygulamalar arasında geçiş yapmanın ve olabilecekleri takip etmenin daha iyi bir yolu olan yeni çoklu görev görünümü olan Genel Bakış koşuyor. Elbette, küçük bir Motorola DNA'sı vardı, yani telefonunuz bekleme modundayken "Ok Google" deme yeteneği, ve yeni Ambient Display, ekran "kapalı" iken ekranınıza biraz bilgi bıraktı ve Boşta. Materyal Tasarım hayranı olmasanız bile her yerde iyi şeyler.

Lollipop'un ilk günlerinde böcekler vardı. Bir sürü böcek.

Tabii ki, Lollipop ile birlikte birçok böcek de geldi. Bunlar sıralandı makul arkada Nexus yazmayan diğer cihazlara iletmek için elbette çok yavaş olan güncellemelerle hızlı bir şekilde. Lollipop'un bazı modellerde, örneğin Moto X veya Galaxy Note 4'teki ilk sürümleri, kimsenin gurur duyması gereken bir şey değildi. Android 5.1.1, sorunların çoğunu çözdü ve Lollipop'un üretkenlik, kararlılık ve güvenlik için değerli bir güncelleme olduğu ortaya çıktı.

Donanım tarafında, Google ayrıca yeni olanı göstermek ve neler yapılabileceğini göstermek için üç farklı cihaz yayınladı.

Motorola tarafından üretilen Nexus 6, neredeyse herkesi kutuplaştıran 6 inçlik bir canavardı. Boyutun ötesinde - Nexus 6 şüphesiz çok büyüktü - Google'ın 2014 telefonunun fiyatı birçok kişiyi şaşırttı. Nexus 6, iyi yapılandırılmış bütçeli telefonlar yapma eğilimini sürdürmek yerine, diğer herhangi bir üreticinin diğer yüksek kaliteli modelleri gibi fiyatlandırıldı. Motorola'nın olağanüstü yapı kalitesi ve Google'ın yeni işletim sistemi, çoğu insanın ödeme yapması için yeterli değildi Kilidi açılmış bir telefon için 500 $ (veya daha fazla) ve bu kesinlikle İnternet. Tüm söylenen ve yapılanlarla (ve artık çok daha az paranız karşılığında bir Nexus 6 alabileceğinize göre) Nexus 6, 2014'ün en iyi telefonlarından biriydi - eğer ellerinizi büyük ağır çerçevenin etrafından dolaştırabilirseniz.

64-bit Android, mizaçlı Nexus 9 tablette sert bir başlangıç ​​yapmaktaydı.

Yeni bir tablet zamanı da geldiği için Google, HTC ve NVIDIA bir araya gelerek bize Nexus 9'u getirdi. Nexus 9 iki getirdi büyük Android tablet dünyasında değişiklikler - 64 bit donanım ve 4: 3 en boy oranı ekranı. Yazılım tarafında, Nexus 9, Nexus 6'nın yaptığı aynı Lollipop sorunları ile mücadele etti ve ilk birimlerin bunlarla birlikte gitmesi gereken bazı üretim kalitesi sorunları vardı. O da oldukça pahalı bir fiyat etiketine sahipti ve resepsiyon ilk başta ılıktı. Sonunda, "geri tepme", bellek sızıntıları ve yüksek fiyatlar gibi sorunlar çözüldü ve Nexus 9, tüm Android meraklıları için iyi bir tablet haline geldi. En boy oranı nedeniyle videolarınız hala sinemaskop olacak, ancak 64 bit NVIDIA TK1 ve Kepler GPU kesinlikle bunu telafi ediyor.

Lollipop ayrıca Android TV'li oturma odası için bir miktar ürün ortaya çıkardı. Temelde Android Lollipop, görünümler ve özellikler, artık ölü Google TV'nin yerini alan "3 metrelik bir arayüz" için özelleştirildi. Geliştiricilerin bu 3 metrelik arayüz için tasarlanmış uygulamaları test etmeleri için referans donanım gerekiyordu - merhaba Nexus Player. Basit bağlantı seçeneklerine (HDMI, güç ve USB) ve güçsüz donanıma sahip küçük, düz siyah bir disk olan Nexus Player, pek çok kişiyi hayal kırıklığına uğrattı. Fikir, Oynatıcıyı TV'nize bağlamak, Google hesabınızla oturum açmak ve bol miktarda oyun ve eğlencenin tadını çıkarmaktı.

Ne yazık ki, Player'ın içindeki Intel Atom işlemcisi bunların hiçbirini eğlenceli hale getirecek güce sahip değildi ve 8GB depolama alanı, ilk başta çok fazla yükleyemeyeceğiniz anlamına geliyordu. Nexus Player - özellikle Intel donanımı içeride - bir geliştirici referans cihazı için mükemmel bir anlam ifade ediyor. Ancak tüketiciler mutlu değildi ve Nexus Player'ı süslü (ve daha pahalı) bir Chromecast değişimi dışında hiçbir şey olarak öneremiyoruz.

Materyal Tasarımı

Eğlenceli gerçek: Bir işletim sisteminin grafik kullanıcı arayüzüne sahip olması gerekmez. Bu, Linux'un sadık olduğu bir şeydir - Android'in üzerine kurulu olduğu açık kaynaklı işletim sistemi - zamanın başından itibaren "başsız" dağıtımlar çalıştıran, çok iyi bildiği bir şeydir. Elbette bu bir akıllı telefon işletim sistemi için gerçekten işe yaramıyor. Yani, Android'in bir GUI'si var.

Ancak Android her zaman bizim düşündüğümüz şeye sahip değildi. iyi Kullanıcı arayüzü. Oh, çok işlevseldi ve yıllar içinde daha rafine hale geldi. Ancak 2014 yılına ve Android kullanıcılarının deneyimlediği "Lollipop" sürümüne kadar Gerçekten mi sağlam bir temele ve geliştiricilerin üzerine inşa edebileceği bir temele sahipti.

2014 yılında Android, Chrome ve Google Apps'in başında olan Sundar Pichai, o yılki Google I / O geliştirici konferansının açılışında "Tasarım için radikal bir yeni yaklaşım benimsemek istedik" dedi. "Kullanıcı deneyimleri hızla gelişiyor ve Android'deki kullanıcı tasarım deneyimini yeni, cesur ve yeni bir görünüme sahip olacak şekilde yeniden düşünmek istedik."

Ve bahsettiğimiz konu Google olunca, yeni yön sadece akıllı telefonlar ve tabletler ve benzerleriyle sınırlı değildi.

"Kullanıcı deneyimleri hızla gelişiyor ve Android'deki kullanıcı tasarım deneyimini yeni, cesur ve yeni bir görünüme sahip olacak şekilde yeniden düşünmek istedik."

Materyal Tasarımı ve Matias Duarte'ye girin.

Duarte bir zamanlar, artık kullanılmayan Palm'da, webOS'ta sevilen kullanıcı arayüzünü yapan ekipten sorumlu İnsan Arayüzü ve Kullanıcı Deneyimi Başkan Yardımcısı idi. O 2010 ortasında Google için ayrıldı. Yeni işine birkaç yıl kala, Android ile "olmak istediğim yere giden yolun üçte biri" olduğunu söylediği aktarıldı. O zamanlar gerçekten anlamamış olabiliriz, ama işlerde büyük şeyler vardı. Ve 2014'teki I / O konferansında Duarte & Co. Materyal Tasarım'ı hepimizin üzerine bıraktı.

Duarte sahneye çıktı. Ve sadece bir avuç cümleyle Materyal Tasarımı, renkleri ve dokuları yaşayan ve soluyanlara tasarım dilinin kendisi kadar basit bir şekilde açıkladı.

"Tasarım, günümüz dünyasında çok önemlidir. Deneyimlerinizi ve duygularınızı tanımlar. Bu yüzden sadece Android telefonlar ve tabletler için olmayan bir tasarım yaratmak için kendimizi zorladık. Mobil, masaüstü ve ötesinde tek bir tutarlı vizyon oluşturmak için Android, Chrome ve tüm Google genelinde birlikte çalıştık.

"Açık ve basit olan ve insanların sezgisel olarak anlayacağı bir tasarım istedik. Öyleyse, piksellerin sadece rengi değil, aynı zamanda derinliği de olsa, hayal ettik. Ya kağıt kadar basit, ancak şeklini değiştirebilen ve dokunmaya tepki verebilen akıllı bir malzeme olsaydı?

"Bu da bizi Materyal Tasarım dediğimiz bir düşünme biçimine götürdü."

Gerçekten, bu kadar basit. Resim, dilerseniz okul çağındaki çocukların kullandığı inşaat kağıdı. (Yalnızca daha sofistike, düz renklerde.) Arka planlar. Düğmeler. Listeler. Hareketler. Hepsi, pürüzsüz, zarif geçişlerle yan yana ve üst üste etkileşim halindedir.

Kısaca Materyal Tasarım budur. Ve sadece işletim sistemi kullanıcı arayüzleri ve uygulama tasarımı için değil. Bunu Google'ın web mülklerinde görüyorsunuz. Ve Google, renk paletleri, tasarım kitaplıkları ve yönergeleriyle hemen hemen herkesin onu kullanmasını kolaylaştırdı - çoğumuzun birlikte büyüdüğü biçimsiz nesillerin ötesinde ve kullanıcının geleceğine doğru büyümek için gereken her şey deneyim.

ARC Welder: Chrome'da Android uygulamalarının başlangıcı

Android, Google'ın cephaneliğinde son birkaç yılda çığır açan bir hızla büyüyen tek platform değil ve bununla birlikte Android ile Chrome arasında her zaman bir çapraz geçiş söz konusu oluyor. Chrome, nerede yüklü olursa olsun gitgide daha çok bağımsız bir işletim sistemi haline geldikçe, Google Play Store'un muazzam içerik kitaplığı, mükemmel bir tablet deneyimi için çerçeve gibi görünüyor.

ARC kaynakçı bir ilk adımdır, ancak Google henüz "karma" bir Chrome + Android deneyimi konusunda hiçbir söz vermedi.

Google henüz bu hibrit deneyim için herhangi bir söz vermemiş olsa da, ARC Welder programı Android geliştiricilerinin uygulamalarını masaüstü Chrome'da kullanım için optimize etmelerini ve test etmelerini mümkün kılıyor. Kullanıcıların bu deneyimin sonunda neye benzeyeceğini anlamalarına yardımcı olmak için artık Chrome OS'de bağımsız olarak kullanılabilen bir avuç uygulama var kendi pencerelerinde çalışan ve yerel uygulamalara yeterince yakın davranan uygulamalar, hayal gücünün boşlukları doldurmasına ve herkesin gelecek.

Buradaki büyük soru, bundan sonra ne olacağı? Google Play Store bir noktada Chrome Web Mağazası'na katlanacak mı? Belki daha da önemlisi, Google'ın Chrome ve Android için tek bir cihazda birlikte Microsoft Surface benzeri bir deneyim oluşturmak için donanım ortaklarıyla birlikte çalıştığını görecek miyiz? ARC Welder, Google'ın bunun nasıl çalışması gerektiğini düşündüğünün açıkça bir örneğidir ve bu iki deneyimi bir araya getirmek, şüphesiz bu sorulara cevaplar üretecektir.

Meat and Greet: The Big Android Barbekü

Dışarıda oldukça büyük bir Android geliştiricileri ve meraklıları topluluğu olduğu bir sır değil. Ve fiziksel olarak birbirlerine yakın olduklarını keşfeden ve bazı bilgileri paylaşmak ve iyi vakit geçirmek için bir araya gelmeyi planlayan uzun süredir Android kullanıcılarının sıkıntısı yok. Ancak IDEAA'daki insanlar artık bunu çok daha kolay hale getirmek için tüm dünyadaki olaylardan sorumludur.

Teksas'ta bir sosyal olayı bir geliştirici konferansıyla birleştiren üç günlük devasa bir etkinlik olan Big Android BBQ ile başladı. Bu etkinlik, geliştirici oturumları olarak başlayan ve akşam sosyal etkinliklerine kadar inen birkaç tek günlük "Et ve Selam" etkinliklerini doğurdu. Bu ekip Avrupa etkinliklerine bile başladı ve en büyük sosyal etkinlik dizisi olmaya devam ediyor geliştiricileri ve geliştirici olmayanları bir araya getirerek bilgileri paylaşmak ve iyi bir zaman.

DAHA: Bu yılki BABBQ açılış konuşmasını yeniden yaşayın

SONRAKİ: Android'in Üçüncü Çağı

Bir sonraki ve son (şimdilik) taksitimizde Android Geçmişi serisi, Android'in üçüncü yaşını inceleyeceğiz. Akıllı telefon donanımı yaylanmaya başladığında, yeni orta sınıf cihazların gösteriyi ne kadar önemli çaldığını ve üst düzey Android kameraların mobil fotoğrafçılığın potansiyelini nasıl kanıtladığını göreceğiz. Google için dönüşüm yaratan bir yılda, şirketin mobil operatör olma yolundaki yolculuğuna bakacağız. Project Fi'nin yanı sıra "Alphabet" şirketi altında yeniden yapılanması ve yeni Google CEO'su Sundar ile Pichai.

Kredi

Kelimeler: Phil Nickinson, Alex Dobie, Jerry Hildenbrand, Andrew Martonik ve Russell Holly.
Tasarım: Derek Kessler ve Jose Negron.
Jim Wicks Röportajı: Derek Kessler ve Alex Dobie.
Dizi Editörü: Alex Dobie