The Outer Worlds preview: de opvolger van New Vegas waar je op hebt gewacht

Toen de eerste uitgebreide blik op The Outer Worlds debuteerde op E3 ​​2019, het sprak tot de verbeelding van veel fans, en niet alleen vanwege de opvallende visuele esthetiek.

Ontwikkeld door Obsidian Entertainment, het bedrijf achter Fallout: New Vegas, leek de game terug te gaan naar die vorige RPG-titel. Het is een tijdje geleden dat de studio een open-world RPG aanpakt, en nieuwere Fallout-inspanningen zoals Fallout 4 slaagden er niet in de humor en goed gemaakte verhaalbeats vast te leggen die Obsidian in zijn inzending introduceerde. Obsidian had sinds New Vegas aan games gewerkt - geweldige games, zoals Tyranny en Pillars of Eternity - maar geen open-world RPG's.

Na de verhalende teleurstelling van Fallout 4 en het algehele falen van Fallout 76, waren er mensen (inclusief ikzelf) die teruggingen naar Fallout: New Vegas. De game valt op tussen de Fallout-franchise omdat het zich richtte op moreel grijze facties die gaven de speler de keuze om niet alleen allianties te creëren, maar ook om concreet hun karakter vast te stellen filosofie. Het hielp om de rollen te personifiëren die spelers wilden in een wereld die ruimte liet voor een breed scala aan speelstijlen.

Het Outer Worlds-team praat over de overname van Microsoft, Fallout-invloeden en RPG-keuzes

Ik heb onlangs de kans gehad om een ​​paar uur Outer Worlds te spelen als een evenement in Los Angeles en hoewel het goedkoop lijkt om het te vergelijken met New Vegas, overeenkomsten zijn duidelijk en welkom (het helpt niet dat Leonard Boyarsky en Tim Cain, die deel uitmaakten van het oorspronkelijke Fallout-team, co-regisseurs zijn op Outer S werelds). Het is echter geen kopie: Outer Worlds wordt zijn eigen ding, met meer ruimte om te spelen met de persoonlijkheid van je personage en om de missies die voor je liggen aan te gaan. In de beperkte tijd die ik kreeg om het spel te spelen, waren er meerdere gebieden om te ontdekken en te verkennen, mensen om mee te praten, doelen en gevechten. Er was zoveel te doen dat ik me zorgen maak dat mijn aantekeningen het grote geheel niet volledig zullen weergeven.

Sommige dingen zijn echter duidelijk. De metgezellen, NPC's en dialoogopties zijn gevarieerd. Je reis is los, de buit is er in overvloed en de verhalende details, die vertellen over een wereld die zo grijs is als die in New Vegas, zijn overal doorspekt. Als deze playthrough me iets heeft geleerd, is het dat je hoop op een nieuwe Fallout: New Vegas, of gewoon een aparte RPG met een uniek achtergrondverhaal en een unieke kunststijl, de juiste manier is om te gaan.

De playthrough begint op de planeet Monarch voor een gigantisch verlicht bord met vier namen van nederzettingen erop. Je zou alle kanten op kunnen gaan en iets anders raken, maar een van je metgezellen, Nyoka, heeft een baan voor je. In de metgezelquest Star-Crossed Troopers moet je naar verschillende begraafplaatsen gaan om medaillons te verzamelen, die je naar een specifieke locatie moet brengen om te begraven. Het enige probleem is dat het kamp waar ze heen wil, wordt bewaakt door een mantiqueen, een van de grotere wezens van de planeet. Je moet ook twee van haar kameraden opsporen die kunnen bedenken hoe ze de mantiqueen kunnen lokken, maar die ook al een tijdje vermist zijn.

Er is duidelijk veel te doen, zelfs in de downtime tussen het hoofdverhaal.

Net als in begeleidende missies uit andere games, kun je ervoor kiezen om het wel of niet aan te gaan. Ontwikkelaars bij de playthrough zeiden dat we de missie konden aannemen of gewoon op de planeet konden rommelen. Ik wilde persoonlijk wat structuur (en neem meestal elke side-quest die mij wordt aangeboden), dus ik stemde ermee in om te helpen. Toen ik leerde Outer Worlds te spelen, boden de dialoogopties, of je nu de missie wilde aannemen of niet, een breed scala van oprecht en ondersteunend tot snauwend en respectloos.

Ik besloot de zoektocht op zich te nemen omwille van de playthrough en begon naar een objectieve markering op de gebruikersinterface te lopen. Tijdens de relatief korte reis kwam mijn bemanning meerdere gevechten tegen (hierover later meer). We vonden het graf van Nyoka's vriend en verzamelden het medaillon, maar we moesten door naar het tweede deel van de zoektocht om de vermiste kameraden op te sporen. Slechts één persoon, een antisociale informatiemakelaar genaamd Hiram Blythe, had het antwoord, dus moesten we naar het relaisstation gaan waar hij zich bevond. Hij zou de informatie echter niet opgeven totdat we de plunderaars die buiten zijn kantoor hadden gekampeerd, hadden uitgeschakeld.

Dit is een typische zoektocht naar videogames, maar hoe diep deze zoektocht raakte en hoeveel stappen er waren, werd nadelig. Er was zoveel om bij te houden, dus het werd een kwestie van meegaan met de stroom en het volgen van questfiches. Ik voelde me niet op de hoogte en het dagboek was niet zo nuttig bij het samenvatten van informatie als het had moeten zijn. Dit is echter een relatief kleine klacht, en het is iets dat kan worden aangepast voordat het wordt vrijgegeven.

Tijdens mijn speeltijd heb ik Monarch doorkruist, ongeveer een uur besteed aan het vechten tegen vervelende beesten en plunderaars, en in interactie met andere gedenkwaardige personages. Er is duidelijk veel te doen, zelfs in de downtime tussen het hoofdverhaal. Ik kwam voor het eerst een groep plunderaars tegen die, interessant genoeg, vochten tegen een mantiqueen en enkele mantisauriërs van een lager niveau. Ze was taai, maar relatief gemakkelijk en snel te elimineren. Dit nam veel van de spanning weg die met Star-Crossed Troopers gepaard ging, maar er was nog veel meer te doen. Ik kwam tijdens mijn speeltijd meerdere mantiqueens tegen, waaronder een Mega-mantiqueen die veel moeilijker te bestrijden was, maar toch ten onder ging met de hulp van mijn metgezellen.

Er is gewoon veel van gameplay

Zelfs buiten de speurtochten zelf is er veel te doen. De gevarieerde dialoogopties waren bijvoorbeeld ook beschikbaar in gesprekken met andere NPC's buiten je metgezellen. Praten met de bewakers aan de poorten van nederzettingen kan bijvoorbeeld hartelijk of vaag bedreigend zijn. Op een gegeven moment had ik de gelegenheid om een ​​bepaalde quest-giver NPC te slaan, die me griezelige vibes gaf met zijn griezelige snor en zijn griezelige drug-mule-zoektocht, en ik nam het aan. Het voelde erg goed. Deze interacties zijn bedoeld om uiteindelijk je factiestand te beïnvloeden, hoewel ik niet heb kunnen ervaren hoe dat werkte in mijn playthrough.

Het is onduidelijk hoeveel uur gameplay er beschikbaar zal zijn in Outer Worlds, maar als je dit alles beoordeelt, zal het veel worden.

Ik heb veel van mijn karakterpunten in gespreksvaardigheden zoals bedrog en liegen gestopt, waardoor je in bepaalde situaties meer dialoogopties hebt. Ze zijn niet altijd beschikbaar, maar je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om een ​​NPC te misleiden en de buit voor jezelf te houden, of niet bekend te maken wie je bent. Er zijn tal van mogelijkheden om plichtsgetrouw, schurkachtig, een eikel en alles daartussenin te zijn.

Dit betekende dat ik minder punten had in meer praktische vaardigheden, zoals eenhandige wapens en verdediging, maar er is een veelvoud aan wapens om uit te testen. Ik werd een fan van tweehandige wapens, het minipistool, waarmee ik zelfs de moeilijkste vijanden neerschoot, maar ik pakte ook verschillende gespecialiseerde slagwapens op, zoals een plasmazwaard, die verschillende effecten hadden op vijanden. Je hebt ook een unieke vaardigheid die vergelijkbaar is met V.A.T.S. waarmee je de tijd kunt vertragen tijdens gevechten (dit wordt uitgelegd in een ander deel van het spel).

Terwijl ik het landschap doorkruiste en bendes plunderaars en wezens zoals de mantisauriërs en de roofvogels vocht, raapte ik tonnen buit op. Deze wereld gebruikt bitcartridges, of "bits", als betaalmiddel en ik heb er veel van kunnen vinden op lichamen en in dozen die overal verspreid liggen. Gebieden zoals verlaten safehouses en relaisstations bieden meer buit dan wat je op het hoofdpad krijgt. Computerterminals verspreid over deze gebieden bieden achtergrondverhalen voor ongeziene personages die de wereld vormgeven.

Er is ook een lockpicking-monteur om premium buit te verzamelen en gelukkig is er geen minigame bij betrokken. Je hebt alleen de juiste hoeveelheid materialen en het juiste aantal punten nodig in je lockpicking-vaardigheid om dozen op een hoger niveau te ontgrendelen.

Gezien het feit dat ik dit alles in een paar uur heb meegemaakt, is het uitstekend, maar een beetje intimiderend. Het is onduidelijk hoeveel uur gameplay er beschikbaar zal zijn in Outer Worlds, maar als je dit alles beoordeelt, zal het veel worden.

De metgezellen zijn geweldig als je ze kunt leren kennen

Een van de grootste verrassingen in mijn playthrough waren de metgezelrelaties en wat mijn korte tijd vertegenwoordigde. Nyoka was hier mijn belangrijkste aanspreekpunt en er viel veel te leren tijdens de interactie met haar. Het is gemakkelijk voor NPC's om de rol van speurtochtgever of expositie-dump op zich te nemen in RPG's, maar het is gemakkelijk te zeggen dat ze een gelaagd leven heeft. Ze woonde op Monarch en, zoals je leert, trokken de bedrijven zich terug, waardoor de wereld in puin lag. Zij en haar vrienden probeerden de burgers te helpen en te steunen, maar de plaats werd overspoeld door plunderaars, wat de standaard menselijke vijand is die je in het spel tegenkomt. Ze is een snelle prater die van niemand rotzooi aanneemt, maar ze is gewond. Ze wil een beetje structuur in haar leven.

Je kunt hun speciale aanvallen gebruiken tijdens een gevecht, die er meestal gewoon cool uitzien, maar niet al te veel zichtbare impact hebben.

Later heb je een discussie met haar over de vraag of het beter of slechter was voor de planeet die de bedrijven verlieten. Ik was het niet met Nyoka eens toen ze zei: 'Vooruitgang vereist structuur. Niemand gaat een rioolbuis of een weg aanleggen als er geen baas is die dat zegt. De bureaucratie is nodig. "Ik antwoordde:" "Mensen waren perfect op hun gemak in gaten voordat we riool hadden."

Het is jammer dat je ervaringen met Nyoka zo gevarieerd zijn terwijl er eigenlijk een andere metgezel is, Pavarti. Je leert niet veel over haar, behalve dat ze een gigantische bliksemhamer heeft. Ik neem aan dat je in de volledige game meer ervaringen met haar zult opdoen, maar de playthrough bood er geen.

De metgezellen zijn super behulpzaam bij gevechten. Ik heb niet gecontroleerd of ze in een automatische modus stonden, maar bij elke ontmoeting renden Nyoka en Pavarti naar binnen met vuurwapens en schakelden ze het grootste deel van de vijanden uit. Je kunt hun speciale aanvallen gebruiken tijdens een gevecht, die er meestal gewoon cool uitzien, maar niet al te veel zichtbare impact hebben. Maar soms verpestten ze een aanval door voor me uit te rennen als ik meer wilde sluipen.

Kort gezegd

Er is veel over Outer Worlds dat we nog steeds niet weten. Er zit veel mysterie achter de hoofdopdrachtlijn, andere metgezellen, andere planeten en hoeveel spel er is. Als mijn relatief korte playthrough echter een indicatie is, wordt Outer Worlds een spel dat vele uren van je leven zal opslokken.

The Outer Worlds voor PlayStation 4: alles wat je moet weten

Fallout: New Vegas-fans zullen blij zijn dat Outer Worlds erin slaagt om de opvallende ontwerpmechanismen van de oudere game op te nemen en tegelijkertijd nieuwe elementen toe te voegen om het fris te houden. Dat alles naast een oogverblindende kunststijl, gevarieerde en losse gameplay en solide en overvloedige verhalen over het milieu zorgen ervoor dat Outer Worlds de geschikte opvolger van New Vegas wordt Obsidiaan.