Ανασκόπηση Oninaki: Μια συναρπαστική ιδέα με αδιάκοπη παρακολούθηση

Κάθε φορά που ακούω ότι το Square Enix ασχολείται με ένα άλλο RPG, η καρδιά μου κυματίζει και δεν μπορώ παρά να ξεπεράσω τις ελπίδες μου. Σε τελική ανάλυση, είναι οι υπέροχοι άνθρωποι που μας έφεραν τη σειρά Final Fantasy. Όταν άκουσα για το Oninaki, αμέσως με ενδιέφερε. Καταρχήν, δημιουργήθηκε από το Tokyo RPG Factory, τον προγραμματιστή που μας έφερε, είμαι η Setsuna. Επιπλέον, το box art έδειξε ένα όμορφο στυλ τέχνης και η κύρια ιδέα πίσω από το παιχνίδι ακούγεται συναρπαστικό.

Στο Oninaki, αναλαμβάνετε τον ρόλο του Kagachi, ενός νεαρού άνδρα του οποίου οι γονείς πέθαναν ενώ ήταν μόλις αγόρι. Ωστόσο, ο νεαρός Kagachi δεν επιτρέπεται να θρηνήσει για το θάνατο των γονιών του. Η επικρατούσα πεποίθηση είναι ότι οι νεκροί δεν μπορούν να συμμετάσχουν στη μετενσάρκωση εάν έχουν κάτι που τους συνδέει πίσω στον κόσμο των ζωντανών. Το πρώιμο τραύμα του Kagachi τον οδηγεί να μεγαλώσει και να γίνει παρατηρητής - βασικά ένας θρησκευτικός, αστυνομικός και ξιφομάχος. Αυτός και οι άλλοι Παρατηρητές υπηρετούν τον Κυρίαρχο, Λομπέλια - έναν θρησκευτικό ηγέτη που διατηρεί αυστηρά τους νόμους της μετενσάρκωσης. Ως εκ τούτου, είναι επιφορτισμένοι με τον εντοπισμό χαμένων ψυχών, την επικοινωνία μαζί τους και τη βοήθειά τους να προχωρήσουν. Παρόλο που αισθάνεστε ότι ο Kagachi εξυπηρετεί μια δίκαιη αιτία, κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον κόσμο και εναπόκειται στον παίκτη να ανακαλύψει τι είναι αυτό.

Ενώ το Oninaki είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα παιχνιδιού στην έννοια, η πλοκή πηγαίνει παντού και ο διάλογος απλά δεν είναι καλός. Ωστόσο, η μάχη είναι εξαιρετικά απολαυστική, αν είναι πρωτότυπη. Αυτό είναι ένα από αυτά τα RPG για παίκτες που αγαπούν μια πρόκληση. Διαθέτει δέντρα δεξιοτήτων για ισοπέδωση, κατάστημα αλχημιστών για αναβάθμιση εργαλείων και πολλούς εχθρούς για μάχη. Μην αφήσετε το χαριτωμένο βλέμμα των στιγμιότυπων οθόνης να σας εξαπατήσει. Αυτή είναι μια βαριά ιστορία που ασχολείται με την απώλεια και το θάνατο. Προς το παρόν είναι διαθέσιμο σε PS4, Nintendo Switch και Steam.

Οινάκι Αυτό που μου άρεσε

Τα δύο πράγματα που μου άρεσαν περισσότερο σε αυτό το παιχνίδι ήταν οι μηχανικοί μάχης και η παγκόσμια ιδέα. Ως Παρατηρητής, ο Kagachi παίρνει τον έλεγχο πολλών Δαίμονων - ειδικών ψυχών που χειρίζονται όπλα που δεν μπορούν να προχωρήσουν στον κύκλο της μετενσάρκωσης. Όταν εξοπλίζεται ή «κατέχεται», το όπλο του Daemon γίνεται Kagachi και οι δύο συνεργάζονται για να νικήσουν τους εχθρούς. Καθώς παλεύετε, θα ανεβείτε επίπεδο και θα μπορείτε να προωθήσετε τις επιθέσεις του Daemon στο δέντρο δεξιοτήτων. Αυτό ένιωθα ειλικρινά σαν να χρησιμοποιείτε το Blades Χρονικά Xenoblade 2 - περισσότερα για αυτό αργότερα. Η προώθηση των δεξιοτήτων του Daemon μου και η εκμάθηση για το παρελθόν τους με κράτησαν περισσότερο επενδυμένους και με βοήθησαν να νιώσω σαν να γινόμουν πιο δυνατός.

Θα πρέπει να δοκιμάσετε τις ικανότητες μάχης σας και να επωφεληθείτε από τα συγκεκριμένα όπλα κάθε Daemon.

Τούτου λεχθέντος, αυτό δεν είναι παιχνίδι για όποιον θέλει ένα περιστασιακό παιχνίδι, ακόμη και όταν παίζεται σε casual mode. Οι μάχες των αφεντικών είναι πολύ πιο απαιτητικές από ό, τι σε πολλά άλλα παιχνίδια. Θα πρέπει να δοκιμάσετε τις μαχητικές σας ικανότητες και να επωφεληθείτε από τα συγκεκριμένα όπλα κάθε Daemon για να νικήσετε αποτελεσματικά τους εχθρούς σας. Για να αποφύγετε να βασίζεστε πάρα πολύ στην επούλωση του εαυτού σας, μπορείτε μόνο να κρατάτε έναν συγκεκριμένο αριθμό θυμάτων θεραπείας. Μου άρεσε πολύ η πρόκληση που έκαναν αυτές οι μάχες, ειδικά επειδή δεν περίμενα να είναι τόσο περίπλοκη η μάχη.

Καθώς διασχίζετε τη γη, θα ανακαλύψετε νέους Δαίμονες, ο καθένας με τα δικά του μοναδικά όπλα και δεξιότητες. Το να διατηρείτε την κορυφή του δέντρου δεξιοτήτων του Daemon σας επιτρέπει να κερδίσετε πιο ισχυρές επιθέσεις και συνεπώς να αντιμετωπίσετε δύσκολους αντιπάλους. Υπάρχουν πολλοί εχθροί διάσπαρτοι σε κάθε χάρτη για να σας κρατήσουν απασχολημένους. Αυτό δεν είναι ένα RPG με βάση τη στροφή, οπότε αποφεύγετε, χτυπάτε ή τρέχετε όσο θέλετε στη μάχη.

Μία από τις ικανότητες του Kagachi's Watcher είναι η ικανότητα να διασχίζει τη γη των νεκρών. Με το πάτημα ενός κουμπιού, θα μπορείτε να δείτε χαμένες ψυχές, εχθρούς ή θησαυρούς που δεν μπορούσατε να δείτε στο παρελθόν. Μοιάζει πολύ με το The Legend of Zelda: Twilight Princess, η εναλλαγή μεταξύ σφαιρών το κάνει έτσι ώστε να πρέπει να εξερευνήσετε κάθε χάρτη και στις δύο λειτουργίες για να δείτε πραγματικά τα πάντα. Αυτό, φυσικά, ξύπνησε τον ολοκληρωτή μέσα μου και το έφτιαξε, οπότε έπρεπε να τρέξω παντού και με τους δύο τρόπους. Συνήθως θα ανταμειφθείτε με τις προσπάθειές σας, είτε με την εξεύρεση περισσότερων εχθρών για να ανεβείτε στο επίπεδο είτε με θησαυρούς σε στήθη με χρήσιμα αντικείμενα.

Οινάκι: Αυτό που δεν μου άρεσε

Όταν ξεκίνησα τη λήψη του Oninaki, δεν ήμουν σίγουρος τι να περιμένω. Η τέχνη του κουτιού φαινόταν πανέμορφη και ένιωθε πιο προσανατολισμένη στους ενήλικες, αλλά το πραγματικό παιχνίδι φαινόταν παιδάκι και λιγότερο σοβαρό. Τελικά, ανακάλυψα ότι αυτό είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια όπου το στυλ τέχνης του παιχνιδιού δεν ταιριάζει με τον τόνο της πλοκής. Και είναι παράξενο.

Ο Kagachi μπαίνει συνεχώς σε βαριές καταστάσεις όπου πρέπει να αντιμετωπίσει το θάνατο, τον φόνο, την αυστηρή θρησκεία και την απώλεια. Αυτό έκανε το παιχνίδι να εξερευνήσει δυνητικά κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά τελικά δεν το κάνει. Αντ 'αυτού, απλώς γρατζουνίζει την επιφάνεια σε πολλά από αυτά τα θέματα και ξεκινά σε τυχαίες κατευθύνσεις με μια ακανόνιστη πλοκή. Σε αυτό το πνεύμα, μεγάλο μέρος του διαλόγου μεταξύ χαρακτήρων αισθάνεται αναγκασμένος και κακώς γραμμένος. Υπήρξαν μερικές ανατροπές που ήταν εντελώς περιττές και μειώθηκαν από την κύρια ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, καθιστά πολύ δύσκολο να συνδεθείτε με την ιστορία ή να συσχετιστείτε με τον κύριο χαρακτήρα.

Οι επιλογές μάχης αυτού του παιχνιδιού έμοιαζαν σαν να είχαν κλαπεί από άλλα παιχνίδια αντί να δημιουργήσουν κάτι νέο

Ενώ απολάμβανα τους μηχανικούς μάχης σε αυτό το παιχνίδι, δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω ότι τους είχα ξαναδεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται στα RPG να αντλούν ιδέες ο ένας από τον άλλο, αλλά όταν το κάνουν θα πρέπει να προσθέτουν αυτά που έχουν κάνει τα προηγούμενα παιχνίδια. Οι επιλογές μάχης αυτού του παιχνιδιού αισθάνθηκαν κάπως σαν να είχαν κλαπεί από άλλα παιχνίδια αντί να δημιουργήσουν κάτι νέο. Ανέφερα προηγουμένως ότι οι Δαίμονες έμοιαζαν πολύ να χρησιμοποιούν το Blades στο Xenoblade Chronicles 2. Και στα δύο παιχνίδια, μπορείτε να αλλάξετε όπλα, να βελτιώσετε τις δεξιότητες και να ξεκλειδώσετε νέες επιθέσεις. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι νοιαζόμουν πολύ περισσότερα για τις ιστορίες του Blade και βρήκα το δέντρο δεξιοτήτων απογοητευτικό να χρησιμοποιώ στο Oninaki. Είναι δύσκολο να πλοηγηθείτε για να επιλέξετε τις δεξιότητες που θέλετε να αναβαθμίσετε.

3από 5

Το Oninaki είναι μια ιστορία που διερευνά το θάνατο, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και την απώλεια. Ενώ είναι μια μεγάλη ιδέα στη θεωρία, το πραγματικό παιχνίδι δεν ακολουθεί πολλές από τις βαθιές ιδέες που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει. Αντ 'αυτού, παίρνετε μια πλοκή που πηδά από τη μία σκέψη στην άλλη και εκτοξεύεται σε τυχαίες ανατροπές που δεν φαίνεται να ταιριάζουν. Ωστόσο, η τέχνη είναι από μόνη της και η μάχη είναι τέλεια για άτομα που αγαπούν τα έντονα RPG. Μόλις μην περιμένετε κάτι πολύ πρωτότυπο, καθώς πολλοί από τους μηχανικούς μάχης έχουν δει στο παρελθόν σε άλλους Παιχνίδια.