Το τέλος του τελευταίου μέρους του μέρους 2 είναι μια σπασμένη ιστορία μηδενικής επιείκειας

Πηγή: Sony

Τα μεγάλα spoilers για το The Last of Us Part 2, Dishonored, Dishonored 2 και Avatar: The Last Airbender βρίσκονται μπροστά.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι το The Last of Us Part 2 είναι ένα αριστούργημα. Χρόνια μετά την αρχική του αποκάλυψη, The Last of Us Μέρος 2 είναι έξω. Τη στιγμή που γράφτηκε, έχει ένα 94 για το Metacritic και το Opencritic, σηματοδοτώντας δεκάδες εξαιρετικά θετικές κριτικές. Είναι επίσης σπασμένα ρεκόρ πρώτου μέρους του PlayStation, πώληση τεσσάρων εκατομμυρίων αντιγράφων στις τρεις πρώτες μέρες του, έγινε το ταχύτερα αποκλειστικό PS4 αποκλειστικό ποτέ. Δεν γίνεται πολύ καλύτερο για ένα στούντιο από την κριτική και την οικονομική επικύρωση.

Μπορώ να δω γιατί. Περνώντας από το μεγαλύτερο μέρος της σχεδόν 24ωρης παράστασής μου, γελάω και μεγαλώνομαι στις μοίρες διαφορετικών χαρακτήρων, κινούμενοι μέσα από τα κομμάτια που είχαν κατασκευαστεί τόσο επίπονα, υπήρχε μεγάλη εμπειρία σε αυτήν την εμπειρία που εγώ απόλαυσα.

Ωστόσο, καθώς οι πιστωτικές μονάδες ολοκληρώθηκαν και συγκέντρωσα τις σκέψεις μου τις ώρες μετά την ολοκλήρωση της πρώτης μου παράστασης, δεν μπορούσα να κουνήσω ένα εκνευριστικό αίσθημα κενού. Δεν ήταν θλίψη σε ένα γλυκόπικρο αλλά πλήρες τέλος, ούτε χρειάστηκε χρόνος για να επεξεργαστώ την εμπειρία μου - ήταν απλά κενό. Η αυγή που συνειδητοποίησε ότι το τελευταίο 10% του ταξιδιού που έπαιξα δεν είχε νόημα και ακύρωσε εντελώς αυτό που έπαιζα πριν δημιουργήσει μια σπασμένη ιστορία απόλυτου μηδενισμού.

Υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα που έχω. Το παιχνίδι αποτυγχάνει να ενσταλάξει πολύ συμπάθεια σε έναν μεγάλο χαρακτήρα που θα επέτρεπε να λειτουργήσει η συστροφή του. Αποτυγχάνει επίσης να ρυθμίσει το τέλος μέσα από τους περιορισμούς του παιχνιδιού, κάνοντας ορισμένες επιλογές εντελώς γεμάτες και αφύσικες.

Οι λεπτομέρειες που έχει ενσταλάξει το Naughty Dog σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να θαυμάσουν. Τα κινούμενα σχέδια, το πυκνό φύλλωμα και η υπερβολική ανάπτυξη, ακριβώς πώς ΠΡΑΣΙΝΟΣ όλα είναι - είναι ένα τεχνικό θαύμα. Έχω περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα παίζοντας με τις κιθάρες, προσπαθώντας να ταιριάξω διαφορετικά τραγούδια. Ο διάλογος και οι συνομιλίες μεταξύ διαφορετικών χαρακτήρων είναι μερικές από τις πιο φυσικές που έχω ακούσει ποτέ.

Και όλα αυτά πετάγονται στο τέλος για να σφυρίσουν απλώς στο ότι «η εκδίκηση είναι κακή».

Αποκάλυψη: Έπαιξα νωρίς με ένα αντίγραφο κριτικής που παρέχεται από τη Sony Interactive Entertainment Canada.

Το πρόβλημα με τον Abby

Πηγή: Android Central

Εάν το παίξατε, ή έχετε χαλάσει, γνωρίζετε ότι το The Last of Us Part 2 έχει μια στροφή ή δύο έτοιμα και περιμένουν, συμπεριλαμβανομένου ενός τράπουλα χαρτιού στο μανίκι του. Αφού περάσετε το πρώτο μισό του παιχνιδιού σχεδόν εξ ολοκλήρου ως Ellie, παίζετε ως Abby για τα περισσότερα το δεύτερο ημίχρονο, γυρίζει σε μια αναδρομή πολύ πριν από την πρώτη μέρα στο Σιάτλ και βλέποντας την πλευρά της ιστορία.

Εκτιμώ τι προσπάθησε να κάνει το Naughty Dog. Φαίνεται ότι οι σκηνοθέτες κατάλαβαν ότι απλώς αναγόμωναν το έδαφος του πρώτου παιχνιδιού - παίρνοντας τον Joel και η Έλι σε κάποιο είδος οδικού ταξιδιού, σκοτώνοντας και εξερευνώντας σε όλη τη χώρα καθώς συνδέονται - δεν θα επαρκώ. Έπρεπε να ληφθούν κίνδυνοι.

Στην επιφάνεια, αυτή η ιδέα αποδίδει. Ωστόσο, υπάρχει ένα πολυεπίπεδο πρόβλημα. Ο Abby είναι καλός χαρακτήρας, αλλά είναι δεν συμπαθητικός χαρακτήρας.

Εργάζεται αρκετά ευτυχισμένα για το WLF, το οποίο είναι ουσιαστικά μια φασιστική πολιτοφυλακή. Γίνεται προσπάθεια να χρωματιστεί το WLF ως μια λειτουργική κοινότητα, ένα αντίστοιχο είδος στον Τζάκσον, το οποίο δεν λειτουργεί. Βλέπουμε στα διάσπαρτα έγγραφα σε όλο το Σιάτλ ότι το WLF ενεργεί εξίσου κακό - αν όχι χειρότερο - από την προηγούμενη στρατιωτική κατοχή. Το WLF πυροβολεί τους νεοφερμένους. Εν τω μεταξύ, ο Τζάκσον καλωσορίζει τους νεοεισερχόμενους, καθώς βλέπουμε ότι ο Tommy προσφέρει το ομαδικό καταφύγιο του Abby και τη δυνατότητα να ξαναγεμίζει τις προμήθειες. Υποστήριξε επίσης με χαρά τον θάνατο των Σεραφίτων παιδιών προτού σωθούν από τη Γιάρα και τον Λεβ. Το να προσπαθήσεις να συγκρίνεις τα δύο και να κάνεις τον παίκτη να αγνοήσει αναδρομικά το μονοπάτι εκδίκησης της Έλι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανεπαρκές και χειρότερο κωμικό.

Πηγή: Android Central

Θα παραδεχτώ ότι με εξέπληξε όταν έμαθα ότι ο πατέρας του Abby ήταν ο επικεφαλής χειρουργός των Fireflies που σκότωσε ο Joel. Το να θέλεις εκδίκηση για αυτό είναι κατανοητό. Ωστόσο, το μαθαίνετε ότι την πρώτη ώρα του παιχνιδιού στην ενότητα του Abby, και υπάρχουν ακόμη δώδεκα περίπου. Για το υπόλοιπο αυτής της περιόδου, συνέχισα να έχω το ίδιο σχετικά με τη σκέψη που σφυρήλατο στο μυαλό μου: Απλά παίζοντας ως Abby δεν με κάνει να νιώθω για αυτήν.

Ο Άμπι δεν είναι ομόλογός της Έλλη - είναι του Τζόελ.

Ακόμη και οι φίλοι του Abby, τους οποίους υποτίθεται ότι πρέπει να μάθουμε να συμπαθούμε στην ενότητα του Abby είναι, ως επί το πλείστον, απαίσιοι άνθρωποι. Μόνο οι Owen και Mel έχουν τους λόγους να τους αρέσουν καθόλου και ακόμη και μετά από λίγο. Βλέπουμε τον Owen να εξαπατά ευτυχώς τον έγκυο σύντροφό του με τον Abby. Η Mel είναι σχεδόν καθόλου χαρακτήρας εκτός της σχέσης της με την Owen.

Εκτός από τους Mel και Owen, η Abby δεν έχει αρκετό χρόνο για να μουλιάσει στους θανάτους των φίλων της - θανάτους που είναι μια φυσική συνέπεια της εκδίκησής της εναντίον του Joel. Αν είδαμε την Abby να αντιδρά, συνειδητοποιούμε ότι η ομάδα της καταδιώκεται και κυνηγά ένα προς ένα, ρίχνοντας την Ellie σε ελαφρώς παρόμοιο με έναν σειριακό δολοφόνο, θα είχε δώσει την ευκαιρία να εμφανιστούν περισσότερα τεμάχια ανθρωπότητας.

Αυτή η έλλειψη συμπάθειας έχει νόημα με διαφορετικό φακό. Είχα συνομιλίες με φίλους που επίσης ολοκλήρωσαν αυτό το παιχνίδι και πολλοί από αυτούς λένε ότι βλέπουν τον Abby ως ομόλογό του. Αλλά ο Άμπι δεν είναι ομόλογός της Έλλη - είναι του Τζόελ.

Ο Τζόελ ήταν ένας βάναυσος άνθρωπος σε έναν σκληρό κόσμο και ο θάνατός του ενήργησε σαν καρμική δικαιοσύνη για τις ενέργειές του από το πρώτο παιχνίδι. Η Abby είναι ένα βάναυσο, βίαιο άτομο που πέταξε τη σταθερότητα επειδή κάτι την έκανε να νιώθει αγάπη, όπως και ο Joel. Αυτό είναι ένα λαμπρό ανάλογο, αλλά αντίκειται στην ιδέα του Abby να δικαιολογείται. Ο Joel δεν δικαιολογείται στις πράξεις του, οπότε γιατί είναι ο Abby;

Ο Abby παραμένει ανταγωνιστικός, αλλά είναι ο παίξιμος χαρακτήρας που τελικά πετυχαίνει.

Η Έλι δίνει στην Όουεν και τη Μελ την ευκαιρία να την κάνουν έξω από την αναζήτηση της εκδίκησης ζωντανή. Εάν εγκαταλείψουν την τοποθεσία του Abby και δεν κάνουν τίποτα ηλίθιο, θα βγουν. Ο Owen κάνει άλμα για το όπλο της Ellie ούτως ή άλλως, με αποτέλεσμα έναν αγώνα που βλέπει τόσο τον Owen όσο και τον Mel να καταλήγουν νεκροί.

Κατά τη δολοφονία της Mel, η Ellie σκοτώνει κατά λάθος μια έγκυο γυναίκα, μη συνειδητοποιώντας ότι ήταν έγκυος και έχει πλήρη κατάρρευση. Εν τω μεταξύ, πιο κοντά στο τέλος του παιχνιδιού, όταν ο Άμπι έσπασε το πρόσωπο της Ντίνα και κρατάει ένα μαχαίρι στο λαιμό της, ποια είναι η αντίδρασή της στο να ακούει ότι η Ντίνα είναι έγκυος; "Καλός." Αυτό χρησιμεύει μόνο για να ενισχύσει τις σαδιστικές της τάσεις παρά τα ηθικά καλά πράγματα που έκανε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Η αποτυχία να προκαλέσει συμπάθεια για τον Abby δεν θα ήταν απαραιτήτως πρόβλημα, καθώς το να παίζεις ως ανταγωνιστής μπορεί να προσφέρει μια αναζωογονητική προοπτική. Αυτό γίνεται ένα μεγάλο πρόβλημα στο τέλος, ωστόσο, όταν αυτή η έλλειψη συμπάθειας προσθέτει μια αίσθηση απογοήτευσης. Εγώ καταζητούμενος για να κερδίσει αυτόν τον τελικό αγώνα ως Ellie, και η επακόλουθη απόφαση της Ellie να σώσει τον Abby γίνεται ακόμη πιο ενοχλητική. Χτίζει την αίσθηση του μηδενισμού επειδή ο Abby παραμένει ανταγωνιστικός, αλλά είναι ο παίξιμος χαρακτήρας που τελικά πετυχαίνει.

Σχετικά με το έλεος

Πηγή: Android Central

Λοιπόν, καθώς η Abby δεν είναι ομόλογός της Ellie, αλλά αντίθετα του Joel, δεν υπάρχει ειρήνη για να βρεθεί στο τέλος του παιχνιδιού. Σε κανένα σημείο πριν, ακόμη και μία φορά, φαίνεται ότι η Έλι εξετάζει το ενδεχόμενο έλεος. Όταν διαπιστώσουμε ότι η Έλι και η Ντίνα ζουν ειρηνικά σε ένα αγρόκτημα αργότερα, η Έλι αρνείται αρχικά το αίτημα του Τόμι για να συνεχίσει το κυνήγι του Άμπι προς τα κάτω, μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να το τελειώσει όταν συνεχίζονται οι αναδρομές PTSD με επανάληψη του Joel θάνατος.

Όλα αυτά έρχονται στο μυαλό στον τελικό αγώνα, καθώς η Ellie και ο Abby συγκρούονται στη Santa Barbara. Σε αυτόν τον τελικό ακατέργαστο αγώνα που, μελανιασμένος, κουρασμένος και έχοντας δαγκώσει δύο δάχτυλα, η Έλι βλέπει μια αναδρομή του Τζόελ. Είναι απλώς μια σύντομη ματιά μιας σκηνής που βλέπουμε συνολικά αργότερα (μια που με μείωσε στα κόκκινα μάτια και τα ρέοντα δάκρυα από τότε Ο Ashley Johnson και ο Troy Baker εκτελούν τις καρδιές τους), και αυτό που καταλάβαμε αργότερα ήταν το χθες το βράδυ που η Ellie είδε τον Joel ζωντανός. Κατά τη διάρκεια αυτής της νύχτας αποφάσισε να τον συγχωρήσει. Σε αυτή τη στιγμή, η Έλι επιλέγει να αφήσει τον Άμπυ και τον Λεβ να φύγουν.

Η Ellie's είναι μια ιστορία για την υπέρβαση του τραύματος και την ανάγκη εκδίκησης. Βλέπετε ένα παρόμοιο τόξο στο Avatar: The Last Airbender. Η νεαρή υδατάνθρακα Κάταρα εντοπίζει τελικά τον άνδρα που σκότωσε τη μητέρα της, ληστεύοντας την και την οικογένειά της στην παιδική ηλικία. Ωστόσο, όταν αντιμετώπιζε αυτόν τον εισβολέα και βλέποντας πόσο άπορος και αξιολύπητος έχει γίνει, η Κατάρα δεν μπορεί να το περάσει.

Ωστόσο, δεν είναι μια άμεση σύγκριση, επειδή η Κατάρα είχε βρει μια νέα οικογένεια στην ομάδα φίλων της που την αγάπησαν και τη φρόντιζαν. Η Έλι είχε χάσει τα πάντα και θυμάται εκείνη τη στιγμή ότι μια ευκαιρία για μια νέα ζωή με τον Τζόελ άρπαξε βίαια από αυτήν. Δεν θα σταματήσει μαγικά να έχει PTSD flashbacks μόνο και μόνο επειδή έσωσε την Abby. Αναβοσβήνει στην τελευταία πραγματική συνομιλία της με τον Joel και αρνήθηκε ότι η συμφιλίωση, η άρνηση της ανάπτυξης και της ζωής, θα έπρεπε αν κάτι εντείνει την ανάγκη της για εκδίκηση, όχι να την αποδυναμώσει.

Πηγή: Android Central

Η ιδέα ότι η εκδίκηση σας αφήνει κοίλη δεν είναι καινούργια. Ωστόσο, η επικοινωνία που πιστεύεται μέσω του παιχνιδιού, παραμένει κάπως αόριστη. Στο Dishonored και στη συνέχεια του Dishonored 2, ο ευκολότερος δρόμος για τη νίκη είναι απλά να σφάζετε το δρόμο σας εκεί. Ωστόσο, αυτά τα παιχνίδια πρέπει να προσέξετε ότι ο θάνατος αυξάνεται και ενώ μερικοί ίσως αξίζει για να πεθάνει, το ζάχαρο κρεοπωλείο γεννά δυστυχία. Αυτό λειτουργεί γιατί κάθε τελευταίος θάνατος είναι στα χέρια σας, ως παίκτης.

Ακόμα και τότε, υπάρχει πάντα ένα κόστος. Δεν θέλετε να σκοτώσετε τον άντρα που χτίζει μηχανικό στρατό για τον αντίπαλό σας; Ωραία, αλλά θα πρέπει να τηγανίσετε τον εγκέφαλό του. Η χρηματοδότηση για έναν διεφθαρμένο αντιβασιλέα πρέπει απλώς να μειωθεί, αλλά δεν θέλετε το αίμα αυτής της κυρίας στα χέρια σας; Η παράδοση της στο καταδιώκτη της είναι η εναλλακτική λύση. Το κόστος της εκδίκησης εξαρτάται από εσάς, δημιουργώντας πιστά το πώς υποτίθεται ότι θα αισθανθείτε μέχρι το τέλος.

Εν τω μεταξύ, στο The Last of Us Part 2, αναμένεται να περνάμε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, ανθρώπους σχεδόν πάντα σε αυτοάμυνα. Ωστόσο, όταν η Έλι έχει τελικά εκδίκηση στο χέρι της, δεν μπορεί να το περάσει. Οι τυχαίοι χούλιγκαν αξίζουν πιο φρικτές πράξεις από κάποιον που σκότωσε τον θετό πατέρα σου, άθλιασε τον αδερφό του, σκότωσε έναν άλλο από τους στενούς σου φίλους και σχεδόν σκότωσε τη φίλη σου.

Βλέπω ηχώ από το τέλος του πρώτου παιχνιδιού να γυρίζει σιωπηλά στο κεφάλι τους, καθώς ο Joel είπε στην Ellie ότι αγωνίστηκε για πολύ καιρό με επιβιώνεις και ότι στο τέλος "συνεχίζεις να προχωράς." Η ανάγκη της Έλι να έχει σημασία, για να είναι μέρος μιας θεραπείας σε μια επιλογή που πήρε ο Τζόελ, είναι τόνισε. "Μετά από όλα έχουμε περάσει. Όλα όσα έχω κάνει. Δεν μπορεί να είναι για τίποτα. "

Όμως εδώ, είναι. Οι εκατοντάδες που σκότωσε, οι θυσίες που έκανε, οι άνθρωποι που έχασε, η μουσική της σύνδεση με τον Joel: είναι τίποτα.

Τι θα μπορούσε να είναι

Πηγή: Android Central

Το πιο περίεργο μέρος όλων αυτών είναι ότι σίγουρα πιστεύω ότι υπήρχε ένα τέλος όπου μπορείτε να ξεπεράσετε αυτό το σημείο, αυτή η εκδίκηση θα σας πάρει όλα μακριά και θα σας αφήσει κούφια και θα ήταν απλώς να σκοτώσετε την Έλλη Άμπι.

Παρά τον απόλυτο, ζοφερό μηδενισμό στο οποίο λούζεται το τέλος αυτού του παιχνιδιού, μου αρέσουν συνολικά μέρη του παιχνιδιού συνολικά.

Εναλλακτικά, ζητήστε από την Έλι να παραιτηθεί από το θέατρο. Βρίσκοντας δύναμη στην οικογένειά της, μαθαίνοντας να αντέχει και να αντέχει το PTSD της ενώ συνεχίζει να προχωράει, θα έφτανε σε ένα μέρος που έχει πολύ πιο νόημα θεματικά. Υπάρχουν μάχες κλίση νίκη. Το να μάθεις να αφήσεις να ζήσεις με τον πόνο έχει νόημα εδώ. Μπορεί να δεχτεί τα λόγια του Joel και να προχωρήσει, επιτρέποντάς της να κάνει ειρήνη με την απώλεια του.

Αντ 'αυτού, συνδυάζοντας αυτά τα δύο, αφήνουμε μια πραγματικά παράξενη, χειρότερη κατάσταση από τους δύο κόσμους, βυθίζοντας σε ένα λάκκο απόλυτου μηδενισμού όπου η εκδίκηση του Abby είναι δικαιολογημένη, αλλά η Ellie δεν είναι. Ο Abby ολοκλήρωσε τον κύκλο εκδίκησης από την αρχή και πέτυχε.

Ακόμα και με τον τρόπο που υποφέρει, το γραφείο της Ellie αφαιρείται. Η σχέση της με τον Joel ήταν μερικές φορές έντονη και τεταμένη, αλλά η μουσική της, η αγάπη της για την κιθάρα από τον Joel της δίδαξε, την οποία εμείς βλέπω ξανά και ξανά σε όλο το παιχνίδι, είναι κάτι κοντά στην καρδιά της, κάτι καθησυχαστικό - και κυριολεκτικά διαχωρισμένο. Ανόητα κάνει την επιλογή να ελευθερώσει την Abby αφού έχει δαγκώσει δύο δάχτυλα, κάτι που αποθαρρύνει τη μουσική του σύνδεση με τον Joel.

Όλα αυτά είναι αρκετά σκληρά, οπότε θα το επαναλάβω: παρά τον απόλυτο, ζοφερό μηδενισμό στο οποίο λούζεται το τέλος αυτού του παιχνιδιού, μου αρέσουν συνολικά μέρη του παιχνιδιού συνολικά. Είναι μια εμπειρία που θα θυμάμαι, αυτή που εγώ είμαι χαίρομαι που ανέλαβα και ότι το Naughty Dog αξίζει πολύ έπαινο για την αφήγηση. Ελπίζω ότι η ομάδα που εργάστηκε σκληρά σε αυτό απολαμβάνει ένα μακρύ ξεκούραση.

Οι άνθρωποι μπορούν να συνεχίσουν να αγωνίζονται για το αν πρόκειται για ιστορία αγάπης ή ιστορία μίσους, όταν δεν χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι και τα δύο. Η αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε μίσος και το μίσος μπορεί να μετατραπεί σε αγάπη. Η τέχνη είναι υποκειμενική, αλλά δημιουργείται επίσης με μήνυμα, με πρόθεση του συγγραφέα. Κατά τη δημιουργία αυτού του τίτλου, η ομάδα του Naughty Dog έχει δείξει πρόθεση με την τέχνη τους. Λέει απολύτως ένα μήνυμα. Απλώς αμφιβάλλω ότι είναι αυτό που ήθελαν.